AlbumsFeatured albumsRecensies

alt-J – The Dream (★★★★½): Bloedmooie comeback

alt-J is ongetwijfeld een van de groepen die de jaren tien muzikaal gevormd heeft. De Engelse indieband, die werd opgericht door zanger en gitarist Joe Newman, drummer Thom Sonny Green, keyboardspeler Gus Unger-Hamilton en intussen ex-gitarist/bassist Gwil Sainsbury, plaatste de Britse artrock dan ook weer helemaal op de kaart. Debuut An Awesome Wave had z’n titel niet gestolen en overspoelde in 2012 de alternatieve muziekwereld met dromerige melodieën, teksten vol interessante referenties, hoekige gitaren, kurkdroge drums en vooral de tegendraadse stem van Newman. Voor opvolgers This Is All Yours en RELAXER ging de groep verder op hetzelfde stramien, al werd meer nadruk gelegd op respectievelijk sfeerzetting en elektronica.

Het succes overspoelde de ingetogen heren, en de RELAXER-tour putte hen in 2017 en 2018 zodanig uit dat een pauze noodzakelijk werd. Na een bezinning van enkele jaren werden vorig jaar al enkele geweldige singles vooruitgestuurd, en vanaf vandaag is album nummer vier eindelijk beschikbaar. De periode van rust heeft het drietal duidelijk deugd gedaan en hernieuwde energie bezorgd, want The Dream is alweer een plaat om van te smullen. De singles lieten al wat uitschijnen dat de nieuwe langspeler een dwarsdoorsnede zou zijn van alles wat alt-J in het verleden al had voorgesteld; hypnotiserende pop in “U&ME”, bizarre rock in “Hard Drive Gold” en tegendraadse elektronica in “The Actor”. Enkel het ingetogen “Get Better” leek als slowburner een atypische single, al is het op The Dream wel een van de sleutelnummers.

Met bijna zes minuten op de klok is “Get Better” behoorlijk lang, maar het ingetogen nummer pakt je helemaal in met een beklijvende tekst. De warme herinneringen die Newman ophaalt voor zijn zieke geliefde grijpen naar de keel en laten hem van z’n meest persoonlijke kant zien. Het is een indicator dat Newman z’n capaciteiten als songschrijver naar een hoger niveau heeft getrokken, en in dat opzicht heeft de sabbatical van enkele jaren duidelijk haar vruchten afgeworpen. We horen op The Dream een volwassen groep die zichzelf blijft heruitvinden zonder geknutseld over te komen.

Toch lijkt de groep ons in de albumopener “Bane” nog even op het verkeerde been te willen zetten met een aanklacht in plaats van een ontboezeming. ‘I sold my soul for a sip at school’, horen we de heren zingen nadat een blikje frisdrank met een reclameslogan wordt geopend. Al gauw blijkt “Bane” de bands geheel eigen manier om een aanklacht te uiten tegen Coca Cola en de globalistische consumptiemaatschappij die het drankje vertegenwoordigt. Qua openingsstatement kan dat alvast tellen, vooral ook omdat het nummer muzikaal weer bijzonder vernuftig in elkaar zit: op vijf minuten horen we koorzang, pauken, galmende synths, verknipte triphopbeats en een klaterende piano bovenop het typisch gitaargeluid van Newman.

Net als “Bane” lijken wel meer nummers op de nieuwe plaat te verwijzen naar Amerika. Nummers als “Chicago” en “Philadelphia” verwijzen rechtstreeks naar Amerikaanse steden, maar ook in de thematiek van de andere liedjes zitten regelmatig verwijzingen naar de Amerikaanse droom en de ontnuchteringen die ermee gepaard gaan. Het geeft in elk geval een extra dimensie aan de albumtitel. Naar goede gewoonte neemt alt-J ons ook mee op een reis doorheen de popcultuur. Zo is “The Actor” een interpretatie van de omstandigheden die in 1982 tot de dood van acteur John Belushi hebben geleid en steekt “Hard Drive Gold” de draak met bitcoindelvers. Voor de tragische overlijdens en bloederige intriges die her en der op The Dream passeren, liet Joe Newman zich naar eigen zeggen inspireren door truecrime-podcasts, en zo weten we ook meteen met wat voor entertainment hij z’n sabbatical heeft overbrugd.

De meeste nummers op The Dream hebben even tijd nodig om volledig tot je door te dringen, niet om het minst omdat Newman bij wijlen behoorlijk cryptisch blijft zingen. Maar eens de zweverige melodieën en hoekige vondsten tot je doordringen, laten ze je niet gauw meer los. Op de twaalf nummers is eigenlijk geen enkel moment van zwakte te vinden. Eén nummer springt meteen in het oor en dat is “Happier When You’re Gone”. De catchy riff, gloedvolle strijkers, aanstekelijke achtergrondzang en Newmans warme stem zorgen gegarandeerd voor kippenvel. Als dit live geen hoogtepunt wordt, dan eten wij persoonlijk onze collectie cd’s van The Chainsmokers op.

“Happier When You’re Gone” is niet het enige hoogtepunt, ook het bombastische “Philadelphia” overtuigt met stralende symfonische partijen en zelfs wat elementen uit opera. “Chicago” gaat naar het andere uiterste, met een brug vol donkere technobeats en een jengelende gitaarriff. In “Losing My Mind” kan een deprimerend akkoordenschema beklijven, terwijl Newman ‘I’m losing my mind’ mijmert met orgel en koor op de achtergrond. De jazz van coda “Powders” neemt je nadien mee naar een zorgeloze droomwereld.

Horen we veel nieuwe verrassingen op The Dream? Niet echt. alt-J tapt uit gekende vaatjes, en de verrassende impact van debuut An Awesome Wave blijft dus wat achterwege. Desondanks blijft de drank die ze tappen bijzonder smaakvol. De groep speelt met ideeën en geluiden, maar blijft onmiskenbaar klinken als alt-J. Hierdoor blijven ze een van de meeste consistente groepen van het moment, een band die 100% zichzelf blijft maar tegelijk ook nieuwe dingen blijft uitzoeken. En dat zonder een volledige uitverkoop te houden. Wat het trio uniek maakt, is dat ze heel veel ideeën verwerken in sterke nummers, maar dat ze nergens overdrijven. Hun muziek ontaardt nooit in een muur van kabaal of overdreven bombast, en goed geplande stiltes tussen de noten zorgen ervoor dat melodieën helemaal kunnen openbloeien. Het is een kunst die het drietal op The Dream verder perfectioneert.

The Dream is een album dat traag onder je vel kruipt, maar wanneer het weet door te breken naar je hart, laat je het niet gauw meer los. Elke beluistering levert nieuwe geluiden en melodieën op, en naarmate de cryptische teksten van Newman zich ontplooien, ontdek je dikwijls nog een extra dimensie. Zelden hebben we zo’n aangrijpende droom gehad.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!

168 posts

About author
It's party time and not one minute we can lose.
Articles
Related posts
AlbumsRecensies

Squid - O Monolith (★★★★): Jazzbar waarin al wel eens gevochten wordt

Van alle rockbands die de laatste jaren op de scène verschenen is het uit Brighton afkomstige Squid ongetwijfeld een van de spannendste….
InstagramLiveRecensies

CORE Festival (Festivaldag 2): Hoog- en laagspanning

De tweede dag van CORE Festival begon nog warmer dan de dag ervoor. Opnieuw werden we getrakteerd op een divers programma met…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single Eades - "Reno Pt. 2"

Het leven lacht de leden van Eades uit Leeds toe, want een jaar na de succesvolle uitgave van hun debuutalbum Delusion Spree…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.