Lokerse Feesten 2022 (Festivaldag 7): Belgisch vakmanschap van internationaal niveau

Op de Lokerse Feesten werd donderdagavond gereserveerd voor een resem vaste waarden en muzikale nieuwkomers in de Belgische muziekindustrie die ons allemaal nog dat tikkeltje harder lieten zweten. Ze mochten stuk voor stuk demonstreren wat de muziekscene van dit land zoal in haar mars heeft (spoiler: redelijk wat, zo blijkt). Opener Yong Yello deed nog eens over wat hij op Rock Werchter voor elkaar kreeg: een enthousiast publiek op een stijlvolle manier doorheen een zweem van ingenieuze teksten gidsen. blackwave. zette een steengoede live-performance neer bestaande uit zowel vroegere hits als nieuw werk. Een serieus opgewarmd publiek kon zich daarna laven aan de popmuziek van Bazart, dat Lokeren mee de nacht in nam en garant stond voor een waar feest. Voor wie daarna nog niet genoeg adrenaline voelde gieren en de nacht als te jong ervoer, was er nog de energieke elektro van The Subs, dat de nacht afsloot op een eigen extravagante manier. Of hoe een avond zonder internationale acts ook van internationaal niveau kan zijn.

Yong Yello

De avond werd op gang getrapt door Yello Staelens alias Yong Yello. De Antwerpse rapper en producer bracht vorig jaar zijn gelauwerde debuutalbum Marcel & Het Magnetisme van de Goot uit en dat mag hij deze zomer op allerhande festivals komen voorstellen. De ‘première’ was bestemd voor Rock Werchter, waar hij zowat tienduizend bezoekers uit hun dak liet gaan. Ze schreeuwden zijn ingenieuze Nederlandstalige teksten één voor één mee en Staelens kreeg een vuurdoop van jewelste. Alle succesingrediënten van die show waren ook aanwezig in Lokeren.

Eerst en vooral was er de magnifieke liveband die hem bij elk optreden vergezelt. Prachtige nummers in elkaar steken is één ding, maar die voor een publiek brengen, is nog wat anders. Staelens heeft meer dan wie dan ook begrepen dat de kracht van een concert hem ook in de live-uitvoering zit en daarom bracht hij ook deze keer zijn ‘fanfare van de goede hoop’ mee (zoals hij zijn bandmakkers zelf graag noemt). Blazers, toetsen, drums, bas: er werden kosten noch moeite gespaard om ook van deze show een muzikaal huzarenstukje vol hoogtepunten te maken. Zo kreeg “Super Mario” een fantastische trompetsolo en waren de meeste nummers voorzien van een extra lange outro.

Bovendien zong Staelens vol emotie en waarachtigheid waardoor de soms zware teksten nog extra hard binnenkwamen. Denk daarbij aan een nummer als “In Amsterdam”: ook live bleek dit een opeenstapeling van emotie te zijn waarin de rapper zich naarmate het einde naderde, steeds meer verloor. Al zittend scandeerde hij de emotioneel beladen tekst door zijn microfoon, het zweet van zijn voorhoofd druppend. Ook “Luchtkasteel” had diezelfde oerkracht in zich. Dat ook in Lokeren iedereen zo enthousiast was (en na zowat elk nummer ‘Yello, Yello, Yello’ scandeerde), komt onder andere doordat ook zij voelden dat wat hij zingt, oprecht en gemeend is. Geen gebricoleerde teksten en geprogrammeerde beats dus, maar eerlijkheid en puur muzikaal vakmanschap.

blackwave.

De mannen van blackwave. staan deze festivalzomer op menig festivalpodium na een lange muzikale stilte. Drie jaar na hun debuut ARE WE STILL DREAMING? is het namelijk eindelijk zover: op 9 september komt er een nieuw album uit. Donderdagavond toonden beide heren aan dat ze het nog steeds verdienen om een oerdegelijke groep genoemd te worden. Uiteraard door hun talent als artiesten, maar ook door hun schitterende band. Net zoals Yong Yello waren ook hier onder andere blazers aanwezig die voor zomerse sferen zorgden en het publiek vergezelden op een reis doorheen zowel oud als nieuw werk. Denk bij dat laatste aan een lied als “a-okay” dat er ook live zeker mag zijn. Elk nummer werd bovendien voorzien van de nodige en verzorgde visuals, wat voor een leuke extra zorgde. Ook aan interactie met de fans ontbrak het niet. Zo werden er op het einde van “Up There” twee grote moshpits gecreëerd waarin het publiek en beide artiesten volledig uit hun dak konden gaan. Dat de arm van rapper Jaywalker deels in het gips zat, bleek daarbij geen reden om het rustiger aan te doen. Alles geven, leek het mantra van deze show te zijn.

Bazart

Ondanks al het bovenstaande rapgeweld was er één act die er met kop en schouders bovenuit stak gisterenavond: Bazart. Toen hun laatste album Onderweg verscheen, voerde de band rond frontman Mathieu Terryn een wissel uit wat de live-bezetting betreft: Mario Goossens zit nu achter de drums en Tom Coghe (die je mogelijks kent van GOOSE) mag het baswerk op zich nemen. Dit alles vertaalde zich donderdag in een show die stond als een huis.

Het was kwart na tien toen rode lichten het podium in mysterie verwikkelden. De eerste klanken van “Anders” betekenden het begin van een optreden waar het publiek duidelijk zin in had. Wanneer Terryn het podium betrad, ging iedereen dan ook meteen in extase. Dat Bazart een ijzersterke live-act is, bleek al meteen uit het extra lange slot van het nummer, waarin moddervette synthklanken de bovenhand voerden. Het was echter pas tijdens “Nacht” dat het publiek voor een eerste keer volledig uit z’n dak ging. In “Laat Me Los” waren het dan weer de krijsende gitaarklanken (die deze keer niet werden opgewekt door gitarist en toetsenist Daan Schepers wegens een optreden met Eefje de Visser in Boedapest) die de bovenhand voerden, waardoor ook dit nummer live net dat tikkeltje extra gelaagdheid kreeg. Voor mocht het nog niet duidelijk zijn: Bazart is zo een band die zijn songs live nog meer glans en kracht kan geven dan in de albumversie.

Het energieke “Grip (Omarm Me)” vormde het middelpunt van de set, waarmee we nog dieper de nacht in getrokken werden door frontman Terryn. Hij weet uiteraard als geen ander hoe een publiek te bespelen en begaf zich nu ook als ware volksmenner tussen de massa, waarna hij nog uit was op een grootse sitdown. Wanneer daarna de begintonen van “Andere Oorden” weerklonken, wist elke geoefende Bazart-luisteraar wat dat betekende: Oliver (Symons, red.) mocht zijn hoogste zangnoten bovenhalen en zijn duivels ontbinden in het epische slotstuk van dat nummer. Je mag er zeker van zijn: ook nu bracht dit kippenvel met zich mee. Na een resem epische zanglijnen werden de zaklampjes bovengehaald op het festivalterrein voor het wat rustigere “Telkens als je Gaat”. Veel tijd om te bekomen hadden we echter niet. Aan het einde van “Ademnood” besloot Terryn om mee te drummen met Goossens, wat leidde tot een groots opgezette en bombastische drumsolo.

“Chaos”, “Goud” en “Denk Maar Niet Aan Morgen” vormden de hattrick waarmee de band afsloot. De confettikanonnen werden bovengehaald en iedereen (zo bleek uit het vele meezingen) leek ‘liever snel naar de hel’ te willen gaan. Bazart op de Lokerse Feesten, dat was zoals Terryn het tijdens het optreden zelf beschreef: fucking zalig!

The Subs

Tot slot was het de beurt aan The Subs. De Gentse elektroband staat na lange tijd terug op enkele Belgische zomerfestivals. Het was echter een risico om deze groep na het immens populaire Bazart te programmeren. Opvallend was dan ook dat een deel van het publiek zich al richting uitgang begaf toen het optreden van start ging. Nog steeds was er een massa mensen aanwezig, maar die was toch lichtjes uitgedund in vergelijking met het concert van ervoor. Ook het enthousiasme was met momenten niet altijd even aanwezig (eerder een gezellige drukte), wat niet wil zeggen dat de band er geen groot feest vol absurditeiten van maakte.

Opener “Music Is The New Religion” werd voorafgegaan door een langzaam opgebouwde intro waarna het dansen kon losbarsten. Frontman Jeroen De Pessemier, gekleed in een zwart/oranje, doorschijnende jas, klom al snel het podium op en dook al tijdens het tweede nummer het publiek in. Dat bleek nog maar het begin. Zo zagen we onder andere een gigantische opblaaslolly passeren waar een gelukkige kandidaat uit het publiek op mocht crowdsurfen, gaf De Pessemier de dorstigen wat wodka te drinken en kwam er tijdens “The Pope of Dope” een pausachtig figuur (een van de leden van Party Harders) met een vuilnisbak op het podium tevoorschijn. Inderdaad: je moet erbij geweest zijn om het te geloven. De hoogtepunten van de set kwamen echter in de vorm van “Flesh & Bones” en “The Face of the Planet”. In dat eerste nummer mocht Tsar B haar hemelse zangtalenten bovenhalen, terwijl de laatstgenoemde danceparel in een uitgesponnen versie het hele terrein in hypnose bracht.

Het werd een zevende dag vol degelijke bands en zonder dieptepunten. Bovendien zorgde de mooie afwisseling tussen stevige rap, meezingbare pop en energieke dance dat er voor ieder wat wils was. Als we echter één ding mogen onthouden over donderdag, dan is het wel dat België over heel wat muzikaal potentieel beschikt.

Setlist Yong Yello

Marcel
Super Mario
Cirkels
In Amsterdam
Waanzin
Londenbrug
Als Ge Slaapt
Het Magnetisme Van De Goot
Luchtkasteel

Setlist Bazart

Anders
Nacht
Laat Me Los
Onder Ons
Echo
Onderweg
Grip (Omarm Me)
Andere Oorden
Telkens als je Gaat
Ademnood
Maanlicht
Chaos
Goud
Denk Maar Niet Aan Morgen