De afgelopen maanden zaten velen van ons binnen en zo ook Taylor Swift. De zangeres bracht vorig jaar met Lover haar zevende album uit, waarop ze verschillende genres samenbracht. Normaal gezien zou de Amerikaanse ondertussen met dat album aan het touren zijn. Zowel optredens als de repetities daarvoor gingen echter niet door, en dus zat Swift plots met veel vrije tijd. Eind april stuurde Aaron Dessner van The National een berichtje naar de zangeres met de vraag om samen wat nummers te schrijven. Het samenwerken verliep klaarblijkelijk vlot, want het duo leverde samen negen exemplaren af, die nu op folklore te vinden zijn. Voor de meeste andere nummers werkte ze opnieuw samen met Jack Antonoff, maar ook Bon Iver is te horen op de langspeler.
Taylor Swift werd geboren in 1989 en dat geboortejaar is eveneens de naam van een van haar meest succesvolle albums. Met dat album maakte de muzikante een ommezwaai en zei ze country vaarwel, hoewel er zo nu en dan nog elementen uit haar oorspronkelijke genre opduiken. Sindsdien maakt Taytay popmuziek, maar ook binnen dat genre zocht de zangeres verschillende kanten op. In 2020 blijkt het tijd te zijn voor een nieuwe ommezwaai.
Vanaf het eerste nummer is het duidelijk dat we (opnieuw) een nieuwe Taylor Swift te horen krijgen. Opener “the 1” begint met een luchtige piano waarna er een rustige beat bijkomt. Het ingetogen nummer is op het eerste gehoor redelijk repetitief, maar subtiele elementen zoals een zeer zachte viool worden aan de muziek toegevoegd waardoor er een mooi gelaagd geheel ontstaat. Bij Taylor Swift draait het in de eerste plaats om de teksten en doordat de albumopener (en bij uitbreiding het album) rustige muziek bevat vallen die teksten mogelijks meer op dan ooit tevoren. Op dit nummer denkt ze na over hoe haar leven zou zijn geweest als ze met een ex-geliefde was samengebleven. Swift staat erom bekend al eens een tekst over huidige en vorige liefdes te schrijven en ook deze keer is liefde een terugkerend thema.
Op Lover en andere voorgaande albums bevond Taylor zich soms een beetje all over the place, maar folklore is wellicht een van haar meest samenhangende albums en dat zonder de aanwezigheid van echte popsongs. Het ingetogen sfeertje dat zo nu en dan gecreëerd werd op het vorige album wordt hier doorgetrokken, maar met veel meer piano (een instrument dat Swift nauw aan het hart ligt). Doordat de muziek op folklore zo ingetogen is en vaak met simpele beats en piano werkt is het resultaat erg rustgevend, maar doordat het album beluisteren ruim een uur in beslag neemt kan het langdradig worden. Zeker wanneer er maar met halve concentratie geluisterd wordt gaan er variaties tussen de nummers verloren. folklore is een luisteralbum en niet iets voor op de achtergrond.
“the last great american dynasty” is een voorbeeld van een liedje waar het tempo wat hoger ligt, waardoor het meer catchy gaat klinken. Op het nummer vergelijkt Swift zichzelf met Rebekah Harkness doordat de twee een gelijkaardige reputatie hebben. Wat later vergelijkt de singer-songwriter zichzelf met een discobal op “mirrorball”. Swift zegt dat ze schittert door haar geliefde, maar dat ze in duizenden stukjes breekt wanneer ze valt. Ze zegt ook dat ze zich op een ’tightrope’ bevindt, een verwijzing naar de tekst van “Innocent” uit 2010. Tekstueel wordt er hier en daar nog verwezen naar oudere nummers (of andere nummers op het album). Zo ligt “the last great american dynasty” in dezelfde lijn als “The Lucky One“. “mad woman” behandelt dan weer hetzelfde thema als “Look What You Made Me Do” doordat ze ook op dat nieuwe nummer haar gedrag aanpast door wat er over haar gezegd wordt.
Dat Swift weet hoe ze gaat stem moet gebruiken is geen nieuwtje voor haar fans, maar ook op folklore speelt ze er maar al te graag mee. Zo wordt “seven” met hoge zang ingezet, waarna ze naar beneden gaat om vervolgens nog wat meer te variëren. Het ene moment komt de zang kwetsbaar over, maar wat later staat de zangeres stevig in haar schoenen. Op “this is me trying” klinkt Swift wat zweverig en de strijkers zijn een mooie contrast met haar stem. Op het einde versnelt Swift even en wordt er opgebouwd naar een zachte climax. Het begin van het nummer doet wat denken aan “Teardrop” van Massive Attack; wie had ooit gedacht dat Swift met die groep vergeleken zou worden? Het moet zijn dat ze een veelzijdige artieste is.
Doorheen het album hangt er een folkvibe, maar vooral op bijvoorbeeld “illicit affairs” komt deze expliciet naar voren. Op het liedje wordt Swift ondersteund door een zachte gitaar, waardoor het muzikaal wat doet denken aan oudere muziek van de singer-songwriter. Ook “betty” bevat dat folk- en countrysfeertje, onder andere door het gebruik van een mondharmonica. Speak Now is een album dat zo nu en dan opduikt in de gedachten terwijl er naar folklore wordt geluisterd. Dat album uit 2010 werd volledig geschreven door de muzikante en laat zich sieren met nummers als “Long Live“, “Enchanted” en “Ours“. Hoewel er zo nu en dan wordt teruggedacht aan oudere muziek van Swift zet de muzikante zonder twijfel een stap naar voren met haar nieuwe album.
Taylor Swift heeft er een traditie van gemaakt om van het vijfde nummer het meest persoonlijke te maken, en hoewel heel wat nummers duidelijk erg intiem zijn, is het “my tears richocet” dat de kroon spant. Het ingetogen nummer bouwt op naar een climax en dartelt daarna nog wat verder terwijl Swift zingt over hoe een relatie wordt weggegooid. Hier krijgen we één kant van het verhaal te horen, maar een nummer terug zijn dat er twee. Bon Iver zingt dat Taylor alles te snel laat vallen, terwijl het voor haar duidelijk is dat het al een tijdje niet meer werkte. Een prachtig duet waarop de twee hun ziel blootleggen. Sorry aan Brendon Urie, Ed Sheeran en Gary Lightbody: “exile” is duidelijk Swifts beste duet ooit.
Een dag geleden stond de wereld heel even stil toen Swift zei dat ze over een paar uur een volledig album zou uitbrengen. Toen die wereld ontdekte dat het om een indiefolkalbum zou gaan, zette die stilstand zich nog even voort. Hoewel er zo nu en dan een vleugje van oudere muziek in zit toont folklore een kant van de popster die we niet eerder zagen en niet zagen aankomen. De achtste langspeler voelt meer aan als een geheel dan zijn voorganger, maar net als album nummer zeven sleept deze wat lang aan. Toch wordt folklore nooit saai.
Aan de muziek is te horen dat ze samenwerkte met Jack Antonoff en een deel van The National, maar toch bevat het album veel typische Swift-aspecten zoals het gebruik van stem en de slimme teksten die meer metaforen en verwijzingen dan ooit lijken te bevatten. Tijd om de tekst met een vergrootglas te bestuderen hadden we nog niet en ook in de muziek hebben we nog niet alles gehoord. Het pianogedreven album zit vol met details en subtiliteiten, waardoor je keer na keer nog nieuwe elementen ontdekt. Wie zich de laatste tijd afvroeg wat een popster als Taylor Swift in quarantaine doet: het antwoord is een zeer sterk folkalbum maken.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
