Vissend in de vijver van nog door te breken Britse bandjes sloegen we vorig jaar al Mandy, Indiana aan de haak: een viertal uit Manchester dat inspiratie tankt uit zowat elk muzikaal hoekje van het spectrum. Dat zorgde bijgevolg voor een geluid dat we nog niet vaak – eigenlijk zelfs nog nooit – eerder hadden gehoord, waardoor we de groep meteen bekroonden tot ‘Grote Beer van Morgen’ en ze dus een mooie toekomst voorspelden. Helaas liet een grote doorbraak langer op zich wachten dan gedacht, al lag dat volledig aan Mandy, Indiana zelf. De Britten wilden namelijk eerst sleutelen aan een volwaardig debuut. En om eerlijk te zijn, er zijn veel ergere nummers dan “Alien 3” om naar te luisteren in afwachting van die plaat.
En kijk, wachten wordt uiteindelijk altijd beloond, want met i’ve seen a way is daar nu eindelijk die langverwachte debuutplaat van Mandy, Indiana. Een plaat waarbij een gebruiksaanwijzing, laat staan een recensie, eigenlijk onbegonnen werk is. Niet omdat het een slechte plaat is; integendeel, omdat het zo’n chaotisch zootje ongeregeld is waar bij momenten kop noch staart aan te krijgen valt. Maar het is net die chaos die van deze langspeler zo’n indrukwekkend pareltje maakt. Van postpunk en techno tot dance, vleugjes metal en boiler room: Mandy, Indiana heeft het op i’ve seen a way allemaal.
Het begint al bij opener “Love Theme (4K VHS)”. Kort door de bocht niet meer dan een introductietrack, maar wie echt luistert, ontdekt tussen de hypnotiserende synthlijn die maar blijft doorgaan van alles en nog wat. Distorted elementen, chaotische elektronica; het is als het ware de stilte voor de storm. En die barst niet veel later los met “Drag [Crashed]”. Een loodzware boiler room beat wordt aangevuld met London garage, funk en zelfs jazzelementen, maar daaronder hoor je ook nog een geluid dat lijkt op je bovenbuur die zijn volledige inboedel aan het verplaatsen is. Doe daar nog eens de bezwerende Franse stem van frontvrouw Valentine Caulfield bij (die overigens doet denken aan The Ting Tings) en je kan haast niet anders dan onder de indruk zijn. Je moet het gewoon ervaren om het te snappen.
Dat alles vloeit niet veel later in een soort cohesie tussen postpunk en industrial samen in “Pinking Shears”, om dan te ontaarden in de auditieve paniekaanval die “Injury Detail” is. Onheilspellende orgels, een weergalmende beat en scheurende gitaarflarden vormen het bedje waarop Caulfield haar glitchende omroepstersstem bovenhaalt. Ondanks dat Mandy, Indiana je tegen het vierde nummer al alle hoeken van de kamer heeft getoond en zowat zevenendertig verschillende genres door je gehoorkanalen propte, toch heb je altijd het gevoel dat er één bindende factor in het geheel zit, die je altijd terug naar dit viertal brengt. Wat dat precies is, kunnen we je niet vertellen. Maar zoals gezegd: je moet het gewoon ervaren om het te snappen.
Na een chaotische interlude gedragen door drums, barst dan een letterlijke storm los. “The Driving Rain (18)” hangt aan elkaar met een sample van gietende regen, waarover dan een soort alternatieve dancetrack wordt gegoten. Het daaropvolgende “2 Stripe” bouwt daar ergens op voort, al valt wel op dat het viertal voorzichtig wat gas probeert terug te nemen. Dromerige soundscapes die richting elektronsichere oorden evolueren, Caulfield die het op een parlando manier allemaal wat zwoeler maakt; het is een kant van Mandy, Indiana die we nog niet vaak te horen kregen.
Maar zoals je misschien al wel doorhad, is dit viertal uiterst onvoorspelbaar, en zo werd “Iron Maiden” geen snoeiharde metaltrack, maar een kleine twee minuten aan een snedige gitaar die repetitiekotgewijs door je gehoorkanalen suist, terwijl er in de verte iemand hysterisch overheen huilt. Noem het gek, noem het geniaal; wij noemen het Mandy, Indiana. Dat zo’n vreemd nummer dan wordt opgevolgd door een boiler room beat van “Peach Fuzz” die openbloeit in een nummer met de titel “(ノ>ω<)ノ :。・:*:・゚’★,。・:*:♪・゚’☆ (crystal aura redux)”, zal je nergens anders nog meemaken.
Om dus maar aan te tonen dat het debuut van Mandy, Indiana werkelijk waar van geen kanten klopt, waardoor het net zo indrukwekkend is. En zo zie je maar dat lang wachten altijd beloond wordt, want als dit viertal dankzij deze plaat geen gouden toekomst tegemoet gaat, dan weten we het ook niet meer. De beschrijvingen zouden je misschien een beetje kunnen afschrikken, maar als je echt openstaat voor wat deze heren en dame uit Manchester je te bieden hebben, dan ga je een uiterst intens halfuur tegemoet. i’ve seen a way klinkt een beetje als een aha-erlebnis binnen tonnen chaos, en dat is misschien wel de beste manier om deze langspeler te omschrijven. Eentje om in de gaten te houden dus. Nu en in de eindejaarslijstjes.
Ontdek “Drag [Crashed]”, ons favoriete nummer van i‘ve seen a way, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
