© Lloyd Wakefield
De kassa in Werchter rinkelde de afgelopen weken aan recordsnelheid. Waar levende legende Bruce Springsteen TW Classic vorige week op minder dan een uur tijd wist uit te verkopen, moest Harry Styles maar nipt het onderspit delven met iets minder dan twee uur op de klok. Het toont meteen ook aan dat de Britse superster misschien wel de grootste artiest van het moment is en bijgevolg niet meteen moet onderdoen voor andere grootheden. Want ja, er wordt zo nu en dan al eens lacherig gedaan rond het glitterende aura dat de man rond zich heeft hangen, maar feit is wel dat hij niet meer ‘die ene van boyband One Direction’ is. Sterker nog, het is een imago waar Styles tegelijkertijd afstand van neemt, zonder het ook echt los te laten. Van meerdere walletjes eten noemt men dat; iets waarin hij de afgelopen jaren bewees bijzonder goed te zijn. Magazinecovers, hoofdrollen in films, hitalbums… om dan nog maar te zwijgen over het feit dat Harry Styles zonder meer een stijlicoon is dat door zijn menselijke kant op het podium te tonen, nóg meer hartjes sneller doet slaan.
En dat die hartjes gigantisch veel voor Harry Styles overhebben, werd afgelopen weekend nog maar eens aangetoond. Fans die al van vrijdagochtend – de deuren openden pas zaterdag om 16.00(!) – aan de poorten van het Festivalpark Werchter kampeerden, Live Nation dat extra merchandisingstanden opende in het Sportpaleis in Antwerpen, liveblogs op verschillende mediakanalen… de Harry-mania was groter dan ooit. Dat hitsingle “As It Was” van meest recente plaat Harry’s House de laatste weken nog wat frequenter voorbijkwam op de radio, lijkt dan ook alles behalve toevallig.
Nadat boa’s, glitterende broeken, roze cowboyhoeden en gekke zonnebrillen in alle vormen en maten hun weg hadden gevonden naar het zonovergoten Festivalpark, was het aan de dames van Wet Leg om de debatten te openen. Op het eerste zicht misschien niet meteen een band die zich in dezelfde contreien als Harry Styles bevindt, maar achteraf gezien wel gewoon een degelijke supportact. Waar de Britten eerst door een ietwat schelle geluidsmix ploeterden, zorgde “Wet Dream” niet veel later voor eerste animo. Het publiek zat vol positieve energie, want bij “Supermarket” werd er zonder vragen meegewuifd en bij “Ur Mom” konden de dames een eerste keer hun hysterisch gegil uittesten. Allemaal heel leuk dus, maar we kregen toch alsmaar meer het gevoel dat Wet Leg haar eigen imago een beetje uitperst. Die gemaakte verlegenheid, het schattige Frans en het beduidend lager liggende rockgehalte in vergelijking met vroeger. Hoe dan ook werd dat op een vrolijke avond als gisteren allemaal gereduceerd tot luttele details, want eenmaal “Chaise Longue” over de weide galmde, was de toon gezet voor wat volgen zou.
Na een halfuurtje meezingen met klassiekers als Robbie Williams’ “Angels” en Queens “Bohemian Rhapsody” verscheen iets na kwart voor negen dan de glittergod waar iedereen op zat te wachten. Onder iets wat akelig dicht bij hysterisch geschreeuw kwam, maar vooral ook op de tonen van “Daydreaming”, maakte Harry Styles kennis met Werchter en haar duizenden smartphoneschermpjes. Dat de man meteen ook opteerde om voor een minder bekender nummer te kiezen, zodat hij op zijn energieke gemakje de sfeer kon scheppen door wapperend met zijn armen het podium te verkennen, bleek een slimme zet. Alles wees erop dat de Brit een volledige set lang zou knallen, want met het daaropvolgende “Golden” kreeg hij de weide al letterlijk op de knieën, om ze bij het refrein te doen ontploffen met een liefdevolle pogo.
Een belangrijk pluspunt bleek meteen ook de elfkoppige liveband die de man had meegebracht. Die zorgde er namelijk voor dat de minpuntjes ogenschijnlijk onopvallend voorbijgingen. Styles zong “Adore You” bijvoorbeeld een paar toontjes lager en liet de allerhoogste stukjes aan het publiek over, maar doordat het geheel muzikaal zo goed in elkaar zat en de Brit bij zijn geboorte in een vat vol charisma is gevallen, viel dat allemaal nooit echt op. Die laatste troef speelde de ster overigens vanaf het begin tot in de puntjes uit: vanop zijn gigantische catwalk zocht hij voortdurend connectie met de weide. Ook de, hetzij met clichés bezaaide, bindtekst over mentale gezondheid en hoe iedereen zichzelf moest kunnen zijn en zich moest amuseren droeg allemaal bij aan de aaibaarheidsfactor van Styles. Hij is ook gewoon een man die zich wil amuseren, maar wel met een tikkeltje gezonde arrogantie.
Die speech luidde helaas meteen ook een mindere periode in de set in. Het geheel zakte echter nooit als een pudding in elkaar en er werd niets fout of slecht gespeeld, maar een “Keep Driving” was daarom ook niet per se meer dan gewoon degelijk en “Daylight” kwam niet bepaald beter uit de verf dan een ander nummer. Je merkte dan ook dat er een soort kleine sleur in de show kwam en dat iedereen veelal zat te wachten op een grote hit om helemaal los te kunnen gaan. Dat neemt weliswaar niet weg dat een rockballad als “She” mooi tot zijn recht kwam tijdens golden hour, inclusief wat bluesy melancholische gitaarsolo’s. Dat Styles tussendoor ook nog eens een dozijn gelukkige verjaardagen wenste aan fans, zorgde er langs de andere kant wel voor dat de sleur er nooit hélemaal doorkwam.
© Lloyd Wakefield
Daarvoor gebeurde er ook gewoon genoeg. “Matilda” werd bijvoorbeeld middenin het publiek gebracht, samen met een bassiste, gitariste en zangeres; en dat zo’n intiem nummer een set niet in elkaar doet zakken, maar voor een groots meezingmoment zorgt, bewijst meteen ook de sterkte. Maar dat ook – een overigens best zichtbaar vermoeide – Harry Styles zelf inzag dat hij een paar versnellingen hoger moest schakelen om Werchter helemaal over de streep te trekken, zegt aan de andere kant natuurlijk ook al iets. Na wat euforie-explosietjes in “Satellite” en een moment in de schijnwerpers voor zijn vierkoppige blazerssectie in “Late Night Talking”, nam hij daarom de tijd om wat bordjes in het publiek te lezen. Flauwe moppen, wat dollen met de Franse naam van een jongedame in het voorste vak, een fan helpen met het uiten van haar liefde… en hoe spreek je ‘Werchter’ nu precies uit? Het zorgde er allemaal voor dat de sfeer een pak luchtiger werd, waardoor je ergens de druk haast van ieders schouders voelde vallen.
Want van dan af aan ging de set alleen maar in stijgende lijn. “Cinema” was het begin van een ‘discomedley’, waarbij Harry Styles zich alsmaar meer in zijn sas begon te voelen. Met een boa uit het publiek huppelde hij van hot naar her, terwijl de weide alsmaar meer veranderde in een openluchtdiscotheek. De intro van “YMCA” vormde niet veel later meteen ook die van “Music for a Sushi Restaurant”, wat de temperatuur nog wat meer de hoogte injaagde. Een regenboogvlag, een gek hoedje, een nationale driekleur… de Brit deed er zienderogen alles aan om het tempo te blijven opdrijven. En met succes, want “Treat People With Kindness” zorgde voor een vloedgolf aan liefde en dan moest het hoogtepunt nog komen.
https://www.instagram.com/p/Ct48GOtMFMN/?utm_source=ig_web_copy_link&igshid=MzRlODBiNWFlZA==
Een knipoogje naar One Directions “Best Song Ever” luidde “What Makes You Beautiful” in, en dan was het hek helemaal van de dam. Voor het eerst werd de massahysterie echt groots, want door het luide geschreeuw was het bij momenten moeilijk om Styles zelf nog te horen. De hitjes volgden elkaar daarna in sneltempo op, met “Watermelon Sugar” als verfrissend tussendoortje en fanfavoriet “Fine Line”, meteen ook een van de mooiste rockballads die de afgelopen jaren gemaakt is, als afsluiter van de reguliere set. Dat we bij die laatste meteen ook duizenden smartphonelampjes de kop op zagen steken, zorgde ervoor dat we ons lijstje met cliché popconcertvoorvallen volledig hadden afgevinkt. Met “Sign of the Times” nam de Brit de draad in de bisronde weer op waar hij hem liet liggen, al was het toch afsluitend duo “As It Was” – met gigantisch luid meegebruld ‘leave America’ – en “Kiwi” dat van Harry Styles’ doortocht in Werchter alsnog een geslaagde zegetocht maakte.
Het had dus allemaal wel wat voeten in de aarde, die set van Harry Styles gisterenavond. Was de Brit het slachtoffer van zijn eigen hype? Misschien, want als alles rondom je al wekenlang zo’n grote druk op je schouders legt, loert lichte teleurstelling natuurlijk altijd om de hoek. Gelukkig is de superster charismatisch en vooral professioneel genoeg om dat gevoel nooit de bovenhand te laten nemen, want wat hij in Werchter neerzette was simpelweg een bijzonder degelijke show die voorbij was nog voor we het goed en wel beseften. Nog maar eens de bevestiging dat de tijd vliegt als je je amuseert. En dat was uiteindelijk ook waar het gisterenavond allemaal om draaide. Zelfs als je geen enkel nummer kende, werd je helemaal meegezogen in de aura van liefde die rond Styles en zijn fanbase hangt. Oké, gimmicks en clichés waren zeker aanwezig, maar de Brit weet het allemaal zo eerlijk en oprecht te verkopen, dat je nooit doorhebt dat zijn set uiteindelijk ook gewoon een goed geoliede machine is.
Harry Styles bracht een oase van liefde naar Werchter, waarin iedereen zichzelf kon zijn en, zoals beloofd, gewoon heel veel plezier had. De muziek was bij momenten zelfs een beetje bijzaak, want na een moeilijke start, straalde de euforie van de weide. En al wie volgende week tijdens Rock Werchter nog een pluimpje van een of andere boa terugvindt op het terrein, die zal met een glimlach terugdenken aan zaterdagavond.
Setlist:
Daydreaming
Golden
Adore You
Keep Driving
Daylight
She
Matilda
Satellite
Late Night Talking
Cinema
Music for a Sushi Restaurant
Treat People With Kindness
What Makes You Beautiful (One Direction-nummer)
Grapejuice
Watermelon Sugar
Fine Line
Sign of the Times
As It Was
Kiwi
