Alcatraz Open Air 2023 (Festivaldag 1): Direct door naar de gevangenis

Alcatraz Open Air blaast dit jaar vijftien kaarsjes uit en dat wordt gevierd met drie volle dagen aan zware gitaren. Het festival zag het levenslicht als een oldschoolfestival in de Brielpoort te Deinze, maar programmeert nu over alle denkbare metalgenres heen. Verder wordt er elk jaar fors geïnvesteerd in de nodige aankleding en podia, zodat de metalheads het naar hun zin hebben. Bij de ingang waren vrouwelijke cipiers en figuranten uit Mad Max een knotsgek welkomstcomité dat de sfeer er meteen inbracht. Ook de zon toonde zich van haar beste kant. ’s Avonds stak headliner Powerwolf het vuur aan de lont, terwijl A Goat As Our Shepherd, DRAIN, Slomosa en La Muerte Alcatraz’ veelzijdigheid dubbel en dik bevestigden.

Eleine @ Prison Stage

In een niet zo ver verleden zou Eleine gecatalogeerd staan onder ‘female fronted metal’. De tijden zijn gelukkig veranderd. Los van het feit dat Eleine refereert naar Madeleine Liljestams bijnaam, combineert de groep symfonische arrangementen met moderne thrash- en blackmetal. Onder een stralende middagzon beukte Eleine de gevangenispoort van de Prison Stage open. Liljestam was in haar sas en zorgde met gebalde vuist voor een verpletterende indruk. Het lukte de wulpse frontvrouw moeiteloos om de toestromende massa aan het bewegen te krijgen. Bij elke toenadering tot het publiek gingen er mondjesmaat meer vuisten en duivelhoorns de lucht in. “Ava of Death” deed zelfs al de eerste voetjes van de grond gaan. Als opener voor de eerste officiële festivaldag kon dat tellen, al ontbrak het de band ook niet aan de nodige promopraat over We Shall Remain en de signeersessie van twee uur ’s middags. Daardoor kwam Eleine zowel professioneel als spontaan over. In het wereldje van de melodieuze metal lijkt Eleine ons dus een groep die menig hart zal veroveren.

Op 8 oktober is Eleine support van PAIN en Ensiferum in Kavka Zappa.

A Goat As Our Shepherd @ La Morgue

Na drie voorrondes in Bilzen, Deinze en Antwerpen kroonde A Goat As Our Shepherd uit Herentals zich tot winnaar van de Alcatraz Bash 2023. De hoofdprijs was dat ze mochten openen in La Morgue. Eens dat zover was, stak AGAOS de tent net niet in de fik. Moest dat het geval geweest zijn, was er voldoende aardegrond om het hellevluur te blussen. Toch ging veiligheid boven alles en werd er in plaats van pyro rode verlichting gebruikt om de show wat meer cachet te geven. Deze melodieuze deathmetalgroep was het zoveelste bewijs dat België gezegend is met bakken metaltalent. Neem er dan nog zanger bij die er niet voor terugdeinst om frontman te spelen, en de puzzelstukken vallen in elkaar. Wouter T’Seyen was er zich bewust van dat het nog vroeg was, maar dat maakte hem niet uit om een aarzelende wall of death op gang te trekken. Bovendien viel het op hoe zijn grunts best toegankelijk gebracht werden. Dit maakte dat AGAOS geen enkel moment eentonig werd.

DRAIN @ Helldorado

Niettemin de organisatie breed programmeert, is de Helldorado een godsgeschenk voor fanatiekelingen van één subgenre. Vorig weekend zakte een heleboel hardcore- en punkgrootheden af naar Brakrock, op Alcatraz’ eerste festivaldag ging dat feest verder in Helldorado. DRAIN verdiende voor Living Proof vier sterren, waardoor onze verwachtingen hooggespannen stonden. Het viertal lostte deze moeiteloos in. Sammy Ciaramitaro bracht in zijn blauwe zwemshort Californische zon met zich mee. Hij hoefde enkel wat te springen om de pit te openen. Een groepje slamdancers kon ongestoord de benen strekken, wat Ciaramitaro enorm plezierde. Verder deed de zanger zijn stinkende best om van Helldorado één grote hardcorefamilie te maken. Hij kwam onmiddellijk naar de eerste rijen om high fives te kletsen of om microfoon af te geven aan enthousiaste fans. Hét kookpunt van de set was afsluiter “California Curses”, waarbij iedereen uitgenodigd werd om zich uit te leven op het podium. Dat hoefde de groep geen twee keer te vragen, maar wij onthouden toch vooral een groovy thrashsound die van DRAIN wel eens de volgende Pantera kan maken.

Kludde @ La Morgue

Zelfs in een klinklaar genre als blackmetal is het mogelijk om origineel te blijven. Deze zoektocht hoeft niet ver van huis te zijn. Kludde zingt namelijk in een Aalsters dialect en behandelt grimmige onderwerpen uit de Denderstreek. La Morgue zat aardig vol om de lokale band te checken. Moesten we niet weten dat Cerulean geen Engels zong, hadden we dat nooit onderschept. Kludde speelt Scandinavische blackmetal volgens het boekje, maar doet niet aan verkleedpartijen. De hoge solo’s verslapten onze aandachtspanne niet. De zon drong echter iets te fel binnen om helemaal op te gaan in de monotone riffs en drumroffels. Los daarvan steeg het energiepeil naarmate de eens kleine moshpit het middenstse voorvak domineerde. Kludde speelde allesbehalve een zwakke set, maar iets meer natuurlijke donkerte had de set compleet gemaakt.

Svalbard @ La Morgue

Omwille van globalisering hebben groepen niet meer het exclusieve bestaansrecht om een bepaalde regio muzikaal te representeren. Svalbard is de Noorse benaming voor Spitsbergen, maar de postmetalgroep is afkomstig uit Bristol. Dat terzijde winnen ze mondjesmaat aan populariteit. Zo was ze dit voorjaar de support van Cult of Luna en Russian Circles in de Ancienne Belgique. Svalbards muzikale composities vielen hier het best te vergelijken met de ongerepte natuur van de Noorse fjorden. Net zoals een beekje vredig uitmondt in de woeste zee, volgde Svalbard een zelfde patroon. Wondermooie zanglijnen sloegen over naar diepe grunts en het gitaarspel kende ook verschillende tempowisselingen. Bovendien voelde Serena Cherry zich vereerd om hier te mogen spelen, want ze stond te popelen om ’s avonds Powerwolf te gaan kijken. Gedurende de hele set zagen we alleen maar op en beneden het podium blije gezichten headbangen.

Svalbard komt 13 oktober naar het Nijmeegse Soul Crusher. Dat is een tweedaags extreme metalfestival in Doornroosje.

Slapshot @ Helldorado

Onkruid vergaat niet, en al zeker niet in de Amerikaanse hardcorescene. Jack ‘Choke’ Kelly kan inmiddels onze grootvader zijn, maar de bruutzak blijft niet op zijn luie krent zitten. Slapshot is inmiddels een duiventil van muzikanten waarin Choke de witte alfaduif blijft. Hij moet daarbij niets weten van moderne stijlvarianten van de “Old Tyme Hardcore”. Een set van vijftig minuten was spijtig genoeg iets te lang om te kunnen blijven boeien. De klassieker “Big Mouth Strikes Again” bracht wat variatie in de show, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Verder speelde Slapshot allerminst een ongeïnteresseerde set, want Choke speelde zich letterlijk in het zweet. Alleen leek het op den duur of we naar één track zaten te luisteren. Of we daardoor zijn boutade ‘hardcore is simple music for simple people’ als een goedbedoeld compliment moeten beschouwen, laten we in het midden.

Downset @ Helldorado

Halverwege de jaren negentig was crossover het modewoord dat metal en hardcore de alternatieve mainstream deed beven. Na tien jaar afwezigheid zetten de pioniers van Downset weer voet op Belgische bodem. Officieel is de LA-groovemetalband nooit gestopt, al bleef de albumproductie op een laag pitje. Daar kwam vorig jaar verandering in met Maintain. Downset dropte onmiddellijk een bommetje door te openen met “Empower”. Spijtig genoeg veroorzaakte de hit geen krater. Rey Opreza rapte nochtans strak en zijn bandmakkers lieten ook geen uitgebluste indruk na. Dat het publiek zich tam gedroeg, ontging Opreza niet. Tijdens “New Respect” klom hij van het podium om de voorste rijen eens goed wakker te schudden. Deze aanmaning tot beweging was een uitstekende zet, want vanaf dan kantelde de show om naar een energieke beleving. Alle opgekropte woede en frustraties werden achteraf bewaard tot “Anger”, dat de nostalgici volledig uit hun dak liet gaan.

Slomosa @ La Morgue

Na twee oldschool hardcoreshows werd het tijd om rustig naar adem te happen. Slomosa’s rechttoe rechtaan stonerrock kwam daarbij als geroepen Slomosa speelde een vlekkeloze set die zich manifesteerde als een trektocht door de woestijn. Zanger-gitarist Benjamin Berdous stond er nogal apathisch bij en had ook niet de beste stem. Geconcentreerd gitaarspelen kon hij daarentegen als de beste. Zijn hoofd, armen en gitaar waren elkaars verlengde. Bij Slomosa draaide alles rond gevoel. Bassiste Moe Wintherthur speelde bijvoorbeeld meermaals met haar ogen toe en maakte zelfs geen schoonheidsfoutjes. Wanneer de groep iets meer uptempo speelde, gingen de koppen hard aan het headbangen en dachten we instant aan Kyuss. Eén iemand haalde het zelfs in zijn hoofd om te stagediven en viel pardoes op de grond. Stagediven op een stonnerrockshow, de wonderen waren bij Slomosa de wereld nog niet uit.

Trivium @ Prison Stage

Ondanks dat de coronapandemie voor veel groepen een onzekere periode was, oversteeg Trivium zichzelf door kort na elkaar twee topalbums uit te brengen: What The Dead Men Say en In the Court of the Dragon. De droom om de volgende Metallica te worden heeft Matt Heafy allang opgeborgen. Toch blijft Trivium bruisen van ambitie, al moest Heafy veelal trekken en sleuren om de talrijke aanwezigen te doen bewegen. De man heeft energie voor vijf, maar het werd toch een beetje pijnlijk om te zien dat de vonken niet onmiddellijk oversloegen. Bovendien maakten de gigantische backdrop en draak-achtige podiumelementen de show een lust voor het oog. Het was echter vreemd dat Trivium bij nummers als “Becoming the Dragon”, “Feast of Fire” en “Catastrophist” geen vonkje vuur de lucht inschoot. Aan de andere kant was het straf dat gitarist Paolo Gregoletto na een medische ingreep capabel was om een dik uur het beste van zichzelf te geven. We zien het hem veel niet nadoen. Uiteindelijk dwong Trivium organisch respect af door bij “In Wave” de weide op haar knieën te zetten. Zo bewees de Amerikaanse band dat ze het meer dan waard is om het ooit tot headliner te schoppen.

Naast Alcatraz speelt Trivium ook nog een Belgische clubshow en dit op 21 augustus in Reflektor, Luik.

Powerwolf @ Prison Stage

Net zoals Sabaton beet Powerwolf zich vast in een conceptueel strak afgebakende thematiek. Toen de Duitse powermetalband na Graspop 2012 een blikvanger werd, trakteerde ze de alsmaar groeiden fanbase jaarlijks op nieuwe muziek, een livealbum of verzamelaar. Verveling of routine ligt daarbij snel op de vloer, al weet Powerwolf daar op elk podium een mouw aan te passen. Dat was op Alcatraz niet anders. Toen het begon te schemeren, liet het festivalterrein zijn ware gelaat zien. De toortsen bovenaan de bars en eetkramen waren aangestoken, waardoor de toon naar de ‘metal mass’ reeds gezet was. Het was opmerkelijk om te zien welke schaalvergroting de wolvenroedel op nog geen jaar tijd doorvoerde.

In een volledige Van Helsing-achtige productie met een levensgroot orgel, confettikanonnen, vlammenzeeën en visuals raakte de wei in extase. Bovendien schreef de groep ook hits bij de vleet die zelfs niet-ingewijden na een refrein of twee kunnen mee zingen of neuriën. Wij kregen voornamelijk een krop in de keel bij de epische uitvoeringen van “Armata Strigoi”, “Where The Wild Wolves Have Gone” en “We Drink Your Blood”. Bij die laatste schreef Powerwolf zelfs een stuk Alcatraz-geschiedenis door Matt Heafy van Trivium mee te laten zingen. Deze stunt was van hetzelfde allooi als Nergal bij Venom in 2015. Ten slotte liet Powerwolfs headlineshow ook een definitieve kentering zien in metalland. Het hoeft allemaal niet meer zo serieus te zijn en dat bedoelen we niet slecht. Metal mag (en moet) plezierig zijn om gewoon op dit punt te kunnen blijven bestaan. Het was fijn om te zien dat Alcatraz die evolutie niet negeert en Powerwolf liet headlinen alsof ze niks anders gewoon waren.

De Duitse wolvenroedel headlinet op 4 november The Rock Circus’ tweede festivaldag. The Rock Circus is een nieuw, driedaags allround metalfestival in de Brabanthallen ’s Hertogenbosch.

La Muerte @ La Morgue

In vergelijking met La Muerte was Powerwolf Disneylands jaarlijkse halloweenfeest. Tijdens La Muerte veranderde La Morgue namelijk in een occult mortuarium. De Brusselse undergroundband vond in 2015 zijn tweede adem en rekruteerde onder andere Tino De Martino (Channel Zero) en Michel Kirby (Arkangel/Wolvennest). Met Sortilegia benaderde La Muerte een metalachtige sound waardoor deze nachtshow geen seconde vreemd aanvoelde. Tegen alle verwachtingen in hield Marc Du Marais het deze keer wel een volledige set vol. De vorige keer dat we de band zagen, viel hij quasi overeind van zijn eigen intensiteit. Los van het feit dat Marais nu niet van de bühne verdween, ronkte La Muerte ronkte harder en vuiler. Er viel moeilijk een vinger te leggen op de livesound van de Brusselaars, maar blackened hardcorepunk kon mogelijks de lading dekken. Marais’ juten zak en ‘I am the boss’-gesp hadden dan weer iets country, maar dan in een anarchistisch jasje.

Onze recensie van dag 2 lees je hier.
Onze recensie van dag 3 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!