De 101 beste singles van 2020

Phoxjaw – “Triple AAA”

Met hun vreemde samensmelting van alternetieve metal, grunge en rock heeft Phoxjaw ons altijd weten te triggeren. Dit jaar debuteerde Phoxjaw met hun eerste langspeler Royal Swan en “Triple AAA” was een van de singles. Met momenten is het stevig, maar het klinkt evenzeer poppy en melodieus. In ieder geval doet Phoxjaw het erg goed met deze verrassende single en verwachten we ook een bezoekje aan België in 2021.

The Pleasure Dome – “This Room is for Gold and There is No Use For It”

Postpunk zoals ze dat in Bristol goed kunnen (bijvoorbeeld IDLES), zo kan je The Pleasure Dome zeker omschrijven. Ze kwamen pas op onze radar met hun derde single van het jaar, maar wat voor een singletje was dat! Heerlijke gitaren, een strak tempo, vocalen die het nummer aan elkaar praten en diezelfde vocalen die hun nummer iets later doen ontsporen. Krachtige, dynamische postpunk om in de gaten te houden, dus!

Pottery – “Texas Drums, Pt. I & II”

De Canadese postpunkers van Pottery behuppelen vol levensvreugde de paden die bands als Talking Heads, DEVO en Parquet Courts voor hen effenden. De hoekige gitaren, het meebrulbare ‘Won’t you play those funky drums for me?’ en bovenal de uitvoering van dat in positieve zin enerverende eerbetoon aan percussie, culmineren samen in een uiterst dansbaar geheel.

Public Body – “Ask Me Later”

Het is niet het eerste en al helemaal niet het laatste staaltje straffe postpunk in deze lijst: “Ask Me Later” van Public Body. Het Britse viertal ademt in Brighton dezelfde frisse zeelucht in als die andere bangelijke postpunkband met de naam Squid, en bracht dit jaar maar liefst vier singles uit die elk van een verpletterend niveau waren. “Ask Me Later” klinkt springerig en gejaagd, als een snelwandelaar die agressief probeert om niet te beginnen lopen. De chaotische, ijsberende riff die het nummer karakter geeft wordt gecontroleerd door de strakke baslijn, die drie minuten ijzersterk stand houdt alvorens zelf overrompeld te worden. Een leuk nummer van een boeiende, veelbelovende band!

PVA – “Talks”

Weinig nummers dit jaar klonken zo sexy als “Talks” van de Britten van PVA. De dansbare beat, repetitieve melodie en vooral de manier waarop de zwoele mannen- en vrouwenstem rond elkaar dansen, maken dit een geweldig nummertje.

Romy – “Lifetime”

Romy Madley Croft ging altijd al door het leven als de frontvrouw van The xx, maar de drie leden gingen even hun eigen weg. Nadat Jamie xx eerder al solomateriaal uitbracht, waagde ook Romy zich aan een projectje. Debuutsingle “Lifetime” ging dan ook een volledig andere richting uit. Met zwoele, zweverige elektropop liet ze zich meteen gelden en toverde ze een glimlach op ons gezicht. Met wat alternatiefgetinte beats en een catchy refrein liet ze een indruk achter, waar wij nog altijd niet goed van zijn.

Roscoe Roscoe – “Brain Retrieve”

Met stomheid waren we geslagen toen we erachter kwamen dat Roscoe Roscoe vijf Britse tieners zijn. Want wat een absolute schijf is “Brain Retrieve”. Eerst scheuren er riffs langs onze oren, vervolgens worden we begroet door ijle vocalen en ten slotte maakt het nummer een metamorfose van sludge naar iets aanstekelijks dat we niet perfect kunnen plaatsen. De toekomst van Roscoe Roscoe ziet er fantastisch uit.

Shabaka and the Ancestors – “Go My Heart, Go to Heaven”

Ook Londens jazztalent Shabaka Hutchings kon dit jaar niet ontbreken in onze eindejaarslijstjes. 2020 werd voor hem het jaar van The Ancestors en dat leverde een prima album op inclusief het spirituele “Go My Heart, Go To Heaven”.

Smith & Burrows – “Old TV Shows”

Na bijna tien jaar haalden Tom Smith (van Editors) en Andy Burrows (van Razorlight) hun gezamelijk projectje nog eens van onder het stof, en dat was meteen een schot in de roos. Volgend jaar brengen de twee zelfs een album uit, en single “Old TV Shows” voorspelde al dat dat een degelijke plaat wordt. De akoestische gitaren zetten een eerlijke, gezellige toon, terwijl de samenzang tussen de Britten het nummer naar een hoger niveau tilt. Doe daar nog eens bij dat het nummer ook lekker blijft hangen en je weet gewoon dat het duo een dikke hit te pakken heeft.

Songhoy Blues – “BADALA”

Dat er in Mali een heuse burgeroorlog aan de gang is, zou je niet verwachten als je naar de muziek van Songhoy Blues luistert. De band probeerde dit jaar een positieve boodschap te verkondigen naar de rest van de wereld en “BADALA” deed dat op een rockende manier met een invloed van de touareg.

Spanish Love Songs – “Kick”

Melodie, melancholie en emopunk gaan absoluut hand in hand bij Spanish Love Songs. Met hun vierde langspeler Brave Faces Everyone deden ze het al prima, maar deze single willen we jullie zeker niet onthouden. Met de typische vibrerende stem en de inhoud van het nummer (het belangrijke tweede amendement) is dit een topnummer geworden waar we tegelijk blij en verdrietig van worden. Geslaagd in hun opzet.

Sports Team – “Here’s the Thing”

Sports Team haalde nipt onze top vijftig van beste albums niet, maar dat betekent helemaal niet dat de band slechte muziek maakte. Sterker nog, Deep Down Happy barst van de fantastische nummers. De kroon op de plaat was zonder twijfel “Here’s the Thing”. Het spelplezier spat ervan af, en dat slaat over op de luisteraar. De stevige gitaren, het hoge tempo en vooral de nonchalante stem van frontman Alex Rice springen in het oor. Een karrenvracht aan ironische en soms zelfs satirische teksten worden over ons heen gegooid en voor je het weet is het nummer voorbij gerammeld.

Squarepusher – “Nervelevers”

Squarepusher duwde weer eens tegen de grenzen van het behapbare met zijn elektronische festijn van “Nervelevers”. Deze enerverende ultraschijf put ons uit, en net voor dat van-onze-melkgevoel keren we telkens terug.

Squid – “Broadcaster”

Squid is, zoals je misschien al wel weet, een band geboren in de wieg van Speedy Wunderground. Hoewel de lockdown ook voor deze band wat tijd vrijgemaakt moet hebben, kregen we van de mannen uit Brighton maar twee singles te horen dit jaar. Onder het motto ‘kwaliteit boven kwantiteit’ verdient “Broadcaster” wel een plaatsje in deze lijst, gezien de met synths geïnjecteerde postpunk die de Britten op het nummer aan de dag leggen fantastisch meeslepend is. In al haar bescheidenheid bouwt het nummer op naar totale chaos, waar frontman Ollie zich de longen uit zijn lijf schreeuwt.

Sunfruits – “Mushroom Kingdom”

Een leuk weetje over Sunfruits is dat de band altijd optreedt in fruitkostuums. Zo is de bassiste een gezellige aardbij, en gaan de gitaristen verkleed als bananen. Los van het bananenthema hoor je de muzikale link met hun Australische landgenoten van Bananagun trouwens ook buiten de verkleedpartij om. “Mushroom Kingdom” is een heerlijk staaltje ritmische, exotisch geïnstrumenteerde, psychedelische swingmuziek om je favoriete smoothie bij te maken. Als je bij het beluisteren van dit nummer geen goedgezind, zomers dansje staat te placeren, dan weten wij het ook niet meer.

System of a Down – “Protect the Land”

Na een lange radiostilte brengt System of a Down een beetje noodgedwongen twee nieuwe singles uit naar aanleiding van het conflict in Nagorno-Karabach. Dit conflict omvat onder andere het thuisland Armenië van zanger Serj Tankian en ze hebben met de opname van twee nummers een benefiet georganiseerd. Muzikaal scheert SOAD nog steeds hoge toppen en dit nummer combineert de tragedie van de omstandigheden perfect met de muzikale begaafdheid van deze band.

TOPS – “Direct Sunlight”

De Canadese band TOPS bracht I Feel Alive uit rond de start van de lockdown. Als luisteraar bleek de zonnige indiepop al snel de perfecte ontsnapping aan al de chaos te zijn. Het hoogtepunt bleef toch wel “Direct Sunlight” met een speciale rol voor de dwarsfluit van frontvrouw Jane Penny.

Trivium – “What the Dead Men Say”

Trivium staat al lang aan de top van de metalwereld met hun mengeling van toegankelijke en melodieuze (thrash)metal. Een tijdje geleden dachten we dat Matt Heafy zijn schreeuw kwijt was, maar de laatste jaren laat hij zich toch weer lekker boos klinken. De cleane vocals zijn zoals altijd bovengemiddeld, maar de schreeuw maakt het af. Ook muzikaal is weer gekozen voor een gezonde mengeling van melodie en wat thrashinvloeden. Trivium blijft het goed doen en lijkt een goede balans gevonden te hebben tussen de invloeden waar ze vroeger toch meer verscheurende keuzes in maakten.

TV Priest – “House of York”

Een van de postpunkbands die ondanks hun constante output aan goede singles toch wat onderbelicht gebleven is dit jaar is TV Priest. Het viertal uit Londen maakte hun debuut met het rebelse, bijna anarchistische “House of York”, waarop de band de speerpunt van haar urgente, krachtige sound richt naar het Britse koningshuis. De ‘punk’ in postpunk is hier heel duidelijk aanwezig, met dreunende baslijnen en ronduit schreeuwerige vocals, en dat zet de boodschap van het nummer alleen maar kracht bij.

U.S. Girls – “Overtime”

Ook U.S. Girls bracht dit jaar een gloednieuw album uit. Daaruit wist “Overtime” onze aandacht het meest te grijpen. Een funky gitaarlijn, strakke ritmesectie en vurige backing vocals zijn de drijvende kracht achter deze extatische single.

Working Men’s Club – “Valleys”

We zijn het afgelopen jaar lichtelijk verslaafd geraakt aan deze Britse jongelingen met socialistische groepsnaam. De rauwheid van de muzikale geschiedenis van thuisstad Manchester werd heerlijk weerspiegeld in Working Men’s Clubs uitstekende debuutalbum. De New Orderiaanse cocktail van electronica en gitaren werd echter het best benut in “Valleys”, een laag voor laag opbouwende acid-track die mikt op dansbenen.

Deze lijst werd samengesteld en geschreven door Pieter Wilms, Lucas Palmans, Jonas Rombout, Baldwin Verhoeven, Niels Bruwier, Tom Berth, Babette Rogiers, Gilke Geeraerts, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms, Jan Kurvers, Joren Van der Plas, Matthijs Vandenbogaerde, Wouter Vandeweyer, Antoon Derijcke, Anne-Leen Declercq, Ann Mulleman, Jan-Willem Declercq en Maxim Meyer-Horn.