Bruce Springsteen and The E Street Band @ TW Classic 2023: Geboren om te entertainen, te ontroeren en te rocken!

© CPU – Johan Poelmans

Na de wervelende passage van Nick Cave op TW Classic vorig jaar werd meteen bekendgemaakt dat Bruce Springsteen and The E Street Band dit jaar het eendagsfestival in Werchter zou gaan headlinen. De ticketverkoop ging enkele dagen later van start en The Boss had minder dan een uurtje nodig om zestigduizend tickets te verkopen en zo voor een uitverkocht festival te zorgen. In februari werd de line-up nog wat aangedikt met Triggerfinger, Jack Johnson en Simply Red, maar dat iedereen voor Springsteen en zijn band kwamen stond op voorhand natuurlijk al buiten kijf.

Triggerfinger

© CPU – Johan Poelmans

Doordat de affiche deze keer uit slechts vier acts bestond, gingen de deuren van het festivalterrein pas om half vier open. Een halfuurtje later mocht Triggerfinger – voor het eerst zonder Paul Van Bruystegem, alias Monsieur Paul – deze editie van TW Classic op gang trappen. Door de korte tijd die tussen het openen van de deuren en de start van de Belgische rockband zat, moest het grote volk nog toekomen. Dat belette Triggerfinger er niet van om met volle goesting te starten met “I’m Coming for You”. Het publiek was beleefd en applaudiseerde wel op de typische momenten, maar daar bleef het in eerste instantie ook bij. Er was een bepaalde spreekwoordelijke afstand tussen band en publiek, dus vond frontman Ruben Block dat het tijd was om daar iets aan te doen. Tijdens “Short Term Memory Love” ging hij dichter bij het publiek via de trappen en trakteerde hij ze daar op een gitaarsolo, waarmee het ijs definitief gebroken werd.

Op “Black Panic” toverde Block nog wat meer magie uit zijn gitaar, deze keer door het te klemmen tussen zijn middel en de lichtstatieven en zodoende toch een mooi geluid te produceren. Enkele mensen legden het tafereel vast op hun smartphone, waardoor we met zekerheid kunnen zeggen dat het trucje indruk maakte op het publiek. Met de grote hits nog in aantocht kon het niet meer mislopen voor Triggerfinger. “All This Dancin’ Around” werd meegeklapt en hier en daar ook meegezongen, terwijl anderen voorzichtig een danspasje placeerden en afsluiter “Is It” verder borduurde op dat elan. Dat de regen zich een vijftal minuten trachtte te manifesteren tijdens het optreden stoorde niemand echt en daar mogen we Triggerfinger voor bedanken.

Jack Johnson

© CPU – Johan Poelmans

Helaas werd het milde enthousiasme dat het publiek tijdens Triggerfinger vertoonde de kop in gedrukt door Jack Johnson en band. De Amerikaan opende met “Mudfootball” wel nog op een geestige manier, maar volgde daarna met een hele hoop nummers die op hetzelfde sleperige tempo werden gespeeld. Dat de zachte muziek – die aanvankelijk voornamelijk op akoestische gitaar werd gespeeld – niet veel om het lijf had, hielp daar zeker ook niet bij en wanneer je daar nog eens het gigantische podium bijrekent is het eigenlijk al om zeep. Johnson is door het knuffelgehalte van zijn liedjes namelijk een muzikant die het van gezelligheid en knusheid moet hebben, en laat dat nu net hetgeen zijn wat je op de Main Stage van een Werchter-festival niet hebt.

Ondanks de vele inwisselbare deuntjes waren er toch wel enkele gedenkwaardige momenten. Zo blies de singer-songwriter tijdens “Costume Party” op verschillende bierflesjes om zo muziek te maken. Het leverde hem wat groen gelach van het publiek op, maar was toch vooral een zwaktebod dat aantoonde dat de lat voor Johnson op festivals toch al niet al te hoog ligt. Verder was het een fan die voor het meest memorabele moment van Johnsons passage zorgde. Een man met een Willie Nelson-pet stak een bordje op en had daarop de titel van het verzoeknummer “Willie Got Me Stoned”  geschreven. Zijn verzoek werd ingewilligd en wanneer de camera’s zich nadien nog eens op de man richtten, stond hij fier een joint te roken, wat op applaus van het publiek werd onthaald. Het was misschien zelfs het luidste applaus van de hele set. “Banana Pancakes”, een van Johnsons grootste klassiekers, werd nog ingeleid door een verhaal over hoe het nummer gaat over een vriendinnetje dat geen aandacht besteedde aan de muziek die hij maakte. Het had net zo goed het verhaal kunnen zijn van het optreden dat de Amerikaan hier gaf, namelijk dat nauwelijks iemand luisterde.

Simply Red

© CPU – Johan Poelmans

Ook voor Simply Red stonden de festivalgangers aanvankelijk precies niet te popelen. De band trapte af met “Better With You” en ondanks dat het muzikaal zeker niet slecht in elkaar zat, was er in het publiek letterlijk geen animo waar te nemen, integendeel, praatjes van sommige mensen overstegen zelfs de muziek. Met “Holding Back The Years” kregen we na een kwartiertje een eerste hit voor de kiezen en dat leek een redelijk deel van het publiek ook wakker te schudden. Er werd meegeklapt en meegezongen, en nu frontman Mick Hucknall het momentum bezat vroeg hij het publiek om “Happy Birthday” te zingen voor zijn dochter, die haar zestiende verjaardag vierde. Daarna viel het weer wat stil in het publiek, maar richting het laatste deel van de set stak Simply Red zijn hitkanon af.

Het zomerige, zwoele gevoel van “Something’s Got Me Started” wist zich tot bij het publiek te krijgen, wat hier en daar gedans en meezingende mensen opleverde. Daarna volgde een slotoffensief dat met het stugge publiek – zoals we al zeiden, nagenoeg allemaal aanwezig voor Springsteen – toch een klein overwinningsrondje bleek. “Fairground” was natuurlijk door bijna iedereen gekend en dat leverde dezelfde kleine taferelen op als daarvoor, maar dan net wat intenser en hetzelfde gold voor “Money’s Too Tight (To Mention)”. De afsluiter was dan weer weggelegd voor “Nutbush City Limits”, dat we ook wel kennen van Ike & Tina Turner en dat bracht door haar recente overlijden wat meer emotie met zich mee, al leverde het uiteindelijk vooral meer meezingende mensen op.

Bruce Springsteen and The E Street Band

© CPU – Johan Poelmans

Om tweeëntwintig uur was het dan eindelijk tijd voor de act waar we maar liefst zeven jaar op hadden gewacht. Terwijl het al wat donkerder geworden was, verschenen de bandleden van The E Street Band onder luid applaus en in snel tempo één voor één op het podium, waarna Bruce Springsteen onder nog luider applaus en de kenmerkende ‘BRUCEEEE’-kreten – die trouwens wat weghadden van boegeroep – het podium betrad. Ze hadden geen tijd te verliezen en na het aftellen van Springsteen kregen we met “No Surrender” meteen al de muzikale overrompeling en bevangenheid die een Bruce Springsteen-concert met zich meebrengt. De zang van de Amerikaanse legende zat nog niet supergoed en hij had precies wel nog enkele momentjes nodig om helemaal opgewarmd te geraken.

We kregen vanzelfsprekend ook wat nieuw materiaal te horen van op Letter To You, dat twee jaar geleden verscheen. De eerste daarvan was “Ghosts” en hoewel de uitvoering goed zat, waren het toch de grote klassiekers die het vuur in het publiek ten volle wisten aan te wakkeren. Zo gingen de armen in de lucht tijdens “Prove It All Night” en werd er toen ook op grote schaal meegezongen. Het was ook de eerste keer dat Springsteen volwaardig zijn duivels mocht ontbinden met enkele solo’s op zijn iconische Fendergitaar. Vanzelfsprekend was The Boss niet de enige die een hemelse solo uit zijn instrument kan persen. Jake Clemons, de neef van wijlen E Street Band-saxofonist Clarence Clemons, bezorgde ons al van bij de eerste noot kippenvel met zijn allereerste sax-solo van de avond tijdens “Ghosts”.

© CPU – Johan Poelmans

Tijdens “The Promised Land”, dat traditiegewijs op gang werd getrapt met het streepje mondharmonica, zocht Springsteen voor het eerst nadrukkelijk het hele dichte contact met het publiek op. Door op het platformpje te wandelen dat zich in de breedte uitstrekte voor de golden circle, waren enkele gelukkigen maar slechts centimeters verwijderd van Springsteen, die na zijn laatste solo zijn harmonica aan een gelukkige fan gaf. Na een hele reeks rocknummers was het dan even tijd voor iets anders. Het jazzy en bovenal zwoele “Kitty’s Back”, dat zowaar nog langer duurde dan op plaat, deed de temperatuur op deze warme dag nog wat verder stijgen. Soulklassieker “Nightshift” deed daar nog een schepje bovenop door de fenomenale zang van Curtis King Jr. en de fantastische percussie. De vlakheid van de studioversie op Only The Strong Survive was in de verste verte niet meer te bespeuren en we kunnen enkel maar hopen dat dat ook het geval zal zijn op het aankomende tweede soulcoveralbum van The Boss.

Op sociale media werden Springsteen and The E Street Band – tot grote ergernis van gitarist Steve Van Zandt – hier en daar verweten dat ze, in tegenstelling tot vroeger, nogal krampachtig vasthielden aan de setlist die doorheen de tour nauwelijks veranderde. Op zijn meest recente optredens besloot The Boss om toch nog wat andere nummers te gaan spelen en dat bracht Werchter een aandoenlijke “My Hometown” en nog veel belangrijker dan dat: “The River”! Het lied werd pas voor de tweede keer deze tour gespeeld en hoewel er instrumentaal enkele slordigheden te horen waren, was het een van de grootste hoogtepunten van de avond. Kippenvel, ontroering, verbazing en alles daartussenin waren voelbaar tijdens de klassieker.

© CPU – Johan Poelmans

Naast dat alles wist Bruce Springsteen het ook solo – deze keer wel nog met de subtiele toevoeging van Barry Danielians trompet – voor elkaar te krijgen. Het aangrijpende “Last Man Standing” werd ingeleid met een lang verhaal over de vrienden en familie die Springsteen doorheen de jaren heen is verloren. Het was de enige keer dat The Boss de rol van verhalenverteller op zich nam, wat in tegenstelling tot vroeger toch een hoop minder was. Het voegde op een bepaalde manier wel toe aan de uniekheid van het moment en zo was zowel het inleidende verhaal als het nummer zelf een kippenvelmoment van jewelste dat ook het hele publiek stil wist te krijgen. 

Daarna was het wederom rocken geblazen; eerst met een net zo hartroerende “Backstreets”, dat op zijn beurt een fantastische opbouw bleek naar “Because The Night”. Dat het publiek nog zoveel stem over had om het refrein mee te zingen was gezien de vele meezingers die de revue al waren gepasseerd opvallend, maar na het grote enthousiasme bij de klassieker durfden we al met zekerheid zeggen dat heel wat mensen daags nadien met heesheid zouden zitten. De samenhorigheid in het publiek leverde voor de zoveelste keer deze avond kippenvel op, terwijl Nils Lofgren zich volledig liet gaan met verbazingwekkende solo’s op zijn gitaar.

© CPU – Johan Poelmans

Daarna volgde een tour de force zoals je die enkel en alleen van Springsteen kan krijgen, met als grootste uitschieters “Badlands” – wederom met fantastische sax-solo en meebrullende fans – en “Thunder Road”, die elkaar naadloos opvolgden. Voor die laatste liet The Boss ook enkele stukken tekst zeer nadrukkelijk over aan de fans, die het nummer natuurlijk van voor naar achter en van achter naar voor uit hun hoofd kenden. Intussen zocht de zanger weer het zeer directe contact op met het publiek en gaf hij enkele gelukkigen een hand. Met zijn gehele band bedankte hij vervolgens het publiek en zonder zelfs van het podium te verdwijnen kregen we al de toegift, als we het zo al mogen noemen. De synthesizers en bassen van “Born In The USA” kwamen heel hard binnen, maar helaas was dat ook te hard om echt van te kunnen genieten. De bas had gerust een ferme scheut teruggeschroefd mogen worden, want het oversteeg zowat alles en iedereen, waardoor we er niet ten volle van konden genieten. Gelukkig kregen we meteen daarna “Born To Run”, waarbij alles geluidstechnisch weer tiptop in orde was. Deze keer was het zelfs volop springen geblazen voor het podium en wie nog wat stem over had, kon het refrein wederom meebrullen. Springsteen staat natuurlijk ook bekend voor zijn marathonsets, want hoewel we al twee uur en een half ver waren, leek het einde nog altijd ver weg.

Met “Dancing In The Dark” kregen we wederom zo’n meezinger en misschien wel Springsteens grootste hit, maar het meest beklijvende moment van de toegift kwam pas daarna. Na het voorstellen van de band nam Springsteen tijdens “Tenth Avenue Freeze Out” cadeautjes van de fans in ontvangst en zette hij een gekregen pet achtersteboven op zijn hoofd. Na het stuk waar hij ’the Big Man joined the band’ zong, werden foto’s en video’s geprojecteerd van de overleden E Street Band-leden Danny Federici en Clarence Clemons, die dag op dag twaalf jaar geleden overleed. Het maakte de emoties in de stem van Springsteen en het gevoel van de fans des te intenser en wanneer Springsteen vervolgens, wederom volledig solo en akoestisch, het slotlied “I’ll See You In My Dreams” inzette zagen we hier en daar mensen enkele traantjes wegpinken, wat we meer dan volledig konden begrijpen. Springsteens voornaam werd voor de laatste keer gescandeerd door het applaudisserende publiek terwijl hij het podium verliet, waarna we met een mix van heel wat emoties, maar vooral ook met een voldaan gevoel naar huis gingen. 

© CPU – Johan Poelmans

Met nummers als “Last Man Standing” en “I’ll See You In My Dreams”, en de projecties bij “Tenth Avenue Freeze-Out” kregen we deze keer niet enkel een vintage rock-‘n-roll-show van The Boss, maar ook een optreden waarbij vergankelijkheid en de dood zeer dichtbij leken te komen. Het voelde haast aan als een afscheid, maar dat hoefde het zeker niet te zijn. De setlist varieerde niet zoals vroeger wel het geval was op Springsteen-concerten, al kregen we met “My Hometown” en “The River” wel twee verrassingen van formaat. Dat een man van drieënzeventig nog een spektakel van bijna drie uur kan neerzetten is eigenlijk zelfs al onvoorstelbaar genoeg. Bruce mag dan wel al een dagje ouder zijn, maar hij leek nog veel te fit om al uitgezongen te zijn. Laat ons hopen dat Springsteen nog eens terugkeert en als we ex-E Street-bandlid David Sancious mogen geloven, dan staat hij volgend jaar samen met The Boss op het podium in kader van dat soulalbum dat nog moet verschijnen.

Zoals iedereen op voorhand al wist, draaide het natuurlijk allemaal om Bruce Springsteen and The E Street Band. Triggerfinger was fraai, maar ook niet meer dan dat. Jack Johnson hoort niet thuis op grote festivalpodia en Simply Red konden we, gezien de hits waarmee hij op het einde uitpakte, als een echt voorprogramma beschouwen. Dat Springsteen nog ‘let it rain’ zong tijdens “Mary’s Place” hielp niet, want hoewel er hevige stortbuien voorspeld waren, bleef het nagenoeg voortdurend droog. Als het dan toch regende was het in het slechtste geval wat motregen, die niet langer dan vijf minuten aanhield. Het weer was dus goed, net zoals Springsteen and The E Street Band waren, en dat was eigenlijk alles waar we op voorhand op hoopten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!