Met Afrique Victime trapte Mdou Moctar in 2021 finaal de deur open naar mondiale bekendheid: het album werd opgepikt in menig eindejaarslijstje. Na twee jaar touren werd de opvolger ingeblikt, maar o ramp, nadat de opnames voor Funeral for Justice waren afgerond, deed in juli 2023 een militaire coup Niger op zijn grondvesten daveren. Moctar en zijn band waren op tour en konden niet meer thuiskomen, en er werd zelfs een crowdfunding-campagne uit de grond gestampt zodat alle muzikanten samen in de Verenigde Staten konden verblijven tot het weer veilig was.
Deze coup wakkerde het vuur alleen maar verder aan om van de zevende plaat een nog meer politiek gekruid album te maken dan de vorige. De bonte kraai die iconisch op alle albumhoezen vertoeft is nu in het luguber gezelschap van een zee van bloed, dode vogels en een doodskist met Afrika erop. De verbetenheid waarmee Mdou Moctar tekeer gaat op zijn Funeral for Justice straalt een energie uit die je als een politiek antikoloniaal pamflet wakkerschudt, maar waarop het eveneens zowel op plaat als live het publiek geweldig hard kan begeesteren en volledig uit de bol kan doen gaan.
De band rond Mdou Moctar staat volledig in dienst van de woeste gitaarmagie die Mahamadou Souleymane, alias Mdou Moctar, als een Hendrix der Toearegs uit zijn instrument tovert. Ritmegitarist Ahmoudou Madassane en drummer Souleymane Ibrahim houden met strakke ritmes de dolle rifftrein op de rails, geruggesteund door bassist Mikey Coltun, het enige Amerikaanse bandlid, die niet enkel als bassist maar ook als producer optreedt. En dat het menens is qua boodschap, blijkt al vanaf opener “Funeral for Justice” waarin onmiddellijk het gas volledig wordt ingetrapt en Moctar de Afrikaanse leiders rechtstreeks aanspreekt: neem jullie landen, rijk aan grondstoffen, opnieuw onder controle. Stop met slapen en realiseer u dat jullie rechten met de voeten getreden worden. Dat kan tellen als opening statement.
Moctar zingt in het Tamashaq, de taal van de Toearegs, maar ook een taal die steeds meer vergeten raakt door mensen die de Franse spreek- en schrijftaal hebben overgenomen. In “Imouhar” bezingt hij de teloorgang van het Tamashaq en roept hij de Toeareg-gemeenschap op om hun identiteit niet verloren te laten gaan voor toekomstige generaties, zijn cultuur ligt hem zeer nauw aan het hart, tot aan de symbolische tulbanden en kamelen toe. Het nummer begint ingetogen maar bouwt laagje voor laagje op tot een wervelende dans, opgehitst door de versnellende drums die de gitaar steeds heerlijk boven alles laat uitgieren tot aan de laatste ‘Imouhar’-uitroep toe.
Midden op de plaat kampeert het rustpunt “Imajighen”, er wordt even een adempauze gegund met een sound die doet denken aan andere Toeareg-grootheden zoals Tinariwen, Imarhan of Bombino. Om daarna verder met grote urgentie opnieuw te appelleren aan oude koloniale landen die hen eerder chaos dan stabiliteit brachten. In uitschieter “Oh France” krijgt Frankrijk zijn turbulente relatie met Niger voorgeschoteld en wordt er afgerekend met de wreedheden die er begaan werden. Ook muzikaal is het heel sterk opgebouwd, groeiend naar een meerstemmige finale tussen de gitaren en de muzikanten.
Funeral for Justice draagt een grote beladen boodschap met zich mee, maar bezwijkt niet onder het juk daarvan. Integendeel, in deze geopolitieke moeilijke tijden gooit de band zich – met de versterkers volledig opengedraaid – volop in een muzikale strijdkreet. Een kreet die als begrafenis geen jammerklacht is, maar eerder een viering van doorzettingsvermogen en geloof en hoop in de toekomst. Het is een warme, zelfs ziedend hete boodschap die gekoppeld aan een verschroeiend tempo en bakken virtuositeit de woest opnieuw in woestijn zet.
Mdou Moctar speelt deze zomer op Down The Rabbit Hole (7 juli), in het OLT Rivierenhof (26 augustus) en in Paradiso (28 augustus).
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Imouhar”, ons favoriete nummer van Funeral for Justice in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
