Enerzijds een dolk in het hart van de trouwe black midi-fan, anderzijds de start van iets helemaal nieuws. Geordie Greeps plotse beslissing om black midi – voorlopig – op te doeken kwam er heel plots en zorgde ook meteen voor de verdwijning van een van de meest grensverleggende bands die in de gitaarscene tegenwoordig te vinden was. De frontman had echter al snel een alternatief klaar, want nog voor dat eerste nieuws koud was, had de Brit zijn eerste solosingle al uit. Niet veel later is er met The New Sound ook al een uitgebreide langspeler, met de nadruk op ‘uitgebreid’.
Fans van het eerste uur leken alleszins al niet veel te moeten vrezen. Debuutsingle “Holy, Holy” leunt met zijn strakke riffs en kronkelende ritmes namelijk regelmatig aan bij het geluid van de laatste twee platen van black midi. De persoonlijke wendingen die Greep er aan geeft, zijn echter ook wel heel duidelijk. Nog meer dan vroeger sluipt de invloed van jazz in de song, terwijl ook andere, zuiderse genres hun (weder)intrede maken. Weg is het gebeuk van pakweg “Welcome To Hell“, Greep wil duidelijk wat meer dansers voor zich in de zaal zien.
Is het apocalypsgehalte dan helemaal weg? Zeker niet. Op “Walk Up” trekt Greep ons namelijk zoals in de goeie, ouwe tijd door een claustrofobische helletocht, nota bene met een subtiele referentie naar “Welcome To Hell”. In het begin misleidt de man ons nochtans met wat lijkt op een gezellig jazzrocknummer, maar niet veel later klinkt het meer als een wervelwind die voor onze neus een paar bomen ontwortelt. En dan wordt het pas echt raar. Eindigen doet de song namelijk met een cafégevecht en een man die een countrynummer begint te spelen. Oké Greep, jij wint. Het absurde van de dagen van weleer is allesbehalve verdwenen.
Met ruim een uur op de klok is The New Sound wel een hele brok geworden. Typisch voor Greep is het er bovendien geen die zomaar te verteren valt. Qua instrumentatie heeft de man namelijk een half orkest samengeduwd, van zijn eigen gitaar tot blazers, een orgel en strijkinstrumenten. Dat zorgt er enerzijds voor dat de meeste songs een heel eigenwijze identiteit krijgen, maar anderzijds dat het af en toe ‘veel’ kan zijn. Dat bedoelen we overigens niet per se slecht: elke track is een uitdaging op zich, maar wie er zich open voor stelt, kan mooie dingen ontdekken. “Motorbike” is daar het voorbeeld bij uitstek, dat door zijn steeds wisselende dynamiek een bombast van een nummer is geworden. Overigens het enige lied met een gastzanger.
Eén ding valt regelmatig op: The New Sound zou zo maar kunnen geschreven zijn voor black midi, maar nadien herwerkt naar een soloplaat. De meeste checks worden alleszins al afgevinkt. Zowel conceptueel als tekstueel is het absurdisme ten top, de songs zijn op een grootse manier opgebouwd en muzikaal is het prog- en jazzrock volgens het boekje. Begrijp ons niet verkeerd: de sound van dit album is net anders genoeg om als volwaardig solowerk door te gaan. Maar toch, de schaduw van black midi hangt tot op een zekere hoogte over zowat elk nummer op de plaat, wat het alles net wat minder uniek maakt dan het eigenlijk had kunnen zijn.
Geordie Greep slaagt er dus met The New Sound niet volkomen in om de geest van black midi te doen verdwijnen (als dat al zijn bedoeling was), maar toont ook dat hij als solo-artiest zijn plek verdient. Om een uur lang te blijven boeien, is Greeps debuutplaat misschien af en toe net iets te veel van het goede, maar de climaxen en instrumentatie op dit album verdienen meer dan een pluim op zijn hoed. Het geheel is dynamisch, technisch hoogstaand en zelfs dansbaar, maar mist nog net de cult die de platen van black midi wel hadden. De conclusie is dus duidelijk: Greep is razend ambitieus op The New Sound, maar wat meer samenhang had er echt een topplaat van kunnen maken.
Op 1 november staat Greep op de line-up van Les Nuits Weekender, tickets zijn verkrijgbaar via de site van de Botanique.
Ontdek “Walk Up”, ons favoriete nummer van The New Sound, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
