Hoe Biffy Clyro het nog altijd niet tot headliner heeft geschopt op de grootste festivals die het Belgische grondgebied rijk is, blijft ons nog steeds een raadsel. De Schotten zijn met hun vijfentwintig lentes intussen ervaren rotten in het vak der stadionrock, en hebben van spelen met groots en heel klein geluid hun handelsmerk gemaakt. Acht studioalbums heeft het drietal inmiddels op z’n conto, en daarin heeft het nog nooit een al te grove steek laten vallen. A Celebration of Endings had in mei dit jaar al het negende ticketje voor die rij getrokken, maar moest tot vandaag op z’n beurt wachten
Van die negende konden we de afgelopen zes maanden al stevig voorproeven. Van de opvallende EDM-toets in “Instant History” over het belachelijk aanstekelijke “Tiny Indoor Fireworks” tot de stevigere Biffy in “End Of”: mochten we ooit vergeten zijn hoe gevarieerd de Schotten kunnen klinken, kregen we dit jaar een overtuigende reminder door onze gehoorgangen gekatapulteerd. Vooral over die twee laatst genoemde singles waren we enorm te spreken. “Tiny Indoor Fireworks” omvat heel wat radiopotentieel, zonder voorzichtige ruwheid volledig weg te borstelen, en “End Of” scheurt stevig en rusteloos door, wat Biffy Clyro na negen platen gelukkig nog altijd niet achterwege kan laten.
Binnenkomer “North of No South” is een speelse verderzetting van wat we uit de twee beste singles al leerden. De opener is een evenwichtsoefening tussen dartele riedeltjes, stadionrefreinen en breakdownstukjes waarin bassist James Johnston duidelijk baas was over z’n volumeknop. Ook tweede wapenfeit “The Champ” kan onder gelijkaardige categorisering te boek, en haalt z’n sterkte vooral uit de discrepantie tussen strijkergeluid uit de eerste strofes en een rockgitaar die ten gepasten tijde z’n slag thuis haalt. Een theatrale kakofonie van heel wat invloeden en hun karakteristieke geluid, zo horen we de Schotten graag bezig.
Synthgeluid is daarnaast een toevoeging die moeilijk weg te denken valt op A Celebration of Endings, en met die invloed weet Biffy Clyro echter het minst interessant om te gaan. “Instant History” is op die manier een wat overbodige single geworden, die wat te veel wegheeft van pakweg Imagine Dragons. Getrouwd met de gitaar zijnde, zien we Biffy Clyro die zijweg nooit in een succesvol pad ombuigen. Ook ronduit saaie ballads als “Space” vertellen te weinig en zijn te ijverig bewerkt om de magie van een “Machines” of het geniale “Folding Stars” te benaderen. Daarvoor is de afstand tussen wat we hier horen en een ambachtelijk gedestilleerde Schotse stadionsound gewoon te groot.
De meest weerbarstige Biffy Clyro horen we tijdens het slotakkoord van de plaat. “The Pink Limit” en “Cop Syrup” zijn beide rechttoe rechtaan rocksongs geworden, die de franjes die A Celebration of Endings typeren blijkbaar niet nodig hadden. “The Pink Limit” is een heerlijk dreigend rocknummer dat helemaal ontluikt tijdens z’n refrein, en waaraan kortstondige gierende gitaarriffs een interessante toevoeging blijken. “Cop Syrup” kan dan eerder gecategoriseerd worden onder een zekere punknoemer, met z’n ongeduldige, beukende instrumentatie en je-m’en-foutistische songteksten.
Biffy Clyro levert met z’n negende langspeler alweer zeker geen slechte plaat af, al heeft het trio de veilige weg wat te weinig gemeden. A Celebration of Endings moet het hebben van enkele zeer sterke nummers als “Weird Leisure”, “End Of”, “The Champ” of “Cop Syrup” die het midden tussen het beste, vertrouwde Biffygeluid en de ambitie om te vernieuwen wonderwel vinden. Ondanks enkele mindere passages is A Celebration of Endings wel een duidelijk samenhangende plaat geworden, waardoor enige mildheid wel op z’n plaats is. Een geslaagd hoofdstuk in de rijke carrière van de Schotten dus, al rijst de vraag wat er binnen een decennium nog van zal blijven hangen…
Volg ons op Spotify voor meer nieuwe muziek.
