Archy Marshall begon zijn carrière als Zoo Kid, maar liet het dierenrijk achterwege voor zijn huidige naam: King Krule. De croonende lo-fi indieliefhebber werkte gestaag aan een opmars en met zijn derde fullalbum Man Alive! ziet de toekomst er erg rooskleurig uit voor King Krule – ook al voegt de Brit daar zelf een troebele factor aan toe door zijn kenmerkende klank vol ambivalente gevoelens en diverse muzikale benaderingen.
Krule houdt zijn belofte, want eender welke richting hij uitgaat, levenloos klinkt hij allerminst op Man Alive!. Met stuk voor stuk eerder korte nummers houdt hij de boel fris, al vergt die veertien keer verspringen van atmosfeer wel veel van de luisteraar. Elke keer ontvankelijk zijn voor zo’n nieuwe gevoelswereld is niet evident, zeker aangezien de nummers steeds nog lang niet volledig doorgrond, laat staan uitgemolken zijn wanneer ze afbreken.
Beginnen doet koning Krule met zijn suède indiesound waar man en vrouw, jong en oud voor valt. Opener “Cellular” en opvolger “Supermarché” laten dromerigheid en warmte inderdaad binnendringen tot op cellulair niveau, terwijl de opvallend ruwe zang er een krachtig of zelfs sexy kantje aan geeft, zoals ook onze landgenoten van JAKOMO dat kunnen. Het wazige en lang reverbende startschot van een succesvolle langspeler is daarmee gegeven.
Heel op’t gemakske zweven we voort op “Perfecto Miserable”, “Alone, Omen 3” en “Slinky”, waarop King Krule opnieuw dat opstijggevoel combineert met een advocaat-van-de-duivelstem die je resoluut hoogtevreesgedachten influistert. Met vaak een geleidelijke opbouw richting meer complexiteit legt Marshall ons in de luren: de bij aanvang gesuggereerde geruststelling en veiligheid blijkt al snel overwonnen te worden door een gewaagde toets die alles stilletjes aan ontsluiert vanuit een ander licht. Er wordt een klank neergezet die ervoor zorgt dat je je comfy voelt in de discomfort, thuis in de vervreemding en vooral steeds vol anticipatie uitkijkt naar het verdere verloop van de beheerste KK-chaostrip.
Archy is ook niet vies van een detail meer of minder verwerken in z’n muzikale creaties. Zo ‘doet hij een Pharrell Williamske’ door een fragmentje te herhalen in het naar postpunk neigende “Comet Face” en raken we van de kaart door de onderkoelde hiphopkenmerken van “Stoned Again”. “Underclass” klinkt dan weer vlekkeloos glad op een manier die je eerder aan een bovenklasser zou toeschrijven en er wordt zelfs in het rond gestrooid met religieuze ervaringen. Het intieme gefluister op “Theme for the Cross” geeft het namelijk een heilig karakter, waardoor de bluesy wending even verderop in het nummer overkomt als een nieuw testament dat in Krule’s geval wél overtuigt. Ook op albumafsluiter “Please Complete Thee” wordt een zware tekst gepredikt, met daaronder opnieuw dat hectische klankenspel gegoten in een opbouw van jewelste.
Zo nu en dan krijgen we zelfs een Krule te horen die echt geen vlieg kwaad kan doen. Welgeteld drie songs (“The Dream”, “Airport Antenal Airplane” en “(Don’t Let the Dragon) Draag On”) van de veertien doen dienst als zoete en gezapige tussendoortjes zonder meer. Zodat we even kunnen verdwalen in de jongeman zijn tijdelijke attente opwelling, zodat we er weer even tegen kunnen en zodat we King Krule in werkelijk al zijn aspecten hebben ervaren. Heerlijk.
Het staat als een paal boven water dat de Engelsman heel wat volk zal kunnen lokken naar zijn muzikale misvieringen. Hij houdt de luisteraar volledig in de ban van zijn verhalen die verschillende thema’s, genres en sentimenten behelzen. Man Alive! is een sterke plaat, die misschien enkele luisterbeurten nodig heeft om hem volledig te vatten, maar die wel van meet af aan sterk in z’n gevoelige schoenen staat.
Op 3 maart staat King Krule in de AB, al zijn alle tickets daarvoor al lang de deur uit.
