Fontaines D.C. @ Trix: Tussen lusteloos en grandioos

We hebben er heel lang op moeten wachten, maar gisteren stond Fontaines D.C. eindelijk nog eens op een podium in ons land. Trix had eigenlijk al een goed jaar geleden het decor moeten vormen van een optreden van de Ierse band, maar om de gekende reden werd het concert met een jaar opgeschoven. De band bleef gelukkig productief en zo stelde Fontaines D.C. gisteren niet alleen hun tweede worp A Hero’s Death voor, maar kregen we ook al vier nummers uit Skinty Fia (dat verschijnt over een kleine twee weken) te horen. Het uitverkochte optreden in Antwerpen was een rollercoaster van jewelste met hoge pieken en een klein dipje.

Label- en landgenoten Just Mustard hadden de niet al te makkelijke opgave om een aardig volgelopen zaal iets na achtten in de juiste stemming te brengen. De Ierse shoegazeformatie deed daarvoor vooral beroep op hun recenter werk en dat klonk live, zoals verwacht, best wel aardig. De geluidsmuur die ze met behulp van twee elektrische gitaren, bas en drum optrokken hield heel het optreden lang stand en vulde de grote zaal op knappe wijze in. Enkel het stemgeluid van Katie Ball was wat wennen en voelde gisteren jammer genoeg af en toe wat aan als een fremdkörper. Dat gevoel vervloog gelukkig naar het einde toe en zo besloot Just Mustard toch nog met een positief gevoel hun passage in Antwerpen.

Fontaines D.C. had klaarblijkelijk zin in een weerzien met hun Belgische fans, want om iets na negen bewandelden de vijf een mysterieus belicht podium. Zonder veel poespas werd opener “A Hero’s Death” met veel overtuiging ingezet, ook al klonk het geluid nog wat rommelig en zoekende. Het probleem sleepte wel nog even aan, maar het was hoe dan ook de ijsberende frontman Grian Chatten die alle aandacht naar zich toe trok. Aan zijn wilde bewegingen te zien (zijn statief moest er in de eerst minuten al bijna aan geloven) leek het wel alsof hij zich voor het optreden even had opgepept, want hij toonde zich nog extraverter dan we van hem gewoon zijn. Ook tijdens “Chequeless Reckless” en “Sha Sha Sha” waren alle ogen op Chatten gericht, terwijl de rest van de band in de schaduw voor een strakke sound zorgden. Het contrast tussen de bandleden kon dus haast niet groter zijn.

De Ieren schroefden het tempo in het eerste gedeelte van de set aardig de hoogte in met als eerste grote hoogtepunt een verwoestende liveversie van “A Lucid Dream”. Vooral drummer Tom Coll liet zich daarop van zijn beste kant zien en zorgde ervoor dat het nummer nog strakker en harder overkwam. Iets ruwer pakte de band het even later aan op nieuwe “Jackie Down the Line”, dat al aardig meegezongen werd door het publiek. De pulserende baslijn klonk ruiger en vocaal klonk Grian Chatten iets dieper en woester. We konden het in ieder geval wel appreciëren.

Dat het tempo niet altijd even hoog kon liggen, is weinig verrassend, maar het was wel opvallend hoe hard de overgang naar het tragere “I Don’t Belong” live overkwam. Op plaat is het nummer zonder twijfel een van de uitblinkers van A Hero’s Death, al kon dat gisteren niet meteen gezegd worden van de kleurloze uitvoering van de vijf heren op het podium. Het miste wat aan diepgang en karakter. “Television Screens” en “You Said” waren wat in hetzelfde bedje ziek en hadden niet dezelfde overtuigingskracht als de studio-opname. Een klein onverwacht dipje, dat door Grian Chatten wel gebruikt werd om wat tot adem te komen.

De gamechanger vormde uiteindelijk “Hurricane Laughter”, waarmee Fontaines D.C. eindelijk nog eens verschroeiend uithaalde. Een fraaie lichtshow maakte het allemaal nog dat tikkeltje intenser en het tot dan toe redelijk tamme publiek leek stilaan te ontdooien. Bij de eerste tonen van “I Love You” laaide een golf van enthousiasme door de zaal en geboeid hingen we aan de lippen van de band. Ondanks dat de liefdesverklaring aan Ierland nog maar heel recent werd uitgebracht, bleek het publiek het refrein al zodanig goed te kennen dat er meegezongen werd.

Hoe extrovert Grian Chatten achter de microfoon stond, hoe introvert de rest van de band op het podium overkwam. Zij focusten zich vooral op hun eigen instrumenten en speelden een haast feilloos concert. We misten desondanks wat ziel en overgave, want bij momenten (met “Roy’s Tune” en “Televised Mind” voorop) leek het er wel op alsof de band lusteloos de set afwerkte. De interactie met het publiek was bovendien beperkt tot het absolute minimum, al kwam Grian Chattan wel een aantal keer naar voor om de sfeer wat te kunnen opjutten.

Het venijn zat hem zoals het gezegde zegt in de staart. “Too Real” zorgde eindelijk voor beweging in de zaal en werd, zoals het hoort te zijn, luidkeels mee gescandeerd. Het fulminante slot liet een spoor van vernieling na waar de Ieren hart en ziel in staken. En het werd even later zelfs nog beter! “Boys in the Better Land” ontketende een heuse moshpit in het voorste gedeelte van de zaal en kelen werden schoor gezongen met het repetitieve refrein. De bisronde had nog meer peppers in het verschiet met het venijnige “Big”, dat zoals gewoonlijk kort en bitsig werd gespeeld. Het nog onuitgebrachte “Nabokov” bezegelde het optreden op erg sterke wijze!

Fontaines D.C. is een straffe liveband en liet dat gisteren ook meermaals blijken. Na een intens begin, zakte het tempo even wat weg en was het niet bepaald gemakkelijk om heel het publiek bij de les te houden. Vanaf “Hurricane Laughter” was de vlam echter weer in de pan en bouwde de band gestaag aan een climax. Hier en daar speelde de band misschien wat te geroutineerd en met iets te weinig ziel, maar in een furieus slot toonden zich de vijf Ieren toch nog van hun allerstrafste kant.

Op donderdag 30 juni speelt Fontaines D.C. op de Main Stage van Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:
A Hero’s Death
Chequeless Reckless
Sha Sha Sha
A Lucid Dream
Jackie Down the Line
I Don’t Belong
You Said
Television Screens
Hurricane Laughter
Televised Mind
I Love You
Roy’s Tune
Skinty Fia
Too Real
Boys in the Better Land

Big
Nabokov