De afgelopen jaren passeerden er al talloze punk- en postpunkbands de revue, en hoewel velen daarvan ook relatief grote namen werden binnen de gitaarwereld, is het vooral IDLES die een stempel op het genre drukte. Met het furieuze debuutalbum Brutalism liet de band al menig mond openvallen, maar het was met het meeslepende, staalharde en ronduit geniale Joy As An Act of Resistance dat IDLES zich vestigde tussen de groten der aarde. Ultra Mono was opnieuw van torenhoog niveau, maar begon het toch wel licht repetitief te klinken. Tijd voor verandering, moet frontman Joe Talbot gedacht hebben, want Crawler is verre van een nieuwe herhaling.
Dat het een ander album ging worden maakten de Britten bovendien ook al redelijk duidelijk op de eerste single. “The Beachland Ballroom” klonk plotseling als een, weliswaar punk-geïnspireerde, ballade die een heel kwetsbare kant van de band liet zien. Toegegeven, het trager aanpakken probeerden ze eerder (met succes) met nummers als “A Hymn”, maar nog nooit klonk het zo onverwacht en anders. Een sterk en overtuigend statement over mentaal welzijn en psychologische problemen, dat wel, maar de combinatie van Talbots rauw stemgeluid en autotune had van ons achter slot en grendel mogen blijven.
Achter de knoppen ditmaal zat opnieuw hiphopproducent Kenny Beats, die op IDLES’ vorige plaat al de eer kreeg om enkele nummers te mogen producen. Samen met gitarist Mark Bowen werkten ze naar eigen zeggen vanuit een eigenwijze filosofie, waarbij ze IDLES niet zien als rockband, maar eerder vanuit een hiphop- en elektronisch perspectief. De nadruk ligt dan logischerwijs heel sterk op drums en bas, met gitaren als chaotische danspartner, een gegeven dat heel erg duidelijk is op songs als “The New Sensation” en “Meds”. Donderende drums en bassen, heel toffe gitaren, maar vooral een opvallend hoge dansbaarheid. Het ironisch complimentje richting Bowen nadat hij zijn snaren volledig heeft vermassacreerd tijdens “Meds” is dan weel weer geheel typisch IDLES.
Een van de grote verschillen lijkt de manier van schrijven geweest te zijn voor dit album. Waar op vorige projecten het concept vaak vast en centraal stond in het creëren van de nummers, probeerde de band voor deze nieuwste telg bij elk nummer te experimenteren en een lichtelijk ander concept te vormen. Tweede single “Car Crash” klinkt bijvoorbeeld heel rauw en industrieel en is een staalharde schop tegen de schenen, terwijl songs als “When The Lights Come On” en “Progress” meer op het gevoelsmatige proberen in te spelen, wat zich ook uit in minder agressieve lyrics. Dat deze nummers stuk voor stuk beresterke songs zijn, toont nog maar eens dat het vijftal over uitstekende muzikanten beschikt.
Crawler lijkt voor IDLES vooral een overgangsplaat te zijn. Thematisch is het minder zelfrelativerend en aanvallend, maar lijkt het eerder een balans en plaatsing van eigen problematieken. Muzikaal zorgt dat dus ook voor wat meer diversiteit, en hoewel dat meestal wel het geval is, staat dat niet altijd garant voor een even hoogstaande kwaliteit. (Bijna) titelsong “Crawl!” en “King Snake” volgen bijvoorbeeld duidelijk de door bas en drums gedomineerde rode lijn, maar blijven toch wat te veel zitten bij de concepten van respectievelijk “Car Crash” en “The New Sensation”. Afwisseling zeker, met andere woorden, maar desondanks wel wat repetitiviteit hier en daar.
Waar velen gevreesd hadden voor een vierde IDLES-plaat in dezelfde lijn is Crawler een bevestiging geworden dat de band allesbehalve uitgeblust is. IDLES durft meer, snijdt nieuwe thema’s aan en verkent andere horizonten, zonder die brutale identiteit te verliezen. Het waanzinnig hoge niveau van Joy As An Act of Resistance nog eens halen lijkt hoe langer hoe onwaarschijnlijker, maar IDLES levert wel voor de vierde keer op rij een ijzersterk album af. Het voornaamste dat we van deze langspeler moeten onthouden? In spite of it all, life is beautiful!
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
