‘Wat een ongelofelijke herrie’ was het eerste wat bij ons opkwam bij het beluisteren van het nieuwe Ploegendienst-album IK. Daarnaast is het moeilijk te begrijpen dat deze plaat niet gemaakt is door een stel gefrustreerde pubers die tegen de maatschappij aanschoppen, maar door een stel volwassen mannen die nog wat geld in een potje hadden zitten en dachten: ‘Laten we nog eens een album maken.’ Met dat geld trokken ze naar Vlieland, een rustiek eiland waar je normaal gesproken naartoe gaat om op adem te komen en bij te komen van het drukke bestaan. De studio bevindt zich op een camping waar het ’s zomers heerlijk vertoeven is, maar in de winter blijkbaar een deprimerend gebeuren. Het was drummer Bram Swarte die, met de laatste centen uit de bandpot, ook de andere bandleden vier dagen richting Vlieland wist te krijgen met de woorden: ‘Als nieuwe muziek opnemen niet lukt, hebben we alsnog een mooie vakantie.’
We willen jullie wel waarschuwen dat we hier te maken hebben met ouderwetse punk. Zonder een begeleidend schrijven valt de ‘honderd procent anti-alles band’ rond Smib-oprichter Ray Fuego rauw op ons dak. We moeten op het juiste spoor zitten om de plaat in de juiste stemming tot ons te nemen, maar dan krijgen we ook wel een dosis adrenaline over ons uitgestort waar we de komende weken van moeten bekomen. De plaat kan ons echter ook troosten als we het allemaal even niet meer weten. En daarom komen in dit album alle opgekropte frustraties en woede eruit. Zo erg dat we er niks van kunnen begrijpen. Moeten we aan deze excessieve krachtexplosie nog meer woorden vuil maken?
Nogmaals, Vlieland is niet de eerste plek waar wij aan denken om nou is een onvervalst punkalbum op te nemen, maar het Waddeneiland blijkt desondanks de heren van Ploegendienst te hebben geïnspireerd tot het maken van een echte Nederpunkklassieker. Makkelijk gezegd, want zoveel Nederlandstalige punk hebben wij de laatste tijd niet voorbij horen komen. Ray Fuego probeerde zich muziek voor te stellen die hij zou luisteren als hij een kasteel zou hebben en hij in zijn BMW weg zou rijden van dat kasteel. Het resultaat is dat de voet vol op het gaspedaal gaat en de volumeknop van de stereo-installatie op vol volume staat, of je het nou leuk vindt of niet.
‘Ik, ik, ik, ik, ik, ik, ik alles draait om ik, ik, ik, ik’, wordt er in de albumopener op ons af gevuurd. Het is het enige wat we kunnen begrijpen van de teksten, die op de rest van de plaat ook verdomd moeilijk zijn te ontcijferen. Op “5:30” wordt de toon gezet door de duistere tekst die begint met: ‘Doop mij in het bloed nu ik ga hangen aan de rand / Zet het lijk op ijs of ik begraaf ‘m in het zand’.
Iets luchtiger is het nummer “Gore-Tex”, waar de verontwaardiging over de prijs van een peperdure regenjas op ons wordt los gelaten. Met veertig seconden is dat gelijk ook het kortste lied van de plaat. Niks meer niks minder. Toch blijft het lastig om de teksten te volgen of te begrijpen. Er is soms zo’n spervuur aan woorden of gitaargeweld dat het voor ons net iets te lastig is om de strekking van de nummers, tekstueel, te begrijpen. Maar dat hoeft ook niet bij dit soort expressie. Hier gaat het om de opdonder die we krijgen. We worden even flink door elkaar geschud en hangen na afloop wezenloos, vermoeid en verbaast in de touwen.
De albumpresentatie is op 4 mei in de Melkweg in Amsterdam. Daarnaast is Ploegendienst onder andere te zien op 18 mei in Ekko in Utrecht, 26 mei in Mezz in Breda en op 29 mei in Trix in Antwerpen.
Ontdek “Gore-Tex”, ons favoriete nummer van IK, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
