‘Punk is niet dood!’ is een zin die we de laatste tijd wel vaker horen. De simpele reden daarvoor is omdat het gewoonweg de waarheid is. Sprints, afkomstig uit Dublin, is een band die perfect aantoont waarom het genre de laatste vijf jaar een enorme populariteitsgroei heeft gekend én waarom dit een verre van uitgemolken genre is. De groep zette zichzelf reeds in de schijnwerpers met o.a. “Kissing Practice“, maar weet nog veel meer te overtuigen met wat ze op Manifesto brengt.
Sprints is bovendien een product van opkomend platenlabel Nice Swan Records, dat intussen al enkele steengoede postpunkbands naar buiten bracht. Onder hun vleugels zitten momenteel bijvoorbeeld Hotel Lux, Sports Team en Courting. Zeker die eerste twee slaagden er het afgelopen jaar al in om een stevige indruk na te laten in de gitaarwereld, met zelfs een passage van Sports Team op Rock Werchter in 2019. De kans dat dit label dus een neus voor talent heeft, is vrij groot.
Het viertal drijft de intensiteit al meteen op met “Drones“, een snedige en donkere song die tot in het oneindige lijkt op te bouwen, met een finale adrenaline-uitbarsting helemaal op het einde. Frontvrouw Karla Chubb heeft het op dit nummer over het feit dat ze vroeger haar eigen talenten niet kon erkennen en dacht dat al haar successen gebaseerd waren op puur toeval. Een vat vol frustratie, met andere woorden. Dat vat schopt ze op “Drones” met een brutale kracht tegen de grond. Openen met een knaller, heet dat dan.
“Manifesto” heeft als titeltrack een reputatie hoog te houden, maar doet dat met verve. Het refrein is voor een keer geen luidkeels geschreeuw, maar neigt zelfs een beetje naar pop toe. Als we weliswaar de staalharde gitaren en de dreunende drums dan buiten beschouwing laten, want geen vrees, die zijn ook hier in veelvoud aanwezig. “Manifesto” is net zo goed een razende punksong als de andere op deze ep, maar met een tikkeltje meer muzikaliteit en doordachtheid. De band probeert dit ook met “Ashley”, het enige nummer op deze ep dat niet werd uitgebracht als single. Chubb waagt zich hier aan een romantisch getinte song, maar helaas resulteert dat in een nogal clichématig refrein en strofes die dat niet helemaal goed kunnen maken. Ons advies: niet meer doen. Laat de liefde maar gewoon zijn gangetje gaan.
Sprints is gelukkig niet erg bang om zich eens goed kwaad te maken. Waar ze eerder op “Manifesto” alle homohaters al een stevige oorveeg verkochten, schoppen ze op “Swimming” stevig tegen de schenen van hun eigen stadsbestuur. Het resultaat is het hoogtepunt van deze ep. De song combineert in feite alles wat ze voordien al goed deden: een sterke tekst die op een overtuigende en slagkrachtige manier wordt gebracht, een verschroeiende energie en een verwoestend slot. Meer kunnen we toch niet vragen?
Deze ep is brutaal, dynamisch, vernielend en eigenlijk alles wat we van snoeiharde postpunk verwachten. Met “Ashley” kent Manifesto kortstondig een iets zwakker moment, maar het viertal maakt dat meer dan goed met de rest van de ep. Momenteel zijn het vooral bands als IDLES en Shame die stilaan een naam krijgen bij het grote publiek, maar we achten de kans eerder groot dat ook Sprints daar binnen enkele maanden of jaren bij zal horen. Nee, als we Manifesto mogen geloven hebben we verre van het laatste gehoord van Sprints.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
