Simon Neil, een naam die synoniem staat voor het uiterst diverse Biffy Clyro, heeft altijd gedanst tussen de uitersten van de rockwereld. Ditmaal vergezeld door zijn partner in geluidscriminaliteit, Mike Vennart – zowel tourgitarist bij Biffy als voormalig frontman van Oceansize – duikt hij zonder terughoudendheid in de duisternis van grindcore met een boosaardigheid die resoneert als een beproeving voor alle zintuigen. Samen met drumlegende Dave Lombardo van Slayer en de onbevreesde Naomi Macleod van Bitch Falcon op bas wordt Empire State Bastard een soort Avengers van genadeloze rock. Vanaf de eerste klanken van de woestijnrock-speedball genaamd “Harvest” wordt duidelijk dat Rivers of Heresy de ongetemde rit is waar we op hebben gewacht.
Het album opent zijn vurige boek met “Harvest”, een enerverende inleiding tot de overvloedige sonische ervaring die volgt. Het geluid grijpt ons bij de keel met stekelige, staccato akkoorden en neemt ons mee op een koortsachtige ontdekking door de krochten van duisternis en verbeelding. Neils vocale vervoering snijdt als een geslepen mes door de muzikale chaos en de gewaagde keuze om zijn stem te verweven met animalistische kreten doet denken aan de meest rauwe vormen van lo-fi-screamo. Het is een wereld verwijderd van het kalmerende ballades die we van hem gewend zijn. Wie toch nog enige hoop koesterde een Biffy Clyro-rip-off te horen, weet direct hoe laat het is.
Te midden van de doordringende rauwheid vinden we momenten van bedrieglijke subtiliteit. Op “Blusher” transformeert Neil zijn kenmerkende speelsheid in krachtige kreten die door de luidsprekers scheuren als een losgeslagen demon. Het is een herinnering aan de veelzijdigheid van zijn vocale bereik en aan de gewaagde keuze om zijn karakteristieke charme te verbinden met het duistere en onbekende. Het album schakelt moeiteloos tussen chaos en contemplatie. “Moi” is het uitgestrekte domein van duisternis dat diep in de krochten van de ziel graaft. Neils bezwerende belofte; ‘Stick with me, we’ll get it figured out’ is als een gids in de nacht en de muziek voert ons mee op een kronkelige verkenning door dichtbegroeide geluidswouden.
“Tired, Aye” is dan weer een lied doordrenkt met wanhoop en woede. Het presenteert zich als een intrigerend samenspel van Neils schreeuwen en Lombardos kenmerkende drumwerk. De ritmische cadans van dit nummer creëert een soort van georganiseerde chaos die aantrekt en afstoot als een onweerstaanbare kracht. “Stutter” is dan weer een ander paar mouwen. Het kleedt zich in een mist van sfeervolle synths en zorgt voor een angstaanjagende ambiance die de luisteraar omringt als een nachtelijke sluier. Vennarts ervaren gitaarwerk geeft kleur aan de duisternis en zijn spel varieert van fluisterende klanken tot uitbarstingen van verzengende intensiteit. De song is als een doorgang naar het onbekende, waar elke hoek een nieuw avontuur in geluid is.
Naarmate het album zich ontvouwt, onthult “Palms of Hands” een meedogenloze aanval van kickdrums die als geweerschoten klinken. “Dusty” neemt ons dan weer mee naar een contemplatieve sfeer. Hier worden Neils vocalen ingebed in een mantra-achtige melodie die de geest kalmeert en betovert. Een hoogtepunt van Rivers of Heresy komt in de vorm van “Sons and Daughters”. Vennarts gitaarwerk is als een etherische nevel die zweeft, terwijl Neils stem zweeft tussen introspectieve reflecties en brute emotionele uitbarstingen. De meeslepende sfeer van dit nummer toont de sublieme samenwerking tussen de bandleden en hun vermogen om onverwachte emotionele diepten te verkennen in al de chaos.
Het album bereikt zijn climax met “The Looming”, een sonische odyssee die ons meeneemt door verwarrende en uitdagende geluidsscapes. Neils uitspraak ‘I’ll never grow old in a graveyard’ fungeert als een laatste uitdaging aan de luisteraar om zich over te geven aan de eclectische reis die “Rivers of Heresy” is. Het nummer overspoelt ons met een verwoestende golf van geluid. Een golf begeleid door brute, verpletterende gitaren die onze zintuigen grijpen en niet meer loslaten. Was de eerste kennismaking nog eentje die er een verschroeiend tempo op na hield, dan schakelt Empire State Bastard nu enkele versnellingen lager. Maar vergis je niet; aan intensiteit boeten ze geen grammetje in.
Empire State Bastard heeft met Rivers of Heresy kunst gecreëerd die weigert zich te conformeren aan de normen van welk genre dan ook. Of dit kunst van de hoogste plank is laten we in het midden. Het album is zeker en vast een monument van creatieve durf, een herinnering aan de tijdloze aard van muziek die de ziel raakt en het hart doet bonzen. Dit is geen muziek voor de zwakkeren van hart – het is een uitnodiging om jezelf te verliezen in een wereld van geluid en betekenis, en er sterker en moediger uit tevoorschijn te komen. Met Rivers of Heresy heeft Empire State Bastard de grenzen afgetast, maar tevens is het ook een uitlaatklep voor Simon Neil en Mike Vennart. Een project om alles eens los te laten zonder dat er bepaalde verwachtingen zijn. En wat die Biffy Clyro-fans betreft; fans van het eerste uur gaan dit misschien wel kunnen smaken, maar de fans die pas ingeschakeld hebben bij Puzzle gaan toch even slikken.
Instagram / Facebook / Website
Ontdek “Sons and Daughters”, ons favoriete nummer van Rivers of Heresy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
