De meeste mensen worstelen op hun negentiende in het beste geval met een of ander moeilijk examen, Holly Humberstone stond op die leeftijd al op het grote Glastonbury. Oké, er zijn honderden artiesten die die line-up kleur geven, maar de Britse stond wel meteen op het prestigieuze BBC Music Introducing-podium, zonder één nummer uit te hebben. De ster van de zangeres was dus al rijzende nog voor ze goed en wel ontstaan was. Wat volgde was een opeenstapeling van bescheiden hitjes, etiketten met het woord ‘veelbelovend’, nominaties voor ‘next big thing’-prijzen en een reeks mooie voorprogramma’s waaronder die van Olivia Rodrigo en girl in red en ook een schitterende set op Rock Werchter. Je merkt: in de paar jaar dat Holly muziek maakt, is ze allesbehalve onder de radar gebleven.
Het enige wat nog ontbreekt in bovenstaand rijtje is eigenlijk een debuutalbum, eentje dat in de nasleep van ep’s Falling Asleep at the Wheel en The Walls Are Way Too Thin nu ook eindelijk het levenslicht ziet. Paint My Bedroom Black werd op die manier een eclectisch verhaal van een jong meisje dat plots een hoop verwachtingen op de schouders werd gelegd, maar tegelijkertijd gewoon plezier wilde maken met haar vrienden. Van iemand die op wereldtour ging, maar het liefst van al gewoon thuis was. Uitersten die doorheen het album op zowat alle mogelijke manieren de kop opsteken.
En net zoals elke jongvolwassene is het ook bij Holly de liefde die voor nog meer chaos komt zorgen. De constante is echter dat ze er doorheen Paint My Bedroom Black niet voor kiest om melige liefdesliedjes te schrijven, maar wel om te reflecteren op de situaties. Dat levert verrassende eindresultaten op, zoals bijvoorbeeld op “Into Your Room“, waarin ze inziet dat zijzelf de ‘slechterik’ was. Dat alles op een bedje van euforische indiepop met elektronische uitspattingen, stappen richting volwassenwording op zowel menselijk als muzikaal vlak. Dat de Britse daarin ook nog een soort eigenheid in kan leggen, toont alleen maar meer aan dat ze de grote verwachtingen nu ook definitief lijkt in te lossen.
Zo fladdert ze een beetje tussen de grenzen van haar eigen melancholische indiepopgeluid, waardoor ze zowel intiem als uitbundig kan overkomen. “Kissing In Swimming Pools” volgt dat eerste voorbeeld, daar het een soort hedendaagse ballade is met een vintage randje; een baslijn en een naar Cigarettes After Sex knipogende gitaar. En dat is best wel mooi. “Ghost Me” en “Cocoon” zijn dan weer een ander uiterste. Niet alleen doordat het tempo een paar versnellingen hoger ligt, maar vooral doordat de vibe een stuk euforischer is. In die eerste keert overigens het algemene thema van de plaat weer terug, gezien het liedje een soort ‘vergeet me niet nu ik op tour ben’-uitroep is, bedoeld voor haar beste vrienden op het thuisfront: ‘And if you try to ghost me / And quit being in my life / Don’t you dare’.
Vrienden, familie en roots vormen dus doorheen het drukke leven van Holly maar evengoed door het album de rode draad. “Elvis Impersonators” gaat zo bijvoorbeeld over haar naar Tokio verkaste zus, refererend naar de imitators die ze zag toen ze haar een bezoekje bracht. Niet alleen tekstueel, maar ook muzikaal blijkt haar – haast vorige – leven overigens een belangrijke rol te spelen. Zo vertelde ze ons in een interview al dat ze reeds van kinds af aan fan is van artiesten als Damien Rice en Bon Iver, en vooral die laatste horen we nadrukkelijk terug. “Baby Blues” lijkt zo bijvoorbeeld haar versie van “715 – CRΣΣKS” te zijn; een lijn die zich door lijkt te trekken richting het daaropvolgende “Flatlining”, al valt dat nummer om een heel andere reden op. Halverwege neemt een strakke beat het over, waardoor we een totaal andere kant van de zangeres te horen krijgen: eentje die smaakt naar meer.
En daarin ligt meteen ook het ‘gebrek’ van Paint My Bedroom Black, want ondanks dat er wel verschillende aspecten van Holly’s sound aan bod komen, valt een deel van de nummers ook gewoon te herleiden naar ‘een mooi en dromerige indiepopliedje met een melancholisch randje’. Dieptepunt daarin is toch wel “Superbloodmoon” met d4vd, waarbij het zelfs jammer is dat het om een samenwerking gaat.
Ondanks enkele missertjes heeft Holly Humberstone al bij al toch een degelijke debuutplaat gemaakt. Paint My Bedroom Black ligt namelijk erg dicht bij de zangeres zelf en in dat opzicht weet ze zeker en vast te raken en te boeien. Fijne popliedjes met een melancholisch randje, melancholische liedjes met een poppy randje; met telkens een vorm van zelfreflectie en herkenning. De wereld door de ogen van een jongedame die haar leven niet meer kan leiden zoals ze eigenlijk wil, maar langs de andere kant wel de droom beleeft. Een dubbel gevoel met heel wat uitersten, maar tegelijkertijd altijd te herleiden tot eenzelfde uitkomst: het individu zelf. Holly Humberstone legt met andere woorden haar hart op tafel en alleen daarom krijgt ze al heel wat respect. Vrijdag de dertiende brengt bij deze dus geen ongeluk, daar het het zoveelste begin van een veelbelovende carrière is.
Op 29 februari staat Holly Humberstone in Trix.
Facebook / Instagram / Twitter (X) / Website
Ontdek “Flatlining”, ons favoriete nummer van Paint My Bedroom Black, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
