Lokerse Feesten 2022 (Festivaldag 3): Traditionele duivelverering

© CPU – Matthias Engels

Tradities zijn er om in ere te houden. Sinds 2010 is de eerste zondag van het stadsfestival gereserveerd voor het hardere genre. Doordat de hardrock- en metaldag in hetzelfde weekend valt als Wacken Open Air (de Duitse Graspop), is voor veel acts de oversteek naar Lokeren dan ook een kleine moeite. De afgelopen edities mochten bijvoorbeeld Alice Cooper, Mötorhead, Rob Zombie, Slayer en Within Temptation de Grote Kaai onveilig maken. Net zoals op Graspop was de zon weer stevig van de partij, waardoor headbangen en moshen een intensieve inspanning waren. Omstreeks drie uur opende het festival zijn deuren voor een hoop acts die het metalgenre groot maakten. Langs het terrein presenteerde Club StuBru de meest relevante Belgische metalacts van het moment.

Sloper

© CPU – Matthias Engels

Wegens technische mankementjes aan de ticketbalie liepen we tijdens de set van Sloper vertraging op. Eens we vriendelijk naar het terrein werden begeleid, liep echter wel alles gesmeerd. De bluesrockband van Mario Goossens en Cesar Zuiderwijk was de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt, maar lokte toch een heleboel nieuwsgierigen naar het terrein. Waar Sloper ‘tekortschoot’ aan zware gitaren en heftige screams, compenseerde ze met een basdrum waar Goossens en Zuiderwijk elk langs één kant synchroon op mepten. Zanger-gitarist Peter Shoulder was ook in zijn nopjes, maar bleef meer afstandelijk. Dat Britten vrij gereserveerd zijn, is algemeen geweten, maar hier in Lokeren was dat nergens voor nodig. Onder een stralende namiddagzon was de sfeer opperbest en stonden alle neuzen in dezelfde richting om er een gezellige dag van te maken.

Zaterdag 10 september kan je Sloper zien op Rock Monsieur, een gratis festival in het Limburgse Hamont.

At The Gates

© CPU – Matthias Engels

Sinds In Flames voorgoed vaarwel zei aan de welbekende ‘Göteburg sound’, is At The Gates een van de sterktehouders van de melodieuze deathmetal. Dat het coronavirus een streep trok door verschillende jubilea, hoeven we niet meer te expliqueren. In plaats van de vijfentwintigste vierde At The Gates dan maar de zeventwintigste verjaardag van Slaughter of the Soul. Na drie albums en een ep wist At The Gates op die klassieker zijn sound te perfectioneren. Zodoende werd de groep enorm gehyped en ging ze overkop om pas in 2007 een comeback te maken. De integrale uitvoering was gisterenavond helemaal van wat we ervan verwachtten. Slaughter of the Soul klokt af op 53 minuten, waardoor de immer sympathieke Tomas Lindberg weinig marge had om zijn spontaniteit te bewaren. Alles stond in het teken van hard en snel te willen zijn, waaardoor we het na een dik halfuur wel een beetje gezien hadden. Dat buiten beschouwing gelaten, had het stenen terrein amper schaduwplekken. Hierdoor bleek Club StuBru een goed alternatief te zijn om de zon te ontlopen.

At The Gates gaat dit najaar op tournee met In Flames. De Zweden passeren in Nederland in 013 op 6 december en hebben hun Belgische stop in AB op 7 december.

Killthelogo

Eerder dit jaar zagen we Killthelogo in de AB Club en op Fleddypalooza. Tijdens beide shows verkeerde de reïncarnatie van .calibre in bloedvorm. Spijtig genoeg was in beide gevallen het publiek niet mee en konden we toen niet schrijven over twee memorabele shows. De geluidsdichte bunker van Club StuBru was het geschikte decor voor de hardcoregetinte nu-metal. Ondanks dat er een slapend gat zat tussen de band en het aanwezige publiek, speelde Killthelogo een stuk venijniger. Spring-in-‘t-veld Daniel Mies performde als een losgeslagen pitbull die net niet stond te schuimbekken. Silicon Valley-monopolisten en belastingsgeile overheden kregen daarbij weer een dikke veeg uit de pan. Bij de .calibre-nummers uit 1997 en 2001 sloegen de vonken lichtjes over, maar daar bleef het dan ook bij. Dat was zonde want tijdens deze passage smeet de ganse band zich volledig. Gitarist Niko Poortmans lag op een gegeven moment te shredden op de grond en Herwig Scheck stond eens niet linksachter te bassen. Mies ondernam verder een ijdele poging door over de crashbarrier te kruipen. Dat mocht helaas allemaal niet baten om de nummers van Reset in Lokeren de boel te doen ontploffen.

Killthelogo doet deze maand nog twee festivalshows: Alcatraz op zondag 14 augustus en Pukkelpop op zaterdag 20 augustus.

Brutus

© CPU – Matthias Engels

Met de coronaeditie van 2021 buiten beschouwing gelaten, speelde Brutus maar liefst vier keer na elkaar op de metaldag van de Lokerse Feesten. Het powertrio was er namelijk bij in 2017, 2018, 2019 en nu dus in 2022. Met andere woorden mag de band zich stilletjes aan het huisorkest van het festival beginnen noemen. Peter Mulders, Stefanie Mannaerts en Stijn Vanhoegaerden hadden echter redenen op overschot om nog eens af te zakken naar de Grote Kaai. Op 21 oktober verschijnt hun derde album Unison Life, waarvan “Dust” en “Liar” een sterk visitekaartje waren. Live wisten de singles hun plek te vinden tussen “War” en “All Along”. Zonder backdrop of andere podiumattributen stelde Brutus zich op het hoofdpodium heel kwetsbaar op. Die attitude werd duidelijk geapprecieerd want per nummer, zochten meer mensen een plekje vooraan om zich te laten begeesteren door de hoge gitaarnoten. Het succes van Brutus zit dus nog niet op zijn breekpunt, laat staan dat de kwaliteit eronder lijdt.

Op een volgende liveshow van Brutus is het even wachten. In het voorjaar van 2023 doet het trio slechts één Belgische clubshow en dat op 3 februari in de Ancienne Belgique.

Kreator

© CPU – Matthias Engels

Om de schaarste aan headliners te vereffenen, moeten festivals tegenwoordig in de breedte programmeren. Als er één metalact is die zich daartoe het beste leent, is het wel Kreator. Naar analogie van Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax is Kreator het hoofd van de ‘The Big Teutonic Four’. Met als overige drie Duitse bands Tankard, Sodom en Destruction. Daar waar zij voornamelijk vaststeken in het nostalgiecircuit, is Kreator blijven groeien. Op het hoofdpodium stond er dan ook een satanische productie opgesteld, die in het felle daglicht wat kluchtig overkwam. Maar dat er met Kreator niet te lachen valt, werd duidelijk toen Mille Petrozza bij “Satan Is Real” het terrein verdeelde in twee wall of deaths. Na pas Rammstein te hebben gezien, verschieten we niet meer van een vlam meer of minder. Maar de vlammenhaard die de thrashers optrokken, was daarbij geen kattenpis. De oldskool fans werden verder getrakteerd op “Flag of Hate” en “Pleasure to Kill”.

Lamb Of God

© CPU – Matthias Engels

Aan de merchandise op het terrein te zien, was Lamb of God onbetwistbaar dé act van de dag. Er werd de ganse set lang een strak tempo aangehouden waardoor de stoffige ondergrond net geen zandstorm werd. Randy Blythe was in een opperbeste stemming en blij om na drie jaar terug in Europa te spelen. Zijn vreugde vertaalde zich meermaals in metershoge sprongen van het verhoogd drumstel naar de bühne waarbij moshpits, circlepits, stagedivers,… de revue passeerden. Krakers als “Walk With Me In Hell”, “512” en “Laid to Rest” brachten het beest naar buiten. Misschien moet er in de toekomst toch eens nagedacht worden voor plastieken platen, want door de kiezelsteentjes was het vooraan bij het podium toch iets te gevaarlijk om helemaal loos te gaan op al dat muzikaal geweld. Naast de klassiekers moest er ook nieuw werk gepromoot worden. Vorige week releasete Lamb of God de titeltrack van Omens en zoals reeds voorspeld, zorgde de nieuwe single voor een lichte aardbeving. Met gitarist Phil Demmel (ex-Machine Head, Vio-lence) in de rangen was de livesound ook voller. De genadeklap kwam er bij “Redneck”, dat bijna twintig jaar na datum nog steeds een van de meest verschroeiende hits is uit de metalencyclopedie. Lamb of God zijn doorstop in Lokeren was hierbij ‘a motherfucking invitation’ tot wereldoverheersing.

Lamb Of God en Kreator spelen 30 november samen in een reeds uitverkochte AB. De supports zijn Thy Art Is Murder en Gatecreeper.

Wiegedood

Op het hoofdpodium was de zwarte metalvariant navenant afwezig. Om dit euvel op te lossen, was Wiegedood de afsluiter van Club StuBru. Begin dit jaar tekende de blackmetalgroep met There’s Always Blood At The End Of The Road voor een van de metalreleases van 2022. Het was een verstandige keuze om ze te programmeren in een donkere zaal, gezien daar de bloedrode lichtshow het sterkst tot zijn recht kwam. Levy Seynaeve’s verstokte ademhaling op “FN Scar 16” was het begin van een enkeltje richting Mordor. Los van de naam moet je voor de buitenwereld kampen met geestelijke problemen om een Wiegedood-show te kunnen torsen. Desondanks dat we de groep meermaals zagen, duurde het toch weer even om doorheen al het gekrijs herkenbare patronen te onderscheppen. Toen we dat meditatiepunt bereikten, verdween alle negativiteit als sneeuw voor de zon. Dat sommigen het niet konden laten om tussendoor te keuvelen, deerde ons zelfs niet.

27 september speelt Wiegedood in de AB Club. De zaal is al uitverkocht, maar voor de show in De Kreun een maand later zijn er nog kaarten beschikbaar. Haemers verzorgt voor beide shows het voorprogramma.

Judas Priest

© CPU – Matthias Engels

Ganse festivalweides inpakken, zit er voor Judas Priest niet meer in en dat zagen we begin deze zomer al op Graspop. Maar nu dat we wisten hoe de vijftigste verjaardagsshow in elkaar stak, konden we ons deze keer focussen op de details en het moet gezegd worden: op een kleiner podium maakt Judas ‘fucking’ Priest zijn eretitel als ‘Metal Gods’ meer dan waar. Lokerse Feesten was de laatste halte van de Europese tournee, wat bij frontman Rob Halford schijnbare emoties opwekte. Het publiek werd uitvoerig bedankt om de band te blijven steunen en de metalspirit in leven te houden. Onder het goedkeurend oog van Satan zelf, vlamde de heavymetalband door zijn halve eeuw bestaansrecht.

Even iconisch als het duo K.K. Downing-Tipton zullen Andy Sneap en Ritchie Faulkner nooit worden, maar omdat ze zich daar zelf goed bewust van zijn, stonden we niet naar een coverband te kijken. Omwille van de kleinere setting zagen we nu ook bassist Ian Hill stevig rocken. Idem dito als in Dessel was het terug vanaf “Painkiller” dat de show geen enkel inkakmoment kende. Alle podiumtrucs gaande van de Harley-Davidson tot de levensechte stier werden terug van stal gehaald. Het zou daarentegen geen kwaad kunnen om er nu een definitief einde van te maken. Niet dat wij daar enige inspraak in hebben, maar Rob Halford is Mick Jagger niet. Het credo ‘stoppen op je hoogtepunt’, heeft bij Judas Priest namelijk geen negatieve connotatie.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!