Door de overrompeling aan immens snel groeiende TikTok-sterren, zouden we haast vergeten wat het is om een gezonde groei door te maken als band. Gelukkig is er dan altijd Coach Party om ons eraan te herinneren hoe de vork in de steel zit. Het viertal uit Isle of Wight bracht in zijn jonge carrière al drie ep’s uit, die daarbovenop telkens in goeie aarde vielen. Zo goed zelfs, dat wij ze niet alleen elke keer in een van onze eindejaarslijstjes dropten, maar de band sprong ook in het oog van onder meer Wet Leg en Queens of the Stone Age. Weinig verrassend ligt de muziek van Coach Party perfect in het midden van twee eerder genoemde groepen, waardoor het niet gek was dat ze voor hen al als voorprogramma mocht fungeren. Vanzelfsprekend gooide het coronavirus ook hier wel wat roet in het eten, maar uitstel betekent uiteindelijk nooit afstel: nu is er debuutplaat KILLJOY.
Tien nummers en nog geen halfuur op de klok; het is misschien meteen ook de beste manier om een band als Coach Party te omschrijven: kort, maar krachtig. Dat begint al met openingsnummer “What’s The Point In Life”, waarin op een dikke twee minuten niet alleen de riffs je aan een gigantisch hoog tempo om de oren vliegen, maar er ook zonder schroom het leven in vraag wordt gesteld. Conclusie: ‘We’re all gonna die’. Een zwart en cynisch randje dat doorheen KILLJOY wel eens vaker de kop op durft steken, waardoor het meteen ook deel uitmaakt van de ideologie van de band. In “All of My Friends” wordt er bijvoorbeeld op laconieke wijze verteld over angsten en over hoe je je misbegrepen kan voelen in het leven. Telkens een beenharde waarheid, maar altijd met een vleugje ironie. En natuurlijk met een bak riffs.
Op muzikaal vlak zou je bijgevolg kunnen zeggen dat KILLJOY doordrenkt is met invloeden van coole Britse rockbands als Wolf Alice of Black Honey. De keerzijde van die medaille is echter dat het al snel een gelijkaardig gerechtje met dezelfde ingrediënten lijkt te worden. Heel veel variatie zit er dus niet in het debuutalbum van Coach Party, waardoor sommige nummers het ietsje moeilijker hebben om er echt uit te springen. “July” dreigt zo bijvoorbeeld een dertien-in-een-dozijn zomerpunknummertje te worden. Cool, maar er bestaat beter. Het zijn dan ook weinig verrassend net die nummers waarin het viertal wat melodieuzer uit de hoek wil komen, die minder spectaculair lijken. De band is bijgevolg op haar sterkst als ze gewoon bij haar basis blijft.
Dat komt het best tot uiting bij pakweg “Micro Agression”, een nummer dat zijn titel overigens meteen ook alle eer aan doet. Een gebalde brok energie die in je gezicht ontploft: het is Coach Party op z’n best. “Parasite” is ook zo’n nummer, dat zelfs binnen de anderhalve minuut de pit in vuur en vlam kan zetten. Maar het allercoolst is de band echter als ze alles op een hoop gooit en zo een als het ware ultiem Coach Party-nummer weet te maken; “Hi Baby” vindt de middenweg tussen punk en melodische rock, tussen alle remmen los en inhouden. Het toont in een mum van tijd aan dat de Britten heel wat in hun mars hebben.
Coach Party heeft met KILLJOY dus haar kwaliteiten tentoongesteld, maar legt daarmee meteen ook de valkuilen van haar genre bloot. Dat is op dit moment echter nog geen probleem, daar het positieve de bovenhand neemt doorheen het album. Het is daarom nu vooral afwachten in welke richting de band zal evolueren; de eerste horde heeft het viertal bij deze dus al overleefd. Voor de fans van het eerste uur een mooi sieraad aan een al blinkende ketting, voor de ander ongetwijfeld een leuke ontdekking. Coach Party legt bij deze een beenharde basis voor de toekomst, aan de vier om te kiezen hoe ze die vanaf nu zullen gebruiken.
Op 25 oktober stelt Coach Party KILLJOY voor in Trix in Antwerpen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Hi Baby”, ons favoriete nummer van KILLJOY, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
