Een goede begin is het halve werk. Dat is een gezegde dat ook zeker telt in muziekland en dan vooral met betrekking op albumhoezen. Iedere uitgebrachte plaat begint immers met zijn coverart en hoewel je een boek, of in dit geval langspeler, niet mag beoordelen op zijn cover, helpt het al wel als deze indruk weet te maken. Ook dit jaar hebben we ons kunnen vergapen aan visuele hoogstandjes en grafische parels, waar we er uiteindelijk twintig van hebben uitgepikt en vakkundig op een rijtje hebben gezet in ons jaarlijks overzicht.
Better Lovers – Highly Irresponsible
De beste albumhoezen zijn zij die het geluid van een band in een klap kunnen uitleggen. Highly Irresponsible is daar bijna een schoolvoorbeeld van. Aan de hand van het werk van Don Phury (bekend van zijn samenwerkingen met onder andere Stick To Your Guns, State Champs en Metallica) wist de groep een hoes af te leveren die het album helemaal samenvat. Ondanks dat de plaat muzikaal namelijk niet altijd evenveel indruk wist te maken, produceerde de band met momenten wel een geluid waarmee ze je hoofd eraf knalt. De felle kleuren symboliseren moeiteloos de diversiteit in het album en de knal van het vuurwerk vat de titel mooi samen.
Better Lovers – Highly Irresponsible (★★★): Een beetje verliefd
Beyoncé – COWBOY CARTER
Dit jaar verscheen COWBOY CARTER, het nieuwe album van Beyoncé. Het belang van deze plaat zat vooral in de inhoud en de geschiedenis van Amerikaanse country. Doorheen die rijke geschiedenis werden zwarte muzikanten vaak over het hoofd gezien en deze plaat wil aankaarten dat country niet louter een ‘wit genre’ is. Beyoncé, zelf van Texas, richtte zich vooral op dat genre, maar hield zich ook aan haar eigen kenmerken door elementen van andere genres toe te voegen. Als we denken aan country, denken we aan velden met paarden en is het ook normaal dat de zangeres op haar artwork op een paard zit. Daarnaast is ze gekleed in de Amerikaanse vlag en houdt ze er ook één vast. Ze wil zich met deze plaat niet afzetten tegen Amerikaanse country, maar het breder trekken en duidelijk maken dat ook zwarte artiesten zich dat genre eigen kunnen maken en zeker niet vergeten mogen worden.
Beyoncé – COWBOY CARTER (★★★★): Heruitvinding van formaat
Brittany Howard – What Now
Begin februari verscheen What Now, het tweede album van Brittany Howard. De plaat is gevuld met funky jazz en psychedelische soul die een dromerig en ontspannen gevoel met zich meedragen. Het past dan ook perfect bij haar artwork: Howard in fleurige kleren met een zonnebril, liggen op een heide tussen bloemen met een enorm gevoel van je-m’en-foutisme. De Amerikaanse neemt ons mee op een ontspannen trip en we beluisteren deze plaat dan ook het best zoals zij doet: ergens op het gemak in de zon, weg van al onze zorgen.
Cassandra Jenkins – My Light, My Destroyer
My Light, My Destroyer van Cassandra Jenkins voelde al bij de eerste luisterbeurt aan als een muzikale parel. Het werd een diverse plaat, met als artwork de zangeres die een doek waarop verschillende tinten paars te zien zijn vasthoudt; sommige meer neigend naar roze, andere meer naar blauw. Dankzij die uiteenlopendheid verveelt ze zowaar nooit en neemt ze ons mee op een buitenaardse trip. Art director Nick Scott en zijn team van fotografen maakten een artwork dat zowel intrigeert als kalmeert, maar bovenal een weerspiegeling is van haar muziek.
Cassandra Jenkins – My Light, My Destroyer (★★★★): Intergalactische parel
Charli xcx – BRAT
Charli xcx was deze zomer overal, of toch vooral haar album BRAT. ‘Brat Summer’ werd een virale term en ook dat herkenbare groen was tijdens de warmste maanden overal te zien. Soms hoeft het dus niet moeilijk te zijn, want het artwork bestaat gewoon uit een herkenbaar groene kleur met daarop de titel van de plaat in een onscherp Arial-lettertype. Het weerspiegelt ook de persoon die Charli is. Met BRAT wil ze wegstappen van de ‘perfecte’ en esthetisch aantrekkelijke artworks. Nee, het moest opvallen in de positieve en negatieve zin. De zangeres gaf uiteindelijk ook toe dat de cover deels zo uitdraaide uit besparing, want fotoshoots zijn vaak duur in vergelijking met de opbrengst van het album. Dit werd in elk geval een hype en Charli xcx mag Brent David Freaney, de bedenker van haar artwork bedanken, want BRAT was overal en je kon er niet naast kijken.
Charli xcx – BRAT (★★★★½): Grote mond, klein hartje
Declan McKenna – What Happened to the Beach?
Puur muzikaal kon Declan McKenna niet meteen grote potten breken met What Happened to the Beach?, maar gelukkig spreekt het artwork wel nog altijd tot de verbeelding. Het durft er namelijk al eens vrij abstract aan toe gaan bij de Brit, wat ook in de cover van zijn recentste plaat benadrukt wordt. De jongeman staat met een metaaldetector in een Windows-achtig landschap, wat meteen ook het contrast tussen de helderblauwe lucht, het felgroene gras en zijn beige-gele pak aantoont. Dat de koeien er achteraf met AI zijn bijgeplakt, leunt dan weer meer aan naar zijn muziek. McKenna gaat op What Happened to the Beach? namelijk niet alleen letterlijk op zoek naar het strand, maar ook naar meer elektronische invloeden. Hoekig en contrasterend, maar tegelijkertijd ook enorm compatibel als geheel; en laat dat meteen ook een mooie samenvatting van het artwork zijn.
Declan McKenna – What Happened to the Beach? (★★★): Voortkabbelende hittegolf
Dua Lipa – Radical Optimism
Ondanks een paar fantastische hitsingles bleef Dua Lipa voor een keer eens onder de radar met een album en dat vooral omdat Radical Optimism geen verzameling aan hits was, maar bijna een conceptplaat. Gedurfd, als je weet dat je publiek zit te wachten op meezingers, en dus ook geen plekje in de top vijftig voor de Britse superster. Wel zetten we daarom graag de albumcover eens in de kijker, want die geeft meteen ook een mooi beeld weer van wat te verwachten van het geheel. De foto, gemaakt door Tyrone Lebon, moet een soort innerlijke rust uitstralen. De zangeres vindt doorheen het album vooral vrede met zichzelf en in de liefde, met “Happy for You” – het slotnummer waarin ze bezingt gelukkig te zijn dat haar vorige vriend opnieuw de liefde vond – als grootste bewijsstuk. Dat Dua Lipa de plaat samen met Kevin Parker (Tame Impala) maakte, voegt het nodige Australische zomerse randje aan het geheel toe. Golden hour in een plaat, iets dat het artwork perfect weergeeft.
Dua Lipa – Radical Optimism (★★★): Geluk begint bij jezelf
Foster The People – Paradise State of Mind
Na zeven jaar bracht Foster The People een nieuw album uit: Paradise State of Mind. De indierockers verkenden verschillende genres en eigenlijk is hun artwork daar een mooie handgeschilderde collage van. Als de groene heuvels het basislandschap van de plaat vormen, zijn alle elementen erboven symbolen voor de verschillende genres die de groep gebruikte. De blauwe aartsengel links verwijst vermoedelijk naar de gospelelementen, terwijl de chaos in het midden funk, disco en jazz moet voorstellen. Schilder Matt Hansel vat de muzikale sound van Foster The People samen op dit artwork.
Geordie Greep – The New Sound
Een van de meest gedurfde – en daardoor ook opvallendste – albumcovers van het jaar prijkt op het nieuwe album van Geordie Greep. Op zijn duizelingwekkend debuut The New Sound kruipt de ex-black midi-frontman op satirische wijze in de huid van pathetische, seksueel gefrustreerde personages. De keuze om een werk van de Japanse illustrator Toshio Saeki op de hoes te zetten, is dan zo gek nog niet. De cultartiest maakte tijdens zijn leven een heel oeuvre aan prenten die erotisch, geweldadig en controversieel zijn. Toch shockeert de artiest niet om te shockeren, maar wel om sociale normen in vraag te stellen. Zo ook op de felgekleurde cover van The New Sound waar een vrouw al kussend een man executeert.
Geordie Greep – The New Sound (★★★½): Grootschalige ambitie met iets te weinig cohesie
Het Universumpje – Stilleven Met Dierentemmer
Dat ze in Nederland afgelopen jaar ook fraaie visuals op de mat leggen, bewees Het Universumpje. De bomvolle hoes van het in maart verschijnen Stilleven Met Dierentemmer zit namelijk van top tot teen vol met visuele pareltjes, en iedere keer je het artwork bekijkt, zie je weer nieuwe dingen en kan je details spotten die je eerder nog niet zag. Je kan bijna zeggen dat de coverart een universumpje op zich is, vol gekkigheden die normaal niet naast elkaar zouden kunnen werken, maar op de hoes van Stilleven Met Dierentemmer perfect bij elkaar aansluiten. Mocht je het album in huis halen willen halen voor een speurtocht naar details, dan raden wij wel de lp-versie aan. Trek er wel de volledige kerstvakantie voor uit, want je gaat even bezig zijn om alles te vinden wat het te bieden heeft.
Het Universumpje – Stilleven Met Dierentemmer (★★★★): Imponeren zonder te overdrijven
Hiatus Kaiyote – Love Heart Cheat Code
In Love Heart Cheat Code speelt Hiatus Kaiyote met psychedelische muziek en futuristische soul. Voor het artwork schakelde de groep de hulp in van Rajni Perera, een kunstenares die sciencefiction gebruikt om haar ideeën over onderdrukking, revolutie en sociale hervormingen weer te geven. Haar schilderstijl past dan ook perfect bij de muziek van Hiatus Kaiyote en zo krijgen we een buitenaards wezen met menselijke trekken te zien die een handpalm toont, waarbij een gloed rond het hoofd hangt en er verschillende stralen uit komen. Een interessante albumcover!
Holy Tongue & Shackleton – The Tumbling Psychic Joy of Now
The Tumbling Physic Joy of Now is niet alleen een mooie samenwerking tussen experimenteel dubtrio Holy Tongue en producer Shackleton, maar ook een met een indrukwekkend beeldend kunstenaar. Zo prijkt een schilderij van de Finse artiest Elina Merenmies op de cover van de plaat. Haar werk toont meestal natuurtaferelen, maar ze brengt ze naar een droomdimensie. Ook op deze albumhoes waar er met een enorm intense kleurwerking wordt gespeeld in een abstract beeld met wespen en lichtstralen.
Laura Marling – Patterns in Repeat
In de lijst van artworks kon Laura Marling niet ontbreken met haar nieuwste plaat. Patterns In Repeat gaat over moederschap, maar ook over patronen die door generaties worden doorgegeven aan hun kinderen, zowel goede als slechte. In eerste instantie zien we een kunstwerk uit mozaïek met in het midden – vermoedelijk – een vrouw op haar knieën die bidt voor een god. Daarnaast is de opdeling van het artwork interessant, vooral de lagen ervan. De buitenkant is een simpele, bruine rand met daarin een vlak van zwarte en witte strepen. Hoe meer je naar het midden kijkt, hoe ingewikkelder de combinaties worden. Het is een weerspiegeling van generationele tradities en hoe nieuwe generaties opgevoed zullen worden met combinaties van die verschillende patronen. Patterns In Repeat hoort dus zeker thuis in deze lijst.
Laura Marling – Patterns In Repeat (★★★★): Pracht in herhaling
Lia Kohl – Normal Sounds
Muzikante Lia Kohl en kunstenares Tine Bek zijn twee artiesten die iets gemeenschappelijk hebben: het talent om het sublieme te vinden in het alledaagse. Lia Kohl liet dat horen op haar album Normal Sounds waar ze op basis van opnames van typerende geluiden zoals autoalarmen, sneakers en ijskarren treffende ambient laat horen. Dat wist Tine Bek op een heel slimme manier visueel te vangen. Met niet meer dan schuim en elastiek maakt ze een opvallend en vooral sterk beeld die op de hoes van het album staat. Een werkwijze die misschien wel wat raakvlakken heeft met die van de muzikante.
Magdalena Bay – Imaginal Disk
Niet alleen viel Magdalena Bay afgelopen jaar enorm op met de muzikale sterkte van Imaginal Disk, het duo kon dat ook doortrekken op vlak van visualiteit. De Amerikaanse band wist muziek en beeld namelijk perfect in elkaar te laten overvloeien, met als artwork van de plaat zangeres Mica Tenenbaum die door een soort demoon een cd in haar hoofd krijgt geschoven. Magdalena Bay bracht haar idee samen met kunstenares Maria Shatalova tot leven, net op die manier dat het hypnotiserende van de muziek ook in de hoes enorm duidelijk werd. Alsof we letterlijk worden geïnjecteerd met het mysterie dat het duo ook op Imaginal Disk door onze gehoorkanalen jaagt. Zelden gingen beide kunstvormen zo goed in elkaar over.
Albumreviews: Beire Kort #45: Magdalena Bay – Imaginal Disk (★★★★★)
Merely & Malibu – Essential Mixtape
Merely en Malibu zijn twee artiesten die zeker op je radar mogen staan als je houdt van atmosferische muziek. Essential Mixtape is een prachtige samenwerking van de twee waar ijzige texturen, mistige veldopnames en zachte zang op een unieke manier samenkomen. De plaat heeft een heel kenmerkende sfeer die visueel treffend is vastgelegd door twee visuele artiesten die goed bij elkaar passen. De art director Victor Svedberg creëerde een beeldtaal die stijlvol, modern en abstract is en fotograaf Fredrik Andersson Andersson vulde deze in met een foto die het mysterieuze, maar ook de warmte van deze samenwerking belicht.
Mdou Moctar – Funeral for Justice
In het werk van Mdou Moctar gaan muziek en politiek hand in hand, en op Funeral for Justice werd deze verbintenis alleen maar groter. De politieke onrust in zijn thuisland Niger leidde tot een militaire staatsgreep en opeens was de band tijdens het touren niet meer in de mogelijkheid terug naar huis te keren. Muzikaal vind dit zijn weerklank in het meest agressieve album dat ‘de Jimi Hendrix van de Sahara’ al op de wereld losliet. Met woeste riffs en bijtende teksten haalt hij uit naar het koloniale verleden en in het bijzonder naar Frankrijk. Ook het artwork krijgt een gepaste macabere make-over door zijn huisartiest Robert Beatty. De bonte kraai, die op de laatste albums steeds te zien is, blijft de constante, maar is hier bebloed en omringd door dode soortgenoten, zwevend boven een doodskist van Afrika. Een indringend beeld dat als boodschap kan tellen. Als tegengewicht op Funeral for Justice brengt Mdou Moctar begin 2025 het album trouwens opnieuw uit, volledig heropgenomen met akoestische en traditionele instrumenten onder de naam Tears of Injustice.
Mdou Moctar – Funeral for Justice (★★★★): De woest in woestijn
Public Service Broadcasting – The Last Flight
Met The Last Flight bracht Public Service Broadcasting een van zijn meest ambitieuze platen uit tot nu toe. Het album bevat een aanstekelijke mix van elektronica en (progressieve) rock, waardoor er voor iedere muziekfan wel iets te beleven valt. Zoals steeds kozen de Britten weer voor een interessant concept, namelijk: de vliegreis rond de wereld van Amelia Earhart. Zoals de albumtitel al verraadt, betekende die vliegtrip ook meteen haar laatste avontuur. De albumcover brengt ons al meteen in de sfeer: we zien een eenzaam vliegtuig dat over een kabbelende oceaan vliegt, met in de verte een rotsachtig gebergte. Vooral ook het lichtbruinachtige kleurenpallet past bij de stijl van het album. Zoals al het geval was bij vorige opname The Race For Space legde frontman J. Willgoose Esq. de creatieve directie in handen van Graham Pilling, die opnieuw een prachtig resultaat leverde. Ook op visueel vlak is The Last Flight dus een welgemeend eerbetoon aan een belangrijk historisch figuur.
Public Service Broadcasting – The Last Flight (★★★½): Kippenvel op een notenbalk
Ramkot – Rosa
Linoleumsnedes maken is niet voor iedereen weggelegd. Het vraagt vaak een engelengeduld om de vele vormen op een juiste manier uit te snijden en één keer uitschieten kan het einde van je werk betekenen. Toch zijn er altijd kunstenaars die dat geduld en kunde volledig beheersen en Sam Scarpulla is er daar een van. Toen Ramkot hem vroeg om Rosa een gezicht te geven en daarvoor een linocut te produceren, wist hij een kunstwerk te maken dat aardig indruk wist te maken. Als we in de archieven van Scarpulla duiken, ontdekken we dat sommige elementen ooit al eens als losse kunstwerken dienst deden, maar eenmaal gecombineerd vormen ze een knap staaltje werk en symboliseert het, althans volgens de band, alles wat Rosa is.
Ramkot – Rosa (★★★½): Meer van dat, maar ook meer dán dat
Various Artists – Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan
Albumcovers kunnen gerust ook speels zijn en humor hebben. Dat is bijvoorbeeld het geval bij de cover van Like Someone I Know: A Celebration of Margo Guryan. Zo maakte illustratrice Madalyn Stefanak – die al werkte met Olivia Rodrigo, The National en The 1975 – een leuke hoes voor deze compilatie. De tekeningen zijn vrolijk, retro en doen ietwat denken aan Peanuts. Wie oplettend kijkt, ziet echter ook een aantal figuren betogen voor abortusrechten. Dat is niet zomaar, want een deel van de opbrengst van deze plaat gaat naar Amerikaanse organisaties die zich hiervoor inzetten.
De albumhoezen werden geselecteerd in overleg met alle beren. Ze werden omschreven door Jan Kurvers, Lucas Palmans, Elisa Cogneau, Bryan Boomaars, Bram De Meyer en Guillaume Beauprez.
