33 leuke ep’s uit 2019

Yung Mavu – Matter Of Time

Lange tijd was het stil rond Yung Mavu nadat hij in 2017 helemaal viraal ging, maar dit jaar kon hij dan toch zijn hoog verdiende doorbraak realiseren. De nog maar negentienjarige hiphopper koestert hoge ambities en kon deze ook waar maken met zijn tweede ep Marathon Of Time. Samen met zijn goede vriend en producer Chuki Beats werden een elftal knallers gemaakt, die België helemaal op de kaart van hiphop Europa zette en die heel wat belangrijke Spotify-afspeellijsten domineerden. Yung Mavu is een fenomeen die tienerharten verovert en 2020 nog heel wat meer in storm zal veroveren.

Ama Lou – Ama, Who?

Onze ‘Grote Beer Van Morgen’ Ama Lou heeft ons lang laten wachten op haar eerste volwaardige ep Ama, Who?, maar des te blijer werden we toen de Londense r&b-zangeres dan toch nog met nieuwe muziek kwam dit jaar. Haar zeemzoete stem, clevere instrumentals en vooral een ongehoord strakke vibe vormen de rode draad op haar eerste release bij een major label. Hoe de toekomst van de r&b klinkt? Wellicht zoals Ama Lou’s nieuwe ep klinkt, want zelden horen we zo een verfrissende nieuwe sound binnen het anders redelijk eentonige genre. Ama Lou is hetgeen waarop de urban scene aan het wachten was.

Alfie Templeman – Sunday Morning Cereal

Alfie Templeman is nog jong, maar wees maar zeker dat hij vroeg of laat overal te horen zal zijn. Op zijn eerste liveshow in België zal je ons dan ook gegarandeerd tegen het lijf kunnen lopen, want deze geweldig opbeurende, gladde en tegelijk ook lichtjes verleidelijke klank willen we voor geen goud missen. “Stop Thinking (About Me)” maakt het extra moeilijk om Alfie uit ons hoofd te krijgen en een lied als “Tragic Love” klinkt eerder kersterig hartverwarmend dan tragisch. Templeman kan er wat van, waardoor we Sunday Morning Cereal maar al te graag blijven opleggen als een zalig zondags ritueel.

Squid – Town Centre

De math-poppers van Squid zullen zich 2019 wellicht herinneren als hun doorbraakjaar. Het was dan ook een topjaar voor het jonge vijftal uit Briston. Amper twee jaar na hun eerste single maken ze kans om BBC Sound of 2020 te worden. De single “Houseplants” uit februari haalt wellicht nog voor de zomer de kaap van 1 miljoen luisterbeurten op Spotify. Ook deze debuut-ep overtreft hun vorig werk in dynamiek en atmosfeer. Bovendien stonden ze dit najaar te schitteren op Leffingeleuren, in de Muziekodroom in Hasselt en op het postpunkfestijn Sonic City in Kortrijk. Op Town Centre maakt de band eigenaardige hersenkronkels die leiden tot surreële doch catchy songs. “Savage” bijt de spits af zonder veel tanden te tonen. Het is een ideaal free-jazznummer om een set mee te beginnen. “Match Bet” mixt old school postpunkriffs met psychedelische saxsolo’s. In “The Cleaner” vertelt dit rariteitenkabinet andermaal een empathisch levensverhaal. De anarchistische nervositeit van Talking Heads wordt op “Rodeo” even vervangen door een drummachine, cello en cornet. Squid laat zich dus niet begrenzen, wat ongetwijfeld zal leiden tot een weergaloze debuutplaat.

Flat Worms – Into The Iris

Tim Hellman is een man die van alle markten thuis is. Waar hij met Oh Sees zowel verschillende bandnamen als genres opzoekt, doet hij dat met Flat Worms niet. Nadat zijn band Sic Alps er in 2013 de brui aan gaf, ontstond met Flat Worms al snel een nieuw project. Het debuut verscheen in 2017 en dit jaar bracht de band een krachtige nieuwe ep uit. De ingrediënten zijn voorspelbaar, doch heel smakelijk. Fuzzy gitaren, wat klagerige zang en natuurlijk een tempo om u tegen te zeggen. Dat er hier daar wat ruimte is voor experiment, spreekt voor zich, maar toch blinkt de band hier vooral uit in het omver knallen van alles wat nog recht staat. Op zes nummers tijd slaagt Flat Worms daar dan ook meesterlijk in. Postpunk in een mix met garagerock; ons moet je niet meer vragen.

Peel Dream Magazine – Up and Up

Compact Disk Dummies – Satellites

Drie jaar na hun laatste wapenfeit kwamen de jongens van Compact Disk Dummies dit jaar terug boven water drijven met een ijzersterke ep. Op Satellites is het onmogelijk stilzitten en dat komt voornamelijk door de uiterst funky nummers die de ep rijk is. Van de samenwerking met Tom Barman op “Sattelites” tot het hitje “Cry For Me”; Lennert en Janus hebben zich duidelijk heruitgevonden op hun laatste worp. Met het dansbare “Easy Life” en een leuke remix werd Satellites een zomerse ep die live meer dan ooit werkt.

Elohim – Braindead

Elohim was lang een enigma in de muziekwereld. Interviews nam ze enkel af met stemvervormer en/of een masker, maar intussen wierp ze alle vermommingen volledig van zich af. Elohim werd de openheid zelve en steekt nu zelfs haar fans een hart onder de riem met Braindead, een ep die volledig gewijd is aan mentale problemen. Dat betekent geenszins dat alles te hard binnenkomt of niet te verteren is, want Elohim brengt dit thema op de meest meezingbare en opmonterende manier mogelijk. De zangeres voorziet geweldig opbeurende elektropopnummers, waarvan je hoort dat ze recht uit het hart komen. Geen focus op commerciële of clichédoeleinden voor Elohim; ze geeft zich bloot met memorabele songs. Geen evidentie.

N0V3L – Novel

Met acht nummers is het soms moeilijk om een release een ep te noemen, maar een echt album is het ook niet. Dus besloot N0V3L om hun debuut toch onder de noemer ep uit te brengen, en dat zorgt er vanzelfsprekend voor dat iedereen nog steeds uitkijkt naar hun debuutalbum. Want met Novel wist de band in acht nummers de postpunk uit de jaren zeventig en tachtig terug tot leven te wekken. Met invloeden van Talking Heads en Television zit je bij de band uit Vancouver natuurlijk goed. Geen conventies en vooral heel rauwe, dansbare rock maken met genoeg rammelende invloeden om niet volledig zuiver te klinken. Zo hoor je hier en daar wat chaotische blazers en bevreemdende intermezzo’s. Daarin kruipt de sterkte van deze ep, want je kan helemaal niet blijven stilstaan als alles in een dansbaar geheel wordt gegoten.

Still Woozy – Lately

Still Woozy weet ons in een woozy toestand te brengen met zijn ep Lately. De Amerikaanse Sven Gamsky blijft nogal onder de radar circuleren, maar wat gunnen we hem het tegendeel! Zijn sound is heerlijk glad en met z’n subtiele breaks, catchy grooves en zachte vleierij kan Still Woozy ons volledig hypnotiseren. Hoe je bijgevolg zou kunnen weerstaan aan een voltreffer als “Foolsong”? We hebben er geen idee van en draaien deze ep dan ook zo grijs als het maar kan worden. Ook al zal Sven met een eerste fullalbum in gedachte misschien voor wat meer diversiteit moeten zorgen, vormt dat voorlopig nog geen enkel probleem en is het nog genieten geblazen van Still Woozy’s aanstekelijke waas.

Billie – Love Vaccination

Billie Bentein wordt met zekere regelmaat met de fanmail van Billie Eilish bestookt, maar die fanmail had wat ons betreft net zo goed aan haar gericht mogen zijn. Je kent de Blankenbergse misschien nog van de remix van “Puppy” van Netsky, maar ook haar solosingle “Give Me the Knife” verwierf haar enige faam. Op comeback-ep Love Vaccination staat nog veel meer van dat moois; uit een kruisbestuiving van synthpop en house komt het verslavende “Try Try Baby” voort, maar ook voor jazzescapades (“Downtown”) en een dromerig duet met Amongster (“Pillow Talk”) is er plaats. Productie is in de capabele handen van Bert Libeert, de drummer van Goose, wiens beats nog lang blijven nazinderen.

Next.Ape – Next.Ape

De debuut-ep van de Belgen, Luxemburger en Hongaar van Next.Ape zette onze redactie beestachtig op stelten. Wat zij creëren, is een mengeling van rock, jazz en ook hiphop met een frisse adem die het allemaal enorm intrigerend maakt. Hun muziek is gewaagd en conventies worden stuk voor stuk probleemloos overboord gegooid. We krijgen overlappingen van genres te horen, wendingen waar we totaal niet voldoende op voorbereid waren en een soort dansbaarheid die je enkel in de vaagste nachtclubs tegenkomt. Next.Ape is niet zomaar het volgende aapje in de kooi, want het viertal breekt daarentegen volledig los en gaat hevig tekeer op een manier zoals we die nog niet vaak gehoord hebben. Hun allereerste, zelfgetitelde ep houdt ons in de ban van begin tot eind en voorspelt heel wat spannends voor de toekomst.

Heavy Lungs – Straight To CD

Waar ep’s tegenwoordig veel langer zijn dan vier nummers, blijft Heavy Lungs trouw aan het concept. Het is altijd moeilijker of net makkelijker om te overtuigen in zo weinig songs, en de band weet dat maar al te goed. Met vier stevige postpunknummers laten ze je alle hoeken van de kamer zien. Waar “Jealous” stevig uitpakt, doet opvolger “Roy” het wat kalmer, maar het venijn bevindt zich duidelijk in de staart. Daar pakt Heavy Lungs namelijk uit met twee kanjers van jewelste. “Blood Brother” is zowel desolaat als vernielzuchtig en neemt je door het aanstekelijke refrein helemaal mee, waarna je mee wilt brullen. De bijna zeven minuten durende afsluiter “Unfaithful One” belooft wat de titel aangeeft, en doet per seconde wel iets anders. De nodige gitaarsolo’s en furieuze riffs zijn ons deel. Met deze krachtige ep zette Heavy Lungs zich op de kaart, hopelijk komt daar nog meer van.

Deze ep’s werden zorgvuldig geselecteerd en omschreven door Simon Proost, Simon Meyer-Horn, Maxim Meyer-Horn, Niels Bruwier, Ann Mulleman, Jan Kurvers, Matan Grouper, Ann-Frederique Lorquet, Wouter Vandeweyer, Lucas Palmans, Lyra Lambert, Renaat Senechal.