Het minste dat we kunnen schrijven, is dat Fleddy Melculy de afgelopen de twee jaar een woelige albumcyclus doormaakte. Met de dubbelaar De Kerk van Melculy (2018) bewees de Nederlandstalige metalband dat ze de “T-shirt van Metallica”-hype oversteeg. Ook de vergelijkingen met Belgian Associality of De Heideroosjes gingen vanaf dan niet meer op. Het komisch gehalte zakte namelijk een trap lager terwijl de combinatie van hardcore en metal professioneler werd uitgekiend. Na uitgebreide festival- en clubtournees was ‘de derde moeilijke’ een kolfje naar de hand van Jeroen Camerlynck, het creatief brein achter Fleddy Melculy. Niemand die toen echter kon voorspellen dat op de releasedag van Sabbath Fleddy Sabbath België op slot ging. In plaats van de release uit te stellen, mocht Fleddy het eerste coronaconcert op zijn conto schrijven.
Om de Belgische metalgemeenschap in onzekere tijden wat verstrooiing te brengen, volgde daarna het online festival Hellgium. Mettertijd zou Fleddy Melculy telkens meer shows verzetten dan effectief spelen waardoor het momentum leek te verdwijnen. Om de kas wat te spekken, riep de band James Hetfield ter orde. Na vijf jaar gratis reclame voor de Metallica-webshop was het welletjes geweest. “T-shirt van Fleddy Melculy” draaide de rollen om. Helaas bleef het stil aan de overkant van de oceaan, maar hield And just niks for all de onderneming goed draaiende. In 2022 heeft Fleddy Melculy dus niet één, maar twee platen te promoten. De derde editie van FleddyPalooza drong zich dus meer dan op. Naar goede gewoonte haalde Camerlynck zijn adressenboek naar boven, en doopte hij de AB Box opnieuw om tot het walhalla van de vaderlandse metal. Te beginnen met HIPPOTRAKTOR uit Mechelen.
De samenvoeging van een nijlpaard en een industrieel landbouwvoertuig kan niet anders dan garant staan voor een pot loodzware muziek. HIPPOTRAKTOR betrad bedaard het podium en keek eens goed rond zich, vooraleer hij als een pletwals de eerste schokgolven deed ontstaan. Met zijn minidrumkit was Stefan De Graef een impressionante verschijning die de muur van geluid prima de baas kon. Daarin werd hij vanop de linkerflank bijgestaan door gitarist/zanger Sander Rom.
Omwille van een nekoperatie speelde hij uitzonderlijk geen gitaar. Zelfs zonder zijn gitaartandem wist HIPPOTRAKTOR met z’n sludge/postmetal de AB Box in vervoering te brengen. “Mover of Skies” was daarbij het eerste herkenningspunt dat onze ogen een poos deed sluiten. Verder hielden Stefan zijn kronkelige lichaamsbewegingen de vroege vogels bij de les. Die kregen echter waar voor hun geld want op het debuut Meridian staan simpelweg geen zwakke tracks. Het verschroeiende “Beacons” legde de lat alvast hoog voor de volgende acts.
Alsof de vloer en de doeken van de AB Box nog niet rood genoeg waren, kwam Coffin Feeder de keet extra besmeuren. De bloednerveuze deathcore was niet onmiddellijk spek naar onze bek, maar met mister Fleddy himself op gitaar en brulboei Sven de Caluwé (Aborted) spatte de energie ervan af. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Coffin Feeder de eerste circlepit startte. Later op de avond vernamen we dat de broer van drummer Olivier Coppens was overleden, waarvoor gecondoleerd. Dat weerhield hem daarentegen niet om de hondsdolle show tot een goed einde te brengen. Zijn blastbeats dreven de show op naar een hels tempo. Sven kon bijwijlen niet anders dan alle uithoeken van het podium te verkennen. De ep Stereo Homicide was zoals verwacht de ruggengraat van de set. Elk op zijn beurt waren de vijf nummers ‘een chansontje voor de bangende hoofden’. Van alle groepen die er speelden, was het bovendien duidelijk zichtbaar aan de merchandise dat Coffin Feeder de meeste zielen voor zich won.
We waren net niet onthoofd door Coffin Feeder, of BARK stond te schuimbekken om onze strot door te bijten. Het gezegde blaffende honden bijten niet, gold niet voor de Antwerpse stonerpunkveteranen. Frontman Bruynseels kennen we al twintig jaar lang als herrieschopper bij Hard Resistance. Bij BARK mag het nochtans speelser, wat niet betekende dat de set in elkaar stuikte of flou aanvoelde. I”I Remain Untamed” en “Roll the Dice” zijn immers smerige hardrocknummers die niks aan het toeval overlieten. Na het post- en deathmetalgebeuk was het daardoor fijn om nog eens ouderwets te headbangen alsof Lemmy Kilmister zaliger vanuit de hemel toekeek. Zijn no-nonsense attitude waarde immers driftig rond tijdens de kort maar krachtige set van BARK. Komend najaar verschijnt het vierde album en van wat we op dit half uur zagen, is de hond zijn agressieve trucs niet verleerd.
Een tijdje geleden zagen we killthelogo heilige huizen intrappen in de AB Club. Daar zagen we toen een mature groep die het best gedijdt op een groot podium. Vanwege het .calibre-verleden is dat ook geen onbekend terrein voor Daniel Mies en de zijnen. Om de een of andere reden pakte de mayonaise niet bij het publiek. De nummers uit Reset werden namelijk nogal lauw ontvangen. Ook oudjes “Calibre” en “Antidote” wisten jammer genoeg de brokken niet te lijmen. Aan de podiumpresence viel alleszins niks op te merken. De bandleden bleven weliswaar staan op hun positie, maar gaven Daniel zo alle ruimte om rond te springen of de aanwezige toeschouwers scherp in zijn vizier te houden. Naar eigen zeggen was killthelogo ‘de zachste groep van de line-up’, maar of dat een geldig excuus is voor de alom heersende gezapigheid is voer voor discussie. De ‘alles is liefde’-boodschap – zélfs aids! – kon rekenen op een klein applaus en daarmee was de kous af. Pas wanneer overheden ons de warmte van de zon factureren, zal “Riot As One” misschien de revolutie doen uitbreken.
Doorheen de jaren is Spoil Engine een meer dan graag geziene gast op zowel de lokale als festivalpodia. Tussenin al dat testosteron wist Iris Goessens meer dan haar mannetje te staan. De thrashy metalcore ging er daardoor in als zoete koek. Wanneer Iris op “R!ot” de pit wou zien opengaan, werd haar wens ons bevel. De stemkracht dat ze wist te produceren, deed onze wenkbrauwen een paar keer fronsen. Niettemin bleef ze er allemaal ijzig kalm onder, waardoor Spoil Engine draaide als een goed geoliede machine. Het podiumbeest in gitarist Steven ‘gaze’ Sanders kreeg zodoende vrij spel om iedereen een vlekkkeloze show te bezorgen, vooraleer Fleddy Melculy alles aan flarden zou spelen. Jeff Walker van Carcass was er helaas niet bij om “The Hallow” mee in te zetten, maar dat belette niemand om het refrein luidkeels mee te brullen. Over twee weken speelt Spoil Engine in thuisstad Kortrijk zijn laatste show met Iris. Hoe de toekomst van Spoil Engine er daarna zal uitzien, wijst de geschiedenis wel uit. Dat het een warm afscheidsfeest wordt, kunnen we na de performance van gisterenavond enkel onderstrepen.
Apetrots dat ze waren om hun eigenste festival te mogen cureren en te headlinen, vloog Fleddy Melculy er in om de AB Box kapot te spelen. Na ruim zes uur metaal paaskabaal was het publiek nog steeds vol enthousiasme om Fleddy en kornuiten als helden te ontvangen. Het was daarom een kwestie van minuten wanneer de eerste stagedivers de frontstage onveilig maakten. Via sociale media vernamen we dat Jan Coudron (King Hiss/Pablo Honey) te kampen had met stemproblemen. Op een “Feestje in uw huisje” loopt er echter genoeg bekend volk rond om dat euvel weg te werken. Achter de coulissen stond Iris Goessens te popelen om “668” op te fleuren met haar diepe screams. Bij “De wereld is wondermooi” werd Sven De Caluwé erbij geroepen en kon de brutaliteit niet op. Gitaristen Tim Toegaert en Bart Govers waren erg aan elkaar gewaagd. De high kicks en gezamenlijke rondjes rond de backline illustreerden dat er achter al die ‘haat’ op schijnheiligheid veel spelplezier schuilde.
Niettemin herinnerden Camerlynck er ons aan dat Fleddy Melculy geen f*cking Chinese Queen-coverband is. De royale status van Freddie Mercury werd daarentegen wat gekopieerd toen Camerlynck met een microfoonstandaard stond te schitteren. Niettemin waren het heden en verleden elkaars gelijken toen “T-shirt van Metallica” overging naar “T-shirt van Fleddy Melculy”. Dat de toekomst er stilaan rooskleuriger begint uit te zien, was reeds te danken aan dat er volgend jaar een nieuw album zit aan te komen. Stilstaan is immer achteruitgaan en voor we het goed en wel beseften, werd “Geen tijd voor spijt” voor het eerst live gespeeld. De groep wijkte niet af van het origineel, maar de headbangende meute deed uitschijnen dat de single een aangename voorsmaak was. Met andere woorden weet Fleddy Melculy nog altijd hoe ze zijn fanbasis moet bespelen om tot een gewenst resultaat te komen. De AB Box was dan niet uitverkocht, de zes bands en hun crew verzetten aarde en hemel zodat er geen kostbare tijd werd verspild.