beabadoobee brengt ons vandaag haar eerste langspeler, Fake It Flowers. Het album markeert een mijlpaal voor de jonge singer-songwriter Bea Kristi; een debuutplaat maak je dan ook maar eenmaal. Van zo’n debuut hangt tegenwoordig ook alles af: je reputatie wordt erdoor gemaakt of gebroken. Gestuwd door een ongezien marketingteam en getekend bij heet label Dirty Hit, waar ze samenhokt met vriendjes als Matty Healy van The 1975, heeft ze wel heel veel waar te maken.
Fake It Flowers is een goed gekozen naam, want het album is net een bloemenperkje. Het kent allerlei soorten aanlokkelijke kleuren, geuren en natuurlijk vooral klankjes, die ook radicaal, rechtaan en rechtuit in je gezicht worden gesmeten. Bea verzwijgt niet dat ze haar inspiratie haalt uit de jeugd van menig millenial, en op deze manier worden we als blijde bijtjes gelokt door invloeden die we kennen van vroeger. Ze is zelfs van mening dat ze in het foute tijdperk is geboren, en had liever geleefd ten tijde van artiesten als Pavement, Belly, Salad en Hole. Wat leuk, dachten we: wat rock, wat grunge, wat pop en dat in een nieuw, hedendaags jasje! Spijtig genoeg een jasje dat misschien nog wat te strak zit.
Het album opent met drie ware girl power bops. Ze omarmen die typische puberale sfeer die Bea al haar hele carrière lijkt te typeren. Dit horen we het meest in haar liedje “Angry Song”, waar ze, nou ja, op alles en iedereen boos is. Doorheen het album herkennen we dan ook aspecten van dat jeugdig denken of misschien zelfs het zoeken naar jezelf. Daar ligt misschien direct al het probleem dat zich bij deze artiest en het album voordoet. Nu, probleem: Bea lijkt nog zeer kneedbaar en zo wringt ze zichzelf in allerlei hokjes. Het is goed om alles te proberen, maar momenteel bemerken we dat de nummers vaak slechts de essentie vormen van wat ze kunnen worden of willen zijn.
Op de tonen van “Care” en “Worth It” zien we al snel alle tienerjonkies springen op hun beddenlakens, maar veel meer dan standaard, vergankelijke hitjes zijn deze songs niet. Integendeel: misschien gaat het catchy “Care” wel tegensteken wanneer je Bea te herhaaldelijk de titel hoort scanderen. In “Back to Mars” vinden we echter plotseling een andere kant van de artieste. Het nummer kent dezelfde sfeer als het initiële werk dat we terugvinden op pakweg Patched Up. Zo voelt het aan als een nieuwe introductie voor de ruwere, echtere kant van het album. De eerste drie nummers lijken te functioneren als een soort opgebouwde muur die we eerst moeten afbreken voor we bij de echte Bea terechtkomen.
Rauwe emoties horen we dan ook van zodra we de laatste steen opzij leggen. Met “Charlie Brown” covert Bea niet het hitje van Coldplay, maar verhaalt ze over zelfverminking. ‘Back on old habits that no one knows about’, zingt ze in een rustige intro. Het nummer barst dan plots open rond het centraal gieren van het refrein: ‘Throw it away!’ Ook in “Together” komt dit thema terug. “Emo Song” lijkt dan weer gegrepen uit doorbraakalbum Loveworm. De ballade wordt begeleid door lo-fi klanken waarbij we ons in de ruimte wanen; misschien gingen we wel echt naar Mars? Zelfs deze liedjes, die tussen onze favorieten op het album staan, lijken echter iets te lang te duren en verliezen daardoor hun kick.
Het enige nummer dat we niet aan ons laten voorbijgaan is “Sorry”. Hier kunnen we wel naar blijven luisteren: het wordt goed en gestaag opgebouwd, om ons zo in suspens vast te houden. Gaandeweg barst het onotkomelijk open in een samensmelting van strijkers en gitaren. Kortweg: alles met snaren. Wanneer het stopt zijn we dan ook verrast: het enige nummer dat we graag langer hadden gehoord komt net iets te vroeg tot een einde.
Er is nog wat werk aan de bloemenwinkel, maar beabadoobee geeft met behulp van dit album water aan de plantjes van morgen. Ze kan nog alle richtingen uit, en met wat meer diepgang zal ze haar nummers ongetwijfeld kunnen uitwerken tot ware knallers.
Facebook / Instagram / Twitter
