Het is alweer twee jaar geleden dat in Australië een bende nektapijten hun hoofden bij elkaar staken, en op de proppen kwam met een van de meest opwindende debuten die de punkscene in een lange tijd gehoord had. Hun alias? Amyl and The Sniffers. Het debuut waarvan sprake droeg dezelfde naam, en stond garant voor vingervlugge, loodzware en vettige riffs met een energieconcentratie die Doel zelfs in haar hoogdagen niet geproduceerd kreeg. Eigenlijk was Amyl and The Sniffers op veel vlakken een poepsimpel album, dat niet veel moeite deed om aan haar eigen karikatuur te ontsnappen. De uitvoering was echter zo fantastisch dat de band in eigen land een Aria Award in ontvangst mocht nemen voor beste rockalbum, en ook elders in de wereld tot wilde duw-en-trekpartijen leidde, onder andere op ons bloedeigen Rock Werchter.
Het creatieve gat dat lonkte na het uitbrengen van Amyl and The Sniffers was echter diep en angstaanjagend, gezien keiharde twee-akkoordennummers vaak slechts één keer werken. Het is dan ook impressionant om te zien hoe de band de hoge verwachtingen die er waren voor haar tweede lp Comfort To Me niet alleen inlost, maar ook vlot overstijgt. De rauwe chain punk die deel is van Amyl’s identiteit, raakt op deze plaat soms verstrengeld met vlijmscherpe postpunky gelaatstrekjes en verrassend goeie songwriting, al blijft vooral de krachtige stijl van de band hét element bij uitstek dat je compleet van je sokken weet te blazen.
Wat dat laatste betreft komt opener “Guided By Angels” al meteen gevaarlijk dicht in de buurt van de totale vernieling. De bas beukt zich sloopkogelgewijs door je trommelvlies, en de gitaar van Dec klinkt alsof ze liever een slijpschijf was geweest. De vonken spatten er onmiddellijk vanaf, zeker wanneer frontvrouw Amy Taylor zich in de weelde mengt en in haar typische schreeuwerige stijl de eindjes aan elkaar knoopt. “Freaks to the Front” en “Choices” zijn door hetzelfde beestje gebeten, en schuiven een ontketende Amy naar voren als belangrijkste speerpunt. ‘You should never try to stop me!’ klinkt het. Geen haar op ons hoofd dat eraan denkt om dat ooit te doen.
Taylor bestempelt zichzelf graag als ‘turbo’, maar “Security” laat voor het eerst de achterkant zien van die staalharde facade. Hoewel ‘I’m not looking for harm, I’m looking for love’ een flard tekst is die rechtstreeks indruist tegen de vernietigende gitaarpartij die de achtergrond bekleedt, blijkt er achter al die woedend ogende impulsiviteit van Amy wel degelijk een klein hartje schuil te gaan. Ook op “Hertz” trekt ze hard van leer, van walging spuwend op het grijze stadsleven waar we allemaal angstvallig aan vasthouden.
Net wanneer de gewoonwording dreigt toe te slaan, valt de impact van “Maggot” en “Don’t Fence Me In” eigenlijk alleen in superlatieven uit te drukken. Het zijn de luidste, strakste en agressiefste nummers die de plaat rijk is, en zijn het sonische equivalent van Amy’s ijzeren vuist die je kin keihard van onderen raakt. Het is na zo’n wervelstorm dan ook verfrissend om te horen dat de band op “No More Tears” en “Knifey” wat verder gekeken heeft dan de klassieke riff-en-roepen-combo. Gelaagde gitaarlijnen, twangy solo’s, strakke drums en een podium voor Amy’s stem om eens écht te schitteren. De gejaagde stijl van de band maakt hier plaats voor iets veel strakker en melodischer, wat hen enorm veel identiteit bijbrengt in een zee van agressie.
We zijn de agressie van Amyl and The Sniffers natuurlijk niet beu. Hoe kunnen we ook anders, als de boel altijd met zo veel overgave en geloofwaardigheid tot ontploffing wordt gebracht. De titel van “Don’t Need A Cunt (Like You To Love Me)” laat bijvoorbeeld weinig aan de verbeelding over, en hem luidop voorlezen duurt bijna even lang als het nummer zelf. In een dikke minuut verpakt de band wel een enorme muur vuil gitaargruis die je voor een laatste keer echt omver blaast. “Laughing” doet daar immers nog een verwoede poging toe; maar verzeilt al makkelijk in de vergetelheid, en ook “Snakes” weet op het einde geen ‘wow’-gevoel meer op te wekken. De opzwepende toon van de rode lantaarn komt waarschijnlijk wel erg goed tot haar recht op een podium waar bier in het rond vliegt, zweet van de voorhoofden parelt, en schoenen van eigenaar wisselen.
Amyl and The Sniffers is op zeer korte tijd een begrip geworden in de punkscene, en met Comfort To Me verstevigt de band haar positie zonder meer. De ongefilterde energie die haar debuut typeerde keert terug in een herkenbare, maar verfrissende gedaante, en leert ons boven alles één ding: Amyl and The Sniffers zijn gekomen om te blijven.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
