© CPU – Ann Carpentier (archief)
Poëtische dreampop die vertrekt vanuit een melancholie die met donker en licht speelt, maar altijd de juiste snaar raakt; dat is Portland. Debuutplaat Your Colours Will Stain (2019) is daar met hits als “Step Aside”, “You Misread Me” en pronkstuk “Lucky Clover” kristalhelder bewijs van. Iets meer dan een jaar geleden, kort voor de release van Departures, kregen we te horen dat Portland niet langer als duo muziek zou maken. Het vertrek van muzikale wederhelft Sarah Pepels was voor Jente Pironet een bittere pil om te slikken, maar dat weerhield hem er niet van om op eigen houtje verder te gaan. Echter belette Pironets diagnose van hersenkanker het hem voor onbepaalde periode op regelmatige basis op te treden. Ondertussen is de artiest weer goed op dreef. Zo verscheen hij op podia van diverse festivals, zowel binnen als buiten onze landsgrenzen, maar gisterenavond koos Pironet voor de intiemere setting van De Kreun.
© CPU – Marvin Anthony (archief)
Enkele minuten nadat de klok acht uur sloeg, verscheen het gestalte van de Franstalige electropop zangeres Orlane achter de microfoon. Badend in het paarskleurige licht van de schijnwerpers, bracht ze haar eerste nummer “Jeux Dangereux.” Ze ging er meteen volledig voor en wachtte dan ook geen seconde met zingen zodra ze op het podium stond. Hoewel het niet haar moedertaal is, sprak ze de zaal in het Nederlands aan om zichzelf te introduceren. Ze liet ons weten dat ze onlangs haar eerste ep PRISME uitbracht en voegde daaraan toe: ‘Ondanks dat we niet dezelfde taal spreken, hoop ik dat jullie er graag naar zullen luisteren.’ Aan de positieve reacties van het publiek te merken, slaagde Orlane erin het tot nog toe kleine publiek voor zich te winnen. Doorheen een korte set van amper vijfentwintig minuten, liet ze veel van zichzelf zien. Zo klonk haar volle, rijke stem niet alleen loepzuiver, maar speelde ze zelf akoestische gitaar, keyboard en voor twee nummers haalde ze zelfs een saxofoon boven. Orlane’s sound switchte vloeiend tussen sensueel, bedrukt en dansbaar. Alvorens ze haar set afsloot met haar allereerste single, “À quoi tu penses?”, bracht ze alle aanwezigen er nog even van op de hoogte dat ze op 29 oktober naar de Ancienne Belgique komt. Van zodra de laatste noot uitgezongen was, liet het publiek de zangeres gaan met een applaus vol lof en appreciatie.
© CPU – Ann Carpentier (archief)
Het werd aardig rumoerig in De Kreun terwijl ongeduldig werd gewacht op Portland. Iets na negenen werden de lichten gedoofd en kregen we livebeelden te zien van Pironet die enkele gangen doorwandelde onderweg naar het podium. Daar stonden al een aantal instrumenten te wachten, maar voor het openingsnummer moesten we het nog even met het getokkel van een akoestische gitaar doen. Gehuld in een dieproze, fluwelen hemd, beet Pironet de spits af met het ingetogen, fragiele “Time To Talk”. Nadat ook Pironets metgezellen hun intrede maakten, werd het tedere en intieme nog even bewaard met bedaarde versies van onder andere “Alyson” en “Sensational”.
Langzaam werd het podiumbeest in Pironet wakker tijdens “Step Aside”, dat hij al met iets meer attitude en podiumprésence bracht. De goesting om het tempo op te drijven, spatte vervolgens uiteen tijdens een verlengde versie van het nummer. De zang werd geëlimineerd door een instrumentale interventie, waarin Pironet een nieuw riff introduceerde. Dat hij de energie in zijn lijf niet meer kon bedwingen, maakte hij duidelijk tijdens “Serpentine”, waarbij hij voor het eerst de microfoon los in de hand nam en zich naarstig van het ene naar het andere punt op het podium begaf. De outro werd in een nieuw jasje gestoken. Gepaard met een heus lichtspektakel ging het vijftal stevig tekeer, waarbij de gitaar van Pironet en drummer Bram Van Hove de overhand namen en Nina Kortekaas met indrukwekkende vocals het geheel voltooide.
© CPU – Ann Carpentier (archief)
Na heel wat apotheoses, met name bij “Good Girls” en “Deadlines”, waarbij Pironet al spartelend op de grond ging liggen terwijl hij op zijn snaren tekeer ging, moest hij toch even uitblazen. ‘Ik kan soms helemaal vergeten wat er eigenlijk aan het gebeuren is,’ gaf hij beduusd toe. Met het hartverscheurende “Lucky Clover” liet hij uiteindelijk de rust terugkeren. Het koste wat moeite om geen traantjes te moeten wegpinken. De vocals van Kortekaas werden extra in de verf gezet door de toegevoegde uithalen en hoge noten die ze moeiteloos en kraakhelder produceerde. Datzelfde betoverende effect werd nog even aangehouden bij afsluiters “Pouring Rain” en “She Really Means It”, waarbij Pironet het publiek opriep om smartphones of andere lichtbronnen boven te halen en daarmee op de sonische golven mee te deinen.
Dat Portland de zaal van De Kreun volledig uitverkocht kreeg, is eigenlijk niet meer dan logisch. Van begin tot eind lieten we ons meevoeren door de sprankelende magie van Portland. Veel meer dan dat het ‘sensational’ was en we met fonkelende oogjes het spektakel mochten aanschouwen hebben we er niet meer over te zeggen. Het sterrenstof dat Portland verspreidde, zweefde nog even in het rond terwijl met het hoofd in de wolken naar huis terugkeerden.
De clubshows van Portland in Brugge en Gent zijn hopeloos uitverkocht. Wie Portland deze zomer aan het werk wil zien, zal daarvoor richting een festivalweide moeten trekken. Op vrijdag 2 augustus staan ze als headliner op Dranouter, en een dag later kan je ze aanschouwen op Suikerrock in Tienen. Op vrijdag 15 november speelt Portland hun grootste eigen show tot dusver in het Koninklijk Circus in Brussel.
