Shht & CasseCouilles @ Het Depot: Mee met Mo, monitors en de machine des levens

Een optreden van Shht bespreken is een kunst op zich. Hoe vat je zoiets in ‘s hemelsnaam samen in een tekst? In correct Nederlands, dan nog wel? De maffe spektakels die de Gentse cultband steevast ten tonele brengt, zo ook gisteravond in Het Depot, krijgen we makkelijker opgesomd als ‘smdkizeouf772h’ of ‘dddddtf’, het liefst dan nog weergegeven in diverse kleurtjes en een weinig smaakvol doch origineel lettertype. Zeg nu zelf: deze groep, met haar maximalistische knip-en-plakmuziek, vraagt toch om een soort Boem paukeslag onder de recensies?

Nog een act die naast ‘moeilijk te categoriseren’ alle vormen van categorisatie nu al lijkt te ontwijken is CasseCouilles, de wel erg goed gekozen opener van de avond. Terwijl de zaal zich langzaam vulde, stonden de jongens van Shht al in het publiek te juichen. Bromance? Supergroep? We weten in elk geval dat we dringend meer willen horen van dit vijftal dan de twee singles die op de interwebz te vinden zijn, want na amper twee nummers waren we al volledig ingepakt. Dan moet je overigens nog meerekenen: een van die nummers was een soort postrock-meets-sirtakiversie van “‘t Smidje” van Laïs. Verward? Ja, wij ook. Werkte het? Fuck ja.

Frontman Ramon Mahieu kanaliseerde bij momenten zijn innerlijke Zack de la Rocha, om luttele minuten later eerder in het kleinkunstmeer te gaan pootjebaden. Er was vooral ook ruimte voor heel wat humor. ‘Wij zijn dus superbekend en hebben keiveel hits, dus we willen mindere muzikanten coveren en hen zo een publiek geven. Deze kennen de snuisteraars onder jullie misschien wel’, zo introduceerde hij “Purple Rain”, geïnfuseerd met een flard “Suds & Soda” en een flink je-m’en-fousgehalte. Paniekmonologen met bijpassende instrumentatie, een portie acrobatie, de door de woningmarkt genoodzaakte voortzetting van een romance en “Broeder Jacob” op gitaar om het af te maken: deze set was alles tegelijk met nog wat meer erbij in het kwadraat. Zie het zo: we horen het publiek niet vaak al bij het voorprogramma ‘bis!’ smeken.

De lat voor de avond lag dus al hoog. Zouden de heren van Shht, nu definitief met James de Graef (tegenwoordig ook actief als Loverman) aan de vocalen en bijna alleen onuitgebracht materiaal op de setlist, het publiek nog steeds om hun vinger kunnen winden? Het antwoord bleek een emfatische ‘ja’. Los van het feit dat we niet de enigen op de eerste rij waren die een paar refreinen al konden meeschreeuwen, bleek het materiaal dansbaarder en wervelender dan ooit. Dit alles dient binnen enkele maanden op een plaat te worden samengebracht, die overigens al aan de merchtafel vooruit te bestellen was. Bevalt investeren in een cryptomunt je niet, dan is Oh, Shht! misschien wel de oplossing voor jou!

Dan horen we plots: ‘shhhhhh’. De lichten doven en er weerklinkt opvallend ritmisch geklap in het publiek. Nou ja, ‘publiek’: het viertal blijkt zelf ook nog voor het podium te staan. Trouwe fans nemen het ritme gewillig over terwijl Wouter van Asselbergh achter zijn drumstel springt, waarna de rest van de groep hem gedwee volgt. “Break the Rules” is nog niet eens goed en wel begonnen, of we horen ongeveer drie mensen links van ons al een jongeman schreeuwen: ‘BESTE BAND OOIT!’ Prompt schenkt James hem zijn tamboerijn, om vervolgens nerveus heen en weer te stuiteren op de donkere beats van zijn kompanen.

We checken intussen even in bij een van de monitors langs de voorzijde van het podium, want het arme ding krijgt het doorheen de avond zwaar te verduren. James heeft hem zonet verticaal geplaatst en is erop gaan hurken, als ware het zijn persoonlijke troon. Later meer.

Dit optreden had eigenlijk twee jaar geleden moeten plaatsvinden, zo lamenteert James na “Rise and Shine”, om het toen net uitgebrachte Noneketanu te vieren. ‘Die plaat hebben we niet gespeeld… en we gaan hem ook niet spelen. We hebben de lockdown gebruikt om nieuwe muziek te maken.’ Het publiek lijkt initieel wat teleurgesteld, maar “Newsflash” maakt alles meteen goed. Dit zou wel eens de “Morning Coffee” van deze plaat kunnen worden, met zijn aanstekelijk riffje en springwaardig refrein. Shht zou overigens Shht niet zijn als in hun absurdistische teksten niet wat maatschappijkritiek verscholen zat. ‘Every politician’s a liar’, zo weerklinkt als een mantra, terwijl achter het viertal een foto van de Leuvense burgemeester Mohamed Ridouani tevoorschijn komt. ‘Mee met Mo!’ roept iemand achter ons. James affirmeert, zijn stem druipend van de ironie: ‘Mee met Mo.’

Het eerdergenoemde “Morning Coffee” is ook de enige oude bekende die langskomt, tot groot jolijt van het publiek. Het nummer klinkt strakker dan ooit en vindt een mooi evenwicht tussen de odyssee van eerdere uitvoeringen en de toch iets te drastisch geamputeerde studioversie. Vervolgens zijn we weer klaar om de nieuwe nummers in onze richting te laten waaien. Misschien wel onze favoriet is “Consbeat”, een “Planeetsong”-achtig stukje quasi-instrumentale zevenledige prog. Om de ontploffing compleet te maken, wordt Ramon van CasseCouilles er nog even bij geroepen. We tekenen op:

James: Waar is Ramon?
Ramon: (steekt zijn hand omhoog)
James: Het is tijd voor een impromptu.
Ramon: …wat is een ‘enfantu’?
James: Euhm… Iets dat niet de bedoeling was.

Vervolgens gaat hij over de groove freestylen alsof het niets is. Monitor check-in: de troon heeft hij intussen ook geclaimd. We hebben een nieuwe koning.

Op basis van hoe James twee nummers later met zijn microfoon gaat zwaaien, zouden we ons bijna aan “Les lacs du Connemara” gaan verwachten, maar het betreft “How Come”. Dit snel escalerend stukje hypnose lijkt maar rond één lijn tekst te draaien: ‘How come no lights are on and all my clothes are gone?’ De man heeft intussen ook wel degelijk niet meer dan een onderbroek aan zijn lijf. Hopelijk maakt dat gebrek aan bescherming zijn val van de ‘tronitor’ niet extra pijnlijk. Tja, het moest eens gebeuren. Check-in: het ding is als gevolg bijna in het publiek beland, met enkel de jongeman van eerder om de val te breken. We vragen hem na de show om een citaat. ‘Incasseren, hè.’

Na recentste single “Stocklyfe”—‘dit liedje hebben jullie misschien gehoord’—is het alweer tijd voor de afsluiter. Wat we eerder kenden als “Kraut” heet intussen “Stick It to the Man”, en alterneert tussen een sinister opbouwend synthloopje en een bed van machinale ritmes waarop James een El Yunque-achtig parlando brengt. Zijn speeksel in ons gezicht krijgen is schijnbaar deel van de ervaring. Het zal wel sommigen hun kink zijn, zeker? Wij gaan ook voor ‘incasseren’. De tronitor blijkt een iets te riskante optie, dus om het af te maken besluit de man nog even de paal links van het podium te beklimmen.

Hier lijkt de ontdekkingsreis met Shht te gaan eindigen, ware het niet dat Wouter nog even alleen op het podium terugkomt. ‘Willen jullie “Masterpiece” horen?’ Het publiek gilt, maar het blijkt om een grap te gaan. Wel hebben de heren nog “Like a Machine” voorbereid, een soort Frankensteins stukje croonerfunkrock over de machine des levens. Dit nummer schreef de drummer zelf, wat als gevolg heeft dat hij voor de gelegenheid met James van plaats wisselt. Wat blijkt: deze band loopt over van de capabele frontmannen! James blijkt zelfs een uitstekend drummer. Er volgt tegen het einde nog een stukje circusmuziek à la “Talk About”, waarna het viertal finaal buigt. Een dame naast ons kust de voeten van gitarist Nathan Ysebaert. Wie geeft haar ongelijk?

Shht bracht in Het Depot een set die best te omschrijven valt als ‘glorieuze chaos’, maar die titel hebben we al gebruikt voor een eerdere recensie. Een onzinwoord als ‘noneketanu’ zou ook wel passen, maar dat hebben de heren zelf al benut als albumtitel. Tja, wat dan? We weten het eigenlijk ook niet meer. Misschien is dat wel de beste omschrijving: dat we wederom met verstomming geslagen zijn.

Setlist:

Break the Rules
Rise and Shine
Newsflash
Morning Coffee
Liesje
Consbeat
Share a Bit
How Come
Snelle
Stocklyfe
Stick It to the Man

Like a Machine