We hebben je de afgelopen weken al overspoeld met lijstjes vol steengoede albums, en toch zijn er sommige platen die nog wat meer tijd in de schijnwerpers verdienen. In 2023 doken er namelijk ook weer een reeks straffe debuutplaten op, stuk voor stuk van artiesten die zich op ongeziene manier op de kaart zetten en zo soms zelfs meteen uitgroeiden tot een vaste waarde in het muzieklandschap. Je hebt met andere woorden maar één kans om een eerste indruk te maken als artiest, en onderstaande twintig grepen die kans met beide handen.
Ook hier geldt weliswaar de reden dat de albums die je hieronder terugvindt, in geen enkel ander eindejaarslijstje van ons terug te vinden zijn!
Blondshell – Blondshell
Troost zoeken in muziek, het is iets wat we allemaal wel eens doen. Voor de jonge Sabrina Teitelbaum was het echter ook een vorm van escapisme om in haar gedachten even aan de huiselijke chaos te ontsnappen. Muziek kreeg in haar leven zowaar nog een belangrijkere rol, toen ze zelf een instrument oppakte en begon te spelen. Als Blondshell veroverde ze het afgelopen jaar gestaag de harten van heel wat luisteraars en die harten liet ze met haar gelijknamig debuut Blondshell zowaar nog sneller slaan. Een erg geslaagde mix van catchy indierocknummers met diepgang en een beklijvend verhaal maken van haar debuut een ware parel die bij elke luisterbeurt groeit. In oktober volgde er zelfs een deluxeversie met nog eens vijf extra nummers die Blondshell als album zowaar nog sterker lieten blinken.
Coach Party – KILLJOY
Al sinds debuutsingle “Oh Lola” zijn we bij Dansende Beren fan van Coach Party, dus is het ergens weinig verrassend dat debuutplaat KILLJOY in een van onze lijstjes opduikt. Dan moet het uiteindelijk ook wel gewoon goed zijn, en dat is iets waar het viertal zeker in slaagde. Kort, maar zeker zo krachtig rijgen de Britten binnen het halfuur de bangers aan elkaar, met als rode draad furiositeit à la Wolf Alice en Queens of the Stone Age. Een beenharde basis voor wat komen zal, want waar een nummer als “Micro Agression” doet wat de titel belooft, scheurt “Parasite” binnen de anderhalve minuut alles wat nog rechtstond aan flarden. Coach Party weet het langs de andere kant ook wel altijd toegankelijk te houden, waardoor KILLJOY symbool staat voor een uiterst plezante moshpit!
Coach Party – KILLJOY (★★★½): Strakke basis
Daniela Pes – SPIRA
Daniela Pes is niet enkel protégé van mede-Sardiniaan IOSONOUNCANE, maar haar muziek werd ook volledig door hem geproducet. Haar fantastisch mooie en met momenten betoverende Italiaanse stem is een welgekomen nieuw element aan het gekende IOSONOUNCANE-recept: een moeilijk in woorden te vatten opbouwende weemoed verpakt in elektronische samples, dobberende ambient, trappelende beats en deconstruerende structuren. De zang kan gaan van fluisteren tot ongeremde duiveluitdruivingen. Het is psychedelisch en doet je vaak volledig wegdrijven in de prachtige melodieën, bijvoorbeeld op het prachtige vredevolle “Arca”, of in het tien minuten durende slot “A Te Sola”, dat steeds meer en meer blijft opbouwen. De progressie op “Carme” is wat ons betreft de mooiste. De melancholie is gigantisch, de pracht in zang en productie des te meer. Het is een wonderbaarlijke samenwerking tussen de twee muzikanten, die de muzikale wereld van hen beiden plots veel ruimer maakt. Pes speelde hiermee voorlopig enkel nog maar in Italië, maar we hopen dat ze snel de rest van Europa verovert. Dat kan al snel beginnen, namelijk op Eurosonic 2024.
De Toegift – De Toegift
Op de cover van De Toegift raapt zanger Maxim Ventulé als jonge snaak schelpen met zijn moeder in Zeeland. Een foto die jammer genoeg niet meer kan nagemaakt worden, want enkele jaren geleden overleed de moeder van de zanger. Behalve het artwork, zijn ook de nummers zelf een nostalgische mijmering naar het verleden. “Ze zwaait” neemt de laatste imaginaire polaroidfoto van Maxims oma, wanneer hij haar voor het allerlaatst zag. Op zachte strijkers en een saxofoon varen we in rechte lijn naar “Het Nollestrand”, waarnaar Ventulé op driejarige leeftijd verhuisde. De indie-instrumentatie, gepimpt met wat jazzy elementen, tilt de proza naar een hoger niveau. De Toegift staat bol van prachtig poëtische overpeinzingen, zonder daarbij in clichés te vervallen.
DEBBY FRIDAY – GOOD LUCK
De Canadese zangeres DEBBY FRIDAY heeft met haar debuutalbum GOOD LUCK meteen hoge ogen gegooid, want met haar tien nummers tellende langspeler sleepte ze in haar thuisland de meest prestigieuze prijs voor muzikanten (Polaris Prize) in de wacht. Volledig terecht zo blijkt als je naar de vernieuwende popmuziek van FRIDAY luistert, want die zoekt de grenzen van genres op en vormt daarbij ook bijzonder unieke soundscapes die de coulissen vormen voor een zinderend totaalplaatje. De betoverende zanglijnen en innovatieve producties op GOOD LUCK zorgen ervoor dat dit materiaal nu al over een tijdloos karakter beschikt.
Dishwasher_ – Dishwasher_
Dishwasher_ mag dan wel een jonge band zijn, maar het is er wel eentje die we al een tijd op onze radar hebben staan. Het trio onder aanvoering van Werend Van Den Bossche gaat mee voorop in de hausse die Belgische jazzmuziek de laatste jaren beleeft. Toch is ‘jazz’ een te enge term voor de fabriek aan genres die de band beïnvloeden op de gelijknamige debuutplaat. De groep blijkt zowel zweverig, dansbaar als industrieel uit de hoek te komen en etaleert die stijlverschillen vaak binnen een en hetzelfde nummer. Favorieten kiezen is moeilijk, maar de trip die “Terra” ons bezorgt, is misschien nog de mooiste.
Dishwasher_ – Dishwasher_ (★★★½): Intergalactische reis zonder omkijken
Egyptian Blue – A Living Commodity
Ze hebben ons een paar jaar laten wachten, maar na alle singles en een ep was 2023 eindelijk het jaar waarin Egyptian Blue een eerste volwaardige plaat op de wereld losliet. En of het het wachten waard was. Ondanks de jonge leeftijd van de band, druipt de klasse rijkelijk van A Living Commodity af. Elk individueel nummer is duidelijk met veel oog voor detail in mekaar gestoken en staat bol van venijnige riffs en plotse tempowisselingen. We hebben dit ook wel al eerder gezegd, maar het wordt steeds moeilijker om nog een succesvolle nieuweling te zijn in het postpunkgenre. Dit viertal bewijst met zijn debuutplaat dat het absoluut wél nog kan. Schrijf het dus stilaan maar op voor de toekomst.
Egyptian Blue – A Living Commodity (★★★★): Verschroeiend en meedogenloos
Empire State Bastard – Rivers of Heresy
Het gewaagde samenwerkingsproject van Simon Neil, de veelzijdige frontman van Biffy Clyro, en geluidscrimineel Mike Vennart, zette met Rivers of Heresy de rockwereld op zijn kop. Het album opent met het woeste “Harvest”, een meedogenloze introductie tot de ongetemde rit die volgt. Neils vocalen snijden als een scherp mes door de chaos, terwijl het album moeiteloos schakelt tussen rauwe chaos en bedrieglijke subtiliteit. “Sons and Daughters” is een hoogtepunt, met Vennarts etherische gitaarwerk en Neils stem zwevend tussen introspectie en emotionele uitbarstingen. Het album bereikt zijn climax met “The Looming”, een sonische odyssee die ons meeneemt door verwarrende geluidsscapes. Empire State Bastard heeft met Rivers of Heresy een monument van creatieve durf gecreëerd, een uitnodiging om jezelf te verliezen in een wereld van geluid en chaos. Het is geen muziek voor de zwakkeren van hart, maar een krachtige uitlaatklep die de grenzen aftast. Wie een Biffy Clyro-achtige afgeleide verwacht had, verslikte zich toch even in de koffie.
Holly Humberstone – Paint My Bedroom Black
Als we het hebben over de grootste talenten binnen het Verenigd Koninkrijk, komt Holly Humberstone negen keren van de tien aan bod. De jonge zangeres tast de grenzen van de indiepop af, hetzij telkens met een commercieel toegankelijk randje, om op die manier ook met haar eigen demonen af te rekenen. Zo kwamen we afgelopen jaar uit bij Paint My Bedroom Black, een debuut dat zowel de TikTok-minnende tiener als de meerwaardezoeker kon overtuigen. Dit doordat er altijd wel een zeker poppy oorwurmgehalte in de nummers verweven zit (“Into Your Room“), maar er evengoed een innerlijke Bon Iver naar boven gehaald kan worden (“Baby Blues”). De uitersten liggen met andere woorden best wel ver uit elkaar, maar Holly Humberstone weet het door haar persona toch allemaal met elkaar te verbinden. En alleen dat is het beluisteren al waard.
Holly Humberstone – Paint My Bedroom Black (★★★½): Het hart op tafel
Kara Jackson – Why Does The Earth Give Us People To Love?
Tijdens COVID-19 konden artiesten helaas niet optreden, maar velen namen die ruime tijd om te werken aan nieuwe platen, of zelfs een debuutplaat. Zo ook Kara Jackson, die dit jaar het resultaat van haar lockdown postte met de titel Why Does the Earth Give Us People to Love?. Dat ze het merendeel in haar slaapkamer schreef, zorgde voor nummers die als spontane gedachten klinken over liefde, zonder daarbij als cliché liefdesliedjes te klinken. De singer-songwriter gebruikt als voornaamste instrument een akoestische gitaar, die trouwens prachtig klinkt bij haar lage, zwoele stem. Om het interessant te houden, krijgt elk lied een eigen touch qua instrumentatie: in “no fun/party” horen we een piano, “dickhead blues” klinkt groots door de violen, drums en meerstemmigheid, en “lily” klinkt breekbaar door een achtergrondkoor. Why Does the Earth Give Us People to Love? is een sterk debuut van een zangeres die we volgend jaar hopelijk tegenkomen in een ander eindejaarslijstje.
LũpḁGangGang – Dopamine Overdose
Zes jaar na haar debuut bracht LũpḁGangGang dit jaar haar eerste album uit. Dopamine Overdose klinkt als een samensmelting van de vier leden die de plaat omarmen als een manier om te experimenteren. Het zorgt voor een rit van uiteenlopende geluiden, met subtiele jazzinvloeden op “Candy”, het ietwat dromerige “Metaphor” waarin een gitaar aanvankelijk de leidraad neemt, en “Dada Data” waarin jazz en soul elkaar omarmen. Jazz is enorm aanwezig bij het viertal, al is dat niet binnen de grenzen van dat genre. LũpḁGangGang doet er telkens haar eigen ding mee, waardoor Dopamine Overdose zeer toegankelijk klinkt, ook voor niet-jazzliefhebbers.
LũpḁGangGang – Dopamine Overdose (★★★★): Geef ons meer!
Mandy, Indiana – i’ve seen a way
Je hebt zo van die bands waar eigenlijk kop noch staart aan te vinden is. Dat is uiteindelijk ook het minste wat je over Mandy, Indiana kan zeggen. Het viertal schippert tussen Manchester en Berlijn, doet het op plaat in het Frans en zoekt op muzikaal vlak inspiratie in zowat alles. Op debuutplaat i’ve seen a way horen we bijvoorbeeld futuristische elektronica (“Love Theme (4K VHS)”), maar evengoed ongecontroleerde chaos (“Mosaick”), invloeden uit house (“Drag [Crashed]”) en postpunk (“Injury Detail’). Om dan nog maar te zwijgen over het nummer dat de titel “(ノ>ω<)ノ :。・:*:・゚’★,。・:*:♪・゚’☆ (crystal aura redux)” draagt. Het debuut van Mandy, Indiana is met andere woorden een pakje chaos op een hoop, maar daarmee weet de band wel een dik halfuur te begeesteren. Een plaat die je moet beleven om ze te snappen. Of je snapt ze simpelweg niet en vindt het een hoop herrie. Dat kan natuurlijk ook.
Mandy, Indiana – i’ve seen a way (★★★★): Wat een chaos
Militarie Gun – Life Under The Gun
Het L.A.-posthardcorekwintet Militarie Gun verkent met Life Under The Gun moedig het terrein van genrevervaging, een trend die dit jaar opvallend aanwezig was in de hardcore- en punkscene. Oorspronkelijk een zijproject van Ian Shelton (bekend van Regional Justice Center), heeft Militarie Gun met dit debuutalbum de schijnwerpers gestolen en overtreft het zelfs de populariteit van Sheltons eerdere band. Het album opent met het pakkende “Do It Faster”, een balans tussen powerpop en hardcore, en vervolgt met het diepere powerpopterritorium van “Very High“. Hoewel sommige zachtere nummers in het midden van het album aan originaliteit lijken te ontbreken, herwint Militarie Gun momentum met stevige riffs in songs als “Sway Too” en het titelnummer. De punktraditie van korte, krachtige nummers wordt gehandhaafd, waarbij het album tegen interne en externe obstakels vecht. Sheltons teksten, geworteld in woede, maar zonder predikende toon, onderzoeken thema’s als empathie en verantwoordelijkheid. Hoewel de nieuwe richting even schrikken kan zijn voor fans van eerdere ep’s, past Militarie Gun perfect in deze fusie van melodieën en hardcore-energie. Het debuutalbum is imperfect, maar genietbaar, gevuld met pakkende riffs die variëren tussen stevige indierock en catchy hardcore, wat resulteert in een luisterbare en leuke ervaring.
Militarie Gun – Life Under The Gun (★★★½): De vorm van de toekomstige hardcore
Model/Actriz – Dogsbody
Er was enorm veel anticipatie voor het debuut van Model/Actriz. Met enkele singles, die de grenzen tussen postpunk, noiserock en disco dichter bij elkaar brengen, serveren ze een fantastisch geluid. De dansbaarheid van deze noisy muziek is groot. De stem, ergens tussen Freddie Mercury en Jamie Stewart (Xiu Xiu) grijpt je volledig vast. De productie? Fascinerend. De strakheid van de muzikanten? Strak. De dynamiek van de nummers? Het album is een trip dat je van begin tot eind uitzit, maar geen genoeg van krijgt. Model/Actriz is verslavend. De rustigere nummers (“Divers” bijvoorbeeld) brengen er de nodige extra onheilspellende spanning in. Dogsbody doet wat Daughters met You Won’t Get What You Want deed, maar dan voor een dansgrage nieuwe generatie.
Mojo & The Kitchen Brothers – Mojo’s Heavy Cream
Zes nummers lijken weinig om van een album te spreken, maar die mening wijzigt meteen eenmaal je de lengte van de tracks bekijkt. Mojo & The Kitchen Brothers is namelijk een psychedelische rockband uit het Antwerpse die zich specialiseert in lange songs vol gitaarsolo’s en jams. Daar schuilt ook de sterkte, want doordat ieder nummer zo expansief is, wordt de opbouw en anticipatie telkens maar groter. Neem nu “I’ve Been a Fool”, dat meer dan twaalf minuten duurt. Het nummer is een kolos, die eigenlijk voortdurend op het repetitieve werkt en zo volledig wegzweeft om uiteindelijk vol riffs je volledig mee te sleuren in een vulkaan vol magma. Het is die wisselwerking tussen stilte en brute kracht die van Mojo’s Heavy Cream een fantastisch album maakt. Een album waarbij de invloeden van Black Sabbath, maar evengoed Elder of Tool duidelijk te horen zijn, en dat maakt dat we het laatste van deze Belgen bijlange nog niet gehoord hebben.
Olivia Dean – Messy
Als we kijken naar de revelaties van 2023, komen we al snel uit bij Olivia Dean. De Britse zangeres zou zomaar eens verwant kunnen zijn met pakweg Jorja Smith, al vindt ze langs de andere kant meer haar gading bij popgeoriënteerde invloeden. Dat zorgde uiteindelijk voor een meer dan smakelijk debuutalbum in de vorm van Messy, waarin zowel het schattige (“UFO“) als innemende (“Dangerously Easy”) aspect van haar stem aan bod kwamen. Doe daar nog eens bij dat Olivia maar al te graag wat toegankelijke, dansbaardere invloeden in het nummers verwerkt (“Ladies Room”, “Dive“, “Danger“) en je snapt meteen waarom het er ook op het podium uiterst interessant aan toegaat. We waren al even fan van de Britse, en met Messy bevestigde ze eens te meer waarom ze een van de aanvoerders van de nieuwe lichting aan soulpopsterren is.
Olivia Dean – Messy (★★★★½): Allesbehalve een rommeltje
Ploegendienst – IK
Vlieland is misschien wel een van de meest rustieke plekken van Nederland. Met zijn uitgestrekte stranden en huizenhoge zandduinen is het Waddeneiland voor de meeste mensen de ultieme plek voor een serene ontsnapping aan het drukke stadsleven. Waar het merendeel van de toeristen er echter voor de rust komen, zag het Amsterdamse Ploegendienst er de ideale plek in voor het opnemen van de ‘Mokum’-harde Nederpunkplaat IK. Schoppen tegen ieder heilig huisje is doorgaans de lievelingshobby van de groep en ook op IK is dit het geval. Met een flinke dosis ‘100% anti-alles’-mentaliteit trapt de band in een kleine twintig minuten alles in elkaar wat op zijn pad belandt en komt de luisteraar, zoals het hoort bij ieder echt punkalbum, duidelijk het meest gehavend uit de strijd.
Ploegendienst – IK (★★★): Onvervalste Nederpunk
Sofia Kourtesis – Madres
De Duits-Peruaanse dj en producer Sofia Kourtesis is een kind van de wereld en vat haar liefde voor de meest uiteenlopende genres samen in haar eclectische muziek. Haar debuutalbum Madres werd een eigentijdse, poëtische ode aan haar roots, vol warme melodieën die je doen wegdromen. Op sommige momenten zorgen de beats ervoor dat je niet stil kan zitten, maar op andere momenten roepen ze juist een gevoel van ontspanning op. Sofia Kourtesis wisselt Engels en Spaans af, maar zorgt ook voor eenheid. Een perfect album om even de gedachten op nul te zetten en gewoon te genieten.
Superviolet – Infinite Spring
Toen Steve Ciolek het na zestien jaar als frontman bij The Sidekicks voor bekeken hield, was het geen groot geheim dat dit niet het einde van zijn muziekcarrière zou betekenen. Nog geen drie maanden na de split hield hij met “Overrater” al een eerste uitmuntende single boven de doopvont. Voor zijn soloproject Superviolet haalde hij Sidekicks-drummer Matt Climer terug en riep hij de hulp in van Zach Little (Saintseneca). Ciolek gooit invloeden als Wilco, Band of Horses en Lemon Twigs in een blender en maakt er zijn eigen frisse sound van. Op Infinite Spring klinkt Ciolek als een herboren songschrijver. Op deze nieuwe bladzijde in zijn carrière zijn de mogelijkheden schier eindeloos en is geen arrangement te vreemd. Van grootse pathetiek op “Big Songbirds Don’t Cry” en het Beatle-esque “Blue Bower” tot het aanstekelijke “Wave Back”: Infinite Spring herbergt tien uitstekende en uitgepuurde nummers die elke lente van pas zullen komen.
Treeboy & Arc – Natural Habitat
Nog zo’n postpunkband (al heet dat tegenwoordig crankwave) die na veel sleutelwerk zijn debuutplaat de wereld instuurde dit jaar. En ja, ook deze bende kende zijn start bij cultlabel Speedy Wunderground. Even creatief of eclectisch als collega’s black midi of Squid zijn ze net niet, maar voor oerdegelijke kwaliteit staat Treeboy & Arc sedert dit jaar wel garant. Net als genregenoten die deze lijst ook haalden, tapt de band uit Leeds dan wel weer uit een iets abstracter vaatje dan de groepen die naar alle waarschijnlijkheid in de vergetelheid zullen geraken. Naast de afwisseling tussen intense knallers en ingetogen momenten, is het vooral het cynische en donkergrijze gevoel dat deze Natural Habitat zijn merkwaardige identiteit geeft. Alsof het Engelse noorden dus in muziek wordt vertaald, wat ook zeer sterk voelbaar is in de heerlijke liveshows van Treeboy & Arc.
Treeboy & Arc – Natural Habitat (★★★★): Artpunk voor humeurige zielen
Uit al deze debuutalbums kozen we het, naar onze mening, beste nummer, die we dan allemaal in een fijne Spotify-playlist goten. Op die manier presenteren we je een compacte versie van bovenstaand lijstje! Veel luisterplezier!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Simon Meyer-Horn, Lucas Palmans, Pieter Wilms, Johannes Hulpiau, Maxim Meyer-Horn, Jan Surquin, Simon Vyverman, Ivo Goossens, Elisa Cogneau, Niels Bruwier, Bryan Boomaars en Jasper Verfaillie.
