Rock Werchter 2023 (Festivaldag 4): Muzikale hoogmis

Aan alle mooie festivals komt een einde, en zo ook aan Rock Werchter in 2023. Na eerdere leuke dagen in het kader van Werchter Boutique, TW Classic en een passage van Harry Styles, werden er nog vier sterke dagen tegenaan gesmeten. De laatste dag moest zeker niet onderdoen voor de vorige en we konden dit keer de hele dag door genieten van zonneschijn. Niet alleen op de buitenpodia werd er geschitterd door een groot deel van de artiesten (al viel het met momenten ook tegen op de Main Stage), maar ook in de tenten hadden we vandaag verschillende zeer warme ervaringen. Toch moeten we ook toegeven dat bij veel festivalgangers de vermoeidheid begon toe te slaan, desondanks werd er afgesloten met een sterke festivaldag. En zo hebben we het graag.

THE DRIVER ERA @ Main Stage

Wie had ooit gedacht dat oud-Disney-ster Ross Lynch – Austin uit Austin & Ally voor de fans – de Main Stage van Rock Werchter zou mogen openen. De Amerikaan stampte in 2018 samen met zijn broer Rocky de band THE DRIVER ERA uit de grond, een vervolgstuk dat ze breiden aan voormalige tienerpopband R5. Dat de heren hun status van kindsterretjes helemaal niet ontgroeid zijn, werd op de laatste festivaldag al snel pijnlijk duidelijk. Heel veel volk was er namelijk niet, maar de tientallen meisjes die zich voor het hoofdpodium verzameld hadden, gingen meteen helemaal los op “Nobody Knows”. De in tanktop gehulde frontman deed met andere woorden dus heel wat hartjes sneller slaan met zijn zwoele, energieke moves en zijn charisma, maar toen de goeie zangstemmen werden uitgedeeld stond hij weliswaar ergens achteraan. Het zag er dus allemaal heel cool uit, maar op muzikaal vlak had THE DRIVER ERA het bijzonder moeilijk om zelfs maar de middenmoot te halen.

De Amerikanen zakten steeds meer weg in hun eigen cringeheid, met een knipoog naar Ginuwine’s “Pony” als dieptepunt. Ross Lynch zou zijn heupen nog losgooien, het publiek opzwepen met ‘hey-hey’-momentjes en perste er een bijna-salto uit. Een Alex Turner of Josh Homme zouden het hem niet nadoen, maar die maken dan goeie muziek en geen dertien in een dozijn voorgekauwde poprocknummers – als die ‘rock’ daar zelfs al op zijn plek staat. Een nummer als “Malibu” vatte de doortocht van de jongens eigenlijk nog het best samen: een verzameling goedogende surfhunks die dankzij hun uiterlijk bekender zijn dan ze verdienen. Een beetje te zoals in de films dus, en daardoor werd de cirkel ook meteen rondgemaakt. De enige internationale band die afgelopen weekend de Main Stage opende, was dus ook de slechtste.

The Teskey Brothers @ The Barn

The Teskey Brothers zorgde voor een heel aangenaam begin van de laatste dag van Rock Werchter 2023. De band, bestaande uit twee broers, brengt een mix van americana, soul, country en blues, en doet dat op een heel gemoedelijke manier. Live worden de twee broers bijgestaan door een heuse band met blazers, pianist, orgelspeler en ook wat percussie. Op die manier doet The Teskey Brothers een klein uurtje aan heerlijke warme muziek, waarbij we perfect even konden wegdromen, maar toch blijven genieten. De sterke stem van Josh Teskey pakte ons ook helemaal in en als het tempo soms wat meer de lucht in ging, dan konden de dansbenen zeker niet achterblijven. De tent vloeide dan ook heel vlot vol, waardoor The Barn zelfs voor dit eerste concert al afgesloten werd. Straf, maar logisch, want The Teskey Brothers maakte de ideale muziek om een zondagmiddag door te komen. Het was rijk aan instrumenten, bleef altijd heel soulvol en maakte bij iedereen op het einde een grote indruk.

Ethan Bortnick @ The Slope

Ethan Bortnick is een wonderknaap achter de piano die stilletjes aan meer en meer gepusht wordt door heel wat belangrijke spelers in de muziekwereld. Met meer dan vier miljoen volgers op TikTok is hij al langer een fenomeen, meer nog: sinds zijn negende staat hij al op het podium. Meer dan duizend optredens heeft hij al afgewerkt in zijn nog jonge leven, maar in zijn huidige gedaante zijn het er nog maar een handvol. Als virtuoos achter de toetsen zette Ethan Bortnick knap de toon met een redelijk rockend begin. De cohesie tussen klassieke muziek, pop en rockmuziek kwam behoorlijk fris voor de dag en de jongeman presenteerde zich ook redelijk zelfverzekerd. Dat hielp om de toch wel mooi gevulde The Slope te charmeren en vooral bij zich te kunnen houden. Het optreden vloog voorbij en verveelde kennelijk nooit, al voelden we ook dat er nog heel wat groeimarge in de huidige bezetting zit. Benieuwd hoe snel het voor Ethan Bortnick zal gaan in de toekomst. Wij zullen hem in ieder geval in de gaten houden.

Pip Millett @ KluB C

Een jonge neo-soul zangeres boeken die later uitgroeit tot een grote naam in de industrie; het is iets wat Rock Werchter in 2016 al deed met Jorja Smith en nu lijkt te gaan overdoen met Pip Millett. De jonge Britse is binnen haar genre een van de grootste talenten van het Verenigd Koninkrijk en hetgeen ze eind vorig jaar in Trix nog miste, was gisterenmiddag alles wat van haar een hoogtepuntje maakte in de KluB C. We werden namelijk meteen teruggezogen naar eerder vernoemde set van een paar jaar geleden, want Millett imponeerde zowat instant met haar intrigerende stemgeluid over de zwoele r&b. De zangeres wist langs een kant haar cool te behouden, maar we zagen anderzijds ook wel dat ze zich amuseerde en onder de indruk was van de grootte van de KluB C.

Omringd door vier bandleden groovede de Britse op een golf van chill door haar set, weliswaar vaak aan hetzelfde tempo, maar iedereen die er was wiegde de heupen vlotjes los. Debuutsingle “Make Me Cry” was tegen het einde een fijn hoogtepuntje, waarmee de zangeres de tent alsmaar meer meekreeg. Daardoor werd de sfeer alsmaar gemoedelijker en leek iedereen in de gaten te krijgen dat Pip Millett misschien wel eens een grote artiest zou kunnen worden. Eenmaal het diamantje geslepen is, er wat meer indruk nalatende nummers zijn en ze meer airplay weet te vergaren, zou de jongedame dus wel eens hetzelfde parcours als Jorja Smith kunnen afleggen. Voor nu was ze een van de meest aangename verrassingen van het weekend, die ongetwijfeld heel wat zieltjes voor zich heeft gewonnen.

Inhaler @ Main Stage

Inhaler speelde de afgelopen jaren meer dan eens in ons land met afwisselend succes. Recentelijk zagen we ze nog in Amsterdam spelen, als support act voor Arctic Monkeys (dat later op de dag speelde) en toen kwam het vijftal best vermoeid over. Gelukkig hadden de Ieren speciaal voor Rock Werchter hun energiepilletjes ingenomen en vlogen ze er met “These Are the Days” meteen in. Na een dromerige rocksong werden we gevraagd om speciaal voor de drummer mee te springen op “Who’s Your Money On?”, al was het geen verplichting. De meesten deden dus niet al te veel moeite zo vroeg op de dag en hielden het bij enthousiast meeklappen. Voor het overtuigende “When It Breaks”, met opnieuw redelijk wat sfeer, werden we gewoon tevreden gehouden met “Just to Keep You Satisfied”. Het nummer werd wel goed gebracht, maar het sloeg niet zo hard aan als de rest.

Gelukkig had Inhaler dan nog wat hitjes achter de hand om op het einde nog wat te knallen. Vooraleer de band terug van jetje gaf, was het echter nog tijd voor “If You’re Gonna Break My Heart”, waarmee een gevoeligere snaar werd geraakt. Ondertussen zat er een technieker te prutsen aan de gear van zanger Elijah Hewson, maar van de technische probleempjes konden we ieder geval weinig horen. “It Won’t Always Be Like This” en “Cheer Up Baby” werden allebei goed ontvangen dankzij de enthousiast spelende band in de aanloop van grootste hit “My Honest Face”. Vreugde alom en de intussen stralende zon deed het zomerse gevoel die het lied creëerde alleen maar toenemen. Inhaler bracht een overtuigende set die het publiek niet alleen verder wakker schudde, maar ook de zon nog wat harder deed stralen.

Op zondag 22 oktober staat Inhaler in een uitverkochte De Roma in Antwerpen.

Amenra @ The Barn

Eerder dit weekend bewezen The Hu en Touché Amoré dat zware gitaren wel degelijk een plek hebben op Rock Werchter. Net zoals deze acts is ook Amenra een smeltkroes van diverse genres en stijlen. Los van de headliners is bandmerchandise op Werchter zoek, maar ’s middags viel de bekende tripod meerdere keren te bespeuren. Amenra veroorzaakte geen Fred again..- toestanden, maar toch was op tijd komen wel de boodschap.

We zagen het van mijlenver aankomen dat Amenra op deze editie van Rock Werchter de zwaarste klappen zou uitdelen. Al knielend luidde Colin H. van Eeckhout de donkere mist in. Door “Boden” als opener te gebruiken verraadde Amenra een beetje dat de set niet te zot zou worden. Toeschouwers die de band nog niet eerder live zagen, vroegen zich misschien af waarom van Eeckhout rugwaarts zijn botten, longen en pezen pijnigde. Desalniettemin waren er genoeg doorwinterde fans in The Barn die de etiquette respecteerden. Handjeklap of gefluit waren uit den boze, wat de gitzwarte sfeer alleen maar ten goede kwam. Dit was nogmaals het bewijs dat overal waar Amenra aantreedt, het gewoon respect afdwingt. Het anthem “A Solitary Reign” en “Diaken” gaven ons weer helse energie om de laatste uren te doorstaan.

Op zondag 6 augustus sluit Amenra de metaldag van de Lokerse Feesten af.

Kid Kapichi @ The Slope

Aan jonge rockbandjes geen gebrek in het Verenigd Koninkrijk, al is Kid Kapichi niet het dertiende in een dozijn. De heren mochten eind vorig jaar bijvoorbeeld nog openen voor Nothing But Thieves en dat liep toen al van een leien dakje. Komende zomer staat de volgende stap voor de deur, want de set op The Slope bleek meteen ook het startschot van een rondje langs de grotere festivals. Van koudwatervrees was er gelukkig geen sprake, want de jongens knalden meteen stevig door. Dat ze eruitzagen als de meest Britse Britten hielp natuurlijk al voor een deel, maar het was toch vooral de snedige muur aan riffs die het publiek meteen aan het bewegen kreeg op “Sardines”. ‘Ik zou ook beroemd zijn als mijn vader Bono was’, grapte frontman Ben Beetham, met een kleine sneer richting Inhaler, nadat hij “Rob The Supermarket” opdroeg aan de zanger van U2 en de keet echt op gang trapte.

Beetham ontpopte zich met uitspraken als ‘We like cocaine’, ‘Jump like it’s a Geneva Convention’ en ‘I know what you’re thinking: They’re not as good as IDLES’ tot een aimabele frontman, die als klap op de vuurpijl alle shit van de rider die hij niet nodig had het publiek inflikkerde. In ruil kreeg hij een pit en een reeks crowdsurfers voor zijn voeten geworpen. Iets dat overigens exponentieel toenam naarmate de set vorderde, want Kid Kapichi speelde The Slope helemaal aan gort op een halfuurtje tijd. Fuck the UK! Fuck the King!

MEROL @ KluB C

Na een korte intro wandelde MEROL het podium op en na een dronken kotske begon de Nederlandse aan “bendronkenlaatme”, waardoor er eigenlijk meteen goed bewogen werd in de volle KluB C. Met haar fluoroze tutu schakelde de zangeres eventjes naar een vreemd tempo, maar meteen erna knalde ze nog wat harder. Ze ontving zelfs al een kontvormige prijs na het eerste lied en dus stak MEROL haar “Dankspeech_2023_V3” af. De act en het ongewone nummer kwamen meer over als een grapje dan een sterke performance, maar aan het begin van een set kunnen we dit soort zaken wel nog plaatsen. De zangeres houdt van fijne praatjes en ze vroeg vriendelijk hoe we ons voelden op de vierde festivaldag. Vlot schakelde ze over naar de camping en uiteraard de campingdisco, waar ze maar al te graag ‘vite’ gaat. Het publiek at uit haar hand en begon dan ook massaal te springen nog vooraleer het tijd was voor de vaginaliedjes. “HOU JE BEK EN BEF ME” is zeker niet een van MEROLs beste nummers, maar is wel nog steeds een leuke meezinger, zeker op festivals, en in combinatie met “foefsafari” werd het alleen maar leuker en warmer in de tent.

Na die vaginaliedjes was het tijd voor wat meer diepgang en zette MEROL haar kritische bril op voor “pastel”. In dat nummer en tijdens het praatje erna, haalde ze genderrollen, het verdomde patriarchaat en mensen die zichzelf niet in de binaire visie op gender thuisvoelen aan op een liefdevolle manier vooraleer het terug tijd was om hard te gaan met “MANNENMETGEVOEL”. Jawel, ze bestaan en MEROL ging ze tijdens het dansfeestje opzoeken in het publiek. De enthousiaste mensenmassa was nog niet voldaan en met “Vol” en “Het feest is al voorbij” toonde de zangeres aan dat het feest nog meer dan gewoon gaande was. Met knaller “Lekker met de meiden” sloot MEROL haar set af op een sterke manier en zoals alleen de Nederlandse dat kan. De zangeres toont aan dat je niet met het meest verrassende of ingewikkelde concert moet komen om een goede prestatie neer te zetten. Gewoon lekker met MEROL ‘vite’ gaan is keer op keer een fijne ervaring.

MEROL is deze zomer quasi in heel Vlaanderen te zien: Cactusfestival in Brugge (8/7), Suikerrock in Tienen (4/8), Lokerse Feesten (4/8), Zeverrock in De Pinte (5/8), Dranouter (6/8), Maanrock in Mechelen (26/8) en Crammerock in Stekene (1/9). Op zaterdag 23 december staat ze tevens als voorprogramma van Bazart in het Antwerps Sportpaleis.

Dermot Kennedy @ Main Stage

Op een groot festival als Rock Werchter is het vaak ook geven en nemen. We kregen afgelopen weekend heel wat sterke sets te zien, maar Dermot Kennedy nam zondagnamiddag toch vooral heel veel van onze positieve energie af. Niet dat zijn doortocht op de Main Stage per se slecht was, maar zijn set in Vorst Nationaal eerder dit jaar voelde al een tikkeltje te groot aan voor de man, dus dan is een gigantisch podium met een weide waar zo’n 80.000 festivalgangers voor kunnen staan, vanzelfsprekend niet de ideale setting.

Beginnen deed de Ier nochtans veelbelovend met het ietwat bombastische “Power Over Me”, maar dan ging het tempo omlaag en waaide zijn muziek een beetje zielloos over de weide. Dermot deed er weliswaar alles aan om zijn emotie in zijn nummers te steken, met een paar van zijn gekende uithalen in “Young & Free” en een meer uptempo versie van “Don’t Forget Me”. Doordat hij een aantal wereldhits heeft, valt het daartussen ook meer op dat een aantal momenten totaal niet genoeg herkenbaarheid opriepen; doe daar nog eens bij dat bij desbetreffende nummers tevergeefs naar het midden werd gezocht tussen groots en intiem, en je kreeg al snel een set waarin het aftellen was naar de hitjes. “Moments Passed” was in dat opzicht een opflakkering en het daaropvolgende “Glory” kreeg de handjes vlot op elkaar. Een bescheiden meezingmoment bij “After Rain” gaf nog wat meer lichtpaarse kleur aan de set en doordat de hits altijd groter werden (o.a. “Outnumbered” en recente single “Kiss Me”) bouwde Kennedy op naar een hoogtepuntje, maar het kwam helaas allemaal te afgelikt over om zijn rauwe stem echt te laten binnenkomen. Niet slecht, niet speciaal goed; gewoon een doorsnee namiddagset.

Gabriels @ The Barn

We geven niet snel het woord icoon aan iemand, maar bij Gabriels kwam die term al na vijf minuten in ons op. De band met Jacob Lusk als klassevolle frontman was op Rock Werchter misschien wel de revelatie van het weekend. Toch begon de set misschien een klein beetje met een valse noot. Lusk zette namelijk zijn klok van een stem open en kreeg daarmee al meteen kippenvel bij iedereen in het publiek. Maar niet veel later waren er enkele kleine krakjes te horen in de sound, wat ons deed vrezen dat we hier een show met technische problemen zouden krijgen. De problemen waren na een tweetal nummers gelukkig opgelost, zonder dat de band daar zelf ook een reactie op gaf. De aandachtige luisteraar was het waarschijnlijk niet eens opgevallen, want die was betoverd door de fantastische stem van Lusk. Maar niet enkel zijn stem, ook zijn voorkomen als frontman is er eentje waar je kan naar blijven kijken. Met een gigantische cape en een felrood pak kon je niet naast hem kijken en dan had hij ook nog de dansmoves en de X-factor waar iedere frontman jaloers op moet zijn. Muzikaal mikte Gabriels op soul, maar ook funk (met een Tina Turner-cover) en zelfs r&b kwamen in het geheel voor. Samen met drie geweldige backings, een viool en de normale bezetting kreeg de sound van de band zo het magische dat het nodig heeft.

Lusk wilde met Gabriels ook de nodige liefde verspreiden in de zaal en deed dat op zo’n manier dat ieders hart in de zaal oplichtte. De reactie vanuit het publiek werd telkens intenser met gestamp en luid applaus bij ieder stil moment. Niemand verliet de tent en iedere toevallige toeschouwer werd ook omvergeblazen door de sound van Gabriels. Vanaf “Love and Hate in a Different Time” en “Glory” werd de set ook een dansset, waarbij het publiek de benen losgooide en iedereen zich volledig smeet. Ook Lusk danste in het rond, waardoor hij eigenlijk constant een genot voor het oog was. Met nog enkele intieme nummers waarbij de frontman zijn stem tot het uiterste liet gaan, werd zijn charisma nog eens in de kijker gezet, want hij weet hoe hij de zaal moet bespelen. De pretoogjes bij Lusk waren terecht, want ook hij was onder de indruk van het enthousiasme en de zaal werd alleen maar meer verliefd op Gabriels. De band bracht op die manier een geweldig mooie set, waarmee ze aantoonde dat soul altijd tot in het diepst van je hart komt en je nooit onberoerd blijft bij de muziek.

Nova Twins @ The Slope

Dat het gigantisch druk zou zijn aan The Slope voor Nova Twins hadden we niet meteen verwacht, maar dat maakte de show alleen maar leuker en harder. Van bij het eerste nummer bewogen armen op en neer en het duurde ook niet lang vooraleer de twee vrouwen en hun drummer er in slaagden om een stevige moshpit te doen ontstaan tijdens “Cleopatra”. Vettige baslijnen, scheurende gitaren en vocals die gingen van rap tot schreeuwerig, zorgden voor een vuile sfeer, wat al eens mag op een vierde festivaldag. Naast de krachtige uitstraling was er op bepaald moment ook ruimte voor iets zachtere stukjes, waarbij de zangeres aantoonde dat ze eigenlijk ook mooie hoge nootjes heeft op haar toonladder. We stonden zoals de meesten niet daarvoor aan The Slope, wat duidelijk werd gemaakt door de steeds grotere moshpits en het toenemende aantal stagedivers die, eens vooraan het podium, er op werden gewezen dat dat niet mocht. De verbodsbord aan de zijkanten van het podium werden voor de zoveelste keer gewoon genegeerd tijdens deze editie van Rock Werchter en als je zag hoe stevig Nova Twins er aan toe ging, was dat geen verrassing. Afsluiten deden de dames met het zware “Choose Your Fighter” en een sterke uitstraling zonder arrogant over te komen. Nova Twins had een groot publiek voor zich staan en kreeg de mensenmassa moeiteloos mee in haar muziek.

Portland @ KluB C

Er is de afgelopen maanden veel gezegd en geschreven over Portland, al voelde de aankondiging voor Rock Werchter toch een beetje vreemd aan de dag nadat zangeres Sarah Pepels besloten had de band te verlaten. Maar goed, ‘de enige weg is vooruit,’ vertelde een nu expliciete frontman Jente Pironet ons niet veel later in een interview, waarmee hij doelde op de nieuwe formule die de band nu hanteert. In eerste instantie hadden we verwacht dat dat even wennen zou zijn, maar KluB C sloot nieuwe vrouwelijke stem Nina Kortekaas meteen in de armen bij openingsnummer “Where Did Everybody Go”. Het publiek had er duidelijk zin in, want Pironet dirigeerde bij “Killer’s Mind” een groots meeklapmoment.

Portland wond er zelf niet te veel doekjes om en leek vastberaden om een uurtje stevig door te trekken. Het riffje van “Good Girls” klonk net iets ruwer en “Deadlines” kroop meer dan ooit onder de huid. De band hield zich in het begin dus aan de regels, maar flirtte tijdens de epische apotheose van pas genoemd nummer telkens meer met een snelheidsboete. En dus ging de voet van het gaspedaal met “Aftermath”, dat voor een zee vol smartphonelampjes werd opgedragen aan alle verdriet en de sterkte die je moet vinden om door moeilijke tijden te raken. Emotie sloop dus steeds nadrukkelijker in de set, met “She Really (Really) Means It” als tranentrekker bij uitstek – ook op het podium. “Pouring Rain” zette dat verdriet om in euforie, waarmee Portland ook meteen toonde meer te zijn dan dat schattige bandje dat enkele jaren geleden The Barn opende. De groep rond Jente Pironet heeft stappen gezet, maar is langs de andere kant ook nog altijd een beetje zoekende. Hetgeen er al is, klinkt gelukkig meer dan degelijk, en dus mag Portland terugblikken op een mooie doortocht.

Jente mag de tourbus op en de volgende bestemmingen in de gps intikken: Cactusfestival in Brugge (8/7) en Pukkelpop in Hasselt (17/8). Daarna volgt een tour langs de zalen met onder meer op het programma Wilde Westen in Kortrijk (23/11), Het Depot in Leuven (5/12) en Cactus Club in Brugge (7/12). Het volledige tourschema vind je hier.

The Lumineers @ Main Stage

Het moet allemaal niet nodeloos complex zijn om een groot publiek te kunnen vermaken. De Amerikanen van The Lumineers hebben dat al vroeg begrepen en zijn dan maar softe folkrock beginnen maken in hun repetitiekot. Sinds hun doorbraak met “Ho Hey” is de band gestaag gegroeid en vult ze zalen als Lotto Arena. Heel slecht is het dus niet, maar voor opwinding moest je gisteren niet aan het hoofdpodium zijn. Redelijk routineus begonnen ze eraan met “BRIGHTSIDE” en daar kon het overtollige gehuppel over het hele podium van een van de muzikanten weinig verandering in brengen. Een kampvuurgevoel kwam op het hoofdpodium nooit op, ook al probeerde de groep krampachtig wat intimiteit te creëren. Hitje “Ophelia” wakkerde een klein vuurtje aan in het publiek, al doofde dat niet veel later weer uit. Vooral de nieuwe nummers vanop hun laatste album konden de meute niet begeesteren en voelden als een gemiste kans. The Lumineers was voor velen de ideale muziek voor een aperitief in de vooravond waar ze ongestoord over heen konden babbelen met een hapje en een drankje bij de hand.

Puscifer @ The Barn

Met Maynard James Keenan had Rock Werchter nog een legende op het podium van The Barn gepland. De man, die vooral bekend staat vanwege zijn contributie bij Tool en A Perfect Circle, kwam met zijn derde bekendste project Puscifer naar het festivalpark. De show stond in het teken van de laatste plaat, die al van 2020 dateert, maar dit jaar nog in geremixte versie uitkwam. Daardoor waren Keenan en compagnie zogezegd een geheime organisatie die op zoek was naar aliens in de zaal. Een beetje een cringe idee, maar het gaf de show wel wat extra cachet. Muzikaal was het namelijk een halfuur wachten op wat spanning, waardoor het toneel dat de band opvoerde best entertainend was. Aliens die plots op het podium kwamen, geheimzinnige personages met kostuums en natuurlijk Keenan zelf die de spot dreef met zichzelf; het hoorde er allemaal bij. Op die manier was Puscifer meer een soort van rariteitenkabinet waarbij het spektakel en een soort van verhalend toneel primeerde op de muziek. Toch ging het muzikaal naar het einde toe naar een iets hoger niveau met stevige gitaren die een iets vettiger geluid voortbrachten. Alleen was de set dan ook weer plots tien minuten te vroeg gedaan, waardoor iedereen hongerig achterbleef. Puscifer is duidelijk het minste project van Maynard James Keenan en daar kan een spektakelrijke show niets aan veranderen.

Baby Queen @ The Slope

Als het van BBC Radio 1 afhangt, vult Baby Queen binnen de kortste keren de grote zalen. Zo’n vaart loopt het buiten de Britse landsgrenzen voorlopig nog niet voor Bella Latham, maar met een aantal fijne popnummers en een tour in het voorprogramma van Olivia Rodrigo achter de kiezen, is een plekje in de late namiddag op het kleinste podium van Rock Werchter een mooie volgende stap. Iets waar ze zichzelf klaarblijkelijk ook wel van bewust was, want in haar gekende nonchalante, maar vrolijke stijl trapte ze haar set meteen cool af met “Internet Religion”. Alleen verviel alles al vrij snel in roze clichés. Het ging namelijk al snel over het nemen van BeReals en bovendien kwamen de nummers live veel platter over dan op plaat.

De sfeer kwam er bijgevolg maar moeilijk in, want veel verder dan wat meeknikken – de diehard fans even niet meegerekend – kwam het nooit. “Nobody Really Cares” kabbelde gewoon wat voort en “Buzzkill” miste die extra sparkle om te overtuigen. De hoge noten in “Dover Beach” leken dan net weer te hoog gegrepen, maar je zag wel dat Baby Queen zich steeds meer in haar element begon te voelen. Het coole viel een beetje weg en haar joviale kant kwam bovendrijven, want nadat ze beloofde te komen verbroederen met haar fans na de show, was afsluiter “Want Me” wel een schijfje. Een positieve noot op het einde van een matig concert dus. Rest ons alleen maar de vraag: waarom droeg de bassist eigenlijk een Pokémon-rugzak?

J.I.D @ KluB C

Binnen zijn segment behoort J.I.D onlosmakelijk tot een van de betere rappers van zijn generatie. Van die status leek hij zelf ook zeer overtuigd te zijn, aangezien hij bij de start van zijn set opperde ’the best raps you’ve heard in your life’ te serveren. Een belofte die schuld zou maken, maar toch niet helemaal aansloot bij de waarheid. De Amerikaan toonde ons een paar dagen geleden op Rolling Loud een quasi identieke set, ware het niet dat de sfeer in een halfvolle KluB C iets minder uitbundig was. Het doet echter allemaal niet af aan het feit dat J.I.D gewoon een goed uurtje zou neerzetten waar hij zijn raps liet schommelen op vlak van energie. Dan eens presenteerde hij zich iets meer laidback en flowde hij er gezapig op los, om dan even later met een “Dance Now” voor ferme energiestoten te zorgen. Zijn dj hield zich prima afzijdig en probeerde niet meer met de aandacht te gaan lopen waar nodig. J.I.D liet hem vanaf “151 Rum” dan toch eens van achter zijn draaitafel komen en tijdens “Stick” mocht hij zowaar meerappen. Als alternatief op een playbackende Lil Nas X kon deze hiphopset wel tellen.

Op dinsdag 4 juli komt J.I.D naar La Madeleine in Brussel.

Lil Nas X @ Main Stage

De persoon Lil Nas X spreekt tot de verbeelding. Hij choqueert in zijn videoclips, muziek en ook outfits, en dus was het spannend afwachten naar wat dat live zou geven op de Main Stage van Rock Werchter. We kunnen al meteen zeggen dat Lil Nas X eerder Lil Nas Nix was, want zijn set was een aanfluiting. Het begon nochtans veelbelovend met een resem dansers die stipt op tijd het podium betraden en een soort van spanningsboog lieten omhoogkomen. Ook het decor op het podium zag er best indrukwekkend uit; op dat vlak werden kosten noch moeite gespaard. Eenmaal Lil Nas X er zelf bijkwam en “MONTERO (Call Me by Your Name)” werd ingezet, viel hij al door de mand. Zijn microfoon leek (al dan niet bewust) niet aan te staan en dus waren we getuige van een heuse playbackshow. De dansers lieten dan wel hun beste moves zien samen met hem, het ontdeed ons niet van het idee dat deze set gewoon een flauwe spektakelshow was. Toen hij na die eerste song zijn broek scheurde, was hij meer bezig met die scheur dan met nummers goed te brengen.

Ondanks dat de dansers wel hun best deden en zich volledig smeten met de nodige sensuele tot seksuele moves, viel nagenoeg iedere song in het water of kwam het er te flets en weinig boeiend uit. Zeker als we het puur muzikaal bekijken was deze set helemaal niets, het draaide enkel rond spektakel. Enkel de grote hits als “Old Town Road” en “INDUSTRY BABY” lieten wat enthousiasme bij het publiek optekenen. Ook door in het midden van de show een ongeveer tien minuten durende dj-set (zonder zichtbare dj) te laten horen met allerlei nillies hits waarbij hij zelf niet op het podium stond, deed ons fronsen. Dat hij iets daarvoor nog “Something in the Way” van Nirvana in zijn set moest moffelen, deed ons zelfs knarsetanden. Na dat intermezzo kwam hij uiteindelijk volledig omgekleed terug, maar toen was de set al volledig verdronken en zelfs de beste redder kon hem niet meer tot leven wekken. Hij scheurde niet enkel letterlijk, maar ook figuurlijk zijn broek aan deze set. Misschien wel een van de slechtste dingen die we dit jaar op Rock Werchter zagen.

Christine and the Queens @ The Barn

Er is veel veranderd bij Christine and the Queens sinds zijn laatste show op Belgische bodem. De Franse artiest bracht sindsdien niet alleen een ep en twee langspelers uit waarvoor die met Redcar een nieuw alterego creëerde, maar gebuikt tegenwoordig ook hij/hem-voornaamwoorden en filterde de dansers weg uit zijn voordien energieke en aanstekelijke optredens. Het extreem conceptuele concert lag eigenlijk wat in lijn met de kortfilm die gepaard ging met La vita nuova, maar dan zonder echt gedans en als onemanshow. Het feit dat Christine echt helemaal alleen op het podium stond zonder menselijk gezelschap, gaf ons weinig om naar te kijken, ondanks dat het podium gevuld stond met gothische beelden en andere attributen zoals stoelen en een oude houten trap. Vanaf het einde van het mooi gebrachte “Tears Can Be So Soft” tot het einde van de set werden er tussen de nummers door monoloogjes gebracht over een engel genaamd Michael en het vinden van het licht. Het was dus een show met inhoud, maar het was ons in ieder geval niet altijd helemaal duidelijk.

Doorheen de set veranderde Christine and the Queens verschillende keren van outfit met onder andere een grote rode rok met een naakt bovenlijf en een lange mantel met gigantische engelenvleugels aan. Trage dramatische bewegingen, ballades en die monologen zorgden in combinatie met de kostuums en stage set-up voor een operagevoel. Dit is een show voor in een zaal om met volle concentratie in op te gaan, niet om eventjes tussendoor op een festival te spelen. Ondanks dat het sterk overkomt, snapten we wel dat dit zeker niet voor iedereen is weggelegd en en er mensen de tent verlieten. Nummers als “True Love” en “To Be Honest” kwamen prachtig over, maar voor op een festival was de show voor de meesten te veel van hetzelfde, zonder de catchyness en kracht die ze verwacht hadden. Op het einde werd er gezegd ‘This was a poem by Christine and the Queens’ en het optreden was inderdaad op z’n minst poëtisch te noemen.

Christine and the Queens trekt in het najaar twee keer naar ons land: op dinsdag 12 september staat hij in het Koninklijk Circus van Brussel en op zaterdag 18 november in de nieuwe Luikse zaal OM Concerts.

Billy Nomates @ The Slope

Dat het internet niet altijd een fijne plek is, moest Billy Nomates afgelopen week aan den lijve ondervinden. De Britse speelde op Glastonbury en kreeg na afloop zo’n hoop bagger over zich heen, dat ze zelfs aan de BBC vroeg om alle liveopnames offline te halen. Nomates krijgt wel vaker de kritiek dat haar liveshows niet van het hoogste niveau zijn en daarvan kon ze ons en vele anderen gisteren jammer genoeg (opnieuw) niet het tegendeel bewijzen. Vooral het gebrek aan variatie deed het optreden na amper drie liedjes de das al om. Billy Nomates ging nochtans tomeloos tekeer op het podium en liet zich door het krimpende bezoekersaantal voor haar neus niet ontmoedigen. Onze aandachtspanne vervaagde echter alsmaar meer waardoor nummers als “Petrol Fume” en “Balance Is Gone” nog killer en onpersoonlijk aanvoelden. Een liveband of gewoon al een gitarist zou zoveel meer dynamiek in haar optredens kunnen brengen, alleen blijven we ons afvragen waarom Nomates nog steeds zo krampachtig blijft vasthouden aan de huidige, niet werkende formule.

Jacob Collier @ KluB C

Alle muzieksnobs en fans van spirituele popmuziek vonden hun weg naar de KluB C om hun voorbeeld Jacob Collier aan het werk te zien. Op papier en in muzieknoten ziet het er allemaal redelijk complex uit, maar de Brit slaagt er telkens weer opnieuw in om er een luchtige bedoening van te maken. Op Rock Werchter was het misschien net iets te luchtig en zweverig voor een paar in de tent en was publieksparticipatie hoognodig om niet even in te dommelen na vier slopende dagen op een festival. Het publiek diende gisteren als een soort van verlengde van zijn muzikanten en werd ingeschakeld als koor, wat best mooi harmonieerde. “The Sun Is Your Eyes” speelde Collier dan weer in zijn puurste vorm en “All I Need” zorgde voor wat welgekomen zwoelheid. Ruimte voor improvisatie werd ook voldoende voorzien, al sleepte die af en toe wel net iets te lang aan. De muziek van Jacob Collier past niet meteen op een festival als Rock Werchter, die conclusie konden we na een dik uur wel trekken. En laat dat niets van zijn genialiteit en vakkunde afnemen.

Lovejoy @ The Slope

William Gold kennen de meeste mensen sinds lange tijd gewoonweg als streamer op Twitch. De jonge Brit kan echter veel dan wat palaveren over games en dan doelen we vooral op zijn muzikale aderen. Die stromen sinds een tijdje vol met muzikaal bloed. Samen met een paar jeugdvrienden startte hij de band Lovejoy, waarmee hij al snel door een horde fans op handen werden gedragen vooraleer hij iets had uitgebracht. Op Rock Werchter presenteerde William Gold zich al iets comfortabeler als frontman, maar muzikaal klonk het veel rommeliger en vooral slordiger in vergelijking met de show in Trix. Een makke geluidsmix gooide al bij de start roet in het eten en deed “Call Me What You Like” volledig verzuipen in een kakofonie. Ook als zanger sloeg Gold een paar keer de bal mis met scheve tonen en zwakke uithalen. “Perfume” was zelfs zo tenenkrommend slecht dat het tamelijk hoog binnen kwam in de lijst ‘slechtste muzikale minuten van Rock Werchter 2023’. Het was zoeken naar iets dat het tij kon teren, tevergeefs zo bleek, na mindere “Sex Sells” en “Concrete”. Als indieband is Lovejoy alvast nog mijlenver verwijderd van het gevestigde indieland en daar kunnen voorlopig ook de massa’s aanwezige fans geen verandering brengen.

RÜFÜS DU SOL @ KluB C

De dansbenen waren na vier dagen uitgeput en toch hielden we bewust nog een goede reserve over voor het Australische drietal RÜFÜS DU SOL. De laatste jaren behandelde de elektronische groep Europa eerder stiefmoederlijk, al bleef de fanbasis ook hier gewoon steeds verder groeien. De KluB C daverde al bij “Eyes” op haar grondvesten en dan waren we nog maar een kleine vijf minuten ver. “You Were Right” kon als eerste hitje van de avond wel tellen en deed de geluksbarometer nog wat meer oplopen. Je voelde dat er iets in de lucht hing en dat de extase zo snel niet meer zou gaan liggen. De drie haalden ook productioneel behoorlijk veel uit de kast om het oog ook iets bieden. Een strakke lichtshow versterkte nummers als “On My Knees”, “Underwater” en een zeer luid onthaald “Alive”. De planken daverden bijna even hard als bij Fred again.. en dat zegt eigenlijk alles over de sterke set van RÜFÜS DU SOL. De confettiregen bij afsluiter “No Place” zorgde nog voor een gelukzalig gevoel en was een formidabel voorlopig einde van het vierdaagse muziekfestijn.

Onze recensie van Arctic Monkeys lees je hier.
Onze recensie van Queens of the Stone Age lees je hier.
Onze recensie van ROSALÍA lees je hier.

Alle recensies van Rock Werchter 2023 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Robbe Rooms, Niels Bruwier en Simon Meyer-Horn.