Het debuutalbum van Dogleg is er eentje waar de muziekminnende wereld al een tijdje op zit te wachten. Ergens in 2016 besloot een viertal in Detroit om hun hersenspinsels in nummers te gieten en op de wereld los te laten. Pas een kleine vier jaar na die ingeving, krijgen we via een debuutplaat inzage in wat er zich in de hoofden van de heren afspeelt. Op ep Remember Alderaan? konden we al proeven van een heerlijke smeltkroes van punk-, grunge- en garagerockgeluid. Later opgenomen singles “Fox” en “Kawasaki Backflip” leerden ons dat Dogleg in tussentijd nog wat groen van achter hun oren had losgepeuterd.
Met die tweede worden we in het strijdgewoel van Melee gekatapulteerd. “Kawasaki Backflip” is een rechttoe rechtaan punknummer dat snel en efficiënt zijn energieniveau aan de luisteraar kan overbrengen. Muzikaal gezien werd deze opener gefabriceerd volgens een standaard patroon: vlotte drumlijn, akkoordjes en een relatief simpele baslijn. Toch werden her en der wat afwijkingen ingevoegd en egaal geschaafd, waardoor de vlotheid van het nummer nooit verloren gaat, maar het muzikaal zeer interessant blijft. Brul daarover een zwaarmoedige tekstlijn, en je krijgt een slagkrachtig nummer dat je doet verlangen naar wat nog volgt.
Ook “Bueno” werd vervolgens geschreven volgens een veelgelezen recept, maar valt op het juiste moment stil om aan te lopen naar een finale die aankomt als een betonbaan op een iets te beschonken avondje stappen. Dat aanstekelijke energieniveau wordt overigens doorheen heel Melee doorgetrokken, zonder dat het geheel te fulminerend wordt. Zo ledigt Alex Stoitsiadis zijn volledige galblaas in het gezicht van een ex-levensgezel tijdens “Fox”. Z’n band weet zijn stem- en gitaargeluid echter op zo’n danige wijze aan te vullen tot een perfect livenummer, dat we nooit het gevoel krijgen naar een zoveelste pop-punktirade te hoeven luisteren. Wie daar aan twijfelt, wordt vriendelijk uitgenodigd onderstaande video te bekijken.
Op “Hotlines” declareert Stoitsiadis het voortdurend fluctuerende gevoel van zelfbehagen dat hij overhield aan de eerder vernoemde breuk. Gitarist Parker Grissom besloot deze weemoed te vertalen naar het beste salvo riffs waar we op Meelee naar kunnen luisteren. Drummer Jacob Hanlon vult aan met speelse tegentijdse drumbeats tot een geheel van heerlijk gestructureerde chaos. Op een plaat als deze is het altijd vervelend dat ene beste nummer aan te duiden, maar nergens gaan tekst en muziek zo hand in hand als tijdens dit staaltje vakwerk. Ook op nummers als “Wartortle” trekt Dogleg die lijn door, zonder uit te wijden naar pakweg de evolutie van de beste keuze die Professor Oak je in een ver verleden liet maken.
Het is vaak moeilijk te je onderscheiden als band, als ruw gitaargeluid zonder poespas je voornaamste wapenfeit is. In de uitdaging die stelling te weerleggen, slaagt Dogleg echter met vlag en wimpel. Meelee weet herkenbaar geluid ten gepaste tijde af te wisselen met onverwachte wendingen, en verzoent weemoedige liedjesteksten perfect met muzikale mokerslagen. Dit debuut is er eentje dat je verorbert van voor naar achter, en we raden dan ook ten stelligste aan om dat in die volgorde te doen. Sluitstuk “Ender” bevat de laatste uitbarsting van een chaotische cocktail die ons ervan heeft overtuigd dat Dogleg het verdomd ver kan schoppen.
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
