Het heeft even geduurd alvorens Weezer hun naar Van Halen knipogend album Van Weezer op de wereld losliet. Zanger-gitarist Rivers Cuomo, Patrick Wilson (drums), Scott Shriner (bas) en Brian Bell (gitaar) waren oorspronkelijk van plan het album uit te brengen ter ondersteuning van The Hella Mega Tour, de grootse concerttour waarmee ze in 2020 samen met Green Day en Fall Out Boy de wereld zouden rondtrekken. Een welgekende pandemie gooide echter roet in het eten; de tour werd uitgesteld (eerst naar 2021 en vervolgens naar 2022) en ook het bijhorende hardrockalbum kwam in de ijskast te zitten. Tot vandaag, want nu is Van Weezer eindelijk beschikbaar.
Het contrast tussen rockalbum Van Weezer en de begin dit jaar verschenen symfonische voorganger OK Human kon moeilijk groter zijn. Daar waar de groep er op het vorige album nog voor koos om hun typische melodieën te laten dragen door strijkers en blazers, wordt op het nieuwste album volop de rockkaart gespeeld. Voor de fans van het eerste uur is dat bijzonder fijn nieuws, want de kwaliteit van de band haar rockmuziek was de laatste jaren wel wat wisselvallig. Op het in 2019 uitgebrachte Weezer (The Teal Album) bracht de groep nog met succes covers van (soms dubieuze) klassiekers zoals “Africa” (Toto) en “Take On Me” (A-ha), maar Pacific Daydream (2017) en Weezer (The Black Album) (2019) konden op veel minder sympathie rekenen. De verwachtingen rond een terugkeer naar de rock waren dan ook hooggespannen.
De eerste helft van het album bevat meteen al de vier vooruitgestuurde singles “Hero”, “The End of the Game”, “Beginning of the End” en “I Need Some of That”. Deze nummers werden erg goed onthaald en deden de fans nog meer uitkijken naar een volledige langspeler vol dergelijk lekkers. Maar hoe zit het nu met de rest van het album? Worden de hoge verwachtingen ingelost? Zeker en vast! Schuif stoelen en tafels aan de kant, want Van Weezer is rockend plezier van de bovenste plank.
Smeer je nekspieren alvast in, want het hoofd zal gestaag op een neer bewegen tijdens het beluisteren van het album. Na het reeds gekende en heerlijk riffende “Hero” volgt met “All the Good Ones” een even grote meezinger. Het nummer leeft met zijn luid refrein en zachte strofen nog volledig in de jaren negentig, maar knipoogt met een riff die doet denken aan “I Love Rock & Roll” van Joan Jett & the Blackhearts helemaal naar de hardrock uit de jaren tachtig. Ook de singles “The End of the Game” en “I Need Some of That” bouwen verder op dit succesvolle recept, al mengen deze nummers eerder hairmetal uit de jaren tachtig met poppunk uit 2002. Liefhebbers zullen hierbij met veel plezier hun luchtgitaar en airdrums van onder het stof halen.
Met een galopperende riff en een stevige intro die uit het graf van Van Halen weggekropen lijkt te zijn, trekt “Blue Dream” de tweede helft van het album stampend op gang. De sterke opbouw dreigt even verloren te gaan in de wat flauwere strofen, maar tijdens het rechttoe-rechtaan refrein weet Cuomo het nummer terug te redden. “1 More Hit” klinkt vervolgens met zijn duistere riff als een echo van een Metallica-nummer, terwijl het springerige “Sheila Can Do It” nadien de zon weer doet schijnen.
Weezer slaat op hun nieuwste plaat de bal nergens volledig mis, ook al brengen ze geen wereldschokkende vernieuwingen of emotionele klassiekers zoals “Say It Ain’t So”. De groep brengt een klassiek rockalbum met veel humor en knipogen naar de muziek waar ze zo van houden. Het album klinkt in zijn geheel niet als een te ruige metal- of hardrockplaat, elementen van de genres zijn eerder als gimmick verstopt in de nummers. Een hamerende intro, een vingervlugge lick of een stevige riff worden gebruikt om typische Weezer-nummers in te kleuren. Cuomo en zijn kompanen brengen de nummers met veel plezier en een onweerstaanbare energie. Tenzij er azijn door je urineleiders loopt, is het moeilijk om je niet te amuseren met Van Weezer.
Nieuwe Weezer-platen worden dikwijls getoetst aan de eerste twee albums van de band. Net zoals bij de gebroeders Gallagher nieuw werk steeds wordt vergeleken met de twee Oasis-platen Definitely Maybe en (What’s the Story) Morning Glory?, draagt Rivers Cuomo het gewicht van Weezer (The Blue Album) en Pinkerton rond zijn nek. Van Weezer bevat misschien niet de emotionele hoogtepunten van deze platen, maar weet dit volop te compenseren met een hoge amusementsfactor. Rock on!
