InstagramLiveRecensies

Arsenal @ Lotto Arena: Heerlijk verdwalen in het sprookjesbos

© CPU – Emiel Viellefont

Het was al even geleden dat we Arsenal nog eens live aan het werk konden zien. Het coronavirus strooide helaas roet in het eten, maar dat maakte de groep gisteren met een héérlijk concert in de Antwerpse Lotto Arena meer dan goed. Arsenal, de groep rond Hendrik Willemyns en John Roan, is al enkele decennia een vaste waarde in het livecircuit met een ijzersterke reputatie. En dus mocht het concert in de Lotto Arena gelden als een opmaat voor de nakende festivalzomer, met onder meer concerten in OLT Rivierenhof en op Werchter Boutique. Kortom: een livegroep pur sang, die daarbij ook nog eens een stevige productiviteit gaande houdt.

Door de jaren heeft de groep een meer dan aardige back catalogue waaruit vrij probleemloos een fijne best-of te distilleren valt. Laat nu net dat ook het opzet van het concert in de Antwerpse Lotto Arena zijn. We kregen een concert voorgeschoteld waarvoor er grotendeels uit de recente Best-Of set werd gepuurd, waarbij de groep de hits (“Melvin”! “Longee”! “Mr Doorman”! “Estupendo”!) zeker niet links liet liggen, maar ook minder gekend werk zoals “Black Mountain (Beautiful Love)” of het voor de gelegenheid door Felix Machtelinckx (Tin Fingers) gezongen “Animal” en “Eling Park” aan bod liet komen.

© CPU – Emiel Viellefont

Voor dit arenaconcert had Arsenal maar liefst twee voorprogramma’s gerekruteerd, waardoor we niet enkel behoorlijk vroeg startten, maar we ook best laat eindigden. Omwille van een alweer erg onaangename staking bij het openbaarvervoerwezen, konden we nog net het einde van de set van Tin Fingers, dat recent Groovebox Memories uitbracht, meepikken. Een nummer en half is helaas erg weinig om te beoordelen, toch viel Tin Fingers’ feel voor goed in het oor liggende melodieën natuurlijk wel erg snel op. Op muzikaal vlak ontwaarden we iets als alternatieve pop op steroïden met echo’s van zowel The Beatles, The War On Drugs/Bruce Springsteen als Bon Iver. Zonde ook dat er in de vroege vooravond maar erg weinig volk aanwezig tekende om deze jonge, Antwerpse groep aan het werk te zien.

© CPU – Emiel Viellefont

Na een korte changeover was het tijd voor High Hi, een uit het Leuvense afkomstige alternatieve popband. Al snel in hun tot een halfuurtje speeltijd gelimiteerde set bleek dat het trio (bestaande uit gitariste/vocaliste Anne-Sophie Ooghe, drummer/vocalist Dieter Beerten en bassist Koen Weverbergh) het qua muzikale invloeden vooral zoekt bij de eighties, met flirterige, donkere en soms best opwindende pop-/rocksongs met hints van new-wave en shoegaze. De vleugjes vroege U2, The Cure en vooral Joy Division lagen, zoals ook hit “Daggers” bewees, zomaar voor het rapen. High Hi bleek een prima opwarmer voor Arsenal, het dient gezegd.

© CPU – Emiel Viellefont

Het zegt iets als Arsenal als opener meteen een excellente versie van “Mr Doorman” prijs kan geven. Een bijzonder goed gekozen welkomstsalvo. Broeierige percussie, samples, allerhande vocals in het Braziliaans en ronduit geile raps (‘Hey Mr. Doorman/Won’t you give me a chance/I really wanna diggy dance/And find romance/All it takes is a glance’). Het feest mag beginnen. Opmerkelijk: de herkenning van het publiek ook, dat Arsenal meteen goed aanvoelt. Iets verderop kregen we ook single “Amplify” uit In The Rush Of Shaking Shoulders te horen.

Knap hoe de groep moeite doet om oude klassiekers zoals “Amelaka Motinga” uit het ronduit magistrale Oyebo Soul af te stoffen. Wederom: het past helemaal binnen de huidige strategie van Arsenal om terug te blikken op de rijke geschiedenis van de groep en daarbij een handvol eigen favorieten zoals een manisch, claustrofobisch en prachtig door Lydmor gezongen “Temul (Lie Low)” of een door dance en gitaarwerk aangestuurd “Black Mountain (Beautiful Love)” opnieuw wat glans te geven. Bovendien maakte Arsenal soms ook ruimte voor net iets minder gekend werk, zoals “Rise & Fall”, popsingle “Whale” of een spacy en geestverruimend “One Day At A Time”.

© CPU – Emiel Viellefont

Tezelfdertijd speelde de groep natuurlijk een arenaconcert, met een Lotto Arena die voor de gelegenheid er haast als een sprookjesbos uitzag. In de passages met spaarzamere instrumentatie, zoals onder meer een verkoeld en tot reflectie over de willekeur en chaos van leven en liefde uitnodigend “Either”, diende de groep soms helaas te moeten opboksen tegen het aanhoudende geroezemoes van het publiek.

Gelukkig knalde het soms ook. Bij een tot feesten uitnodigend en op gitaar gaandeweg fraai uitgesponnen “Saudade pt. 2” veerde de hele zaal tot in de hoogste regionen direct recht. Een keerpunt in de set dat niets minder dan een klein splinterbommetje bleek. Met die passage liet Arsenal de kans om eens goed uit te halen niet onbenut. De band bleek in uitstekende vorm te verkeren, met frontman John die het gaandeweg steeds meer op feesten uitzijnde publiek als het podiumbeest dat hij in wezen is heerlijk bespeelde.

© CPU – Emiel Viellefont

Naar het einde van de set rukte Arsenal naar goede gewoonte een blik (wereld)hits open, met onder meer “Longee” waarin de fraaie, door soul en rokerige rhythm- en bluesvocalen van principesa Leonie Gysel schitterde en de Lotto Arena regelrecht in een uitzinnige dansclub omtoverde. Zij bleek onmiskenbaar van goudwaarde voor de groep die er doorheen de jaren in geslaagd is een bijzonder oeuvre met een heel eigen, breed en kosmopolitisch klinkende geluidswereld en erg spannende zijwegen en vertakkingen (soundtracks, filmprojecten…) te bouwen.

Rest nog de bisronde die ingeleid werd met een traag bedwelmende “Fear Of Heights”, dat ergens de invloed van bands als The Cure en Nine Inch Nails ademde. Die ging al snel over in de zwoele elektronica van “The Coming”. Arsenal op zijn allerbest, quoi. Willemyns die allerlei te gekke geluiden uit piano’s en samplebanken toverde en Roan die zich kon laten gaan via wellustige raps. En toen was het stilaan tijd om de avond te besluiten. We kregen nog een ronduit extatische XL-versie van “Melvin” (genre: het-dak-moet-er-hier-gewoon-aaaan én met een wat geinige sample van Tina Turners’ “Private Dancer” erin verwerkt) en als toetje kregen we nog het uitstekende “Lotuk”.

Kortom: een erg, erg goed en gesmaakt concert. Arsenal liet duidelijk verstaan dat het helemaal klaar is voor de festivalzomer met passages op in het OLT Rivierenhof en op Werchter Boutique.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Related posts
InstagramLiveRecensies

IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Arsenal, Millionaire, Channel Zero en meer voor Rock Olmen!

Nadat Rock Olmen editie 2022 en 2023 volledig deed uitverkopen, kunnen we ons moeilijk inbeelden dat voor editie 2024 niet net hetzelfde…
InstagramLiveRecensies

Nothing But Thieves @ Lotto Arena: Niets dan dansbare rock

De kans dat je de Britse band Nothing But Thieves al eens live hebt gezien of in de verte op een festival…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.