Postpunk uit de Britse eilanden verbergt de laatste jaren voor steeds meer mensen steeds minder geheimen. Naast enkele Amerikaanse groepen namen Shame, Idles, The Murder Capital, Sleaford Mods en Fontaines D.C. het roer over van de recent gestopte legendes Mission of Burma en The Fall. Verder heb je ook al enkele jaren artiesten die ver buiten hun genre treden om er exotische hapjes in te verwerken. Zo heb je Black Midi, Squid en Black Country, New Road. Het succes van deze energieke scene is voelbaar, gezien hun volgelingen en nabootsingen als paddenstoelen uit de grond blijven schieten. Heel zelden stelt een band hun geluid op punt om juist afstand te nemen van hun roots. Toch is dat het geval bij het tweede album van Just Mustard.
Het vijftal komt uit een klein Iers stadje, maar stond in 2019 al voor The Cure op het podium en passeerde dit jaar met hun landgenoten Fontaines D.C. op tour in België. Beide Ierse bands zitten op Partisan Records, hoewel Just Mustard hun debuut uit 2018 nog lokaal verdeelde. Met het noisy maar traditionele Wednesday stelde de groep zich nog in gelijke delen voor als postpunk en shoegaze. De losse singles die daarop volgden lieten vermoeden dat hun stijl volwassen zou worden, maar niemand had verwacht dat ze zo’n artistiek statement zouden gaan maken. Zelfs de vier albumsingles konden niet doen vermoeden hoe coherent dit gewaagde geheel zou klinken.
Geen enkel van de leden speelt zijn instrument zoals een conventionele muzikant dat zou doen. Gitarist Mete Kalyoncuoglu vindt een gitaar slechts ‘een stuk hout met metaal eraan’. Hij doet er gewoon mee wat hij zelf wil. Zijn brutale spel doet aan van alles denken behalve een instrument, van drammende machines tot schrikwekkende monsters. De bas staat een stuk lager gestemd dan normaal, zodat er meer ruimte is voor de begeleiding. Deze bestaat dan weer uit getijstromen van gloeiende gitaarakkoorden, die bijna niet opvallen tussen de agressieve aanslagen. Dit zorgt voor een interessant contrast, zeker gezien het tempo meestal stabiel blijft. “Blue Chalk” lijkt een van de meest hemelse plaatjes te zijn, totdat de gitaareffecten opzettelijk kortsluiting krijgen en zich in een helse technobeat verslikken. Zangeres Katie Ball blijft moeiteloos onbewogen bij deze streken van haar kompanen. Blijkbaar kwam er bij de percussie zelfs een plooiladder aan te pas. Alternerend met de baslijn slaat drummer Shane Maguire bewust op alles dat rond hem staat, dikwijls vaker op de rand van zijn drums dan in het midden ervan.
De plaat klinkt als een spookstad onder water. Ook de hoes reflecteert dat door een misvormd, bleek wezen af te beelden, omringd door grove stroken van zwaar blauw. De meeslepende soundscapes zijn in een lokale studio opgenomen (namelijk Attica in Donegal) en ook de productie namen de Ieren zelf voor hun rekening. Enkel voor de finale mix riepen ze de hulp in van David Wrench, die met zijn ervaring met Frank Ocean, Let’s Eat Grandma, Jamie xx en FKA twigs heel andere stijlen gewoon is dan de band. Deze aanpak heeft gezorgd voor een erg singuliere textuur: de tien tracks zijn bijna niet te onderscheiden van elkaar. Het is dan ook moeilijk om een favoriet op te noemen. Tegelijk heb je heel wat aandacht nodig om je doorheen de 45 minuten ijle noise te loodsen. We kunnen je echter garanderen dat het turbulente muzikale moeras wel went als je het tot je door laat dringen.
Opener “23” begint meteen veelbelovend met sfeervolle golven van schurende dissonantie. Daarna reizen we door het desolate sonische landschap dat het vijftal voor ons in het leven blies. De holle gitaarslagen zijn iets toegankelijker in de singles, maar voor de vocale prestaties moet je bij de overige songs zijn. “Sore” bevat een van de beste leads en stemlijnen uit het album. De titel komt uit volgende zin van dit nummer: ’the heart under its foot’. Hoewel de exacte onderwerpen niet te duiden zijn, dragen ze steeds heel wat spanning en verdriet in zich. De tweede langspeler bevindt zich in het vagevuur tussen paniek en opluchting, tussen intensiteit en ruimte.
Just Mustard is bijzonder origineel. Met Heart Under verheffen ze zich boven hun competitie. De enige artiest die we kunnen opnoemen om het mee te vergelijken is Cranes. Vooral de etherische stem van Katie Ball en dreunende gitaren lijken op die van de Britse dreampopband uit de jaren 90. De Ieren verrukken echter hun onderscheidende eigenschappen om tot iets te komen dat ervoor nog niet bestond. Het wordt wel nog een herculeswerk om deze subtiele klanken succesvol om te zetten in een boeiende liveshow. Als een van de weinigen doen ze immers de vermeende genrenaam ‘atmosferische rock’ eer aan.
Facebook / Twitter / Instagram
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
