De hardcore- en punkwereld lijkt overspoeld te worden door een golf van bands die grenzen overschrijden en genres samensmelten. Santa Cruz’s Scowl signaleerde dat ze deze weg wilde bewandelen met de recente ep Psychic Dance Routine. De Engelse band High Vis lijkt er ook succes mee te hebben en dan zwijgen we nog over het succes dat Turnstile het afgelopen jaar te beurt viel. Nu is het de beurt aan het LA-posthardcorekwintet Militarie Gun om deze fusie van complementaire muzikale stijlen te omarmen op Life Under The Gun. Oorspronkelijk gestart als een zijproject van Ian Shelton, bekend van Regional Justice Center, heeft Militarie Gun inmiddels de schijnwerpers op zich gericht gekregen en overtreft het de populariteit van Sheltons eerdere band. Waar Regional Justice Center zich specialiseerde in het brute subgenre powerviolence, is Militarie Gun eerder een Fugazi dan een Minor Threat. Terwijl de ep’s All Roads Lead To The Gun en All Roads Lead To The Gun II, verzameld met vier extra songs op All Roads Lead to the Gun een typisch hardcoregeluid optekende, verkent Militarie Gun nu de meer toegankelijke aspecten van het muzikale spectrum op hun echte debuutalbum.
De eerste kennismaking met de grotere, schonere, pakkendere versie van Militarie Gun is “Do It Faster”. Het is een nummer dat zich min of meer balanceert tussen powerpop en hardcore. Het nummer laat zich kenmerken door de gitaarriffs van Nick Cogan en William Acuña. De drums klinken enorm en het refrein is gemaakt om luidkeels mee te zingen. Toch behoudt het nog steeds de rauwe energie van Militarie Guns roots. Een leuke binnenkomer die vervolg krijgt op “Very High“. Hiermee duikt de band nog dieper in het powerpopterritorium. Het nummer wordt aangedreven door een van de meest oprechte en directe teksten die Shelton ooit schreef: ‘I’ve been feeling pretty down, so I get very high.’ Het werd geschreven nog voordat veel van de nummers op All Roads Lead to the Gun verschenen. Verder kostte het veel finetuning en tijd voordat Ian eraan gewend en klaar was om het naar buiten te brengen. Tijdens de coupletten danst de gitaar rondom de ritmesectie en creëert ze ruimte door vast te houden aan een kort riff, totdat het refrein invalt.
De heldere gitaren die “My Friends Are Having a Hard Time” openen, suggereren dan weer Midwest-emo, maar Militarie Gun transformeert de plotselinge tempowisselingen en breakdowns van hardcore naar iets langzamers en melodieuzers. Het gitaarwerk is vooral solide op het geweldige “Think Less”. Hier kan je de ervaring horen die Cogan opdeed bij posthardcoregrootheden Drug Church. Deze strakheid gaat echter verloren in de zachtere nummers die volgen. “Return Policy”, “Seizure of Assets” en “Never Fucked Up Once” blinken vooral uit in een gebrek aan originaliteit. We merkten dit ook op tijdens de show in AB Club onlangs. Er zit veel creativiteit in Militarie Gun, maar het durft wel eens te stokken in het proces. Gelukkig keren de stevige riffs van de eerste helft van Life Under The Gun uiteindelijk terug in “Sway Too” en het afsluitende titelnummer.
Militarie Guns trouw aan de punktraditie van korte en krachtige nummers zorgt ervoor dat het album aan een opwindend tempo blijft voortbewegen. Het debuut verzet zich tegen krachten, zowel intern als extern, echt en denkbeeldig, die Shelton belemmeren om zijn doelen te bereiken. Van de naamloze vijand die de creativiteit van de band in de weg staat in “Do It Faster”, tot een verraderlijke ‘vriend’ in “Will Logic“. Hoewel het emotionele palet van de band geworteld is in woede, proberen ze, in tegenstelling tot Regional Justice Center, deze woede uit te drukken zonder erdoor gegijzeld te worden. Tekstueel en thematisch gezien is het een typische, zelfbewuste inspanning van Shelton, waarin hij thema’s als empathie, eerlijkheid en verantwoordelijkheid onderzoekt. Toch voelt het nooit aan als een preek; in plaats daarvan wordt de focus voortdurend naar zichzelf toe gericht, waarbij de luisteraar om compassie wordt gevraagd.
De nummers op Life Under the Gun variëren in tempo en agressiviteit, maar met uitzondering van “See You Around” hebben ze dezelfde vocale en gitaargeluiden. In dat specifieke nummer brengt de band een eerbetoon aan “Strawberry Fields Forever” van The Beatles met zijn kenmerkende mellotronfluiten, hoewel Sheltons woede een schril contrast vormt met de nostalgische mijmeringen van de Fab Four. Voor fans van All Roads Lead To The Gun en All Roads Lead To The Gun II kan de nieuwe opgepoetste versie van Militarie Gun aanvankelijk wel even schrikken zijn, maar er is geen twijfel dat de groep perfect bij deze nieuwe richting past. Een goed voorbeeld hiervan is de aangepaste versie van “Big Disappointment”. Ooit een dreunende, beukende hardcore-explosie, maar nu krijgen de gekartelde hooks hier dankzij een scherpere, schonere mix de hoofdrol. Het resultaat transformeert het nummer aanzienlijk en is absoluut een verbetering.
Militarie Gun heeft als doel om de melodieën en jengelende gitaargeluiden van Sheltons songwritinginvloeden, zoals Guided By Voices en The Beatles, te combineren met de kracht en energie van de hardcorepunkscene waarin ze hun speelstijlen hebben gevormd. Op hun debuutalbum slagen ze hier grotendeels in. Sommige nummers op de tweede helft van het album zijn melodieus, maar missen enigszins aan energie. Desalniettemin zijn er genoeg nummers gevuld met pakkende riffs die afwisselend klinken als stevige indierock en het catchy materiaal van oldschool hardcorebands. Hierdoor blijft het album luisterbaar en leuk. Life Under The Gun is een imperfect maar genietbaar debuutalbum.
Volgende week maandag (26/06) verzorgt Militarie Gun het voorprogramma van Soul Glo in Kavka. Donderdag 29 juni staat de groep op Rock Werchter.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Very High”, ons favoriete nummer van Life Under the Gun, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
