© Jack Parker (archief)
De kans dat er spontaan meer dan vijf bands in je opkomen die Luxemburg als thuisbasis hebben, is relatief klein. Toch lijkt het niet lang meer te duren vooraleer Francis of Delirium zich in dat lijstje zal nestelen. De band rond Jana Bahrich bracht sinds 2020 al enkele ep’s uit, maar het is pas enkele weken geleden dat ook het magnum opus in de vorm van een album op het palmares staat: de ideale gelegenheid om door Europa te trekken dus. De eerste halte van de tour was België, het land waarin de frontvrouw naar eigen zeggen geboren werd; De band streek meer bepaald neer in het Cactus Café van Brugge, en daar zagen we een zelfverzekerde set.
Voor de gelegenheid werd er geen voorprogramma in het Cactus Café, en dus kon een aangenaam gevulde zaal zich om 20u30 stipt verheugen op Francis of Delirium. Het drietal begon nogal twijfelachtig aan de set: de leden stonden er plots en maakten de eerste minuten vooral wat sfeergeluid, om dan met “Alone Tonight” toch de ban te breken. De titel van het nummer dekte de lading alvast niet, want er waren toch wel wat nieuwsgierigen langsgekomen om te zien wat er hier nu precies te zien was.
De conclusie was al snel dat Francis of Delirium de bres slaat tussen dromerig en soms wat fuzzy gitaarmuziek, maar nooit ergens te stevig uit de hoek komt. Al bij de opener werd duidelijk dat Bahrich ook een erg vriendelijke dame is. Zo werd de bassist al meteen bedankt voor bewezen diensten. De zweverige opening was gelukkig van korte duur en zo werd bij “Blue Tuesday” meteen de energie in het geheel gepropt. Met een aanstekelijk refrein hadden we al goed door dat Francis of Delirium perfect weet hoe het een popsong schrijft, maar toch brengt de band die telkens met een ruw randje.
De songs bevatten dan ook voor het merendeel breekbare lyrics. Zo gaat het al eens over onbereikbare liefde of gebroken harten, maar muzikaal wordt er altijd een bepaalde hoop weergegeven. Waar de nummers soms heel klein beginnen, breken ze naar het einde vol intensiteit open. “Circles” bleek daar een perfect voorbeeld van; het deed ons bij momenten zelfs een beetje denken aan wat Phoebe Bridgers op haar recentste plaat bracht.
Tussen de nummers door probeerde Bahrich ook nog eens te pochen met haar Nederlands en complimenten te geven aan Brugge. De gevraagde interactie met het publiek was wel iets lastiger en kwam er pas bij het laatste nummer echt uit. “Give It Back to Me” moest de zaal namelijk laten meezingen. In een iets kleinere, intieme setting is het lastig om een publiek mee te krijgen, zeker als je de persoon naast je volledig naast de noten hoort zingen. Uiteindelijk slaagde ze er toch in door te blijven proberen. De gênante smalltalk van voordien bleek dus uiteindelijk toch zijn vruchten af te werpen en zo had ze ook de sympathie van de zaal helemaal voor zich gewonnen.
Met “Quit Fucking Around” werd er nog een stevig, kort bisnummer geserveerd en daarmee was meteen ook de kous af. Het fuzzy gedeelte van de songs bij Francis of Delirium zorgt voor peper, terwijl de intiemere momenten net iets meer lichte kruiding geven. Deze combinatie zorgt natuurlijk altijd voor een heerlijk toegankelijk gerecht en dat merkte je ook aan de zaal. Hoe de muziekscene er in Luxemburg uitziet, daar hebben we het gissen naar, maar als Francis of Delirium een blauwdruk is, dan ziet het er heel goed uit voor de bands daar.
Setlist:
Alone Tonight
Blue Tuesday
Let It All Go
Real Love
Circles
Ballet Dancers (Never Love Again)
The Funhouse
All Love
I Think I’m Losing
Who You Are
First Touch
Something’s Changed
Give It Back to Me
Quit Fucking Around
