Er waait een frisse wind door de Bootstraat. Muziekodroom ondergaat momenteel een heuse metamorfose en is al een tijdje bezig met het verbouwen van de club. Het leukste aan de herbronning is echter de gedurfde programmatie die de zaal terug op de kaart moet zetten. Dat durf ook beloond wordt, was te zien aan de mooie opkomst voor Squid. De band uit Brighton wordt door velen (waaronder ook wij) gezien als de nieuwste hype in het alternatieve wereldje en bracht met Town Centre vorige vrijdag een sterke ep uit. Ondertussen is het vijftal verkast naar Londen en veroveren ze van hieruit stilaan heel wat harten. Hun eerste Europese tour hield vorige week ook al halt op Leffingeleuren en in november werden ze door Shame uitgenodigd om op het Kortrijkse Sonic City te spelen. Gisteren maakten ze alvast een stop in de Muziekodroom om er een weergaloze set neer te zetten die we nog even zullen onthouden.
Zonder enige verwachtingen begonnen we aan de set van BULL. De Britse band heeft dan ook nog niet al te veel muziek uitgebracht, maar dat ze heel wat potentieel bezitten, merkten we al snel. Het viertal uit York speelde eerder al eens in Antwerpen en toonde zich gisteren op het knusse podium in een sterke vorm. Muzikaal zat het gisteren ergens tussen Pixies, Belle and Sebastian en Nirvana, maar dan ook met een stevige portie eigenheid. Zowel de rustigere gitaarstukken alsook de iets stevigere nummers vielen goed in de smaak en toonden dat deze band moeilijk in een hokje te steken is. Opvallend was ook het kapsel van frontman Dan Lucas, dat op z’n minst even geflipt als de muziek van de band is. BULL liet een goede indruk na op ons en verwelkomen we graag nog eens in ons land.
Squid mocht vanaf 21:15 bewijzen dat ze de hype waard zijn en dat deden ze zonder enige moeite. Een experimentele versie van “Rodeo” opende de avond meteen heel goed en vooral ook heel sfeervol. Twee trompetten zorgden voor een mooie opbouw die zelfs beter klonk dan de versie die we op hun ep te horen kregen. Het jazzy sfeertje verdween live wel een beetje, maar toch klonk “Rodeo” heel scherp. De openingstrack liep haast naadloos over met “Match Bet” en al snel bleek dat Squid naar Hasselt was afgezakt om een verschroeiende set neer te zetten. De stevigheid en de intensiteit werden snel de hoogte ingeschroefd en we zagen al heel wat hoofden goed meeknikken.
Met amper een ep en een handvol singles heeft Squid nog niet al te veel werk van zich de wereld in gelost en dat zorgde er dan ook voor dat ze heel wat nieuwe nummers ten beste gaven. “Blue Raincoat” werd al redelijk vroeg in het begin gebracht en kende alweer een geleidelijke opbouw die heerlijk wist te ontaarden. De energie die op het podium werd vrijgezet werkte aanstekelijk, want al snel was zo goed als de hele zaal mee in het verhaal van Squid. Opvallend was eveneens hoe strak de nummers wel niet gebracht werden door de vijf Britten op het podium. Vooral tijdens het snedig gebrachte “The Cleaner” viel dat op en vooral ook in de smaak. Het publiek toonde zich trouwens zeer aandachtig en liet zich opslorpen in de pakkende trip van Squid.
Dat het niet altijd even stevig moest gaan om te overtuigen, toonden ze op de Robert Wyatt cover “Pigs”. Drummer Ollie Judge kroop voor het spoken word gedeelte even weg van zijn drumvellen en vertelde het publiek een klein verhaaltje van hun reis van Frankrijk naar ons Belgenland. De vaart kwam terug in de set met de twee kanjers “Sludge” en “Paddling”; beide nummers groeiden live uit tot twee absolute hoogtepunten, waarin elk van de vijf gasten kon uitblinken in zijn eigen manier. Wat beide kenmerkte, was de opvallende songstructuur die we wel vaker in de nummers van Squid tegenkomen: een geleidelijke opbouw die op het einde heerlijk weet te ontaarden en de beste post-punkers in zich naar boven weet te halen.
De intensiteit werd tegen het einde gretig naar boven gezwierd en het geluid leek wel steeds luider te worden naarmate het optreden ten einde liep. “Houseplants” en “The Dial” werden verschroeiend gebracht en grepen het hele publiek stevig bij hun nekvel. Veel spraken de heren op het podium ons niet toe en als ze dat al deden, dan natuurlijk met heel droge, Britse humor. Het waren toch vooral de instrumenten die ze lieten spreken, alhoewel Ollie Judge tijdens “Reich” nog eens de micro in de hand nam en ook het poëtische kantje van het vijftal even kon belichten. Afsluiten deden ze na al maar dan zeventig (!) minuten gespeeld te hebben met het nog altijd onuitgebrachte “Pamphlets”. Het einde daarvan was zo fabuleus en oorverdovend dat we na het optreden toch even moesten bekomen.
Squid heerste gisteren in de Muziekodroom en speelde zelfs de langste set (meer dan 75 minuten) in hun nog prille bandbestaan. Dat de heren uit Brighton echter ook een dijk van een show wisten neer te zetten, staat eveneens buiten kijf. We kregen heel wat veelbelovend nieuw materiaal te horen, waarop ze nog wat meer versterkt de post-punkrichting op zullen gaan. Vooral naar het einde toe werd het intenser en voornamelijk luider met het strak gebrachte “The Dial” en slotakkoord “Pamphlets”. Het was genieten van de eerste tot de laatste seconde en één ding weten we al zeker: Squid zal nog een tijdje de hype in het muziekwereldje blijven!
Setlist:
Rodeo
Match Bet
Blue Raincoat
The Cleaner
Pigs … (In There) (Robert Wyatt Cover)
Sludge
Paddling
Houseplants
The Dial
Reich
Pamphlets
