35 albums die je misschien over het hoofd zag in 2023

De eindejaarslijstjes vliegen je tegenwoordig weer om de oren, dus je zal ongetwijfeld gemerkt hebben dat niet elke plaat de aandacht krijgt die ze verdient. Stond je favoriete album niet in onze lijst van twintig beste Belgische, tien beste Nederlandse of vijftig beste internationale langspelers omdat ze ietsje te veel onder de radar bleef? Dan duikt ze misschien wel op in deze lijst, want de volgende 35 albums verdienden meer aandacht dan ze uiteindelijk kregen. Omdat al die albums niet echt met elkaar te vergelijken vallen, is dit gewoon een alfabetische weergave. Op die manier krijgen ze alle 35 toch nog de erkenning die ze verdienen. Dat zal voor de ene misschien een fijne ontdekking opleveren, terwijl de andere een zucht van herkenning zal slaan. Opnieuw voor ieder wat wils!

Al Menne – Freak Accident

Al Menne kennen we vooral als zanger van Great Gandpa, maar hij bracht in september ook zijn debuutalbum als soloartiest uit. Freak Accident brengt verschillende verhalen uit zijn leven samen vanuit een zeer persoonlijk standpunt. Die manier van schrijven haalt hij aan in opener “Kill Me”, waarin hij zingt over het feit dat hij zijn leven deelt met onbekenden. Freak Accident haalt natuurlijk ook zijn ervaringen als transpersoon aan. In “Beth” doet hij dat vanop een afstand met heel wat metaforen en vraagt hij zich al fluisterend af of een persoon waar hij geen contact meer mee heeft eigenlijk weet wie Al Menne echt is. “Freak Accident” is dan weer directer en gaat over het gevoel dat hij had voor zijn transitie, toen hij zich een buitenstaander voelde in zijn familie. De kracht van Freak Accident zit ook in de sound: op relatief zachte tonen van gitaren fluistert Al Menne ons zijn verhalen toe. Hij trekt ons daarmee in zijn wereld en het klinkt alsof elk nummer uit een dagboek komt. Dit is een bijzonder sterk debuut en wij hopen dat Al Menne nog meer van deze muziek te bieden heeft in de toekomst.

bdrmm – I Don’t Know

Het tweede album van bdrmm, een band uit Hull, was er een die vriend en vijand verraste. Waar het debuut nog tamelijk ruwe shoegaze presenteerde, lijkt het viertal nu voor iets meer expansieve sound te gaan. Dat de band voor dit album een contract kreeg bij Rock Action, het label van Mogwai, hoor je ook wel door de plaat schemeren. Er wordt meer ingezet op het gebruik van synthesizers, waardoor niet enkel nog Slowdive een grote invloed is, maar ook Radiohead zich indirect laat horen. Het geweldige “Be Careful” laat zich zo kenmerken door mooie etherische zang en een fragiele stem, terwijl het krachtige “It’s Just a Bit of Blood” iets meer energie laat herbergen. Afsluiter “A Final Moment” laat in zijn acht minuten heel wat emoties op je los en zo is deze plaat echt een prachtplaat geworden, eentje om te koesteren op het eind van het jaar.

CasseCouilles – In Bloei

CasseCouilles kreeg met slechts twee nummers op zak de eer om de releaseshow van Shht in Het Depot te openen. Daar bleek dat het eenzelfde attitude deelde als de hoofdact: alles kan en alles mag. Niet enkel qua muzikale visvijvers, maar ook qua quoi-de-la-fuck-totaalspektakel. Om de link tussen de twee projecten eer aan te doen, trok deze nieuwe generatie verwarrende maximalisten naar de studio van leermeester Mixmeister Michelle (voormalig frontman van Shht). Het resultaat? Een debuutplaat met de zwaarste vorm van ADHD én dat volledig in het Nederlands. Single “Bliep” is Shht-esque grootheidswaanzin met Arabische gitaarriffs, een vernietigende breakdown en wat nonsensepraatzang over autoverzekeringen. Vervolgens worden we geslingerd van treiterende techno naar het Goldband-achtige, maar ook ontzettend onzinnige “Broodautomaat” en de hevige noise van “Niet Kwaad”. Bovendien wordt er nog even geknipoogd naar hits à la “Je Veux de l’Amour” op “De Hit” met de prachtige tekst ‘Ik wil een hit’. Laten we zeggen dat CasseCouilles hier ergens op In Bloei wel in geslaagd is.

Celestaphone – Paper Cut From the Obit

Op het internet vinden we Celestaphone terug bij ‘alternatieve hiphop’. Toch zouden we zijn muziek niet in één hokje kunnen steken, zo bewijst Paper Cut From the Orbit. Joseph Murphy heeft inderdaad als basis hiphop, maar biedt veel meer dan dat, met bijvoorbeeld jazzy elementen in opener “Erfurt Latrine” en het disco-funky “AM PM”. Af en toe keert hij ook terug naar hiphop zoals we het kennen, bijvoorbeeld in een lied als “Gravid Patch”. Celestaphone laat zich niet beperken tot één genre en dat biedt hem heel wat mogelijkheden om uit verschillende hoeken inspiratie te halen. Als hij nog niet in je afspeellijst stond, zal hij er nu met een van de vele toffe nummers uit Paper Cut From the Orbit hopelijk wel in staan.

Church Of Misery – Born Under a Mad Sign

Als je een nieuwe band begint en een hoofdonderwerp moet kiezen om je door te laten inspireren, dan zullen serial killers en massamoordenaars waarschijnlijk niet meteen bovenaan je lijstje staan. Toch is het voor Church of Misery al bijna dertig jaar de grootste inspiratiebron. De Japanse doomband gaat de grootste delinquenten duidelijk niet uit de weg en ook op het recentste album Born Under a Mad Sign zijn criminelen het gespreksonderwerp. Elk nummer op het album vertelt een sinistere geschiedenis, geïnspireerd door de donkerste hoofdstukken van de misdaadgeschiedenis. Ondanks de duistere onderwerpen weet Born Under a Mad Sign ook indruk te maken en zit het muzikaal sterk in elkaar. De diepe bas en krachtige drums leggen een fundament van spanning en dreiging, terwijl de gitaren er stevig op los shredden. Met de terugkeer van zanger Kazuhiro Asaeda, die in de beginjaren van de band ook al de zang op zich nam, heeft Church of Misery overigens opnieuw zijn originele sound gevonden, en zo laat de groep Born Under a Mad Sign nog een beetje meer schijnen dan het al deed.

Cleo Sol – Gold

Cleo Sol is als soloartieste nog niet meteen een van de grootste namen, maar dat betekent niet dat je de zangeres daarom niet kent. De Britse zou deel uitmaken van het mysterieuze collectief Sault en leende zo haar stem al uit aan nummers als het betoverende “Wildfires”. Op Gold komt die prachtige stem natuurlijk nog meer in de schijnwerpers te staan, aangezien het een van de twee soloalbums is die Cleo Sol dit jaar uitbracht. De rustige neo-soul en r&b liggen niet ver af van wat we met Sault te horen krijgen, al is het hier vaak zonder het ritmische en dansbare. Daardoor klinkt de muziek van de Britse misschien nog puurder en zo is het geheel het equivalent van een fijne reis naar de kalmere en hogere sferen. Gold is zo schoon dat de tijd eventjes lijkt stil te staan, terwijl de plaat gewoon verder kabbelt zoals een beekje op een mooie lentedag.

Dozer – Drifting In The Endless Void

Dat we dit jaar, na vijftien jaar afwezigheid, een nieuw album van de Zweedse stonerrocktitanen Dozer kregen, kwam als een welgekomen verrassing. Drifting In The Endless Void grijpt je bij de lurven vanaf de eerste riff en laat je vervolgens niet meer los. Je wordt meegenomen op een reis door ijle soundscapes, langs bombastisch beukende drums, tussen lange zweverige solo’s, en voorbij nog veel meer lekkers. Bang voor enige vorm van experimentatie is de band ook niet. Zo heeft afsluiter “Missing 13” een van de langst uitgerokken intro’s die we dit jaar op een album hoorden. Meer dan zes minuten horen we snaren weemoedig aangeslagen worden terwijl we op de achtergrond wanhopige zang horen. We wanen ons bij het luisteren van dit nummer even op een Amenra-concert. Dit is alles wat we van Dozer willen, en dan ook nog eens in een nieuw, flitsend en modern jasje.

DRAIN – LIVING PROOF

Bijna jaarlijks moeten we richting het altijd zonnige Californië voor de beste hardcoreplaten van dat jaargang. En ook dit jaar was het weer raak, want met Living Proof van DRAIN ging de Golden State opnieuw met het goud er vandoor. De mannen uit Santa Cruz brachten namelijk een uiterst sterk album uit, dat van start tot finish moeiteloos alles omver maait wat het tegenkomt. Net zoals ieder goed hardcorealbum tikte Living Proof net niet het half uur aan, maar neemt het ons in vijfentwintig minuten mee op een intense rit vol muzikale mokerslagen. De rauwe energie van frontman Sammy Ciaramitaro werkt aanstekelijk en is al meteen bij opener “Run Your Luck” voelbaar. Dat gevoel blijft bijna het volledige album aanwezig. “Imposter” laat ons door zijn stevige gitarenmix in gedachten goed om ons heen slaan, terwijl we bij “Evil Finds Light” de nodige two-step dansmoves naar boven halen. We kunnen niet wachten tot de volgende zomer om hopelijk, net als afgelopen jaar op Alcatraz, te moshen op de kale festivalvlaktes terwijl DRAIN door de speakers knalt. Hoe goed Living Proof ook op plaat mag klinken, er gaat niets boven een live hardcorefeestje van de Santa Cruzans.

DRAIN – Living Proof (★★★★): Hardcore geschoeid op dezelfde leest als de allergrootsen

feeble little horse – Girl with Fish

Waar debuut Hayday uit 2021 nog als een vlammende inderhaast opgenomen DIY plaatje – zangeres en bassiste Lydia Slocum had de band net een maand eerder vervoegd – klonk, merk je aan Girl With Fish aan alles dat feeble little horse wat meer tijd heeft genomen. Toch resulteert dat bij de band uit Pittsburgh niet in een overgeproduceerde rockplaat, maar eerder in een eclectisch knutselwerk dat met haken en ogen aaneenhangt. “Freak” is een stevige binnenkomer die ons wat op het verkeerde been zet, want op Girl with Fish krijgen de nummers net wel wat meer ruimte en tijd om zich te ontplooien. “Tin Man” begint als simpel indienummer, maar drukt op tijd de fuzzpedaal in. “Pocket” neemt zoveel scherpe bochten dat een Formule 1-piloot er jaloers op zou zijn. En ondertussen stomen “Steaming” en “Heavy Water” gewoon langzaam door tot het einde. feeble little horse toont zich op Girl with Fish als een eigenzinnige rockband die zich door niets of niemand laat afschrikken.

Getdown Services – Crisps

Postpunk ging in 2024 iets meer op zoek naar andere manieren om boeiend te blijven. Een van de instrumenten die daarbij belangrijk was, blijkt de synthesizer. Zo verschijnen er tegenwoordig veel meer dansbare sounds in het donkere genre van weleer, wat ervoor zorgt dat het ook een breder publiek kan bereiken. Getdown Services bereikte onterecht een te klein publiek met Crisps. Het begint al bij de titeltrack, die iets heel dansbaars in zich heeft, waardoor je helemaal wordt meegesleept in de plaat in de hoop meer te krijgen. Het duo brengt verder nog steeds diezelfde groove met hier en daar ook leuke extraatjes, maar altijd met een fel, duister en Brits randje. Dromerig op “Get Back Jackie”, heel snedig op “Real Big Hitter” en zelfs de goeie eighties kitsch op “Biscuit Tin”. Duidelijk een fijn album dat iedereen eens zou moeten gehoord hebben!

grouptherapy. – i was mature for my age, but i was still a child

Wat hebben de drie leden van grouptherapy. met elkaar gemeen? Ze groeiden op in de entertainmentwereld als kindsterretjes. Die achtergrond verklaart een groot deel van de titel i was mature for my age, but i was still a child. De plaat bevat een mix aan thema’s: de ervaringen als kindster, de gevoelens die erbij gepaard gaan en het leven erna. “American Psycho” vat de toxische ervaringen samen, van vrouwen die hen online aanrandden tot volwassenen die steeds meer eisten van de kinderen. De meeste nummers bevatten ook een duistere ondertoon, waaronder “smiles :)” en “Help Pt. 1”. Het trio uit al rappend hun ervaringen, vaak met een chaotische instrumentatie, maar soms ook met een eerder upbeat, poppy jasje zoals “thatsmycheck.” Eindigen doen de heren met het positieve “still alive” waarin ze reflecteren over hun verleden, stilstaan bij hoe ver ze sindsdien zijn gekomen en over hoe ze zich elk hebben kunnen ontwikkelen en uitdrukken als persoon. i was mature for my age, but i was still a child bundelt de verhalen van drie voormalige kindsterren en klaagt daarbij de werkmentaliteit in Hollywood aan, en dat op een ijzersterke manier.

James and the Cold Gun – James and the Cold Gun

James and the Cold Gun begon in 2019 als een duo, maar al snel voelden de twee dat er meer inzat. De frontman had als bassist ervaring opgedaan bij Holding Absence en wilde meer zijn dan ‘enkel de bassist’. Het resultaat is een debuut als vijftal dat het midden vindt tussen Queens of the Stone Age en Wolfmother. Je hoort het, de smerige gitaren zijn breed aanwezig en ook de urgentie in de sound is er eentje die heel belangrijk aanvoelt. Met aanstekelijke refreinen, heerlijke riffs en een energie die niet lijkt weg te vallen, blijkt er geen houden aan James and the Cold Gun. Je wordt zowaar overdonderd door het krachtarsenaal waar de band uit put, dat “Grey Through the Same Lens” in het midden als een aangenaam rustpunt aanvoelt. Het lijkt ook het breekpunt om even de energie naar beneden te halen, al eindigt de plaat met “Three Years” toch weer snedig. Een album dat naar meer smaakt en voor hevige liveshows kan zorgen.

Jeromes Dream – The Gray in Between

Een van de grotere verrassingen dit jaar, was de comeback van screamolegende Jeromes Dream. Ze waren niet echt verdwenen, maar de fans vonden hun comebackalbum uit 2019 maar een slecht afkooksel van wat het geweest was rond de eeuwwisseling. Daarom dat het geweldige The Gray in Between des te meer verbaast en er online over de échte comeback gesproken wordt. Hierop horen we het bekende recept van Jeff Smiths krijsende vocalen, allerlei tempowisselingen en heel veel, maar dan ook echt heel veel feedback. Nieuw is de invloed van producer Jack Shirley, die ook voor Deafheaven en Jeff Rosenstock achter de knoppen zat. Buiten dat het verschrikkelijk goed klinkt, is dit korte album ook extreem hard en ruw, maar daardoor ook emotioneel voelbaar. De comeback van Jeromes Dream mag nog wel eventjes op dit niveau blijven.

Ontdek meer op de volgende pagina!