De 101 beste singles van 2020

La Úra – “Sigaret Me”

Een ander talent van onze noorderburen dat we dit jaar leerden kennen was La Úra. De zangeres kwam gigantisch bombastisch binnen met haar debuut “Sigaret Me”, dat over verstikkende liefde gaat. Met een leuke afwisseling tussen zware indringende bassen, dromerige pianostukjes en donkere mysterie toont ze ons alle hoeken van de kamer. Of onze liefde voor de Nederlandse verstikkend is, laten we in het midden, maar we kunnen er niet onderuit dat we als een blok voor haar zijn gevallen.

LAUREL – “Scream Drive Faster”

LAUREL dook het afgelopen jaar terug op, maar niet op de manier waarop we haar kenden. Ze ruilde haar dromerige gitaarsongs over hartpijn in voor futuristische elektropop, maar die verandering ging haar goed af. De single waarmee ze haar nieuwe tijdperk inzette was “Scream Drive Faster” en die klonk verrassend leuk. Op het nummer neemt ze ons mee op een reis door de ruimte, vol met zweverige synths, zwoele beats en een zomers gitaartje. LAUREL jaagde de temperatuur de hoogte in en stak zichzelf letterlijk in een nieuw jasje.

London Grammar – “Californian Soil”

Nog een grote naam die afgelopen jaar terug ten tonele verscheen was London Grammar. De band rond Hannah Reid heeft een nieuw album in het verschiet, en dat vierden ze met het wondermooie “Californian Soil”. Op het nummer krijgen we een nieuwe kant van de Britten te zien, waarop het er iets donkerder aan toe gaat. Elektronischer, mysterieuzer, maar nog altijd met het gouden stemgeluid van de frontvrouw. Als dit de standaard is van hun gelijknamige nieuwe plaat, zijn wij nu al verkocht.

The Lounge Society – “Generation Game”

The Lounge Society was een van straftste muzikale ontdekkingen die het jaar 2020 te bieden had. Het viertal uit Hebden Bridge is getekend bij het Britse cultlabel Speedy Wunderground en debuuteerde in maart met “Generation Game” op zeer fraaie wijze. Het nummer zit bordevolle tempowisselingen en plotwijzigingen en mondt uit in een furieus slot waar je toch even van moet bekomen. “Generation Game” was een intense kennismaking met The Lounge Society en eentje dat nog lang bleef nazinderen.

Madeleine Mayi – “love me”

Madeleine Mayi bezorgde ons op Valentijnsdag een emotioneel doorvlochten single die zeer toepasselijk over de liefde ging – over wat anders, hé. “love me” is meer dan een van die simpele, lege ballades: de voorzichtig gevlochten en opgebouwde slowburner bevat eerlijkheid en moeilijkheden met een volhardende hulpzucht. Ze vraagt ons (en zichzelf) herhaaldelijk van haar te houden, en wij doen dat met plezier.

Mandrake Handshake – “Hypersonic Super-Asterid”

Op kousenvoeten bracht Mandrake Handshake, een tienkoppige psychrockband uit Oxford, dit jaar haar allereerste single uit. Met tien bandleden en dubbel zoveel handen kan je muzikaal gezien heel wat verwezenlijken, en dat hoor je dan ook dubbel en dik op het geweldige “Hypersonic Super-Asterid”. Het bijna negen minuten lange nummer slingert van golvende sixties psychedelica naar allesverslindende, met synths geïnjecteerde krautrock. De razende koortsdroom waar het nummer in ontaardt na minutenlang de spanning heerlijk op te drijven geeft je de indruk tegen ontsnappingssnelheid door de stratosfeer te vliegen; een machtig gevoel.

Matt Berninger – “Serpentine Prison”

Je kende hem al van The National, maar dit jaar bracht Matt Berninger voor het eerst een soloalbum uit. Iets helemaal anders dan The National is het niet geworden, maar een mooie plaat is het zeker wel. De prachtige titeltrack is er eentje om helemaal rustig van te worden en op weg te dromen. De akoestische gitaar, het orgel, de zachte drum en de mondharmonica creëren een prachtig geluid en met Berningers stem erbij smelten we helemaal weg.

Melt Yourself Down – “Crocodile”

100% YES heet de plaat waaruit deze “Crocodile” komt, en dat is exact het gevoel dat ons overneemt als we deze single horen. Een overvloed aan saxofonen zorgt voor een heerlijk jazzy gevoel, maar het blijft allemaal dansbaar genoeg om het op de eerste afterlockdownfuif te horen.

Michael Stipe & Big Red Machine – “No Time for Love Like Now”

Toen we zagen dat Michael Stipe (bekend van R.E.M.) en Big Red Machine samen een nummer hadden uitgebracht, kon dat niet anders dan een geweldig nummer zijn, en ze bleken zelfs boven onze verwachtingen uit te stijgen. Stipe zorgt met zijn herkenbare stem voor een emotioneel hoogtepunt terwijl de zachte instrumentatie de prachtige boodschap kracht bijzet. Wondermooi nummer.

Midlife – “Vapour”

Het allesbehalve milde Mildlife bracht dit jaar een crème van een psychedelisch album uit, met daarop het magische “Vapour”. De Australiërs bedwelmen ons met het groovy en spitse rad dat ze voor onze ogen draaien. Geniet van de muzikale caleidoscoop.

Moses Boyd – “Shades of You” (feat. Poppy Ajudha)

Op Dark Matter liet Moses Boyd ons horen dat hij niet alleen een begenadigd jazzdrummer is, maar ook een jazzcomponist met een uiterst veelzijdige en hedendaagse visie. Op “Shades of You” slaat hij de handen in elkaar met soulzangeres Poppy Ajudha: nog een Londens opkomend talent. Het resultaat is deze bruisende single.

Mourning [A] BLKstar – “Mist :: Missed”

Onbekend maar niet onbemind: Mourning [A] BLKstar. De Amerikaanse formatie trekt zich niets aan van grenzen tussen genres en bracht met “Mist :: Missed” een nummer uit dat zweeft tussen stijlen, maar intens is en blaakt van urgentie.

Nation of Language – “The Wall & I”

Een New Order-sound uit een synth en een bas knijpen is één ding, maar om er een dijk van een song als “The Wall & I” uit te puren, moet je van goeden huize zijn. Dat zijn de drie New Yorkers van Nation of Language duidelijk wel. Ze hebben de eighties songs, de eighties sound en de fantastische zangstem van Ian Devaney die doet denken aan Matt Berninger van The National. Hun debuutalbum staat vol pareltjes van ongeveer hetzelfde kaliber.

Nothing But Thieves – “Is Everybody Going Crazy?”

Nothing But Thieves zou even tijd nemen om te bezinnen, maar in plaats daarvan kregen we een nieuwe plaat cadeau. De leadsingle “Is Everybody Going Crazy?” was tijdens de release pijnlijk duidelijk, want de hele wereld was toen voor het eerst in de band van het coronavirus, lockdowns en quarantaines. Op het nummer hebben Connor Mason en zijn band zich in elk geval helemaal opnieuw uitgevonden en laten ze hun moderne rock hand in hand gaan met elektronische touches, waardoor ze een nog groter publiek aanspreken. Het nummer zit goed in elkaar en zal ongetwijfeld door grote menigtes meegebruld worden, van zodra dat weer kan.

Olivia Dean – “The Hardest Part”

Olivia Dean staat vandaag de dag in heel wat lijstjes van in het oog te houden namen voor 2021, maar wij hadden haar het afgelopen jaar al op onze radar. Met haar hedendaagse mix tussen soul, r&b en pop wist ze ons moeiteloos te betoveren. Dat lukte het beste met “The Hardest Part”: een nummer waarop ze ons met haar zwoele stem makkelijk rond haar vinger kan winden. Een bijzonder zweverige single om lekker op weg te dromen, maar waarbij je nooit je aandacht verliest. Olivia Dean zal het ongetwijfeld maken, en daarom verdient ze ontegensprekelijk een plekje in deze lijst.

Orla Gartland – “Heavy”

Orla Gartland komt uit Dublin, maar het geluid van die grote stad hoor je niet in haar muziek terug. Ze schrijft eerder breekbare songs waarbij ze haar hart in haar muziek legt. Meestal is het nog tamelijk hard, maar in “Heavy” houdt ze het stil en emotioneel. Het is er eentje dat je tot stilte brengt, waarna je aan Orla’s lippen hangt om te luisteren.

Orville Peck – “No Glory in the West”

Orville Peck is een van de kleurrijkste figuren in de countrywereld en toch verbergt hij zijn identiteit het liefst achter zijn grote ‘lone ranger’-masker. Als homoseksuele countryartiest in een zeer conservatieve muziekstroming had hij het niet altijd even gemakkelijk, maar in amper drie jaar groeide hij wel al uit tot een soort cultfiguur. Met het sombere en weemoedige “No Glory in the West” verbaasde hij ons dit jaar met een erg knappe stemcontrole en bijzonder veel diepgang. Het gestreel over de gitaarsnaren laat het verhaal nog meer tot leven komen en maakt van “No Glory in the West” een van de mooiste countryparels van het jaar.

Owen – “On With the Show”

Een singleslijst zonder de nodige portie emo kan niet, en dus serveren we je singer-songwriter Owen. Zijn fragiele album The Avalanche blonk weer uit in breekbaarheid en “On with the Show” bleek daaruit een wondermooi hoogtepunt.

Pendulum – “Driver”

Na meer dan tien jaar kregen we eindelijk nog eens nieuwe muziek te horen van een van de meest populaire drum and bass acts. In al die jaren heeft Pendulum gelukkig niet al te veel veranderd aan hun stijl. Het energiegehalte van “Driver” ligt zo hoog dat je na drie en een halve minuut ‘volle gas’ gaan toch even op je effen moet komen. Gebruik deze lockdown dus maar best om je conditie op peil te krijgen, zodat je je helemaal kunt laten gaan als de dansvloer weer open mag.

Geniet van de laatste lading singles op pagina 5.