Vraag aan de willekeurige voorbijganger op straat of die weet wie Charli XCX is en de kans is groot dat die je gek aankijkt en zich flink afvraagt waar je het in hemelsnaam over hebt. Vraag het daarna ook eens aan de gemiddelde popnerd, maar schrik dan niet wanneer je vervolgens een halfuur staat te luisteren naar een vurig betoog over Charli XCX’s meesterbrein. Wat we proberen te zeggen: de Britse is dan misschien geen mainstream superster, maar (hyper)popconnaisseurs aanbidden haar alsof Charlotte Aitchison – zoals ze eigenlijk heet – een godin op aarde is.
Die godenstatus behaalde ze niet per se met het handjevol mainstream hits die ze door de jaren heen scoorde, zoals “I Love It” met Icona Pop, het zeer toegankelijke “Boom Clap” en haar catchy samenwerking met Iggy Azalea, “Fancy”. Nope, Charli XCX veroverde de harten van menig muzieknerd juist met de innovatieve pop die na de release van Vroom Vroom (2016) haar handelsmerk werd. Deze sound bracht ze tot stand met de inmiddels overleden hyperpoppionier SOPHIE, maar ook met A.G. Cook, het grote brein achter het experimentele poplabel PC Music. Charli’s wedergeboorte als alternatieve popprinses bracht haar niet alleen een hondstrouwe cult following op, maar leverde ook héle goede muziek. Zo kwam ze in 2020 met het vernieuwende lockdownproject how i’m feeling now en twee jaar later met het voor ons praktisch perfecte CRASH. Deze lijn trekt ze vrolijk door met haar zesde studioalbum BRAT.
Op het eerste geoor is BRAT een dansvloerplaat, een bombastische ode aan de illegale raves in Londen waar Charli als piepjonge tiener haar eerste meters in het livecircuit maakte. Op die dansvloer is de zangeres de onbetwiste koningin, de baddie (of… brat?) die meer zelfvertrouwen heeft dan ieder ander in de club. Het is háár feestje, wij zijn slechts te gast. Hier herinnert ze ons aan op de sexy opener “360”, maar ook op dansschijf “Club classics” en het keiharde, synth-gedreven “Von dutch”. ‘It’s okay to just admit that you’re jealous of me,’ snauwt ze, voordat ze duidelijk maakt dat ze dondersgoed weet dat je geobsedeerd bent met haar. Of het haar wat kan schelen dat ze arrogant of gemeen overkomt? Nee joh. Over de pulserende bas en het maffe (maar zeer geslaagde!) pianolijntje van “Mean Girls” doet ze zelfs een shout-out naar alle soortgelijke meiden: ‘This one’s for all my mean girls, this one’s for all my bad girls, this one’s for my break-your-boyfriend’s-hearts-girls, this one’s for all my tear-that-shit-apart-girls!’
Grote praatjes dus, maar achter die arrogante dansvloerkoningin schuilt er veel meer. Op BRAT blijkt Charli XCX óók dat onzekere meisje te zijn dat je ‘s nachts tegenkomt op het grimmige toilet van de club. Dat meisje dat niet lekker gaat na het zoveelste lijntje coke, wiens mascara onder de ogen zit, die haar vriendinnen kwijt is en ongevraagd haar hart bij je komt luchten nadat je je lipgloss aan haar uitleende. Op haar zesde langspeler is de Britse popster eerlijker dan ooit, en precies in deze kwetsbaarheid schittert ze het meest. Ze rouwt om het overlijden van haar mentor SOPHIE op “So I” en is boos op zichzelf dat ze elke keer beleefd weigerde om te blijven eten omdat ze zich geïntimideerd voelde door de producer. Met een vervormde stem, begeleid door melancholisch toetswerk, geeft ze op het pijnlijk openhartige “I might say something stupid” toe te twijfelen over haar carrière, haar beroemdheid, haar succes. Ze vergelijkt zichzelf met haar collega’s op “Sympathy is a Knife” en “Girl, so confusing”, en vraagt zich af waarom zij niet zo succesvol is.
Het ontmoedigende popsterrenbestaan knaagt aan Charli’s zelfvertrouwen, en op BRAT blijkt dat veel van wat ze laat zien slechts een façade is. Over de ratelende breakbeat van “I think about it all the time” beaamt ze dat ze geregeld fantaseert over het achterlaten van dit competitieve, eenzame bestaan. Wat als ze gewoon stopt met haar anticonceptie en gewoon in alle rust een gezin sticht, want ‘my career feels so small in the existential scheme of it all’? Op het glitchy electropopliedje “Rewind” romantiseert ze de dagen dat ze nog niet zo onzeker was: ‘I’d go back in time, to when I wasn’t insecure, to when I didn’t over-analyze my face shape.’ Oef.
Dat Charli XCX’s nieuwste plaat een heerlijke clubplaat is, vol dreunende bassen, schurende synths en zelfverzekerde bad bitch-anthems, valt niet te ontkennen, maar BRAT is veel meer dan dat. Onder alle wodka-Red Bull’s, vette lichteffecten en stoere praatjes, schuilen er namelijk een hoop bekentenissen die rechtstreeks uit Charli’s dagboek lijken te komen. De zangeres laat zien dat ze niet alleen een grote mond heeft, maar ook een klein hartje. Deze rauwe kwetsbaarheid zagen we nog niet eerder bij de popster, en precies die openhartigheid maakt BRAT haar interessantste werk tot nu toe. De Britse steelt absoluut de show op de dansvloer, maar schittert op BRAT het allerfelst wanneer ze zichzelf aankijkt in de smerige spiegels van de clubtoiletten.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “I might say something stupid”, ons favoriete nummer van BRAT, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
