Rock Werchter 2025 (Festivaldag 1): Fonteinen van de eeuwige jeugd

Het vierdaagse feest op de weide van Rock Werchter is alweer ingezet en dat is dit jaar nét dat tikkeltje specialer. Een gouden editie, want met jaargang 2025 mag het grootste festival van ons Belgenlandje vijftig kaarsjes uitblazen. Met de comeback van Linkin Park vlogen alle donderdagtickets in minder dan een uur tijd de deur uit. De band kreeg op de eerste festivaldag gezelschap van een mooie lading rocknamen, waaronder Iggy Pop, Fontaines D.C. en Sextile, aangevuld met straf vrouwelijk talent als London Grammar, Nia Archives en Sigrid. ‘Goed begonnen is half gewonnen’, zegt men weleens, maar laat dat op een openingsdag als gisteren een stevig understatement zijn.

GLINTSAL @ Main Stage

Get U what U want, get U what U need! Het startschot van de vijftigste editie werd afgevuurd door de heren van GLINTSAL. De helft van het project Glints leverde vorig jaar nog een van de meest memorabele momenten in KluB C dankzij het allereerste optreden van “(Not A) Housewife” samen met DAAN – meteen ook dé schijf van zomer 2024. Gisterenmiddag stond Jan Lemmens opnieuw in Werchter, ditmaal vergezeld door zijn trouwe compagnon Faisal. Niet enkel gold het als allereerste festivalshow ooit van GLINTSAL, maar was het onafscheidelijke duo ook ineens de enige Belgische act op de Main Stage op de openingsdag.

Mini-GLINTSAL – lees: twee jonge kopieën in blauwe tracksuits en met geplakte snorretjes – kwam met een hoog schattigheidsgehalte het podium op en zetten “JFK” met plankgas in, om vervolgens de fakkel door te geven aan de volwassen versie. Glints en Faisal raasden, hakten, sprongen en zweetten over het podium; als het de bedoeling was dat er nog iets van de Main Stage overbleef voor alle volgende acts van het weekend, hebben de heren zich duidelijk niet aan die afspraak proberen houden. Hits als “Get U What U Want” en “All Blue Hair” brachten de groove en dansbaarheid die perfect aansloten bij de zonovergoten sfeer. Het dansgehalte werd met de minuut groter en uitgelatener, met “(Not A) Housewife” in een drum-‘n-bassjasje en een sample van “Warp” van Bloody Beetroots ertussen. Het allerleukste aan het duo? De aanstekelijke en onuitputbare energie en dynamiek die het uitstraalt, naar elkaar én het publiek toe. Met “Mashallah” viel ten slotte de eerste niet mis te begrijpen ‘Free Palestina!’ van het weekend, dat hoogstwaarschijnlijk nog een aantal keer zal plaatsvinden met de komende acts. GLINTSAL zette in een halfuur de toon voor vier dagen Rock Werchter, en als je dat al zo goed voor elkaar krijgt met je allereerste festivalshow tijdens het middaguur, ligt die lat hóóg.

GLINTSAL staat deze zomer nog op de Lokerse Feesten (9 augustus), Pukkelpop (16 augustus) en Drift Festival (31 augustus).

Charles @ The Barn

Ex-winnaar van The Voice Belgique Charles mocht de grootste tent van Rock Werchter openen nadat ze een paar jaar terug last minute mocht invallen. Toen wist ze een sterkte en overtuigende show neer te zetten, maar gisteren was het toch andere koek. Recentelijk bracht Charles een ep uit met Franse en Engelse versies van dezelfde nummers, en die bracht ze voornamelijk in het Frans, maar het nieuwe materiaal bleek niet gekend te zijn bij het publiek. Er werd daarnaast ook teruggevallen op ouder materiaal als “Wasted Time” en “Without You”, maar die werden met minder overtuigingskracht gebracht dan een paar jaar terug. De chemie tussen Charles en die nummers was al wat afgezwakt, waardoor ook de chemie tussen de singer-songwriter en het publiek niet ijzersterk was. “Without You” vormde wel een mooi rustpunt om daarna met “Miroir” terug steviger uit te pakken. Charles bewees op zich wel dat ze sterke songs kan schrijven en een goede stem heeft, die soms werd aangevuld met haar eigen pianowerk. De pop met een donker en ruw randje werd zeker goed gebracht, maar er zat niet altijd even veel gevoel in waardoor het nog wat gespannen publiek nog niet helemaal loskwam. Slechte show? Zeker niet! Al beter gezien? Ja, dat wel.

Julia Wolf @ The Slope

Wie zijn Rock Werchter-jaargang wilde starten met een edgy randje, was aan The Slope meteen aan het juiste adres. Daar zou Julia Wolf ons namelijk tonen hoeveel genres je, hoewel op papier ondenkbaar, kan vermengen met indiepop. Dat was nochtans wat er ons beloofd werd op de website, want ondanks dat de New Yorkse een voorliefde heeft voor horror, kwam ze vrij aandoenlijk en enthousiast voor de dag. Samen met haar tweekoppige band, een gitarist en een drummer, bracht ze een halfuurtje aan soms nogal snedige poprock die in de verte misschien wel wat aan mix van Linkin Park en Avril Lavigne deed denken. De Amerikaanse heeft echter een donkerder en innemender stemgeluid en waar ze op plaat wel eens furieus durft uithalen, kwamen de screams nu veelal van een backingtrack.

Ergens was het dus wel wat ironisch, aangezien haar band harder léék te spelen dan het effectief klonk. En ook het feit dat ze op de hoes van haar recentste album PRESSURE aan vleeshaken ophangt, schetste op voorhand misschien een verkeerd imago. Nee, Julia Wolf was eigenlijk veelal een toffe manier om de dag mee te starten. Dat de zangeres daarbij aangaf voor het eerst ooit in Europa te staan, maakte het allemaal net dat tikkeltje intenser, zeker omdat er nadien wat meer dramatische nummers volgden. Daarin benadrukte ze nog maar eens dat ze dacht dat er niemand zou komen opdagen aan The Slope, wat het toch wel aardig volgelopen terrein beantwoordde met collectief handgewuif. Het bleef met andere woorden sober en oprecht bij Julia Wolf, met natuurlijk dat edgy randje, al drukte dat achteraf gezien minder hard een stempel op de set dan gedacht. Fijne, ietwat donkere poprock met een vleugje melancholie en een coole stem; da’s misschien nog de beste manier om de The Slope-opener te omschrijven.

Julia Wolf staat op dinsdag 9 december in de Botanique.

Grade 2 @ KluB C

Grade 2 begon jaren geleden als coverband van onvervalste punkklassiekers, maar tegenwoordig maakt het vooral naam en faam met eigen muziek. Dergelijke bands krijgen op Rock Werchter vaak een plaats op The Slope toebedeeld, maar de Britten uit Isle of Wight stonden zowaar als opener van de KluB C geboekt. Ze hadden wat meeval, want wegens een gebrek aan veel gitaaralternatieven op dat tijdstip en de energie van de mensen op een eerste festivaldag stond de tent behoorlijk goed gevuld voor. De nummers waren dan ook van het meer verteerbare soort, al was de kost nu niet bijster origineel of revolutionair. Grade 2 speelde vooral volgens het boekje van een echte punkrockband en met een goede energie kreeg het zowaar een circlepit voor elkaar. Veel memorabele nummers hebben de mannen tot dusver niet geschreven en dat merkten we ook aan de set. Hier en daar vielen de Britten wat terug, maar ze konden zich wel regelmatig weer herpakken. Al bij al was Grade 2 gewoon strak en degelijk, zonder daarvoor te excelleren.

While She Sleeps @ Main Stage

Doorgaans vinden we While She Sleeps op de affiche van Graspop Metal Meeting terug, maar sinds het met zijn laatste twee albums iets breder is gaan mikken, is ook een festival als Rock Werchter niet meer uitgesloten. Gisteren namen de mannen met veel vuur en bewijsdrang het hoofdpodium van lands bekendste festival over en dat werkte verrassend genoeg best goed. Een evidentie is metalcore immers niet op Rock Werchter, maar de uitstraling van Lawrence Taylor en de andere bandleden paste gewoon perfect op dat grote podium. Muzikaal schipperde While She Sleeps tussen het hardere werk in zijn discografie en de meer toegankelijke nummers van SELF HELL. Bij de band was de verpakking minstens even goed als de inhoud. “ANTI-SOCIAL” was een lekkere beuker, “SELF HELL” diende zich aan als perfect excuus om de circlepit nog eens in gang te zetten en “Silence Speaks” sprak dan weer boekdelen. Aan publieksparticipatie ook geen gebrek. Taylor vroeg meermaals om crowdsurfers, mensen op elkaars schouders en circlepits, wat in het voorste vak nog best goed lukte ook. “SLEEPS SOCIETY” predikte als afsluiter nogmaals waarom While She Sleeps ook gewoon thuishoort op een festival als Rock Werchter.

Mother Mother @ The Barn

Op vlak van TikTok-artiesten zijn er altijd wel een pak relevante acts te boeken, maar om de een of andere reden blijft ook Mother Mother altijd ergens opduiken op de Belgische festivalpodia. Het Canadese gezelschap scoorde zo’n vijf jaar geleden plots een dikke hit dankzij het sociale mediaplatform, nota bene met een nummer dat op dat moment al meer dan tien jaar oud was. Aan het vijftal om te bewijzen dat het meer waard was dan het succes van “Hayloft, en daarvoor had het een nieuwe plaat in de vorm van Nostalgia meegebracht naar The Barn. Helaas was ook dat, zoals te verwachten na vorige doortochten, een bij de haren gegrepen poging om te verdoezelen dat de band blijft teren op een passé sound.

Muzikaal voelde het namelijk al van bij de begintonen nogal vlak aan, maar door het enthousiasme dat de band uitstraalde, wist ze dat tegelijkertijd altijd mooi te verdoezelen. Mother Mother vertrok als een sneltrein en kreeg zo al snel wat handjes de lucht in. De beloning volgde in de vorm van een glimpje “Hayloft” al helemaal in het begin, afgewisseld met Nirvana’s “In Bloom”. Slecht was dat allerminst, een tikkeltje voorspelbaar en afgelikt zeker wel. Toen Ryan Lee Guldemond The Barn aansprak met ‘Brussels’, zette dat meteen ook de teneur voor de rest van de set: dit was een routineklus. Het enthousiasme ebde dan ook zienderogen weg bij zowel band als publiek en als het hoogtepunt op vlak van beleving covers van Chappell Roans “HOT TO GO!” en Pixies’ “Where Is My Mind?” waren, dan weet je het wel. Mother Mother flakkerde na een vliegende start uiteindelijk een uur lang als een waakvlammetje dat alsmaar meer als een grote brij van meer van hetzelfde begon aan te voelen. En dan kan zelfs dat TikTok-hitje (tot tweemaal toe!) de boel niet redden.

Corella @ The Slope

Het was een spannende dag voor Corella uit Manchester. De band is op een rondreis door het Europese platteland en hield gisteren halt in Werchter voor haar allereerste Europese festival ooit. De omstandigheden hadden overigens ook niet beter kunnen zijn, want het mooie weer lokte een grote hoeveelheid mensen naar The Slope. Het gros daarvan had wellicht nog nooit van Corella gehoord en leerde het dus in een kleine vijfendertig minuten kennen aan de hand van een hapklare festivalset. De indiepop klonk live door de boksen iets grootser dan op debuutplaat Once Upon A Weekend. Het luisterde gewoon fijn weg op de achtergrond en hier en daar schemerde er zelfs een een toffe gitaarsolo door. Om effectief een duurzame carrière op te bouwen in Europa en andere werelddelen zullen de leden wel nog wat inventiever mogen zijn, maar als eerste Europese festivalshow was dit meer dan geslaagd.

Yseult @ KluB C

Yseult heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt op Rock Werchter. Jaren terug won de Franse een televisiewedstrijd met haar prachtige zangstem, maar het duurde zeer lang vooraleer ze die door de tent liet galmen. Het optreden begon met een zeer lange gitaarsolo, al stonden er geen muzikanten op het podium. Na een tijd riep de zangeres ‘B-b-baby’ in de microfoon, afgewisseld met wat geroep, waarna ze haar jas en handschoenen moest uitdoen en een sterke start in de verste verte niet te bespeuren was. Daarna moest Yseult zich nog eens voorstellen en volgden er enkele songs waarbij ze riep en er vooral cool wilde uitzien (inclusief over de grond kruipen en aan het microfoon likken om nog een hoop gitaarmomenten op te vullen). Op het podium stond er een grote rookbox die de zangeres soms deed verdwijnen in de mist en waarbij de lichten erin opvallend weinig gebruikt werden. Yseult leek het helemaal verkeerd aan te pakken en veel mensen verlieten dan ook de tent, maar na een half uur liet de Franse haar mooie zangstem toch nog horen. Ondanks dat dat maar kort duurde, leek het wel een moment om zich te herpakken, want daarna kreeg ze het publiek toch warm met haar muziek. Een mash-up van “BITCH YOU COULD NEVER” en “365” van Charli xcx en Shygirl bleek een zeer sterke keuze, waarbij het publiek wat begon te springen en het daaropvolgende “Alibi” schoot daardoor ook aan. Tot slot liet Yseult het publiek de slotsong kiezen en zo werd “SUICIDE” het einde van een concert dat eigenlijk gewoonweg slecht begon, maar toch een succesvol einde kende.

Yseult staat op dinsdag 7 oktober in de Ancienne Belgique.

Amyl and The Sniffers @ Main Stage

Niets dan respect voor de weg die Amyl and The Sniffers de afgelopen jaren heeft afgelegd, en bijgevolg ook enkel en alleen maar trots dat de band nu ook in ons land podia van het kaliber Rock Werchter Main Stage mag bestijgen. Dat de Australiërs een knallende livereputatie hebben, heeft er mede voor gezorgd dat ze nu een klasse hoger zijn beginnen spelen. Daarnaast zijn natuurlijk ook de fantastische punksongs en het vorig jaar vrij goed ontvangen Cartoon Darkness enkele troefkaarten die Amy Taylor en haar gevolg op tafel kunnen leggen. Om maar te zeggen dat het eigenlijk al op voorhand hun idee was om het hoofdpodium aan gort te spelen.

Opener “Security” hield de energie weliswaar nog vooral op het podium, maar we voelden aan alles dat de Australiërs er enorm veel zin in hadden. De trein had met andere woorden niet te veel moeite om op sneltempo te komen en binnen de kortste keren waren de eerste pitjes een feit. Een dikke middelvinger naar alle onrecht in de wereld ging “Doing In Me Head” vooraf, waarna er met “Do It Do It” en “Chewing Gum” twee bommetjes vielen. Toch kon niets ons van de indruk ontdoen dat de Main Stage ergens halverwege nog een maatje te groot aanvoelde, of toch zeker dat de grens tussen podium en publiek een tikkeltje te breed was om te overbruggen.

Amyl and The Sniffers werkte die gedachte ergens ook wel zelf in de hand door iets te veel tragere (en daarom ook saaiere) nummers te spelen uit de laatste plaat en zo ontstond het idee dat niet alle remmen helemaal los gingen. Een “Some Mutts (Can’t Be Muzzled)” wakkerde het vuur gelukkig volledig aan en ook Amy Taylor bleek zelf gewoon een onuitputtelijke bron aan energie. De ‘oi oi’s’ rolden over de weide, de eerste crowdsurfers waren een feit en toen “Guided By Angels” weerklonk, was het hek helemaal van de dam. Amyl and The Sniffers was met andere woorden hard, maar enkel voor zij die zich daar helemaal aan wilden overgeven. En natuurlijk is dat dan in een donkere club nog net dat tikkeltje harder dan op dat gigantische podium.

Sigrid @ The Barn

Het is lange tijd stil gebleven rond Sigrid. De Noorse zangeres tourde in 2022 met haar tweede plaat How To Let Go, maar sindsdien leek ze wat van de radar verdwenen. Gelukkig bleek dat in de studio te zijn. Met de hits die ze reeds verzamelde in haar discografie is ze deze zomer echter weer terug te vinden op enkele festivalaffiches. Zo stond de artieste twee weken geleden nog gepland op Pinkpop, maar een geannuleerde vlucht gooide roet in het eten. Gisterennamiddag maakte ze haar comeback in een volle The Barn.

‘Popgirlies’ zijn overduidelijk voor het tweede jaar op rij het concept van de zomer, al valt Sigrid op een andere manier binnen de hedendaagse popscene. In een simpele, witte T-shirt en tennisrokje stond ze als een doodgewone vrouw met grote bescheidenheid en authenticiteit op het podium, zonder extravagante glitteroutfits die om de paar nummers wisselden of een hele resem dansers met perfect ingestudeerde choreografieën – zoals dat tegenwoordig de normen zijn voor een geslaagde popshow. Sigrid huppelde en danste als een onuitputbare spring-in-t-veld over het podium en bracht met nummers als “Burning Bridges”, “Suckerpunch” en “Don’t Feel Like Crying” een vrolijke, opgewekte sfeer in de tent. Daarnaast maakte de zangeres veel indruk met haar krachtige, standvastige stemgeluid, waarmee ze alle hoge noten feilloos leek te halen. Ons enige kritiekpuntje mag zijn dat haar nummers fel in dezelfde lijn liggen, waardoor de minder gekende bij momenten wat eentonig aanvoelden. Na een laatste handjevol hits zoals “The Hype” en “Don’t Kill My Vibe” deed Sigrip er nog een schepje bovenop met “Strangers”. Wij kijken alvast uit naar het resultaat van al die studiotijd!

Hiqpy @ The Slope

Pas vierentwintig uur op voorhand wist het viertal van Hiqpy dat het op Rock Werchter zou spelen, doordat English Teacher moest cancelen. De Nederlanders hebben, zoals werd benadrukt, slechts twee nummers uitgebracht en deze werden dan ook met extra veel overtuigingskracht gebracht in een set die voor de rest uit onuitgebracht materiaal bestond. De alternatieve rock met shoegaze-invloeden wist het publiek te bekoren, zonder zeer enthousiaste reacties uit te lokken. De zomerse muziek van de band kwam goed binnen en door de St. Vincent-light uitstraling van de frontvrouw kreeg de band een extra coole vibe. Dat de frontvrouw haar statief en gitaar eventjes aan de kant zwierde, zorgde voor een kleine frisse wind in de set. Die was welkom gezien de muziek niet erg uiteenlopend was, wat niet wegneemt dat Hiqpy geen goeie nummers bracht. De tragere opbouw van slotsong “Something” kwam nog even lekker binnen vooraleer de Nederlanders het voor bekeken hielden. Hiqpy speelde net iets meer dan een half uurtje en wist de hele tijd te bekoren, maar voor een langere set zou iets meer afwisseling welkom zijn.

Alessi Rose @ KluB C

De wereld is een nieuwe popster rijker en haar naam luidt Alessi Rose. Vrijwel uit het niets verscheen de Britse rond de jaarwisseling op de radar van heel wat muziekmagazines en voor we het wisten, was de zangeres haar kinderschoenen schijnbaar al ontgroeid. Steeds groter wordende zalen voor soloshows lopen moeiteloos vol en ep’s verschijnen aan de lopende band. Met een nieuwe in het vooruitzicht stond ze een maandje geleden nog driemaal in het voorprogramma van Dua Lipa in het Sportpaleis, nu zijn er enkele prominente festivals aan de beurt om kennis te maken met haar rozegetinte popmuziek.

Alessi Rose kreeg in dat opzicht een mooi uur toebedeeld in de KluB C, die misschien niet helemaal vol was gelopen voor haar, maar daardoor wel gezellig aanvoelde. De kaarsen op het altaar van het scherm achter haar droegen bij aan dat idee, maar het duurde wel even voor we er helemaal warm van werden. “Don’t Ask Questions” was het eerste bescheiden hitje dat voor wat animo zorgde, al bleef het daarna misschien iets te veel ebben en vloeden tussen gezellig en interessant. De Britse is misschien simpelweg nog iets te nieuw in het vak en beschikt daarom nog niet over uitsluitend nummers die echt kunnen boeien. Zo nu en dan nam ze zelf de gitaar ter hand en voor “Same Mouth” dartelde ze frivool over het podium. Die laatste fungeerde overigens meteen ook als lont die het vuur definitief aanstak, want Alessi Rose schakelde plotsklaps een paar Olivia Rodrigo-achtige versnellingen hoger. En zo liet het eindsalvo het kwartje alsnog naar de juiste kant vallen. Een “start all over” en “oh my” toonden waarom de zangeres wel het potentieel heeft om de ster te worden die ze voorspeld wordt en “IKYK” was de ideale fijne afsluiter die haar set verdiende. De KluB C was weliswaar al redelijk leeggelopen intussen, wat de conclusie dat dit een doorsnee driesterrenconcert was alleen maar in de hand werkte.

Alessi Rose staat op zondag 14 september in La Madeleine.

De La Soul @ Main Stage

35 jaar op de teller en De La Soul is nog altijd niet te stoppen. Het heengaan van stichtend lid Trugoy the Dove in 2023 was een flinke domper, maar als een van de grondleggers van de Amerikaanse hiphop voelde het voor Posdnuos en turntable-wizard Maseo als een morele plicht om het bestaan van De La Soul verder te zetten. Op Rock Werchter moesten ze het echter niet met zijn tweetjes doen. Een band uit Parijs kwam hen versterken, wat in het begin toch voor een eerder gezapige sfeer zorgde op het hoofdpodium. Het kwam in het eerste kwartier nog niet echt binnen en de connectie opbouwen met het publiek verliep voor Posdnuos wat moeizamer. Maar De La Soul had twee onvervalste verrassingen voorzien, want toen de band even een welverdiende rookpauze inlaste, verschenen er met Mos Def en Talib Kweli zowaar nog twee hiphop royals op de planken. Met vier stond het hiphopcollectief toch net iets stabieler in zijn schoenen en leek het de weide vlotter mee te krijgen.

De La Soul begon halfweg meer en meer te swingen en nam ons een aantal keer raak terug in de tijd. De nummers uit 3 Feet and Rising en De La Soul Is Dead, toch wel twee referentiealbums in de hiphop, waren ook gisteren pronkstukken die manifesteerden waarom de groep lange tijd als inspiratiebron voor nieuwe generatie hiphoppers werd bestempeld. “Me Myself and I” was nog niet eens het hoogtepunt, dat volgde wat later toen de band weer plaatsnam achter de instrumenten. De handen gingen hoog en deinsden mee op een ontspannen golf hiphoplegacy. Een paar microfoonproblemen konden de pret ook niet meer drukken, al was Posdnuos wel wat geïrriteerd op het einde. Wat dus aanvankelijk aanvoelde als een miscast op het hoofdpodium, groeide uiteindelijk toch uit tot een ontspannen setje bij een aangenaam avondzonnetje.

Jacob Collier @ The Barn

Jacob Collier leek wel een personage dat zo geplukt was uit een Ketnet-musical uit 2008 met zijn gele Crocs, gekke kousen (die geen paar vormden), blauwe broek, witte T-shirt, oranje hemd en piekjeshaar. Dat het podium er nog eens uitzag als een sprookjesbos vol lichtjes, wisten we niet altijd hoe serieus we dit moesten nemen. De Brit bracht echter muzikaal wel een hoogstaand optreden – we verwachtten niet minder van een Grammy-winnaar – waarbij zijn bombastische, energieke ingesteldheid heel enthousiast en uitbundig overkwam. De vocale harmonieën met zijn band klonken heel helder in de soms chaotische muziek en werden dan nog eens aangevuld door het publiek, dat goed werd aangestuurd door de man van het uur.

Jacob Collier liet verschillende delen van het publiek in een bepaald patroon klappen of zingen, waardoor er een collectieve ervaring ontstond waar niemand aan wist te ontkomen. Zijn enthousiasme (alsof er Duracell-batterijen in zijn onderbroek genaaid zijn) en authentieke dankbaarheid werkten bovendien aanstekelijk en een cover van Queen was dan ook niet te weerstaan voor de goed gevulde The Barn. Het kwam vaak over als veel, maar een solonummer op gitaar of een achtergrondzangeres die eventjes haar moment pakte, zorgde wel voor kalmte in de vrolijke storm en toonden aan dat al de omkadering geen noodzaak was, want ook in de eenvoud wist de band te overtuigen. Dat de nog relatief jonge muzikant bovendien uitpakte op zowel piano als gitaar, bas en percussie, toonde ook nog eens aan wat voor een straffe kerel het is. Jacob Colliers uitbundige mix van hedendaagse jazz met pop en r&b zorgde samen met zijn uitgesproken stijl voor een memorabele mix die de mensen in The Barn niet onbewogen liet.

Lambrini Girls @ The Slope

Wegens de last-minute annulering van English Teacher mochten de blondines van Lambrini Girls een tijdslotje later op The Slope innemen. De dames uit Brighton staan erom gekend hun optredens te gebruiken als uitlaatklep voor alles wat ze mis vinden aan het politieke beleid. Wat we daarvan onthouden: Lambrini Girls is boos en schreeuwt dat graag van de daken. Dat resulteerde, zoals bij eerdere concerten, ook op The Slope in een ‘fuck you’ aan terfs en nadrukkelijk J.K. Rowling, een betoog voor transpersonen en Palestina, sitdowns en moshpits (met de nadruk op ze veilig te houden) – allemaal vergezeld van ruige gitaren, explosieve drums en zware baslijnen. Verrassend is het duo allang niet meer, en toch werkt het op een of manier telkens weer goed bij het publiek. Dat is waarschijnlijk voornamelijk te danken aan de gigantische dosis energie en agressie die de Britse dames op het podium neerzetten, met daarbovenop frontvrouw Phoebe Lunny die niet bang is om het publiek in te kruipen. Lambrini Girls durft voor haar mening uit te komen en daar at het publiek van The Slope gretig van mee.

Lambrini Girls staat op maandag 8 december in de Ancienne Belgique.

Ezra Collective @ KluB C

Jazz is terug hot. En als je dan als festival het neusje van de zalm van deze generatie kan boeken, dan weet je dat je het goed voor elkaar hebt. Ezra Collective staat natuurlijk al een tijdje op de radar van de liefhebber, maar nu heeft het vijftal ook een Mercury Prize onder de arm en gaat het net dat tikkeltje sneller. Het gaf de Britten vleugels, zo bleek, want met Dance, No One’s Watching brachten ze een fantastische plaat uit met een titel die ze ook zonder enige moeite richting de grote podia wisten te vertalen. Met Fontaines D.C. had de band echter een te duchten tegenstander, maar de KluB C raakte toch binnen de kortste keren al helemaal in extase.

Ezra Collective was, zoals ook naar eigen zeggen, gekomen om goede vibes te brengen en voor de zoveelste keer verliefd te worden op het Belgische publiek. Het spel zat met andere woorden zowat instant op de wagen, want eenmaal begonnen, stopten de Britten niet meer. Hoewel er vooral werd geput uit recentste creatie Dance, No One’s Watching, lieten ze die nummers ook moeiteloos overvloeien in ouder materiaal en weer terug. Het vijftal golfde met gemak tussen hard en zacht, tussen vast en vloeibaar, en wist daarin ook nog een hun momenten te kiezen. De handen in de KluB C klapten soms op de meest onverwachtse momenten mee op het ritme, niemand stond ook maar één seconde stil. Voor pakweg “Wish I Didn’t Miss You” werd Angie Stone ingeruild voor een saxofoonsolo van jewelste en niet veel later was het aan trompettist Ife Ogunjobi om zijn moment in de schijnwerpers op te eisen. Met een spread-love-not-war-mentaliteit toonde Ezra Collective permanent alle kleuren van de regenboog, om zo uiteindelijk het publiek in te trekken en de voetjes collectief van de vloer te krijgen. Er zouden nog dancepits volgen en “God Gave Me Feet For Dancing” zou uiteindelijk een fantastisch dansfeest beëindigen. Als je je publiek permanent kan laten meeklappen op de beat, ritmes kan laten meezingen en zo uiteindelijk voor een uitzinnige sfeer kan zorgen, dan mag je gerust besluiten dat Ezra Collective erin slaagde de KluB C op zijn kop wist te zetten.

Fontaines D.C. @ Main Stage

Al twee zomers op rij vormt Fontaines D.C. de rockhype van het moment. Een hype noemen we het zelf liever niet, want het staat in de sterren geschreven dat de Ieren hun weg zullen banen naar tijdloosheid. Na succesalbum Romance vorig jaar verovert de band steeds de grotere letters op festivalaffiches. En als je het ons vraagt, zal dat plekje als headliner ook wel snel volgen. De keerzijde van die medaille is echter het stampvolle tourschema van de groep. Grian Chatten en co oogden uitgeput en daardoor misten we die gigantische energie op het podium die we intussen gewoon geraakt waren van hen. Chatten deed op bepaalde momenten zelfs wat denken aan Liam Gallagher en diens ‘je m’en fous’-mentaliteit van vroeger, maar we geven hem het voordeel van de twijfel en steken het op de vermoeidheid.

Muzikaal blijven onze Ierse vrienden echter nog steeds belonen, want “Here’s The Thing” luidde als euforisch openingsnummer de set in. Naar gewoonte maakten de heren van de gelegenheid gebruik om hun afkomsttrots in de verf te zetten en kleurden ze het decor tijdens “Boys in the Better Land” groen-wit-oranje. En als we dan toch over gewoontes van Fontaines D.C. hebben, kunnen we er niet omheen dat de band elk optreden aangrijpt om zijn steun voor Palestina uit te spreken met ‘Free Palestine’ in gigantische, gifgroene letters op de schermen. Verder creëerden bitterzoete Romance-hits als “In The Modern World” en “I Love You” een enorm gelukzaligheidsgevoel op de weide, maar ook later uitgebrachte bonustrack “It’s Amazing To Be Young” scoorde minstens evengoed bij het publiek. Fontaines D.C. zou Fontaines D.C. natuurlijk niet zijn als de band niet afsloot in stijl, wat vanzelfsprekend gebeurde met een flinke dosis pit met “Starburster”.

London Grammar @ The Barn

London Grammar liet er weinig gras over groeien door meteen met “Hey Now” een klassieker binnen haar repertoire te spelen. Het werd warm onthaald en toen “Carliforian Soil” de show echt zou openbreken, werd die even stil gelegd. Iemand vooraan had medische hulp nodig en na een attente pauze vloog het Britse trio er meteen terug in. Hun vier albums kwamen in gelijke waarde aan bod, al werden die van het debuut nog steeds het warmst onthaald. “Nightcall” was een vroege meezinger en “Strong” vormde dan weer een ‘sterk’ moment in het laatste deel van de show. London Grammar zocht onder leiding van frontvrouw Hannah Reid hoogtes en laagtes op. “House” en “Hell to the Liars” werden zo van een (extra) stevige outro voorzien, terwijl twee andere nummers net extra intiem gebracht werden. Moeilijke opdracht op een festival, maar London Grammar slaagde er wel in om de heel goed gevulde grote tent stil te krijgen. Dat Reid eventjes haar gsm erbij moest nemen om de tekst van een heel oud nummer volledig juist te hebben, zorgde net voor een menselijke toevoeging aan de goddelijke zangeres. London Grammar kwam met een zeer sterke set, die werd aangevuld met mooie visuals en drone beelden. De plattere popsongs naar het einde toe moesten we erbij nemen, maar werden preventief uitgebalanceerd met de gevoelige parels en coolere nummers die eraan vooraf gingen.

Sextile @ The Slope

Het is een ongeschreven regel; hoe later op de dag, hoe minder volk zin heeft om aan The Slope iets nieuws te ontdekken. Het is een jammerlijk fenomeen, zeker omdat later op de avond nog best wat snoepjes te zien en horen zijn op het openluchtpodium. Een van die zoetigheden was gisteren Sextile. Na de tragische dood van hun gitarist in 2019 had Sextile wat tijd nodig om te bezinnen, rouwen en nieuwe energie te vinden om het verhaal als duo verder te schrijven. Op The Slope klonk dat hoofdstuk niet alleen veelbelovend, maar ontketende het zowaar nog een van de leukste feestjes van deze dag. Hun nummers lenen zich eigenlijk meer voor een donkere festivaltent vol bezwete mensen, maar ook bij een mooie zonsondergang kwam hun muziek goed tot zijn recht. Bijna een uur non-stop pieken was uiteraard niet mogelijk, al vielen de dipjes uiteindelijk wel reuzegoed mee. Melissa Scaduto wapperde met een ‘No One Is Free Until Everyone Is Free’-vlag, terwijl Brady Kheen tijdens “Lost Myself Again” stoïcijns langs het publiek stuiterde. Sextile was bijna ’te cool’ voor Rock Werchter, maar kon met zijn punky techno wel de nodige zieltjes winnen.

Deftones @ Main Stage

Van 2006 was het alweer geleden dat Deftones op Werchter stond. De groep omschrijven als een Legacy-act zou ze echter oneer aandoen. Als nu-metalband is de formatie rond Chino Moreno weer helemaal in bij de jeugd en vertoeft ze in de lente van zijn carrière. Een nieuw album moest Deftones niet in de kijker zetten en dat bood het de gelegenheid om te grasduinen door zijn albums. Beginnen deden de mannen tamelijk sterk met “Be Quiet and Drive (Far Away)” en “My Own Summer (Shove It)”. Als oerkrachten misten ze hun effect niet op de weide en het proefde bovenal naar meer. Maar dat meer zat meer dan eens wat tegen. De fans konden ze wel nog plezieren met een “Sextape” en “Rickets”, maar wat verderop het grasveld viel de muziek wel wat dood. De lichtshow kwam aanvankelijk ook niet echt over door de ondergaande zon en laat dat net een van de dingen zijn die een optreden van Deftones nog intrigerender kunnen maken. Op het hoofdpodium viel hun muziek gewoon net iets te vaak stil door een menigte die vooral een mooie plek wilde verzilveren voor Linkin Park. Het einde was dan weer wel weer ijzersterk en toonde de volledige klasse van Deftones. In The Barn had deze show ongetwijfeld naar de sterren gegrepen, maar op de Main Stage kon de groep niet voor het gewenste effect zorgen.

Heilung @ KluB C

Met Heilung stond er op donderdagavond een van de meest opvallende acts van Rock Werchter in KluB C geprogrammeerd. De band met leden uit Denemarken, Duitsland en Noorwegen brengt Vikingmuziek met instrumenten gemaakt uit beenderen en teksten gebaseerd op oude runenteksten. De groep brengt een totaalervaring waarbij ze het publiek meezuigt in de krochten van de Scandinavische geschiedenis door op het podium oude rituelen te brengen. Heilung past zijn act helemaal niet aan omdat het op een mainstream festival staat, wat lange nummers met trage opbouw betekent en soms ook tussenstukjes die wat langer duren. Het concert kreeg een nieuwe wending toen rijen soldaten, of ja, Vikings met schilden en speren, het podium betraden. Hun leider gromde diepe teksten en die werden door de troep herhaald. Een vrouwelijke verschijning met horens en een geschilderd gezicht zorgde doorheen de act voor wat rust. Toch begon ook zij mee te dansen toen de bassen diepere beats voorzagen en er een Vikingdansfeest ontstond. De tent volgde en zo werd er aardig gedanst. Heilung bracht zoals altijd zijn Scandinavische wereld helemaal tot leven en had geen moeite om Rock Werchter met zijn unieke aanpak helemaal te overtuigen.

Iggy Pop @ The Barn

Ze moeten hem op zijn 78ste tegenwoordig dragen van zijn kleedkamer naar het podium, maar Iggy Pop denkt daarom nog lang niet aan stoppen. Sterker nog, The Godfather of Punk doet dat net zodat hij zich op de planken nóg energieker kan smijten. De Amerikaan mocht net als twee jaar geleden het licht uitdoen in The Barn op de openingsdag van Rock Werchter en scherpte zo zijn eigen record nog een beetje meer aan: James Newell Osterberg jr. is nog altijd de oudste artiest die ooit op de planken van het festival stond. Dat hij de lat in 2023 op zekere hoogte had gelegd, deerde de levende legende voor geen meter. Zijn jasje vloog zowaar nog sneller uit dan vorige keer en zo leek het wel alsof de tand des tijds een omgekeerd effect had op Iggy Pop.

Ondanks de paar nummers lange inspectieronde voelden we wel instant de elektriciteit in de lucht hangen. De Amerikaan is en blijft een icoon, alsook een impressionant figuur waarbij we op voorhand weten dat er van alles kan gebeuren. Onder andere in zijn fantastische, zevenkoppige liveband: de gitarist van Ty Segall, Joan As A Police Woman en fucking Iggy Pop zelf. Zo kreupel als maar zijn kan bleef hij gedecideerd alle uithoeken van het podium opzoeken, om dan met “The Passenger” de boel een eerste keer in lichterlaaie te zetten. Een stampvolle The Barn barstte uit zijn voegen, de ‘la-la la-la la-la-la-la’s’ galmden minutenlang door de ruimte. Tijd om te bekomen erna? Zeker niet, want The Godfather of Punk had plotsklaps zijn duivels ontbonden. “Lust for Life” zette meteen daarna de F in Punk, waarna “I Wanna Be Your Dog” nog voor de helft van de set gepasseerd was al voor een van de grootste kookpunten van Rock Werchter 2025 zorgde. Iggy kroop door het publiek, kronkelde over het podium en ging vervolgens in gevecht met alles dat niet vaststond.

Dat de man naarmate zijn set het einde naderde alsmaar vaker moest gaan zitten, meer drankpauzes nam of het wat rustiger aandeed tout court, is iets dat we hem allesbehalve kunnen verwijten. Wel leek Iggy Pop zienderogen te genieten van het publiek, van alle aandacht en alle applaus. Met zijn 78 lentes zal de man ook wel weten dat het einde een pak dichterbij is dan het begin, wat van hem uiteindelijk een alleen maar grotere legende maakt. Dat het zwaartepunt eerder aan het begin van de set lag, deerde niemand; Pop gaf alles wat hij in zich had en viel er letterlijk bij neer. Wat een man. Wat een figuur. Fucking Iggy Pop.

Iggy Pop staat op maandag 4 augustus op de Lokerse Feesten.

Coheed and Cambria @ The Slope

Vlak voor headliner Linkin Park zich over het grote podium ontfermde, konden de gitaarliefhebbers zich opwarmen aan een stevige dosis progrock van Coheed and Cambria. De opkomst was echter niet denderend, hoogstwaarschijnlijk te danken aan het feit dat veel festivalgangers zeker van hun plaatsje aan de Main Stage voor die eerstgenoemde wilden zijn. De opgedaagde metalheads waren aan het juiste adres, want de Amerikaanse band vulde een klein uur met stevige gitaren en scherpe punkriffs. De sfeer zat dan aanvankelijk ook goed, enkel jammer voor de heren dat na een halfuur The Slope half was leeggelopen. We geloven er heus in dat Coheed and Cambria meer potentieel in huis had, maar de slechte timing speelde parten.

Nia Archives @ KluB C

Nia Archives had niet veel spullen mee om feest te vieren in KluB C. Een dj tafel en USB-stick volstonden, waarbij zelfs een koptelefoon om nummers aan elkaar te mixen overbodig was. De Britse drum-‘n-bass-dj en -producer bracht voornamelijk remixes van bestaande nummers waarbij “Paper Planes” van M.I.A. al snel de revue passeerde, net als sfeermaker en de gloednieuwe “Illegal”-remix van PinkPantheress. Het publiek reageerde enthousiast en kwam duidelijk om te dansen. Achter haar dj-tafel stond Nia Archives ook stevig te bewegen, als een echte hypegirl. Na verloop van tijd ging ze toch ook de voorkant van de dj-tafel verkennen en zorgde ze ook voor livevocals. Gedurende een tiental minuten gingen de snelle, blitse en energieke beats gepaard met livezang waarbij onder andere “Forbidden Feelingz” de revue passeerde terwijl het publiek alles bleef geven. Daarna schakelde de set terug over naar het klassieke dj-werk waarbij Nia terug de hypegirl werd. Nummers van Yeah Yeah Yeahs, Jamie xx en meer werden van pompende beats en stevige bassen voorzien, waarbij het uitbundige publiek nog meer energie door hun lichaam stuurde. Zelfs bij wie niet stond te dansen, gingen alle haren in de onderbroek krullen door de bassen. Jawel, lekker stevig afsluiten in de tenten op dag één.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Linkin Park lees je hier.
Alle recensies van Rock Werchter 2025 lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Simon Meyer-Horn, Robbe Rooms en Liese Vanherwegen.