Arctic Monkeys @ Rock Werchter 2023: Heroverwinning

Vorig jaar bleven veel fans met een hongertje zitten nadat Arctic Monkeys op Pukkelpop speelde. Ze beschuldigden de Britse band ervan dronken op het podium te staan, dat er te weinig interactie was en dat er van een echte ervaring geen sprake was, doordat Alex Turner en co liever gewoon cool overkwamen. Herkansing op de eerstvolgende editie van Rock Werchter dus. Intussen heeft de groep er met The Car opnieuw een sterke plaat bij, al waren er ook bij die release fans die klaagden dat het album niet rock-‘n-roll genoeg was. Trekt Arctic Monkeys tegenwoordig klachten aan? Of is de groep vergane glorie? Op geen van beiden lijkt het antwoord ‘ja’ of ‘nee’ te zijn, maar wanneer je als groep graag nieuwe dingen probeert, stel je sowieso oudere fans teleur. Gelukkig stelde de band niet teleur op Rock Werchter.

De Monkeys openden hun set met het nieuwe “Sculptures of Anything Goes”. Zware bastonen en de stem van Alex Turner trokken het concert op gang en na verloop van tijd vielen ook andere instrumenten in. Doordat Turner nog geen gitaar vasthad, maakte hij armbewegingen, waardoor hij haast een goddelijke indruk maakte. Daarna was het tijd voor het oudere en hardere “Brianstorm” waarbij er in het publiek al snel een kleine storm van springende mensen ontstond. De Britten speelden op een strakke manier en scheurden er stevig tegenaan. Met “Snap Out of It” en “Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair” volgden nog twee bekende nummers en zo werd het wel duidelijk dat Arctic Monkeys zich niet in eerste plaats zou verdiepen in de nieuwe plaat, maar de focus vooral legde op zijn grootste hits. Bekende nummers werden natuurlijk makkelijker meegezongen en konden ook op een herkennende ‘ooooh’ rekenen wanneer ze begionen, zoals bij onder meer “Crying Lightning”. Dat slechte optreden vanop Pukkelpop vorig jaar was intussen verdwenen in ons achterhoofd.

De trage loungy songs bleven op de opener na nog eventjes uit, maar het strak gebrachte knallertje genaamd “The View From the Afternoon” was er wel. Het publiek genoot er duidelijk van en de band ging er dan ook helemaal voor. “Cornerstone” wist als soort van retroballade echter minder te bekoren, al paste het wel in de esthetiek van het concert en de visuals. “Why’d You Only Call Me When You’re High” werd met een pianostukje ingeleid en vervolgens op een lekker vlotte manier gespeeld. Na die twee rustigere nummers was het tijd om nog eens wat harder te gaan met “Arabella”, voorzien van een gitaarsolo en een klein stukje van “War Pigs” van Black Sabbath op het einde.

Stevigere nummers werken doorgaans wat beter op een festival en de set Arctic Monkeys was daar geen uitzondering op, maar tegen de verwachtingen in viel het door percussie geleide “Do Me a Favour” toch ook een beetje in elkaar. Het kwam vrij vlak over, totdat het nummer plots losbrak en gitaargeweld er tegenaan werd gesmeten. Hard drumwerk wist wel meteen te scoren op “Pretty Visitors” waarbij het net iets slordiger was met bij momenten een vrij dramatische ondertoon. Geen perfect parcours dus voor Arctic Monkeys, maar het wist wel regelmatig te scoren. Bovendien lag het tempo van de show vrij hoog aangezien frontman Turner tussendoor niet vaak begon te babbelen.

Dat het na het toffe “Fluorescent Adolecent” even inzakte met het nieuwe “Perfect Sense”, werd meteen goedgemaakt met de iconische intro van “Do I Wanna Know?”. Het nummer werd in z’n volledigheid gespeeld op een zeer strakke manier, wat voor een mooie ervaring zorgde. Het was echter nog niet het begin van de eindspurt, want zelfs “There’d Better Be a Mirrorball” deed de sfeer eventjes opnieuw afnemen, ondanks de prachtige uitvoering. Na het nummer lichtte een grote discobal op vooraleer de band een minder opbouwende versie van “505” aanvatte. Echt teleurstellen deed het lied niet, maar het klonk niet zo episch als in de door alle aanwezigen gekende versie. Tijdens de bisronde werden “I Bet You Look Good on the Dancefloor” en “R U Mine?” er nog meedogenloos tegenaan gesmeten en konden we nog een laatste keer alles geven, al had Rock Werchter geen energie meer voor een grote moshpit.

Arctic Monkeys ging er helemaal voor, maar vlekkeloos was de set niet. De kwaliteit bleef misschien wel de hele tijd hoog doordat de band strak speelde, maar die tragere nummers werken niet zo goed op een gigantische weide als ze in een (in vergelijking) kleinere zaal doen. Dat de groep ervoor koos om slechts een handjevol nieuwe liedjes te spelen, was dus een verstandige keuze en met een stoere wandeltocht door het repertoire kan er gesproken worden van een sterke setlist. Van de bekende arrogantie van Alex Turner was er niet meteen sprake, maar de interactie met het publiek was ook niet al te uitgebreid of intens. De mannen van Arctic Monkeys zijn daar misschien gewoon te cool voor en wij zijn al lang blij dat dit concert veel beter was dan dat vanop Pukkelpop vorig jaar.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Alle recensies van Rock Werchter 2023 lees je hier.

Setlist:

Sculptures of Anything Goes
Brianstorm
Snap Out of It
Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair
Crying Lightning
The View From the Afternoon
Cornerstone
Why’d You Only Call Me When You’re High?
Arabella
Four Out of Five
Do Me a Favour
Pretty Visitors
Fluorescent Adolescent
Perfect Sense
Do I Wanna Know?
There’d Better Be a Mirrorball
505
Body Paint