De dikke Van Dale omschrijft het werkwoord ‘rammen’ als: ‘beuken, met kracht rijden tegen, erop los gaan’. Weinig bands die hun naam zo toepasselijk hebben gekozen als het Gentse drietal dat samen Ramkot vormt dus. Na hun winst bij De Nieuwe Lichting in 2021 waren broers Tim en Tom Leyman en Hannes Cuyvers vooral bezig met te bewijzen dat ze een steengoede act zijn. Twee ep’s, debuutalbum In Between Borderlines (dat nog maar een goed jaar oud is) en een releasetour om ‘u’ tegen te zeggen, met honderd optredens op de grootste podia en een backstagepas als support act voor Metallica in Amsterdam: in Gent zeggen ze daar ‘jawadde’ tegen. Zoals het tempo in de muziek vaak hoog ligt, koos de band zelf ook geen traag parcours, gezien ze meteen de studio indoken om voor album nummer twee te gaan. Dat kreeg de titel Rosa en bevestigt vooral dat er potverdikke veel talent in ons kleine landje verscholen zit.
Rosa opent met “Nowhere To Go”, waarbij twee aftellende stokslagen ruim voldoende moeten zijn als intrede, want meteen erna staat alle instrumentatie op wat maximaal volume lijkt te zijn – al ben je met Ramkot uiteraard nooit zeker. Er wordt geen milliseconde nog maar aan stilstand gedacht, het nummer raast door als een op hol geslagen hogesnelheidstrein en moet vooral een no-nonsense verwelkoming zijn voor iedereen die nooit eerder naar Ramkot luisterde. ‘What you hear is what you get’, zoiets. Hier en daar laat frontman Tim Leyman zich even compleet gaan in geschreeuw, een voorbode voor enkele andere nummers op deze plaat.
Het gekende recept, dus, dat we bij meerdere nummers krijgen voorgeschoteld. “Zeppelin” kwam begin juni als eerste wapenfeit van het tweede album voorbijgevlogen en dat was er meteen boenk op. We omschreven het toen als thuiskomen, maar dan net iets ruiger dan we voorheen gewend waren: een mening waar we graag bij blijven. In de loeiharde meppen op de drums en het catchy gitaarspel herkennen we invloeden van o.a. Queens of the Stone Age en Them Crooked Vultures, wat te danken is aan producer Alain Johannes die met de opgesomde bands al in de studio mocht vertoeven. “Zeppelin” is een ideale ambassadeur voor Ramkot in het algemeen en Rosa in het bijzonder, waarbij we graag iedereen die nog maar met een halve teen van rockmuziek houdt, willen verplichten deze dikke vijf minuten te aanhoren.
Gelijkaardige sferen vinden we bij “Claim To Fame”, waarbij alle instrumenten die voorhanden waren op de hoogste decibelstanden werden ingeplugd om een klets in het gezicht te vormen waarvan de handafdruk toch even blijft nazinderen. Ook hier is de verrassende combinatie hoorbaar van stevig ‘sjette’ geven en een gecoördineerde samenzang die minder ruig aanvoelt, maar daarom niet minder goed klinkt. Het doet ons op die manier wat denken aan hoe A Brand destijds ook alle stemmen inzette bij het zingen, maar dan met een hardere omkadering. Datzelfde gevoel krijgen we ook bij “Blame It On Yourself”, met 1 minuut en 40 seconden op de klok meteen het kortste nummer dat op Rosa te vinden is.
Tegenover de vettig klinkende instrumenten, staan er op dit album ook heel wat rustmomenten die ondanks het grote decibelverschil zeker niet misstaan in het repertoire van de Gentenaren. “Hollow” is als derde track daar het eerste bewijs van. Het opent met klanken die achterstevoren worden afgespeeld en vooral een mysterieuze sfeer moeten oproepen, waarna zachte pianotonen komen opzetten die doorheen het nummer steeds meer worden bijgestaan door andere instrumenten. De song baadt in kalmte, maar verliest daarom niet aan kracht. De spanning is te voelen als was het een koord die langzaam maar zeker verder wordt opgespannen, met het berekende risico dat die op een moment kan knappen, maar dat niet doet. Ook de afsluitende titelsong “Rosa” is een zeer atypisch nummer, gekenmerkt door kalme pianotonen en doortastend gezang, niet meer dan dat, maar overduidelijk genoeg om indruk te maken.
Het absolute hoogtepunt van de plaat is wat ons betreft “Too Late”. Afgaande op de lengte van het nummer (Ramkot gaat over de zeven minuten) en de kalme, doch mysterieuze tonen waarop het opent, maken we al gauw de vergelijking met enkele grote nummers binnen de rockgeschiedenis die met een kleine vonk beginnen en explosief eindigen. Na anderhalve minuut krijgen we een eerste vettige snaarveeg te horen en komt een zeer traag drumgeluid zich bij het geheel voegen. We worden als luisteraar met de ogen dicht in het nummer gezogen en ervaren wat nineties grunge-vibes. Net voor de helft wordt de microfoon uitgezet en toont de band waar ze goed in is: spelen met ziel, (eer)gevoel, passie en plezier. Op het vijfminutenpunt wordt de stekker er heel eventjes uitgetrokken en dient het geheel weer op te warmen voor het weer op maximale capaciteit kan presteren. Headbangen wordt live geen suggestie, maar een onuitgesproken verplichting, lijkt ons.
Rosa is zowel een voortzetting van het bekende als een evolutie: het is meer van dat, maar ook meer dan dat. Belgisch talent geraakt niet altijd tot in de uithoeken van de wereld (al heeft Ramkot op enkele jaren tijd al meerdere serieuze prestaties mogen afvinken), maar gelukkig weten we het nog steeds te appreciëren en kunnen we trots zijn op de kennis en kunde die hier te vinden zijn. Op 30 januari stelt Ramkot hun nieuwe plaat voor in Ancienne Belgique (waar ze vorig jaar nog de AB Club half hebben afgebroken), tickets zijn hier te koop.
Ontdek “Too Late”, ons favoriete nummer van Rosa, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
