© CPU – Jan Van Hecke
Portland was de afgelopen weken weer alomtegenwoordig. Niet alleen door singles “Sensational” en “Good Girls” die met regelmaat op de radio passeerden, maar ook omdat zangeres en helft van de band Sarah Pepels bekendmaakte uit het project te stappen. Een ietwat lastige timing, gezien er met Departures een gloednieuw album zit aan te komen aanstaande vrijdag, met daarbij ook nog eens een releasetour. Genoeg stof tot nadenken dus, en daarom vroegen we Jente Pironet over die nakende release, maar ook over hoe het nu verder moet met Portland.
Aanstaande vrijdag ligt je tweede plaat Departures in de rekken; hoe leef je toe naar de release?
Gezien de omstandigheden voelt dat uiteraard een beetje dubbel, maar ik zal wel heel blij zijn als de plaat eindelijk uitkomt. In mijn hoofd is het een van de meest eerlijke albums die op dit moment zou kunnen verschijnen. Je kan in de hoofden duiken van twee individuen.
Het zal als een grote opluchting voelen als ze eindelijk uitkomt, omdat er gewoonweg heel hard aan is gewerkt. Ik wil heel graag dat verhaal delen met de wereld, ik wil de muziek laten spreken. Ik ben er heel trots op, dus ik hoop dat ze goed onthaald wordt en dat we zo deze ietwat sombere tijd een beetje kunnen vergeten.
Voelt het anders om een tweede album uit te brengen, terugkijkend op het debuut?
De tweede is natuurlijk ‘de grote opvolger’, maar ik heb wel het gevoel dat we als band ook grote stappen hebben gezet. Natuurlijk voelt het anders: hoe evolueert de band, wat gaan mensen denken… Het is anders, maar ik ben er wel heel trots op.
Je probeert op Departures ook nieuwe dingen uit zoals rockinvloeden in “Good Girls” en het psychedelische in “Serpentine”. Zijn er mogelijkheden met deze grotere liveband?
Ik denk dat je als mens en muzikant sowieso evolueert en dan probeer je nieuwe dingen uit. We hebben samengewerkt met een hele fijne producer en dat bleek een groot avontuur. Mede daardoor hebben we onszelf opnieuw ontdekt tijdens de opnames.
We experimenteren heel graag en willen ons niet vastbijten in één bepaalde formule. Dat heeft zich, denk ik, gemanifesteerd doorheen plaat twee en daar ben ik trots op.
Kort na de release van je debuut zette het coronavirus de wereld op pauze; had je daardoor meer tijd om te werken aan Departures? Misschien ook meer tijd om de muziek verder te laten ontwikkelen?
Ik zou niet zeggen dat we meer tijd hebben gehad. Na Your Colours Will Stain was er inderdaad snel corona, maar Departures is meer een momentopname geworden. We zijn een maand naar Londen verhuisd; een stad waar we heel wat hebben meegemaakt en veel mensen leerden kennen. Er waren een aantal nummers die mogelijks op dit album zouden kunnen belanden, maar daar hebben we, op basis van sfeer, gekozen welke dat zouden worden. We maakten daar ook nummers af die totaal nog niet klaar waren.
Het voelt niet alsof dit album over een lange periode is geschreven. Het was een soort audiofoto van het moment, daar in Londen. Hoe we ons toen voelden en waar we nood aan hadden. Departures is geen voorbereid iets, maar iets dat eruit moest op dat moment. Ik denk dat alles wat je doet in het leven zoals een show spelen of een plaat opnemen, gebeurt in een ‘state of mind’ en je je daar best niet te veel op voorbereidt. Het is goed om je gevoelens te laten spreken en zo te beslissen wat je op dat moment het liefst zou willen doen.
Er is dus best veel gebeurd in Londen?
Ja, we hebben daar iets langer dan een maand gewoond en we zijn achteraf nog een aantal keer teruggekeerd. Het was heel intens om te werken aan dit project in een stad waar we niet thuishoorden en onszelf opnieuw moesten uitvinden. Alles gebeurde daar natuurlijk ook in het Engels… een hele nieuwe vibe die ons heeft beïnvloed.
Misschien was het dan ook wel goed om met die persoonlijke verhalen naar een plek te gaan waar je niet thuis bent.
Het was inderdaad leuk omdat we in een soort bubbel zaten. Als we de plaat in België hadden opgenomen, dan konden we bijvoorbeeld ’s anderendaags nog eens terug naar de studio om iets opnieuw in te zingen, maar op dat moment moest het gewoon daar gebeuren. Je bent ook verder weg van je familie en vrienden, en dan moet er gewerkt worden. Dat heeft ook een invloed op je mentale toestand en dat vond ik best wel interessant.
Jullie hebben in Londen samengewerkt met Oliver Bayston, je vermeldde hem eerder al. Heeft hij ook een invloed gehad op de muziek?
Iedereen voelde elkaar heel goed aan. Het is niet zo dat hij zijn wil heeft doorgeduwd of zei van: ‘Dit moet zo klinken, want dat is wat ik altijd doe.’ Ik denk dat daardoor een nummer als “Serpentine” op de plaat staat, maar ook pakweg eentje als “Where Did Everybody Go”; twee uiteenlopende songs. We hebben elkaar goed begrepen en gelezen.
Oli was ook veel meer dan ‘gewoon’ een producer, hij is een heel intense vriend geworden waar ik nog bijna elke week mee spreek. Hij is in mijn hoofd ook wel een genie, dat fantastische dingen doet en daarbovenop ook nog eens een goeie muzikant is. We hebben niet op voorhand beslist hoe de plaat zou moeten klinken. We zijn de studio in gegaan met het idee dat we wel zouden zien waar we zouden uitkomen.
En op die manier ben je dan ook bij Raven Bush – neef van – uitgekomen?
We hadden nog wat blazers en strijkers nodig en Oli kende nog wel een goeie muzikant. En zo speelt de neef van Kate Bush plots mee op onze plaat. Heel cool.
In elk nummer zit, op muzikaal vlak, een soort herkenbaarheid. Is dat iets waar je met Portland naartoe probeert te werken?
Het is leuk dat je dat zegt, maar ik denk dat we dat niet bewust hebben gedaan. Soms voel je gewoon wat een nummer nodig heeft; dan bedenk je iets heel simpel en herhaal je dat een paar keer. We doen dat niet om ‘moeilijkdoenerij’ uit de weg te gaan. Muziek moet gewoon organisch groeien.
We hebben op voorhand niet nagedacht over hoe alles moest klinken. Ik had heel veel demo’s gemaakt en die hadden wel al ‘een smoel’. Oli was fan en heeft ze iets meer uitgebreid. We hebben niet nagedacht over wat het profiel van de muziek moest zijn: het moest eruit komen zoals het was.
En op die manier ontstaan er ook contrasten binnen de muziek, zoals bijvoorbeeld een “Sensational” dat heel melancholisch klinkt, maar wel een hoopvolle betekenis heeft.
Het album moest inderdaad een reis worden doorheen onze gevoelens. De plaat moet iedereen kunnen raken. Het was niet de bedoeling om iedereen omver te blazen met het gevoel van: ‘Wow, dit is muzikaal hoogstaand’, maar wel dat mensen het idee krijgen dat er echt wel een verhaal achter de teksten zit. Het moet binnenkomen, en liefst zo hard mogelijk.
Je gaf ook al aan dat je je ziel op Departures meer dan ooit op tafel legde.
Ik denk dat we doorheen het maakproces hebben ontdekt dat muziek een vorm van therapie is. We proberen daarom geen typetjes te spelen, maar gewoon zo eerlijk mogelijk te zijn; we proberen onze ziel uit te storten in de muziek. Het was de bedoeling om zo therapeutisch mogelijk met de songs om te gaan. Ik moest echt leeg zijn per song die werd opgenomen, het moest er allemaal uit. Alsof elk nummer geschreven werd om een bepaald item te verwerken.
Ik heb me ook verdiept in storytelling en de manier van schrijven, zodat de nummers verhaaltjes worden die loskomen en zodat de mensen instant begrijpen hoe het geheel in elkaar zit. Dat de pijn, melancholie of hoop voelbaar is; dat het heel duidelijk wordt dat het ergens om draait en geen ‘It’s Friday night! DJ play that song!’ is. Nee nee: ik heb iets meegemaakt en ik wil er graag over praten.
Voel je dan niet nog meer druk om te slagen? Net omdat de nummers zo’n diepe betekenis voor jou hebben?
Ik heb daar eigenlijk nooit over nagedacht. Het moet gewoon werken voor mij: ik moet mij opgelucht en bevredigd voelen als het nummer opgenomen is. Ik had het gevoel van: ‘Als ik mijn verhaal vertel, zal het automatisch wel een leven krijgen en zullen mensen het wel interpreteren.’ Maar ik zou nooit muziek maken voor andere mensen. Ik maak muziek voor mezelf en mijn eigen hoofd, niet rekening houdend met wat mensen ervan zouden denken. Natuurlijk is het leuk als dat wordt geaccepteerd en als mensen de nummers mooi vinden, maar op dat moment ben je daar niet mee bezig. Bij Portland is het de bedoeling dat ik in het reine kom te staan met mezelf.
Dan lijkt het me extra leuk om te zien dat je als band een groter publiek blijft aanspreken.
Ik ben heel blij met het groeiproces dat we hebben afgelegd als band. Ik kijk ook uit naar de toekomst. We zijn natuurlijk achter de schermen aan het werken aan een nieuwe formule en ik hoop dat we zo ook kunnen blijven groeien. En dat we ook uit deze mindere periode kunnen kruipen. We blijven vooruitgaan, dat moet. Portland zal blijven bestaan en hopelijk blijven groeien tot het einde van mijn dagen. En nog veel langer dan dat, hopelijk. There is no way back, we moeten vooruit. Altijd.
Is het ook daarom dat je nu meedoet aan een commerciëler programma als Liefde Voor Muziek? Wil je met Portland die richting uit?
Nee absoluut niet. Ik bekijk dingen nooit als ‘commercieel’ of ‘radiovriendelijk’. Deze nummers zijn momentopnames en ik had er op dat moment nood aan om deze nummers te schrijven. Maar wie weet stap ik binnen een half jaar met een ander been uit bed en denk ik: ‘Ik ga vandaag de meest alternatieve, psychedelische song maken die minstens 22 minuten moet duren’. Dat kan altijd. Een nieuwe plaat is vaak een tegenreactie op de vorige, dus het zou goed kunnen dat de volgende weer een pak donkerder en depressiever wordt.
Maar ik hou ook gewoon van muziek. Een programma als Liefde Voor Muziek is heel fijn omdat je je daar kan verdiepen in het repertoire van andere mensen, maar dat ook kan proberen om te zetten in je eigen stijl. En dan maakt het mij niet uit of dat een veelbekeken programma is met commerciële artiesten; ik hou gewoon van het spelen van muziek. Ik schrijf nummers en ik wil graag nummers coveren. Als er binnenkort een zware metalband mij vraagt om samen te werken, dan doe ik dat. Als K3 mij vraagt om een nummer van hen te coveren, dan doe ik dat ook.
Daar wil ik ook nog iets aan toevoegen: K3 is K3, een band die muziek maakt voor kleine kinderen. Maar als je die platen gaat beluisteren, dan kom je bijvoorbeeld een nummer tegen dat gaat over het afgeven van je grootouders of over de thematiek rond alzheimer. De hits zijn natuurlijk bekende, vrolijke dansliedjes, maar er zijn zeker ook nummers waarover je kan nadenken en waar boodschappen inzitten die best wel belangrijk zijn voor jonge mensen om mee te krijgen. Je kan K3 stereotyperen, maar er zitten meer opvoedkundige lessen in hun muziek dan je zou denken.
Je schrijft sinds kort ook samen met De Nieuwe Lichting-winnaar Isaac Roux; is dat iets waar je een toekomst in ziet, dat samen schrijven?
Een paar maanden geleden ben ik met hem naar de DAFT-studios geweest om samen te schrijven. Hij is een goeie vriend geworden ondertussen, dus de kans dat we nog gaan samenzitten is bijzonder groot.
Ik schrijf ook gewoon heel graag samen. Ik krijg om de zoveel tijd wel eens de aanvraag om muziek te maken voor merken of reclames en dat doe ik wel graag. Zoals ik al zei, ik hou gewoon van muziek. In alle vormen. Of ik nu iets moet maken voor een reclamespot, een cover van Metejoor moet maken, of aan een eigen plaat werk: het maakt me niet uit.
Hoe zal Portland vanaf nu live in z’n werk gaan?
We gaan het anders aanpakken: er komt een nieuwe muzikante. Ze zal zeker niet ‘de nieuwe Sarah’ zijn. Ik heb zeven jaar met haar intens muziek gemaakt en we hebben een band gebouwd rond onze ideeën. Zij maakt daar nu geen deel meer van uit, maar ik wil wel heel graag verder spelen. We gaan nu dus niet kunstmatig plots een nieuw duo vormen, maar er komt wel iemand in de band die haar partijen overneemt. We gaan dat wel anders aankleden en inkleuren.
Portland is ook altijd mijn project geweest; eentje dat ik altijd met alle plezier deelde met Sarah. Ik schreef zo’n 98 procent van de nummers en dat zal nu ook zo blijven. Ik ga mezelf nu gewoon laten omringen door mijn band: ikzelf solo, met band. Onze eerste shows komen er nu aan en we zijn klaar voor een nieuwe start. De timing is jammer genoeg niet ideaal, maar we gaan er wel gewoon keihard voor gaan.
Dan zullen de nummers live wel anders klinken dan op plaat?
Een beetje wel, maar dat is altijd al zo geweest. Live krijg je een ander verhaal. Het moet de moeite zijn om ons live aan het werk te zien. De mensen moeten een andere interpretatie van de songs krijgen. De nummers zijn wel hetzelfde, maar de intensiteit en de aankleding kunnen veranderen. En dat maakt het zo interessant.
De eerste shows zullen nu wel nog emotioneler worden.
Het zal inderdaad heel pittig zijn, maar we gaan ons best doen.
Departures verschijnt aanstaande vrijdag, 17 maart. Portland stelt die plaat op 19 april voor in Ancienne Belgique en op 2 juli op Rock Werchter.
