De 101 beste singles van 2020

In 2020 kwamen er meer singles uit dan ooit tevoren, en dat is vooral te danken aan de crisis die dit jaar overheerste. Bands stelden albums uit, maar de muziek was er wel en dus volgden veel meer singlereleases. Om door het bos de bomen te zien, selecteerden we uit die overvloed aan singles 101 nummers die we nu nog steeds op repeat hebben staan. Ook hier vind je enkel singles terug van bands die je nog niet in onze andere lijstjes tegenkwam, om het zo divers mogelijk te houden!

Adrianne Lenker – “anything”

2019 betekende het absolute succesjaar voor Big Thief. Hun tour werd dit jaar vroegtijdig stopgezet, wat frontvrouw Adrianne Lenker de tijd bood een blokhut in te trekken en aan solomateriaal te sleutelen. Resultaat? Broze breekbaarheid en intense intimiteit vertolkt door gitaargetokkel en de emotioneel verscheurende stem van Lenker. De ruwe puurheid van “anything” wekte alvast de eerste tranen als opwarmer voor hartverscheurend album songs.

Alfie Templeman – “Obvious Guy”

Alfie Templeman is nog maar zeventien jaar, maar zette zich dankzij zijn ep Happiness in Liquid Form meer dan ooit op de kaart. Een van de hoogtepunten van die plaat was “Obvious Guy”: een nummer dat de muzikale vertaling is van zomer, vrolijkheid en alles dat een glimlach op je gezicht tovert. Zwoele baslijnen, catchy gitaartjes en een refrein dat gigantisch blijft hangen: Alfie Templeman is jouw man!

Arlo Parks – “Eugene”

2020 had het jaar van Arlo Parks moeten worden. Ze sloop in heel wat lijstjes van in het oog te houden namen, maar dat werd allemaal even op pauze gezet dankzij het coronavirus. Begin volgend jaar verschijnt wel haar debuutplaat, met nu al als ontegensprekelijk hoogtepunt “Eugene”. Met een zwoele beat schept de twintigjarige een sterke sfeer die lekker blijft hangen. Leuk om bij weg te dromen en perfect voor een luie zondagnamiddag.

Bananagun – “People Talk Too Much”

Noem Bananagun gerust een van de psychrocksensaties van het afgelopen jaar. De Australische band liet allerlei exotisch slagwerk, gaande van conga’s tot kokosnootcups, de vrije loop op debuutalbum The True Story of Bananagun en omarmde daarbij de meest dansbare, jungle-achtige kantjes van het genre. Op “People Talk Too Much” waan je je op safari doorheen een plek waar bomen met blauwe bladeren groeien en dieren kunnen spreken.

beabadoobee – “Sorry”

De Filipijnse Bea Kristi beleeft waar veel indieartiesten van dromen. Vanuit haar slaapkamer in Londen stuurde ze onder het project beabadoobee haar muziek de wereld in, en van de ene op de andere dag verzamelde ze miljoenen streams. Ze is nog maar twintig jaar oud maar toch heeft de zangeres al vier ep’s op haar naam staan. Die vulde ze dit jaar aan met haar debuutalbum Fake It Flowers waarop de wondermooie single “Sorry” is terug te vinden. Het toont een meer fragiele kant van de vrouw, tot de sterke gitaren er plots inbeuken. Onverwacht, maar aangenaam.

Biffy Clyro – “Tiny Indoor Fireworks”

Na een soundtrack vorig jaar kwam Biffy Clyro dit jaar terug met een gloednieuw studioalbum. “Tiny Indoor Fireworks” toonde als single alle sterktes van de band met een groots refrein, heerlijke riffs en de nodige aanstekelijkheid.

Billy Nomates – “NO”

‘No is the greatest resistance’, zingt de Britse, grofgebekte Billy Nomates op het openingsnummer van haar debuutalbum, maar aan het baslijntje valt al na drie noten niet meer te weerstaan. Wij zeggen ‘ja’ tegen dit heerlijk postpunk, funky nummer met echo’s van Sleaford Mods, Kate Tempest en Patti Smith. Zo staan er overigens nog wel meer op haar plaat. Een mooie binnenkomer noemen wij dat.

Black Country, New Road – “Science Fair”

De zevenkoppige groep uit Cambridge zijn meesters in het bouwen van hype, en ze hoeven er eigenlijk al bij al niet veel voor te doen. Sinds eind 2018 heeft de experimentele groep nog maar drie singles uitgebracht. Sinds de release van “Sunglasses” in juni 2019 groeide hun populariteit in de underground aanzienlijk, maar het bleef wachten tot eind oktober 2020 op de volgende single, “Science Fair”. Voor de derde maal op rij mikken ze recht in de roos. Het nummer is doorspekt met postpunk- en nowave-invloeden en barst finaal uit in een cathartique noiserockexplosie.

Black Honey – “Beaches”

Black Honey kwam afgelopen jaar weer boven water drijven en deed dat met een serieuze upgrade. De leren jasjes zaten al wat strakker, maar de catchiness spat er nog altijd van af op “Beaches”. Met een groovy Greasevibe, een zwoele baslijn en een karrenvracht aan leuke gitaartjes katapulteerde het Britse viertal ons rechtstreeks het strand op, waar we – in onze gehoorkanalen – een van de leukste feestjes van 2020 vierden.

BLACKPINK & Selena Gomez – “Ice Cream”

2020 was ongetwijfeld het jaar waarin k-pop gehoor vond in het Westen. De vier vrouwen van BLACKPINK zitten daar ongetwijfeld voor iets tussen, want dit jaar alleen al strikten ze niet één, geen twee, maar wel drie grote Westerse popsterren. Hun belangrijkste samenwerking was met Selena Gomez, waarmee ze het zomerse “Ice Cream” maakten. Het werd een hit die op YouTube intussen de 500 miljoen streams gepasseerd is, waar de leuke videoclip ongetwijfeld voor iets tussen zit.

BLOXX – “Off My Mind”

We voorspellen BLOXX al enige tijd een mooie toekomst, maar het lijkt er maar niet van te komen. Dit jaar kwam de band eindelijk met een debuutplaat en die bleef wat ons betreft te veel onder de radar. Een van de hoogtepunten van Lie Out Loud was zonder twijfel “Off My Mind”; een van de betere poprocknummers die we in 2020 te horen kregen. Dankzij de leuke gitaren, een strak tempo en de lekkere refreinen die makkelijk blijven hangen, zongen we het nummer na een paar luisterbeurten al van voor tot achter helemaal mee.

Bon Iver – “PDLIF”

Bon Iver completeerde met i,i vorig jaar hun ‘vier seizoenen’, maar daar kwam dit jaar alweer verandering in. Bon Iver Season ging van start met “PDLIF”, kort voor “Please Don’t Live in Fear”. Natuurlijk refereerden Justin Vernon en zijn band naar het leven tijdens een pandemie, maar het nummer mocht er zeker en vast zijn. Een melancholische mix van piano, elektronica en een pak bewerkte stemmen – van ook onder andere Kacy Hill – stelden ons helemaal gerust. Bon Iver op z’n best.

Bonny Light Horseman – “The Roving”

Bonny Light Horseman bracht dit jaar een mooi en eerlijk album uit. “The Roving” bleek daaruit het meest memorabele nummer dat de supergroep met Anaïs Mitchell, Eric D. Johnson (Fruit Bats, The Shins) en Josh Kaufman (The National, Hiss Golden Messenger) maakte. Een wondermooi zacht folkliedje dat met mooie melodieën prachtig tot zijn recht komt.

Braids – “Snow Angel”

Het drietal van Braids experimenteert als eens graag met rock. Het hoeven niet altijd vlammende gitaren te zijn die de show stelen. Zo tonen ze dat het ook met piano, zoete synths en zachte elektronica stevig kan zijn. Het maar liefst negen minuten durende “Snow Angel” werd in 2016 geschreven naar aanleiding van het presidentsschap van een welgekende roodharige Amerikaan. Raphaelle Standell-Preston vertelt hier het verhaal dat door vele hoofden spookt: white privilage, fake news en de angstaanjagende toekomst. Desondanks de lengte van het nummer weet de groep ons te boeien en is het vooral de onmiskenbare boodschap die binnenkomt. Oprechtheid raakt.

Bruce Springsteen – “Letter to You”

Er zijn nog zekerheden in het leven, en eentje daarvan is het talent van The Boss. Hoewel Bruce Springsteen vorig jaar nog maar een soloplaat uitbracht, trakteerde hij zijn fans tijdens dit tumultueuze jaar op een album waarvoor hij samenwerkte met zijn heart-stopping, pants-dropping, house-rocking, earth-quaking, booty-shaking, Viagra-taking, love-making, legendary E Street Band. “Letter To You” was hiervan de eerste hartverwarmende teaser.

Bury Tomorrow – “Choke”

Bury Tomorrow leverde ons met Cannibal het beste metalcorealbum van het jaar. Opener en leadsingle “Choke” moet wellicht de meest complete single van allemaal zijn. “Choke” klinkt brutaal, dramatisch en theatraal: Bury Tomorrow op z’n allerbest. De streep tekst ‘Find me trapped inside my head’ is er een die binnenkomt langs je stuitbeen en je lichaam pas verlaat langs je achterhoofd. De brutale uitroep ‘Eternal grave’ geldt eerder als het startschot om je volledig over te geven aan de opborrelende energie die het veroorzaakt.

The C33s – “Harpurhey Hostility”

The… wie? Ja, dat dachten wij ook toen we “Harpurhey Hostility” van The C33’s voor het eerst te horen kregen. De Britten maken rammelende garagerock die net generiek genoeg klinkt om catchy te zijn, zonder hun scherpe randjes helemaal weg te vijlen. De power waarmee de riff je voordeur uit zijn scharnieren vlamt werkt enorm aanstekelijk, al zit de magie van het nummer ongetwijfeld ook in het schelle stemgeluid van frontvrouw Judy Jones. Het doet ons wat denken aan Amyl and The Sniffers, en dat is een goede zaak.

Cable Ties – “Sandcastles”

Cable Ties bracht met Far Enough een van de meest beklijvende punkalbums van 2020 uit. Hoewel het album bol staat van de strakke nummers die niet vies zijn van een goed gemikte riff hier en daar, is het vooral “Sandcastles” dat ons op het puntje van onze stoel kreeg. De band vervlecht de krachtige stem van Jenny McKenchie met een fuzzbuldozer van een riff op een nummer dat ondanks al die rauwe power een boodschap van positiviteit predikt. “Sandcastles” vlamt honderdtwintig in een zone dertig, en voor één keer kunnen we dat door de vingers zien.

Cardi B – “WAP” (feat. Megan Thee Stallion)

Weinig nummers en videoclips waren dit jaar zo spraakmakend als “WAP”, waarmee Cardi B meteen liet zien dat ze nog lang niet afgeschreven mag worden. Samen met haar immens populaire collega Megan Thee Stallion maakte ze een hitsige track die enkel in een herwerkte versie op de radio gespeeld kan worden en volop voor de emancipatie van de vrouw gaat. Mede dankzij TikTok werd “WAP” een monsterhit waaraan geen ontkomen leek te zijn.

Lees en luister voort op pagina 2.