Bruce Springsteen - Western Stars (★★½): Cowboy Bruce mist zijn band

Meer dan een jaar parkeerde Bruce Springsteen zijn wagen op Broadway om in intieme setting op te treden voor de lucky few. Met Western Stars maakt The Boss zijn comeback voor het grote publiek. Het resultaat is een plaat die duidelijk verschilt van zijn vorige – een countryplaat die het midden houdt tussen kitsch en oprechte emotie.

De hoofdrolspelers van Western Stars zijn niet de benadeelde arbeiders of de dromers zonder uitzichten, maar wel de melancholische cowboys en de Hollywoodsterren van weleer. Het opzwepende geweld van de E Street Band ruimt voor de gelegenheid dan ook ruimte voor een groots uitdijend, orchestraal arrangement van violen en zomerse slide guitars. Het hoopvolle “Hitch Hikin'” begint relatief bescheiden en biedt de stem van Bruce nog veel ruimte. In het tweede nummer, “The Wayfarer”, duwt het orkest Springsteen duidelijk richting een soort filmische grandeur die ook de rest van het album domineert.

Het is een andere Springsteen dan we gewend zijn, en we zouden liegen als we beweerden dat het liefde op het eerste gehoor is. Nummers als “Sleepy Joe’s Café” en “Chasin’ Wild Horses” kabbelen rustig voort, zonder ooit echt voor een grote golf te zorgen. “Tucson Train” is dan weer exemplarisch voor het album in zijn geheel – een dik aangezette achtergrondtrack, waar The Boss vanuit zijn leunstoel een gezapig melodietje over zingt. Al te vaak loopt een verdwaalde viool de eerlijkheid van een nummer in de weg, of is er net een klontje suiker te veel toegevoegd aan het geheel. Misschien ligt het aan ons, maar het is het soort americana waar we hooguit wat lauw van worden.

Willen we daarmee gezegd hebben dat Western Stars een slechte plaat is? Dat niet. De stem van Springsteen klinkt rijp en warm als vanouds, en we zien onszelf nog wel genieten van het genietbare “Hello Sunshine” en het serene “Somewhere North of Nashville”, of wegdromen op de hele plaat in de achtergrond. Met wat goede wil kunnen we ook wat fijne nostalgie bespeuren naar een Californisch avondland dat ons veelal onbekend is. Wie echter speurt naar grand cru songwriting in het genre van Born To Run of Darkness On The Edge of Town zal misschien verweesd achterblijven bij zoveel zeemzoetige arrangementen.

We gunnen The Boss in deze nog het voordeel van de twijfel, al laat Western Stars toch veel van de sterktes van Springsteens eerdere albums achter aan de voordeur. Misschien groeit de epiek van het orkest nog na een luisterbeurt of tien, maar wij hopen toch vooral dat Bruce snel terugkeert naar de roots van zijn muziek en weer de working class hero wordt van weleer. In het najaar krijgt hij alvast een nieuwe kans, want dan verschijnt een nieuw Springsteen-album, mét de E Street Band.