© CPU – Larissa Zenner (archief)
Uitstel is geen afstel. Onder dat motto trokken we gisteren naar de Kavka Zappa om de Amerikaanse poprockgroep PVRIS aan het werk te zien. De groep rond Lynn Gunn en Brian MacDonald zou eigenlijk vorig jaar al afzakken naar Antwerpen, maar moest door corona de tour toch uitstellen. In de tussentijd werkten ze aan nieuw materiaal, waarvan ze tijdens de huidige tour al enkel voorproefjes geven en moeten tonen waar de band naartoe wil. In iets meer dan zeventig minuten brachten ze gisteren alvast drie nieuwe nummers, maar blikten ze vooral ook terug op hun drie albums. Opvallend was vooral hoe sterk Lynn Gunn gisteren vocaal in vorm was, want in het verleden kampte ze niet zelden met stemproblemen.
Charlotte Sands tourde al met YUNGBLUD en My Chemical Romance, maar in België speelde ze tot gisterenavond nog nooit. Haar podiumervaring en vooral goesting in uitbundig headbangen zorgde er in ieder geval voor dat de goed volgelopen zaal meteen mee was, zelfs als niet alle nummers even sterk overkwamen en de hele act wat gedateerd aanvoelde. Zingen kan ze en door haar poprock werden we terug gekatapulteerd naar de beginjaren van deze eeuw. Het was dus allemaal wat fout, maar guilty pleasures zorgen altijd voor plezier. Het meeste kon Sands ons overtuigen met haar nieuwste single “Alright” en de afsluiter “Dress”, waar ze zich volop smeet en met volle overgave haar act bracht.
Voor hun eerste Belgische show in drie jaar tijd liet PVRIS vanaf het begin het beest buiten. Het nieuwe “ANIMAL” was een sfeerzetter van formaat en voelde aan als een ultieme samenvatting van alle albums die ze in het verleden maakten, maar ook waar ze als groep in de toekomst naartoe willen. Zowel het elektronische als de rock in hun muziek kwam er perfect samen en vloeide naadloos over in het knallende “Monster”. We kunnen dus spreken van een furieuze start waarbij Lynn Gunn beide touwen strak in beide handen hield, terwijl de twee muzikanten alles van de nodige energie voorzagen. Het frêle in Gunns stem bleef onder al dat bombast kaarsrecht overeind en gaf de show vanaf het begin een emotionele ondertoon.
Het grootste deel van de set bestond gisteren uit nummers van Use Me, het album dat PVRIS in 2020 uitbracht en waar ze reeds meer neigde richting hiphop-elementen om haar poprock nog specialer te maken. Het straf gezongen “Dead Weight” en het flitsende “Gimme a Minute” zijn daar schoolvoorbeelden van en hebben door de hiphop-invloeden een extra gelaagdheid, die we onder die gierende gitaren nog steeds goed hoorden. Iets later in de set volgden met “Use Me” en “Death of Me” nog twee sterke liedjes uit dat album, die live door de energieke uitvoering nog een pak boeiender klinken dan de studioversies. Die lijn trokken ze door heel de set door, want nog hooit hoorden we hun songs in krachtigere uitvoering.
Ze doen het tegenwoordig met een man minder, maar toch slagen ze er in om nog grootser dan vroeger te klinken. “Fire” legde ons met een strakke opbouw het vuur bijvoorbeeld aan de benen, “What’s Wrong” legde de juiste accenten door in energie af te wisselen en “You and I” maakte zijn rol als publieksfavoriet waar door de krachtige uithalen van Gunn. We weten niet precies wat ze gisteren gegeten heeft, maar we hebben haar alvast nog nooit zo goed horen zingen als gisteren. In “Old Wounds” zong ze de aartsmoeilijke kopstem namelijk met een absoluut gemak en kwamen haar kreten helemaal binnen.
Tussen alle overweldigende nummers, zocht PVRIS met het nieuwere “ANYWHERE BUT HERE” rustigere oorden op. De kleine dynamiekwissel was het ideale moment om het oudere “You and I” te introduceren, waarmee ze wederom de zaal inpakte met haar glasheldere zang. In de staart van de show vuurde de groep nog wat kanjers op ons af in de bis. Het vers uitgebrachte “GODDESS” maakte indruk met zijn rechttoe-rechtaan aanpak. “My House”, hun grootste hit, was een ware homerum en werd dé meezinger van de avond, maar ook “Hallucinations” mocht als afsluiter nog eens tonen dat PVRIS een band is die eigenlijk in grotere zalen zou moeten staan.
PVRIS heeft in ons land al vaak op het podium gestaan en niet elk optreden was een geslaagde beurt, maar gisteren stegen ze echt boven zich uit. Ze klonken muzikaal zeer strak en op de juiste momenten bombastisch, maar het was vooral frontvrouw Lynn Gunn die met haar bevlogen vocals ons verraste en helemaal overrompelde. Terwijl hun show in 2020 in de Trix ons net niet overtuigde, toonden ze gisteren dat ze nog nooit zo sterk in hun schoenen stonden als nu. Dit was poprock van de bovenste plank met een liveshow die ze niet snel zullen evenaren. PVRIS is (still) burning. Zo veel is sinds gisteren weer duidelijk.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
ANIMAL
Monster
Mirrors
Dead Weight
Gimme a Minute
What’s Wrong
Fire
Old Wounds
My Way
ANYWHERE BUT HERE
You and I
Use Me
Death of Me
GODDESS
My House
Hallucinations
