‘Better Lovers, a band that didn’t even exist just 16 months ago.’ Met die tekst begon het persbericht dat we eind juli kregen bij de aankondiging van het debuutalbum Highly Irresponsible. En eigenlijk blijft dit best gek, want ondanks dat de groep met (ex)-leden van onder meer The Dillinger Escape Plan en Every Time I Die zeker de nodige vuurkracht aan ervaring heeft, is de band in een recordtempo gestegen van niets naar iets, en is ze uitgegroeid tot een van de meest veelbelovende bands van de laatste jaren. Debuut-ep God Made Me An Animal, met daarop onder meer het onstuitbare “30 under 13“, gooide grote ogen en leverde shows in alle windstreken op. Ook in ons kleine landje streek de groep tijdens Graspop Metal Meeting neer en gaf daar een van de betere shows van de dag, waardoor we met smacht zaten te wachten tot het moment dat Greg Puciato en zijn medeleden hun eerste langspeler de ether op gooiden.
Dat moment is dan eindelijk hier en we zijn alles behalve teleurgesteld in wat de heren uit Buffalo op Highly Irresponsible laten horen. Waar Better Lovers tijdens het eerder aangehaalde God Made Me An Animal ons meteen vanaf de start geen enkel moment ruimte gaf om adem te halen, doet de groep het op de nieuwste plaat in het begin eerder wat rustiger aan. Met niet veel meer dan enkele serene en minimalistische gitaarpartijen komt het album met “Lie Between The Lines” op gang, maar al snel merken we dat het nummer een echte wolf in schaapskleren is. De ingetogen start is namelijk slechts een schijnbeweging, want zodra de storm na een veertigtal seconden losbarst, worden we zonder genade en uit het niets meegesleurd in een stroom van riffs en energie. “Lie Between The Lines” beukt er op los en gaat zo hard dat geen enkele muur meer overeind staat.
En dat beuken, daar is Better Lovers goed in. “A White Horse Covered In Blood” weet ondanks de zuivere zang van frontman Greg Puciato toch nog aardig doorheen onze trommelvliezen te drammen en ook op “Future Myopia”, een van de sterkere songs van het album, doet dat vervolgens nog eens met alle gemak over. Het is juist met deze instrumentele agressie dat de band indruk maakt, want als ze eenmaal een stapje terug zet en afzwakt in intensiteit, vallen de lijken uit de kast. Waar het eerste gedeelte bij iedere gooi in de buurt van de bulls-eye kwam, stelt de groep tijdens het rustigere “Deliver Us From Life” voor het eerst teleur op het album. De energie die ze ruimschoots heeft opgebouwd, dooft met één vingerknip volledig uit wanneer de energieknop tijdens het nummer net iets te ver wordt teruggedraaid. De stem van Puciato lijkt de rustige stukken niet bepaald te liggen, waardoor het nummer een zekere zeurderige toon krijgt.
Het is een misstap die Better Lovers vaker op Highly Irresponsible maakt, want ook tijdens “At All Times” gooit de band mis en belandt de pijl die eerst vlak bij de roos zat nu in de muur van het café. En dat is eigenlijk best wel zonde, vooral voor die cafémuur, maar ook voor het album zelf. De nummers missen het rauwe randje wat we zo konden waarderen aan Every Time I Die en de eerdere stappen van Better Lovers. Het zijn de misstappen tijdens deze songs die net iets te veel de spotlights van de solide nummers afhalen. En dat is jammer, want door deze misstappen verandert de groep van een crush waar we geen genoeg van kunnen krijgen, in een persoon die we langzaam maar zeker negeren. We blijven nog een beetje verliefd, maar tot over onze oren zoals we waren ten tijde van God Made Me An Animal zijn we helaas niet meer.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Future Myopia”, ons favoriete nummer van Highly Irresponsible, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
