35 albums die je misschien over het hoofd zag in 2023

JFDR – Museum

Er bestaan een aantal hardnekkige stereotypen over IJslandse muziek. De stijl zou boven alles feeëriek zijn en de luisteraar meevoeren naar een soort sprookjeswereld. JFDR onderschrijft die clichés ten dele. Haar nummers worden van eindeloze krulletjes en laagjes voorzien. Op “The Orchid” of het wondermooie “Spectator” voegt ze daar haar heel erg hoge stembereik aan toe, om een bijna naturalistische sfeer op te roepen. Langs de andere kant voelt de muziek soms ook lijzig aan, alsof de zangeres zich bewust ongrijpbaar maakt. Het geheel doet effectief wat denken aan een museum: statig en toch emotioneel, afstandelijk en tegelijk intiem. Museum speelt contradicties uit en dat maakt het net zo’n interessante plaat.

Kanaan – Downpour

Wanneer je de woorden ‘psychedelische stonerrock’ en ‘Noorwegen’ in één zin ziet staan, dan moeten de oren spontaan beginnen tintelen. Kanaan uit Oslo is zo’n jamrockband met furieuze riffs die albums maakt die bol staan van de gitaarsolo’s. Zo heeft de groep afgelopen jaar een volwaardig studioalbum gemaakt, maar evengoed een album vol geïmproviseerde jams van boven de vijftien minuten. Het is vooral dat studioalbum dat onze interesse triggerde, meer bepaald door de manier waarop het is opgebouwd. De band schiet namelijk van wal met “Black Time Fuzz” en maakt zo de titel meteen waar. Fuzzy gitaren en een muur van geluid zijn hetgeen we te horen krijgen. Op die manier gaat het album ook voort met op “Downpour” een iets experimentele sound van gitaren, om dan met “Orbit” een zwoelere groove te brengen en uiteindelijk in het tweedelige “Solaris” de limieten op te zoeken.

Kofi Flexxx – Flowers In The Dark

2023 was het jaar van Shabaka Hutchings. The Comet Is Coming speelde met zijn intergalactische elektrojazz elke zaal plat waar het aantrad. Groot was dan ook de verbazing dat hij zijn saxofoon, het verlengstuk van zijn genie, op het einde van dit jaar aan de wilgen zal hangen. Op Flowers In The Dark, een plaat die hij zelf niet wil opeisen omdat ze het product is van artistieke principes, horen we hoe dat tijdperk kan klinken. Er wordt veelvuldig geëxperimenteerd met fluiten, maar eigenlijk passeert een heel orkest aan instrumenten de revue. Daarnaast brengt het album verrassende samenwerkingen met rapper billy woods en poëet Anthony Joseph. Die laatste levert een prachtig en strijdbaar “By Now (Accused of Magic)” op. Kofi Flexxx brengt allesbehalve toegankelijke muziek, maar al is het maar om even te grasduinen buiten de comfortzone, dan nog kunnen we deze Flowers In The Dark toch aanraden.

Albumreviews: Beire Kort #42: Kofi Flexxx – Flowers In The Dark (★★★½)

Laura Misch – Sample The Sky

Laura Misch staat dan wel nog steeds in de schaduw van broer Tom, in 2023 maakte ze wel een fijne eerste langspeler. Hoewel ze voorheen al twee ep’s voorstelde, die qua aantal tracks dicht aanleunden bij een lp, wordt deze Sample The Sky gezien als haar debuutalbum. De lo-fi sound in “City Lungs” leent Laura nog van haar bloedverwant, de negen andere nummers hebben daar eerder weinig mee te maken. Je zou kunnen zeggen dat die wat klinken als Naima Joris die zingt op de ritmes van Fakear. De saxofoon staat op Sample The Sky centraal, zoals de albumhoes doet vermoeden, maar ook Laura’s engelachtige stem en elektronische naar ambient ruikende beats zijn prominent aanwezig. Het geheel is een meeslepend en erg organisch gemixt verhaal waar je helemaal zen van wordt.

Liturgy – 93696

Liturgy doet voor metal wat Death Grips voor hiphop deed: het genre volledig heruitvinden met een sound zo uniek en herkenbaar dat er een nieuwe genrenaam op geplakt kan worden. Gelukkig deden ze dat laatste zelf: ‘trancendental blackmetal’. Hiermee groeit hun populariteit enorm binnen een niche van heel avontuurlijke luisteraars. Die fans werden dit jaar uitgedaagd én beloond met een massief meesterwerk waarop de New Yorkse band opnieuw alle grenzen van zichzelf en het genre verlegt. Doorheen epische virtuositeit krijgen we onder andere belletjes, engelenzang, fluit, glitches en autotune over ons heen gesmeten, maar evengoed vreemde grooves, tempowisselingen en breakdowns. Aan deze intense trip deelden we maar liefst vijf sterren uit, en ook live is deze ambitieuze muziek echt heel indrukwekkend.

Liturgy – 93696 (★★★★★): Culminatiepunt van de gehele discografie

Lucinda Chua – YIAN

De Londense muzikante Lucinda Chua liet de afgelopen jaren van zich horen op een aantal ep’s, maar kwam dit jaar naar buiten met haar debuutalbum YIAN. Die titel is Chinees voor zwaluw, een dier dat dikwijls afgebeeld wordt in de Chinese beeldcultuur, en op dit album verwijst naar hoe ze steeds zelf migreert tussen de Chinese, Maleisische en Engels cultuur. Net als de titel, klinkt ook de muziek bedachtzaam en introspectief. Met haar cello, vederzachte stem en vertragende, spaarzame begeleiding reflecteert ze over persoonlijke thema’s waarvan ze haar intieme gedachten met de luisteraar deelt.

Maria BC – Spike Field

Voor wie van Lucinda Chua, maar evengoed voor wie van Grouper houdt, zal Maria BC een fijne ontdekking zijn. Op Spike Field verfijnde die hun prachtige combinatie van dromerige vocalen, glitchy elektronica, ambient gitaren en structuren à la slowcore. Het album staat vol met rondkabbelende rust en een van de prachtigste stemmen die we dit jaar hoorden. Zo getuige opener “Amber” dat voorzichtig en heel subtiel openbreekt, of het met heerlijk weemoedige melodieën gevulde “Haruspex”. Op “Mercury” denken we even weg te zweven, net als op de echo op “Daydrinker”. De teksten zijn niet heel grijpbaar, maar worden zo gedragen door de betoverende stem dat ze slechts mee ronddobberen als extra instrument.

MOAR – Baby I Am Cheap

MOAR is een band die in België al op heel wat kleine festivals en in lokale cafés speelde, maar volledig onterecht nooit het grote publiek bereikte. Dat lijkt ook niet het doel te zijn, en toch loont het de moeite om te luisteren naar Baby I Am Cheap, alweer het zesde album van het drietal. De Antwerpenaren putten volop uit de poel van Californische garagerockbands, waardoor ze met de nodige portie fuzz en riffs een rammelsound van jewelste kunnen voortbrengen. Al van bij opener “Star Rider” voel je de energieke en speelse vibe in de muziek, en dat maakt dat MOAR zo’n plezante band is. Lokaal kan je de vergelijking maken met Equal Idiots, maar dan net iets ruwer, wat het natuurlijk ook minder toegankelijk maakt. De tien nummers durende plaat duurt net geen twintig minuten, maar in die tijdspanne worden de garagepunkschijven je om de oren geslagen en is er nergens ruimte om op adem te komen. Geweldig plaatje uit eigen land, zoveel is zeker!

Naked Lungs – Doomscroll

De Ieren van Naked Lungs hebben misschien wel een van dé noiseplaten van afgelopen jaar gemaakt. Waar het concept noise natuurlijk heel breed te interpreteren valt, brengt het drietal dat op een verfrissende manier met invloeden uit de donkerste krochten van Dublin. Het doet bijgevolg ook wat denken aan The Murder Capital, maar dan allemaal iets agressiever. Die toon wordt meteen gezet op opener “Gack” dat zich als een anaconda rond je nek wringt en voor een groot halfuur niet meer loslaat. Sommige nummers zoeken de grenzen op zoals “Relentless” dat heel veel gitaarlawaai laat weerklinken, anderen zoals “Database” bevatten iets catchy. Toch zit in dit alles een agressie verstopt dat zich helemaal laat gaan en net daardoor klinkt de volledige plaat als meerdere vuistslagen recht in het gezicht.

Ontdek meer op de volgende pagina!