Waar Biffy Clyro een film als vervolg breit aan z’n album Balance, Not Symmetry, lijkt The Murder Capital via de omgekeerde weg wel uit Peaky Blinders gesproten. Niets is echter minder waar. Behalve de attitude, de klederdracht en het hoge schorriemorriegehalte van het vijftal zijn verder weinig parallellen te trekken. De Ieren maken muziek waarbij je je in een donker Dublins steegje waant, waar vijftig tinten grijs op klaarlichte dag het kleurenpalet uitmaken en je er op de koop toe ook nog een plensbui te verwerken krijgt. Met een cynische frons en een uitgestreken gezicht luisteren we vandaag naar When I Have Fears: het debuut van het vijftal.
Opener “For Everything” is alvast een van de betere songs op de plaat. “Colossus”-gewijs – er zijn wel meer parallellen met het werk van IDLES te trekken – is die opener een nummer dat aanzwelt vanuit een donker en dramatisch gitaargeluid. Het energieke slot komt er dan weer niet, daarvoor is The Murder Capital veel eerder cool dan speels. “For Everything” moet het vooral van zijn dramatische muur van geluid hebben, nu en dan gebroken door een uitbarsting die de onstuimigheid van de innerlijke oorlog waarover de tekst van dit nummer gaat vakkundig weergeeft. De laatste tekenen van een opwaarts neigende mondhoek zijn bij deze verdwenen.
The Murder Capital mag dan vooral aan introspectie doen op When I Have Fears, toch is de band het aan zijn bandnaam en genre verplicht om de vloer aan te vegen met het kapitalisme. Met “More Is Less” krijgen we zo’n kritisch nummer over de kapitalistische maatschappij en hoe de band er zijn plaats niet in kan vinden. Op zich niets nieuws of verrassends, maar qua uitvoering gooien de Ieren toch weer hoge ogen. Als een onweer muziek kon componeren, klonk het als het dreigende en constante geluid dat gitaar, basgitaar en repetitief drumwerk hier produceren. Het refrein komt telkens terug als een donderwolk bij overtrokken hemel: een aangekondigde uitbarsting van frustratie en vervreemding. Gitzwart, rauw en niet mis te verstaan: zo hoort postpunk gemaakt te worden.
In een interview vertelden de Ieren al wat meer over hun iteratieve manier van muziek maken. Een idee werd uitgewerkt tot een nummer, dat vervolgens live uitgeprobeerd werd, om de setlist van het volgende concert niet te halen en drie maanden later herwerkt zijn comeback te maken. Nergens sijpelt die manier van werken meer door dan op het tweeluik “Slowdance I” en “II”. Naar eigen zeggen was het dreigende geluid op het einde van de horrorfilm ‘The Thing’ de kiem voor het nummer, dat na veel gepruts en finetuning uiteindelijk in tweeën werd gedeeld. Met de quote ‘A good musician knows when not to play’ horen we zanger James McGovern de belangrijkste conclusie uit dit streepje filmmuziek trekken. Laat het perfect toepassen van dat inzicht nu net de reden zijn waarom we zo verknocht zijn geraakt aan dit stillere intermezzo op de plaat.
Tot dusver hoorden we met When I Have Fears een sterk coherent geheel, en beleefden we een grauwe trip die een juiste dynamiek in zich heeft. De hedendaagse muziekindustrie zet bands echter aan om de schaar te zetten in hun albums, en met die knipsels de nieuwsgierigheid van de luisteraar te voeden. Dat heeft The Murder Capital gedaan met eerder uitgebrachte single “Don’t Cling To Life”, een nummer dat dat gebrek aan context best kan verdragen. “Don’t Cling To Life” klinkt muzikaal wat beter geluimd dan wat op de rest van de plaat te horen is, tot je je even concentreert op de tekst. Suïcidale gedachten, de nietigheid van het leven en van wat erna komt maken de voornaamste thema’s van de song uit, al laat The Murder Capital ook ruimte voor eigen interpretatie.
Dat was dan ook de bedoeling die het vijftal met zijn nummers had, door hun teksten en muziek te hullen in een mysterieuze waas waar iedere luisteraar zijn eigen licht op kon laten schijnen. Wat ons betreft valt de puzzel, bestaande uit stukjes mysterie, romantisch pessimisme, industriële rauwheid en indringende instrumentatie perfect in elkaar. The Murder Capital levert met When I Have Fears een zeer straf debuut af, dat je het best als een chronologisch geheel tot je kan nemen. De druilerige tot gitzwarte sfeer die de Ieren doorheen het hele verhaal weten te scheppen, is hun voornaamste succesfactor, al liet de band al blijken dat een opvolger wel eens helemaal anders kan klinken. Onze geduldigheid stellen ze bij deze alvast ferm op de proef.
Op zondag 10 november kan je The Murder Capital, samen met onder meer Shame, Cate Le Bon en Fontaines D.C., aan het werk zien op Sonic City in Kortrijk.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
