Yolanda Quartey combineert opnieuw handig country en soul op haar tweede worp richting sterrendom. De gitariste groeide op in Bristol, in het westen van Engeland. Haar ouders wilden haar muzikale carrièreplannen nog ontmoedigen vanwege hun financiële moeilijkheden. De jongvolwassen Yola zette echter door en had er uiteindelijk zelfs dakloosheid voor over. Eerst zong ze afwisselend jazz of rock, wat nog lang voor onzekerheid zou zorgen, aangezien deze timbres haast tegenovergesteld klinken. Als sessieschrijver en achtergrondzangeres kwam ze later stilaan aan de bak bij onder andere Duke Dumont, Katy Perry en Massive Attack. In die periode had ze ook al een eigen band, Phantom Limb, waarmee ze in acht jaar twee albums uitbracht. Hier waren de eerste hints richting haar latere stijl al aanwezig, hoewel het toch meer bij folkpop bleef.
Na de dood van haar moeder in 2013 werd de groep ontbonden en was de tijd rijp voor solowerk. Lekstokpop of 60.000 fuivers op Glastonbury bleken geen volmaakte setting voor haar stem te zijn, zodat ze pas op haar 36ste een eerste eigen oeuvre kon presenteren. Walk Through Fire werd een mals album vol gloeiende snaarinstrumenten en onberispelijk zachte vocals. Toen Yola voor James Brown opende tijdens een van zijn laatste tours in de jaren 2000, zei hij: ‘Soul’s a thing and you got it!’ Bij de Grammy’s vonden ze dat ook, want de Britse sleepte vorig jaar vier nominaties in de wacht, waaronder die voor Best New Artist. Ondertussen verhuisd naar Tennessee, heeft Yola een tweede album klaar waarin ze de Keltische akoestiek volledig achterwege laat om zichzelf te ontdekken in alle hoeken van de Americana.
Het dozijn nummers vloeit moeiteloos voorbij zoals een luie namiddag op een zonovergoten vlakte aan de Mississippi. Rauwe soul uit Memphis, gefriemel uit Nashville en passionele gospel uit Jackson; niet alleen geografisch liggen deze dicht bij elkaar, ook hun muzikale vertegenwoordiging blijkt probleemloos te verbinden. Een band heeft Yola nog niet, maar de connecties om diverse en uitstekende sessiespelers uit de scène aan te trekken, heeft ze zeker wel. De productie werd opnieuw verzorgd door Dan Auerbach, bekend van The Black Keys, maar ook van de knoppen achter Lana Del Rey en Aaron Frazer. Hij slaagt er de laatste jaren als geen ander in een retrosfeer drie kwartier consistent aan te houden (wat ze bij de Grammy’s trouwens ook al meermaals gemerkt hebben).
Het muzikale arrangement mag dan wel tiptop in orde zijn, pas als Yola met haar stem uithaalt, treedt het geheel uit de achtergrond. Haar timbre valt voorzichtig te vergelijken met dat van Mavis Staples, Rosie Gaines of Aretha Franklin, al heeft de moderne productie er de rouwste en helaas ook meest hartstochtelijke kantjes van afgesneden. De instrumenten op “Starlight” doen nog even denken Marvin Gaye en Tammi Terrell, maar de Britse neemt het helemaal over met haar zwoele en diepe adem. Niet alleen als zangeres springt Yola in het oog, ook als kwetsbaar individu maakt ze furore. De teksten dragen heel wat blues in zich en het loont de moeite om daar tijdens een tweede luisterbeurt op te letten, aangezien de muziek dan bij momenten kan vervelen. Zo gaat “Diamond Studded Shoes” over economische en raciale ongelijkheid en vertelt “Break The Bough” het verhaal van de overleden moeder van Quartey. In titeltrack “Stand For Myself” zingt ze zelfzeker: ‘Now I’m alive, it’s hard to explain / It took this much time, and took this much pain’.
Deze plaat klinkt veel meer ontspannen en gecomponeerd dan sommige groteske redneckrock uit de voormalige Geconfedereerde Staten. Geen enkele song valt tegen, al heeft de helft hier en daar een flauw moment. Geen van hen heeft dan ook de ambitie de luisteraar compleet omver te blazen. Evenmin is Stand For Myself radicaal of revolutionair en De Afrekening zien we de nummers niet meteen aftoppen. Voor zover country ook maar in de buurt komt van perfectie, is dit een perfecte countryplaat. De lijst met extra componenten is lang. Zo klinkt “Dancing Away In Tears” bijna als disco en zit het vol blazers. “Be My Friend” is dan weer bijna een duet met singer-songwriter Brandi Carlile, ook bekend uit de supergroep The Highwomen. The “Great Divide” klinkt als een slowdance uit een film met John Travolta, en zo verder. Daarmee volstaat het meer dan voldoende om een vermoeide ziel te verwarmen in deze vochtige zomerweken.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
